Absolutnie rewelacyjna biografia.
Polecam nie tylko fanom Behemotha.

Absolutnie rewelacyjna biografia.
Polecam nie tylko fanom Behemotha.

Książka bardzo dużo tematu poświęca samej historii zespołu Nergala, nie był to jednak powód dla którego sięgnęłam po nią. Zawsze ciekawiła mnie (i z pewnością nie tylko mnie) historia skandalisty, którym na pewno Nergal jest. Na pewno polecam wielkim fanom zespołu, bo jest w niej dużo o muzyce i przede wszystkim o muzyce. Nergal to niezaprzeczalnie bardzo inteligentny człowiek mający sporo do powiedzenia na każdy temat. Można się przy książce zaśmiać, a nawet wzruszyć ale mnie fragmenty związane stricte z muzyką i zespołami metalowymi wynudziły, to nie moje klimaty, niemniej książkę mogę polecić.

Książka bardzo dużo tematu poświęca samej historii zespołu Nergala, nie był to jednak powód dla którego sięgnęłam po nią. Zawsze ciekawiła mnie (i z pewnością nie tylko mnie) historia skandalisty, którym na pewno Nergal jest. Na pewno polecam wielkim fanom zespołu, bo jest w niej dużo o muzyce i przede wszystkim o muzyce. Nergal to niezaprzeczalnie bardzo inteligentny...

Parafrazując klasyka: Mądrego to i dobrze poczytać.

Parafrazując klasyka: Mądrego to i dobrze poczytać.

Za mało o muzyce i "urokach" bycia muzykiem, za dużo Dody i celebrytyzmu.

Za mało o muzyce i "urokach" bycia muzykiem, za dużo Dody i celebrytyzmu.

Bardzo fajna książka, choć za dużo w niej (niektórych- absolutnie niczego niewnoszących) zdjęć.

Bardzo fajna książka, choć za dużo w niej (niektórych- absolutnie niczego niewnoszących) zdjęć.

Bardzo przyjemnie się czytało. Postać Nergala widoczna na stronach tej książki jawi się jako osoba sympatyczna i inteligentna, o poglądach bardzo mi bliskich.

Bardzo przyjemnie się czytało. Postać Nergala widoczna na stronach tej książki jawi się jako osoba sympatyczna i inteligentna, o poglądach bardzo mi bliskich.

Na wstępie muszę zastrzec: nie jestem zwolennikiem muzyki Behemota, jest dla mnie zbyt agresywna, choć z dźwiękami metalowych utworów jest mi po drodze. To naturalne, nie jesteśmy w stanie lubić wszystkiego, a im człowiek starszy, tym bardziej ceni dawniejszą muzykę, literaturę czy kinematografię. Trochę z przekory sięgnąłem po wywiad-rzekę przeprowadzoną z Nergalem. I tu niespodzianka: naprawdę nie spodziewałem się, że ta rozmowa będzie tak wciągająca i intrygująca, a wypowiedzi głównego bohatera tak wyważone i racjonalne. Chyba zbyt często oceniamy ludzi pobieżnie i stereotypowo, wedle porzekadła: „Nigdy nie ma drugiej okazji zrobić pierwsze wrażenie”. Tymczasem „nergalowe” rozważania o religii, wierze, przyjaźni, rynku płytowym nie są płytkie, a zmuszają do myślenia.
Adam Darski zdaje się mówić: taki jest mój punkt widzenia, a ty rób z tym co chcesz i wyciągaj własne wnioski. Traci jedynie wewnętrzny spokój, kiedy musi wypowiadać się na temat świata paparazzi – ale jeżeli tak wygląda popularność, to trudno mu się dziwić. Opowiada ze swoistą elegancją o wielu epizodach ze swojego życia, nawet sprawach dość intymnych. Ba, czasem muzyka schodzi na dalszy plan. Na mnie szczególne wrażenie zrobiły partie poświęcone walce z białaczką, to także sygnał dla wielu z nas, aby nie bagatelizować niepokojących symptomów. Bo może jest tak, że nie mamy zbyt wiele czasu przed sobą… Poczytajmy, nawet jeśli niespecjalnie lubimy dokonania muzyczne Nergala.

