Na tle klasyki literatury łagrowej ta akurat pozycja wypada słabiej niż blado - razi płycizna przemyśleń, kompletna podległość stereotypom i nieszczere autokreacyjne zapędy. To zupełnie inna liga niż Sołżenicyn, Szałamow, Herling-Grudziński czy Czapski.

Na tle klasyki literatury łagrowej ta akurat pozycja wypada słabiej niż blado - razi płycizna przemyśleń, kompletna podległość stereotypom i nieszczere autokreacyjne zapędy. To zupełnie inna liga niż Sołżenicyn, Szałamow, Herling-Grudziński czy Czapski.

Jeżeli ktoś zna mnie jedynie z kilku ostatnich recenzji na LC, to nie uwierzy, ale ja naprawdę łatwo wpadam w zachwyt. I naprawdę lubię czytać. Tyle, że w ostatnich miesiącach prześladuje mnie pech i wpadają mi w ręce jedynie słabe książki. Po takim optymistycznym wstępie wyliczyć zostaje, co mi się nie podobało: zabrakło realizmu i naturalizmu, opisów strasznego głodu, zimna, zła, zabrakło zadziwienia mnie i faktów, których wcześniej nie znałam, brakowało mi w końcu jakiegoś ciekawego, pasjonującego rysu w osobowości autora, który pobudziłby moją naturę domorosłego psychologa. Szkoda, że autor nie napisał trochę więcej o Chinach przed aresztowaniem.
To wszystko napisane było tak, jakby przeszło przez jakąś wielką prasę katolickiej cenzury, która wytłoczyła z książki wszystkie smaczki. Ot takie wspomnienia starego dziadka dla malutkich wnuków, którym trzeba filtrować prawdę, aby ich nie złamała za młodu. Tyle, że nie jestem już dzieckiem, a obozowej literatury naczytałam się tyle, że nie każda książka o łagrze wzbudza we mnie gęsią skórkę. Jeżeli chodzi o wspomnienia duchownych z więzień, to bez porównania większe i lepsze wrażenie wywarł na mnie „Ucisk i strapienie” Adama Kozłowieckiego. Autor - również duchowny - napisał wspomnienia z obozu koncentracyjnego, które były wstrząsające, poruszające do ostatniego nerwu, a jednocześnie prawdziwe i pokazujące człowieka z krwi i kości. Fakt, że A. Kozłowiecki był duchownym szczególnym, o czym świadczy jego historia powięzienna, ale po tak wysoko ustawionej poprzeczce, ciężki los kolejnych książek. Ponadto zainteresowanym polecam też wspomnienia z łagrów „bo Ty jesteś ze mną. Duchowe świadectwo z Syberii” Walter J. Ciszek SJ, Daniel Flaherty.
„Przeżyłem sowieckie łagry” jest na tyle ciekawa, że jest tam więcej niż w innych książkach tego typu opisów przyrody i zachwytów nimi. Znajdują się tu ciekawe opisy łagrów z punktu widzenia geograficznego. Jest to też książka napisana z punktu widzenia łagierskiego inwalidy, co też jest dość nietypowe, ponieważ takowi raczej nie przeżywali. Wzruszył mnie opis pracy w lesie pod koniec książki... Co do zasady pozycję tę polecam osobom oczytanym w literaturze łagrowej, jako dopełnienie, a nie jako wstęp do wiedzy.

Jeżeli ktoś zna mnie jedynie z kilku ostatnich recenzji na LC, to nie uwierzy, ale ja naprawdę łatwo wpadam w zachwyt. I naprawdę lubię czytać. Tyle, że w ostatnich miesiącach prześladuje mnie pech i wpadają mi w ręce jedynie słabe książki. Po takim optymistycznym wstępie wyliczyć zostaje, co mi się nie podobało: zabrakło realizmu i naturalizmu, opisów strasznego głodu,...

