Graham Masterton, brytyjski mistrz grozy, który nie bierze jeńców. Oj co to, to nie. A na domiar jego wielbiciele podchodzą do tematu bardzo poważnie i nie tolerują najmniejszej krytyki. W przeciwieństwie do Stephena Kinga co, do którego każdy wie, że nie wszystko u niego jest na tym samym poziomie. Ja Grahama Mastertona dopiero stopniowo poznaję, ale w przypadku Czarnego anioła nie mam wątpliwości, że to jeden z najlepszych horrorów, z jakimi zetknąłem się do tej pory.



San Francisco lat 80 XX wieku. W mieście dochodzi do serii makabrycznych zabójstw. Giną kolejne rodziny, które przed śmiercią są torturowanie, a morderca chwali się zbrodniami. Swoje ofiary kroi, podpala, czy przybija gwoździami do ziemi. Jego szaleństwo nie zna granic i wciąż szokuje bestialstwem, do którego jest w stanie posunąć się. Nieustannie jest o nim głośno, a prasa okrzykuje go Szatanem z Mgły. Kiedy dokonuje kolejnego morderstwa na rodzinie policjanta, policja postanawia za wszelką cenę ująć psychopatę. Sprawę przejmuje Larry Foggia, nie zdaje tylko sobie sprawy, z czym w rzeczywistości przyjdzie mu się zmierzyć.



Już pierwszy rozdział daje jasno do zrozumienia, że Czarny anioł to nieprzelewki. To nie groza, w której Graham Masterton będzie puszczał do czytelnika oko, będzie dawkować strach, albo po prostu zapewni komfortowe wejście w powieść. Nic z tych rzeczy. Już na początku wytacza najcięższe działa, które zwalają z nóg, paraliżują i mrożą krew w żyłach. Obezwładnia strachem, które swe źródło ma w najgłębszych zakamarkach ludzkiej świadomości. Dotyka lęku przed cierpieniem własnym i bliskich, ludzkiej bezradności wobec zła przewyższającego zdolności człowieka przeciwstawieniu się mu. To zło nadchodzące nagle, odbierające chęć walki i chęć do życia. Pustoszy i zostawia zgliszcza. Stanowi najgorszy koszmar, którego nikt przy zdrowych zmysłach nie jest w stanie sobie wyobrazić. Nikt z wyjątkiem Grahama Mastertona. Nie bawi się w zgadywanki, lecz od razu daje do zrozumienia, z czym mamy do czynienia. Kryminał balansujący na granicy grozy i okultyzmu. Bazując na tym umiejętnie doświadcza bohaterów tym, co przekracza ich racjonalne postrzeganie świata. Tu nie ma miejsca na rozsądek i zdroworozsądkowe rozumowanie. Przeciwnie, konieczne jest zmierzenie się z światem duchów, pradawnych podań i religii. Szkiełko i oko musi ustąpić czuciu i wierze w to, co ponadnaturalne, temu co zdecydowanie wykracza poza rozum i wciąż pozostaje dla niego nieuchwytne i niezrozumiałe. Klucz działania jest od początku znany i z każdym rozdziałem czytelnik zdaje, że zmierza do katastrofy, przed którą nie ma ucieczki, której nie sposób powstrzymać.



Graham Masterton w Czarnym aniele jest bardzo zwiezły i udowadnia, że doskonale czuje się w niezbyt obszernej objętościowo powieści. Unika groteski, a w jej miejsce serwuje horror z krwi i kości. Straszy on wielopłaszczyznowo. Atakuje zmysły i sprawia, że po zamknięciu książki, upewniamy się, czy w telewizorze, na naszej dłoni albo w zasięgu wzroku nie widać jakiejś twarzy. Nadsłuchujemy czy nie słychać głosów i najchętniej spalibyśmy przy zapalonym świetle. Sama zaś makabra jest umiejętnie dozowana, tylko tyle ile potrzeba i nic więcej. Brytyjczyk daje opowieść mroczną, tajemniczą, która intryguje i przeraża.