Na wstępie muszę zastrzec: nie jestem zwolennikiem muzyki Behemota, jest dla mnie zbyt agresywna, choć z dźwiękami metalowych utworów jest mi po drodze. To naturalne, nie jesteśmy w stanie lubić wszystkiego, a im człowiek starszy, tym bardziej ceni dawniejszą muzykę, literaturę czy kinematografię. Trochę z przekory sięgnąłem po wywiad-rzekę przeprowadzoną z Nergalem. I tu...

Nie Szatan zdobi człowieka, czyli nie taki diabeł straszny jak go malują. A nie pisze tego dozgonny fan Behemotha, lecz ktoś, kto kompletnie takiej muzyki nie czuje, a z opinią lidera najpopularniejszego polskiego zespołu za granicą często się nie zgadza.
Współczucie dla diabła budzi się zwłaszcza w zderzeniu z jego niemałą elokwencją oraz całkiem imponującą wiedzą historyczną i teologiczną, która na głowę bije zaplecze intelektualne większości pełnych pychy, zatwardziałych ultrakatoli. Jeśli tak ma wyglądać satanizm, to nie ma się obawiać, że jemu podobni zgotują nam piekło na Ziemi. Nergal buduje sobie tutaj wizerunek "niezmordowanego" faceta, który się nie wstydzi samego siebie, wiernego swoim zasadom, może nieco niepotrzebnie nastawionego na wkładania kij w mrowisko, lecz pewnego swoich racji i całkiem przyzwoitego, chyba dojrzałego gościa, który jedynie sprzeciwia się indoktrynacji kościoła katolickiego, właściwie przy tym nie wypaczając zasad Dekalogu. Co więcej, zdaje się, że zaprzyjaźnieni dziennikarze zadali muzykowi wystarczająco wiele niewygodnych pytań, by w oczach czytelnika utrwalił się obraz szczerej "spowiedzi" indagowanego. Miejmy nadzieję, że nie jest to jedynie kolejna prowokacja artysty.

Nie Szatan zdobi człowieka, czyli nie taki diabeł straszny jak go malują. A nie pisze tego dozgonny fan Behemotha, lecz ktoś, kto kompletnie takiej muzyki nie czuje, a z opinią lidera najpopularniejszego polskiego zespołu za granicą często się nie zgadza.
Współczucie dla diabła budzi się zwłaszcza w zderzeniu z jego niemałą elokwencją oraz całkiem imponującą wiedzą...

Ciekawy wywiad, a książka ma formę tak zwanego kiblowaca jak to mawia Marcin Meller.
To ten sam rodzaj lektury, nie jakaś górnolotna, czyta się przyjemnie. Niektóre pytania były dziwne, niepotrzebne. Okraszona fajnymi zdjęciami, co dodatkowo uprzyjemnia lekturę.
W książce jest wszystko, najmniej niestety jest muzyki, tras koncertowych i tego typu wspomnień.
Myślę, że fanów nie zaskoczy, osoby, które będą chciały bliżej poznać Nergala będą usatysfakcjonowane po przeczytaniu książki.
Mnie nie urzekła, raczej nie poleciłabym jej nikomu, ani nie sprezentowała.

Ciekawy wywiad, a książka ma formę tak zwanego kiblowaca jak to mawia Marcin Meller.
To ten sam rodzaj lektury, nie jakaś górnolotna, czyta się przyjemnie. Niektóre pytania były dziwne, niepotrzebne. Okraszona fajnymi zdjęciami, co dodatkowo uprzyjemnia lekturę.
W książce jest wszystko, najmniej niestety jest muzyki, tras koncertowych i tego typu wspomnień.
Myślę, że fanów...

Ciekawa, chwilami zabawna i... szczera. Forma wywiadu trochę mnie zawiodła, bo niektóre pytania były drętwe / dziwne. Sam Nergal po lekturze wydał mi się jakiś bliższy, interesujący.

Ciekawa, chwilami zabawna i... szczera. Forma wywiadu trochę mnie zawiodła, bo niektóre pytania były drętwe / dziwne. Sam Nergal po lekturze wydał mi się jakiś bliższy, interesujący.