"Przeżyłem sowieckie łagry. Wspomnienia" to bardzo ciekawa, a zarazem smutna opowieść o losie ludzi, którzy trafili do sowieckich łagrów. Choć wiele zostało napisanych książek na ten temat, to jednak książka ta urzekła mnie swoją oryginalnością, poczuciem humoru autora, jak i gorzkiej prawdzie o panujących warunkach w obozach sowieckich. Autor przedstawia nam bliżej świat zamknięty za obozową bramą, ukazuje gorzką prawdę o ludzkich słabościach, jak i nadziei na powrót do wolności. Autorem tejże książki jest Józef Hermanowicz, białoruski katolicki duchowny, który opisuje swoje przeżycia od momentu pobytu w Harbinie, po życie w łagrze, gdzie każdego dnia starał się wywiązywać z duszpasterskich obowiązków narażając się na utratę życia. Książka ta został napisana w prostym języku, przez co czyta się ją bardzo szybko. Polecam gorąco tą pozycję osobom, które interesują się historią, oraz życiem w koszmarnych warunkach sowieckich łagrów.

"Przeżyłem sowieckie łagry. Wspomnienia" to bardzo ciekawa, a zarazem smutna opowieść o losie ludzi, którzy trafili do sowieckich łagrów. Choć wiele zostało napisanych książek na ten temat, to jednak książka ta urzekła mnie swoją oryginalnością, poczuciem humoru autora, jak i gorzkiej prawdzie o panujących warunkach w obozach sowieckich. Autor przedstawia nam bliżej świat...

Książka została pierwszy raz wydana w 1966, niestety nie u w naszym kraju. Tutaj trwała w najlepsze komuna i w szkołach przekłamywano historię . Takie książki zawsze mnie intrygują i dlatego po tę pozycję sięgnęłam z zaciekawieniem.
Treścią książki są wspomnienia księdza Józefa Hermanowicza ,który został skazany na 25 lat pobytu w sowieckich łagrach. Ból, cierpienie ,choroby ,gnębienie krok po kroku i katorżnicza praca dzień po dniu w strasznych ,nieludzkich warunkach .
Warta przeczytania książka ,pozwala czytelnikowi poznać przez co musiał przejść człowiek niewinny, ale dla systemu wróg. Muszę nadmienić ,że ksiądz Hermanowicz przeplata wspomnienia z "piekła " swoim poczuciem humoru i sprawia ,że tę książkę czyta się lżej niż inne o tej tematyce. Wielki i mądry to był człowiek !!!

Książka została pierwszy raz wydana w 1966, niestety nie u w naszym kraju. Tutaj trwała w najlepsze komuna i w szkołach przekłamywano historię . Takie książki zawsze mnie intrygują i dlatego po tę pozycję sięgnęłam z zaciekawieniem.
Treścią książki są wspomnienia księdza Józefa Hermanowicza ,który został skazany na 25 lat pobytu w sowieckich łagrach. Ból, cierpienie...

Niezależnie od tego, czy jest się człowiekiem wierzącym czy nie, również niezależnie od tego jaką widzi się funkcję wiary i religii w ludzkiej historii i porządku społecznym, nawet niezależnie od tego za co się samą wiarę uważa, ta książka wywarła na mnie ogromne wrażenie jako niesamowite świadectwo właśnie wiary w najczystszej postaci. Także z tego powodu zdecydowanie warto ją przeczytać.

Niezależnie od tego, czy jest się człowiekiem wierzącym czy nie, również niezależnie od tego jaką widzi się funkcję wiary i religii w ludzkiej historii i porządku społecznym, nawet niezależnie od tego za co się samą wiarę uważa, ta książka wywarła na mnie ogromne wrażenie jako niesamowite świadectwo właśnie wiary w najczystszej postaci. Także z tego powodu zdecydowanie...