Czarny anioł idealnie sprawdzi się na rozpoczęcie przygody z Grahamem Mastertonem. Pokazuje to w czym jest on najlepszy. Budowania grozy przy użyciu legend, starożytnych wierzeń i tajnych bractw. Z pewnością jest w stanie przyprawić o bezsenną noc.

Graham Masterton, brytyjski mistrz grozy, który nie bierze jeńców. Oj co to, to nie. A na domiar jego wielbiciele podchodzą do tematu bardzo poważnie i nie tolerują najmniejszej krytyki. W przeciwieństwie do Stephena Kinga co, do którego każdy wie, że nie wszystko u niego jest na tym samym poziomie. Ja Grahama Mastertona dopiero stopniowo poznaję, ale w przypadku Czarnego...

Wstrząsający kawał grozy od jednego z naszych mistrzów – powieść, która łączy w sobie thriller kryminalny, powieść okultystyczną, a całość spowita prawdziwą grozą.

Graham Masterton nierafinowany, surowy, bez mrugnięcia okiem, bez czarnego humoru. To Masterton, który wyprowadza z równowagi i nie bierze jeńców. Takiego go jeszcze nie znałam!

Najbardziej spodobało mi się podobieństwo motywu do mojego ulubionego „Wyklętego” – zatopiony statek, dziwny ładunek, coś uśpione… Nawet absurdalne zakończenie jest podobne! Bo co jak co, ale końcówka może zawieść. Mnie nie zawiodła, wiem że trudno sensownie domknąć motywy okultystyczne i tylko nielicznym to się udało. Ale wiem, że kto spodziewa się końcówki tak intensywnej w emocje jak początek „Czarnego Anioła”, ten może skończyć lekturę z miną co najmniej zaskoczoną. Skończyłam przerażona, wbita w ziemię, poharatana – trzymało mnie wrażenie, jakie zrobił na mnie Szatan z Mgły, a to wspomnienie działań prawdziwego Nocnego Prześladowcy tylko podbiło poczucie niepokoju.

Wrażliwcy muszą wiedzieć –”Czarny Anioł” to nie przelewki, miejcie się na baczności! A kto gotowy jest na thriller i horror w jednym, bezlitosne okrucieństwo, które nie bierze jeńców – czytajcie. Jeden z najlepszych i najstraszniejszych tytułów.

Wstrząsający kawał grozy od jednego z naszych mistrzów – powieść, która łączy w sobie thriller kryminalny, powieść okultystyczną, a całość spowita prawdziwą grozą.

Graham Masterton nierafinowany, surowy, bez mrugnięcia okiem, bez czarnego humoru. To Masterton, który wyprowadza z równowagi i nie bierze jeńców. Takiego go jeszcze nie znałam!

Najbardziej spodobało mi się...

Sadyzm Mastertona jest wręcz przerażający, a jak zapoznaje się z kolejnymi jego pozycjami zaczynają chodzić mi po głowie dwie myśli. Pierwsza co ten autor ma w głowie aby wymyślić tak pokrętne i brutalne sceny gore, przy których miejscami musiałem robić przerwę lub łapać się za genitalia na wyobrażenie bólu jaki przeżywały ofiary opisane w jego książkach. Druga to moja mama, która uwielbia tego autora, a jednocześnie nienawidzi wszelkiego gore. Nie wiem może w książkach inaczej to do niej przemawia, a może to ze względu na klimat jaki tworzy nam autor w swoich powieściach.
Jeśli idzie o ten klimat, to zdecydowanie go nie brakuje. Mimo sadystycznych opisów i innych bardzo mało przyjemnych rzeczy nie mogę narzekać na fabułę przy której ani chwili się nie nudziłem. Nie mogłem się powstrzymać i cały czas chciałem wiedzieć co będzie dalej. Podobało mi się również jak autor znów ukazał nam ludzką naturę. Ludzie mamieni nieskończoną mocą byli gotowi nawet uwierzyć największemu łgarzowi, co mogło mieć tylko jeden skutek. Niestety rzeczywistość jest jaka jest i wiem jak wielu byłoby gotowych na podobny krok mając choćby odrobinę nadziei na zmianę swego życia lub ratunek przed śmiercią. Może nie każdy byłby gotowy na robienie tego co szatan z mgły, ale na pewno znaleźli by się chętni na okiełznanie nawet najgorszego potwora jeśli miałoby to przynieść korzyści, ale byłoby podparte ogromnym ryzykiem. Uważam, że to naprawdę mocna książka, ale lepiej aby ludzie, którzy nie przepadają za gore chyba jednak trzymali się z dala. No chyba, że są gotowi na chwilę zacisnąć zęby i wciągnąć się w ten mroczny klimat.