Ksiądz Józef Hermanowicz jest marianinem, Białorusinem z pochodzenia i pisarzem z pasji. Od zawsze tworzył różne rzeczy, spisywał swoje myśli, spostrzeżenia i wszystko co go otaczało. Na początku wydawał krótkie opowiadania, następnie wiersze, bajki i powieści. Jednak nie podpisywał się prawdziwym nazwiskiem, miał wymyślony specyficzny pseudonim - Winczuk Odważny. Oczywiście wszystkie jego utwory były pisane po białorusku i to właśnie w tym kraju zyskał powszechne uznanie, sławę i szacunek zarówno od wydawców, krytyków jak i czytelników. W roku 1932 podjął pracę na misji w Chinach i później w wyniku wielu niesprawiedliwych osądów został skazany na więzienie i do łagrów na 25 lat. Do Polski powrócił w roku 1955, następnie wyjechał za granicę. Zmarł w Londynie. Nie bez powodu podaję tak obszerną notkę biograficzną Hermanowicza, ponieważ to jego żywot jest tematem książki.
"Przeżyłem sowieckie łagry. Wspomnienia" to zapis piekła na Ziemi, jak głosi okładka i rzeczywiście, czytając odczuwa się je na każdej stronie. Hermanowicz skrzętnie opowiada nam swoją wędrówkę ku wolności, nie omijając faktów, wydarzeń i osób, które napotykał po drodze. Wszystko jest tutaj prawdziwe, wstrząsające i szokujące, bo choć wiele się słyszało o więzieniach i obozach w czasie wojen, to jednak mało miejsca poświęca się późniejszym sowieckim łagrom w dzisiejszej literaturze historycznej, a przecież miejsce to naznaczyło tysiące ludzkich istnień. Trudno się dziwić, że z taką gorliwością i precyzyjnością zapamiętał wszystko z tamtego okresu, z drugiej strony czasami dziwił mnie sposób w jaki ujął swoje "piekło" w tym reportażu.
Postać Józefa Hermanowicza jest wręcz odzwierciedleniem stereotypowego księdza. Choć wiele przeszedł, dużo w swoim życiu widział i doświadczył zarówno pięknych jak i przerażających rzeczy, wciąż miał w sobie gorliwą wiarę, mnóstwo nadziei, spokój i wybaczenie. Przede wszystkim jednak posiadał niezwykły optymizm i poczucie humoru, które pozwalały mu z tragicznych wspomnień wyciągnąć to co się da i przekuć na lekcję, coś dobrego. Wręcz żartobliwie opisywał niektóre wydarzenia z łagrów, które dla innych byłyby nie do przeżycia. On się z tego śmiał i szukał pozytywów w swym tragicznym doświadczeniu i chyba to ujmuje najbardziej podczas całej lektury. Zamiast na bólu i cierpieniu, strachu, bezsilności i okrucieństwie skupił się na poznanych ludziach, ich życiach i charakterach oraz marzeniach, po prostu o życiach, które miał nadzieję, że nie zakończą się w niewoli.
Po raz pierwszy książka ta ukazała się w Anglii nakładem londyńskiego VERITAS-U i bardzo się cieszę, że można ją także przeczytać w Polsce. To naprawdę piękna choć tragiczna historia, która wzrusza i powoduje nostalgię nad dramatem tych niewinnych i skrzywdzonych ludzi. Jednocześnie pokazuje na przykładzie autora, że z każdej tragedii można się podnieść, a wszystko jest kwestią nadziei i wiary w lepszą przyszłość, która jak widać na podstawie tej książki, naprawdę może przenosić góry i czynić niemożliwe, możliwym.

Ksiądz Józef Hermanowicz jest marianinem, Białorusinem z pochodzenia i pisarzem z pasji. Od zawsze tworzył różne rzeczy, spisywał swoje myśli, spostrzeżenia i wszystko co go otaczało. Na początku wydawał krótkie opowiadania, następnie wiersze, bajki i powieści. Jednak nie podpisywał się prawdziwym nazwiskiem, miał wymyślony specyficzny pseudonim - Winczuk Odważny....