Sadyzm Mastertona jest wręcz przerażający, a jak zapoznaje się z kolejnymi jego pozycjami zaczynają chodzić mi po głowie dwie myśli. Pierwsza co ten autor ma w głowie aby wymyślić tak pokrętne i brutalne sceny gore, przy których miejscami musiałem robić przerwę lub łapać się za genitalia na wyobrażenie bólu jaki przeżywały ofiary opisane w jego książkach. Druga to moja...

Mocny i brutalny początek szokuje, ale i z pewnością przykuwa uwagę. Czytasz, wciągasz się, chcesz się dowiedzieć: kto, co i jak. A potem jakby Mastertonowi się spieszyło i byle jak, byle szybciej kończy, zostawiając cię w rozczarowaniu i z niesmakiem.

Mocny i brutalny początek szokuje, ale i z pewnością przykuwa uwagę. Czytasz, wciągasz się, chcesz się dowiedzieć: kto, co i jak. A potem jakby Mastertonowi się spieszyło i byle jak, byle szybciej kończy, zostawiając cię w rozczarowaniu i z niesmakiem.

6/10 za początek, bo zakończenie słabiutkie

6/10 za początek, bo zakończenie słabiutkie

Klasyczny horror z mocnym krwawym początkiem . Później jest już bardziej miękki, ale ogólnie dobry .
Masterton tworzy horrory trochę jakby się zabawiał fabułą. Jedyny minus to zbyt trywialny finał zmagań bohatera z bestią.
Zabrakło mocnego zakończenia.

Klasyczny horror z mocnym krwawym początkiem . Później jest już bardziej miękki, ale ogólnie dobry .
Masterton tworzy horrory trochę jakby się zabawiał fabułą. Jedyny minus to zbyt trywialny finał zmagań bohatera z bestią.
Zabrakło mocnego zakończenia.

Nie rozumiem, dlaczego ktoś dla przyjemności, s nie z jakiegoś obowiązku czyta książkę, rozpoczynającą się od od odrażającego mordu na rodzinie z dwójką dzieci.

Nie rozumiem, dlaczego ktoś dla przyjemności, s nie z jakiegoś obowiązku czyta książkę, rozpoczynającą się od od odrażającego mordu na rodzinie z dwójką dzieci.

To jest moja druga książka tego autora i druga z tymi samymi odczuciami. Świetny pomysł na historie dobry poczatek, jednakże im blizej konca tym fabuła traci na jakości.

To jest moja druga książka tego autora i druga z tymi samymi odczuciami. Świetny pomysł na historie dobry poczatek, jednakże im blizej konca tym fabuła traci na jakości.

Jeżeli ktoś lubi makabrę, to opisy zbrodni to coś dla niego/niej, jednakże sama fabuła i rozwiązania fabularne pozostawiają wiele do życzenia. Miejscami historia zakrawa o nadnaturalny kicz, który z opisami w stylu gore daje nam zbędną groteskowość.

Jeżeli ktoś lubi makabrę, to opisy zbrodni to coś dla niego/niej, jednakże sama fabuła i rozwiązania fabularne pozostawiają wiele do życzenia. Miejscami historia zakrawa o nadnaturalny kicz, który z opisami w stylu gore daje nam zbędną groteskowość.

Zaczyna się jak mocny kryminał, a następnie zmienia się w horror z udziałem sił nadprzyrodzonych.

Zaczyna się jak mocny kryminał, a następnie zmienia się w horror z udziałem sił nadprzyrodzonych.