Czytając tą książkę przenosimy się do „komunistycznego piekła”, widzimy ogrom cierpienia i niedoli. Ale książka nie jest tylko przekazem smutku, gdyż jest również pełna nadziei na lepsze jutro i zachęca do powierzenia siebie Opatrzności Bożej. W tej pozycji nie są przedstawione tylko suche fakty historyczne, to jest raczej opowiadanie o życiu i o ludziach.
( http://ksiazkaznadzieja.wordpress.com/2012/10/25/193/ )

Czytając tą książkę przenosimy się do „komunistycznego piekła”, widzimy ogrom cierpienia i niedoli. Ale książka nie jest tylko przekazem smutku, gdyż jest również pełna nadziei na lepsze jutro i zachęca do powierzenia siebie Opatrzności Bożej. W tej pozycji nie są przedstawione tylko suche fakty historyczne, to jest raczej opowiadanie o życiu i o ludziach.
(...

„Każdy z nas przypomina ptaka, co zaplątał się w sidła: skrzydła ma wolne i mógłby pofrunąć, ale nogi zakute w kajdany”1.

Aresztowali go za szerzenie wiary na misji w chińskim Harbinie i w absurdalnym procesie skazali na 25 lat pobytu w sowieckich łagrach. Jego cel w kilka sekund skurczył się do woli przeżycia, ta jednak musiała przetrwać w otoczeniu niewyobrażalnego cierpienia i beznadziejności rozciągniętej w czasie na dłużące się w nieskończoność lata. Czy można przeżyć obóz i zachować godność? Wytrwać i pozostać niezmienionym?

Wątki obozowe funkcjonujące w literaturze są świadectwem niezawinionych cierpień milionów. Fakt niemieckich obozów zagłady i sowieckich obozów pracy zaistniał w świadomości czytelników za sprawą autentycznych relacji wspomnieniowych dziś już postaci legend: Borowskiego, Herlinga-Grudzińskiego, Sołżenicyna i innych. Czym na ich tle wyróżnia się opowieść księdza Hermanowicza? W końcu, czy nazywanie cierpienia innymi słowy, ma jakikolwiek wpływ na dokonane już fakty.

Te ostatnie są rzecz jasna przerażające: skrajny klimat, praca ponad siła, głód, postępujące osłabienie i choroby, widmo śmierci z wyczerpania, a obok stopniowe odczłowieczenie za sprawą żelaznych zasad systemu, nieznającego współczucia. Tym, co wyróżnia wspomnienia ks. Hermanowicza jest jednak niewątpliwie perspektywa opisu i specyficzne podejście do przedstawianych zdarzeń. Miłosierdzie wpisane w światopogląd niezmienny od okoliczności pozwala zmienić, naturalną w takich wypadkach, nienawiść do oprawców w zrozumienie ich zachowania jako kolejnych ofiar reżimu. Dzięki temu możliwym okazuje się egzystowanie w tragicznej rzeczywistości, a dalej: dystans opisu, pewna ironia i humor przedstawienia, skupienie na aspektach pozytywnych: małych aktach miłości do bliźniego i heroizmu, trwaniu przy własnych zasadach, prymacie szacunku do człowieczeństwa, ale przede wszystkim: nie ustawanie w szerzeniu zasad wiary bez względu na wszechobecne zakazy.

Mimo niełatwego tematu wspomnienia ks. Hermanowicza to nie dokument o cierpieniu, ale dowód na możliwość afirmacji życia niezależnie od warunków. Przestawienie konkretnych postaw i działań ponad słowem, udowadnia moc nadziei, szacunku i miłosierdzia pozwalających przetrwać w rzeczywistości, w której nie obowiązują zasady moralne. Niecodzienna, pozbawiona nienawiści perspektywa oraz przesycona wiarą zgoda na los, który można (i trzeba) poprawić w miarę możliwości, stawia dzieło ks. Hermanowicza na równi z klasyką literatury obozowej. Jest świadectwem niewyobrażalnej tragedii, ale i wartości wiary i miłości, pozwalających przetrwać i zachować godność.

„Każdy z nas przypomina ptaka, co zaplątał się w sidła: skrzydła ma wolne i mógłby pofrunąć, ale nogi zakute w kajdany”1.

Aresztowali go za szerzenie wiary na misji w chińskim Harbinie i w absurdalnym procesie skazali na 25 lat pobytu w sowieckich łagrach. Jego cel w kilka sekund skurczył się do woli przeżycia, ta jednak musiała przetrwać w otoczeniu niewyobrażalnego...

Znajdowanie win i bezpodstawne oskarżanie przypadkowych ludzi to zdecydowanie ulubione zajęcie sowieckich urzędników w czasie trwania II wojny światowej. Samo przebywanie na terytorium ówczesnego Związku Radzieckiego było znakomitym powodem do zatrzymania i posądzenia o szpiegostwo, a za takie „przewinienie” groziła kara 25 lat zsyłki do łagru. Torturami rosyjski system był w stanie wymusić praktycznie na każdym przyznanie się do przewinienia. Tym sposobem po 1939 roku w sowieckich obozach pracy znajdowało się ponad dwa miliony osób.

Józef Hermanowicz miał 58 lat, kiedy usłyszał skazujący go wyrok. Niemłody już katolicki ksiądz musiał znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły do wykonywania wszelkich zleconych mu robót. Prócz niewolniczej pracy mężczyzna musiał znosić też surowy, rosyjski klimat, braki w żywieniu a także dosięgające go choroby. Boska opieka pozwoliła mu jednak na wyzwolenie spod komunistycznego reżimu i podzielenie się wspomnieniami z tego ciężkiego okresu.

"Przeżyłem sowieckie łagry" to tekst od którego trudno jest się oderwać i który czyta się jednym tchem. Pełne dramatyzmu, przesycone emocjami opisy do głębi poruszają. Przedstawiona przez Józefa Hermanowicza historia jest niedługa, ale za to bardzo treściwa, pozwala na gruntowne poznanie obozowej rzeczywistości.

Książkę rozpoczyna krótki wstęp, nakreślający czytelnikowi sytuacje polityczną i społeczną na terenie Harbiny, miejscowości w której zatrzymany został główny bohater. Następnie ukazany zostaje proces sądowy i codzienna egzystencja w łagrze nie tylko księdza Józefa, ale i jego najbliższych znajomych. Co więcej autor wielokrotnie opisuje dzieje otaczających go ludzi, dzięki czemu możemy poznać rządzące Rosją prawa z wielu różnych perspektyw.

To co niewątpliwie wyróżnia ową książkę spośród innych to niesamowity humor, z jakim Józef Hermanowicz nakreśla swoje przeżycia. Dowcip i ironia przeplatają się na wielu stronach powieści. Kolejna charakterystyczną cechą utworu jest brak nienawiści do oprawcy. Katolicki ksiądz potrafi nawet w nieludzkich warunkach życia dostrzec pozytywne strony, dzięki czemu jest podporą duchową dla innych więźniów. Dodatkowo należy też nadmienić, że książka ma fantastyczną oprawę. Pierwszy raz spotkałam się z tego typu miękką okładką i stosunkowo niewielkim formatem.

Każda osoba, która przeczytała już ten utwór, z pewnością zgodzi się ze mną, że „Przeżyłem sowieckie łagry” to wyjątkowa książka, z którą powinien zapoznać się nie tylko entuzjasta historii. Poruszająca historia i niespotykany sposób jej przedstawienia wywrą nadzwyczajne wrażenie na wszystkich czytelnikach.
www.public-reading.blogspot.com

Znajdowanie win i bezpodstawne oskarżanie przypadkowych ludzi to zdecydowanie ulubione zajęcie sowieckich urzędników w czasie trwania II wojny światowej. Samo przebywanie na terytorium ówczesnego Związku Radzieckiego było znakomitym powodem do zatrzymania i posądzenia o szpiegostwo, a za takie „przewinienie” groziła kara 25 lat zsyłki do łagru. Torturami rosyjski system był...

Nie jest to moja pierwsza książka, która porusza temat obozów w tym przypadku łagrow sowieckich, ale pierwsza przy której wątpiłam w realizm wydarzeń w niej opisanych. Z każdym kolejnym zdaniem było już tylko gorzej.

Nie jest to moja pierwsza książka, która porusza temat obozów w tym przypadku łagrow sowieckich, ale pierwsza przy której wątpiłam w realizm wydarzeń w niej opisanych. Z każdym kolejnym zdaniem było już tylko gorzej.