Choć przepadam za Piątkiem, książka zupełnie nie przypadła mi do gustu. Ciepła opowieść o rodzinie zamieszkującej łodzką kamienicę i ich (kamienicy i rodziny) perypetiach. W warstwie fabularnej to tyle. Lwią część książki zajmują zabawy językowe, jakie prowadzą między sobą członkowie rodziny. Są to gry i słowotwórstwo, jakie każda rodzina uskutecznia, ale nie ma w tym nic świeżego ani ciekawego. Po kilku stronach jest to po prostu męczące. Inaczej niż pozostałe książki Piątka, z którymi miałem do czynienia, ta zdaje się nie mieć głębszego przesłania czy sensu, nosi wręcz znamiona wodolejstwa.

Choć przepadam za Piątkiem, książka zupełnie nie przypadła mi do gustu. Ciepła opowieść o rodzinie zamieszkującej łodzką kamienicę i ich (kamienicy i rodziny) perypetiach. W warstwie fabularnej to tyle. Lwią część książki zajmują zabawy językowe, jakie prowadzą między sobą członkowie rodziny. Są to gry i słowotwórstwo, jakie każda rodzina uskutecznia, ale nie ma w tym nic...

Jestem tutaj od Kartoflady.

MIasto Ł to krótkie opowiadanie na gryza o losie kamienicy, trochę o życiu rodzinnym, trochę wspomnień z przeszłości, trochę przemyśleń, trochę o problemach Łodzi (często w odniesieniu do Warszawy). Książka wydaje się biograficzna, postacie i firmy są podpisane od pierwszej litery.

Ogólnie nie dzieje się za dużo, to ktoś wdepnie w gówno, to ktoś drze ryja przed Żabką – płynnie przechodzimy od srania psa po codzienność gotowania posiłku. Chyba za to najbardziej lubię Piątka – komizm sytuacyjny dnia powszedniego i absurdy ludzkich historii.
Całość opleciona jest zabawną choć często dziecinną grą słów (robienie żartów ze słowem „kot” czy „psi” nie jest wyczynem panie autor) której będziecie mieli dość. Warto przebrnąć bo przy innych ekwiwokach zgniłem srogo XD
Czuć tu bardzo dużo rodzinnego ciepła i miłości – książka to odpowiednik ciepłej taniej herbatki z dużą ilością cukru.

Ładna twarda oprawa, duże akapity, szybko się czyta.

Mi się umiarkowanie podobało ale większość czytelników raczej uzna Miasto Ł za głupie lub infantylne – i będzie miało sporo racji.

Jestem tutaj od Kartoflady.

MIasto Ł to krótkie opowiadanie na gryza o losie kamienicy, trochę o życiu rodzinnym, trochę wspomnień z przeszłości, trochę przemyśleń, trochę o problemach Łodzi (często w odniesieniu do Warszawy). Książka wydaje się biograficzna, postacie i firmy są podpisane od pierwszej litery.

Ogólnie nie dzieje się za dużo, to ktoś wdepnie w gówno, to...

Bez urazy ale książka to bełkot i grafomania. Akcja jest skrajnie mętna jeśli w ogóle jest, w każdej scenie żenująca zabawa słowna na poziomie ktoś nosi kota w misce i mówi "to kotolot bo kot który lata". Dużo wątków autobiograficznych (Włochy, protestantyzm, ćpanie, odwyki). Raz wykład teologii protestanckiej raz się Autor rozwozi że któryś z bohaterów wszedł w kupę i opis jak ją sobie wyciera. Autor pisać potrafi ale to jest bez ładu i bez składu. Dużo zabiegów co nic nie wnoszą nie wiadomo po co są. Jak na razie to najgorsza książka którą przeczytałem w tym roku

Bez urazy ale książka to bełkot i grafomania. Akcja jest skrajnie mętna jeśli w ogóle jest, w każdej scenie żenująca zabawa słowna na poziomie ktoś nosi kota w misce i mówi "to kotolot bo kot który lata". Dużo wątków autobiograficznych (Włochy, protestantyzm, ćpanie, odwyki). Raz wykład teologii protestanckiej raz się Autor rozwozi że któryś z bohaterów wszedł w kupę i opis...

Książka "Miasto Ł.", choć niedługa, bo liczy sobie niewiele ponad sto pięćdziesiąt stron, czyta się opornie. Może tylko mnie? Może nie jest mi po drodze z taką formułą? Autor posługuje się tu nowomową. Tworzy słowa, które są zlepkami innych wyrazów, bądź wyrazów i znaczeń. I tak mamy na przykład kotlota, psacer, archikotura i wiele innych tym podobnych. O ile początkowo jest to nowość, która intryguje i bawi, z czasem zaczynała mnie drażnić, a czytanie tej książki z niekiedy zabawnej, z czasem zrobiło się irytujące. Od drugiej połowy częściej zmuszałam się do niej, zamiast podchodzić do kolejnych rozdziałów z chęcią. Co często przychodziło nie łatwo. A najbardziej widać to po tym, iż czytałam ją prawie pięć miesięcy.

Nie jest to książka wybitna ani rewelacyjna, choć ma swój potencjał. W moim odczuciu jest mocno przeciętna.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2021/11/miasto.html

Książka "Miasto Ł.", choć niedługa, bo liczy sobie niewiele ponad sto pięćdziesiąt stron, czyta się opornie. Może tylko mnie? Może nie jest mi po drodze z taką formułą? Autor posługuje się tu nowomową. Tworzy słowa, które są zlepkami innych wyrazów, bądź wyrazów i znaczeń. I tak mamy na przykład kotlota, psacer, archikotura i wiele innych tym podobnych. O ile początkowo...

hmm, nie wiem co myśleć inaczej podejdzie uzależniony, inaczej ktoś kto nigdy się nie borykał z tego typu kwestiami.
No ale średnio mi się podobało. Parokrotnie się uśmiałem, parę fragmentów było mi bliskich...ogólnie za dużo słownych gierek. To mnie wkurwiało!

hmm, nie wiem co myśleć inaczej podejdzie uzależniony, inaczej ktoś kto nigdy się nie borykał z tego typu kwestiami.
No ale średnio mi się podobało. Parokrotnie się uśmiałem, parę fragmentów było mi bliskich...ogólnie za dużo słownych gierek. To mnie wkurwiało!

Moje pierwsze podejście do twórczości Tomasza Piątka. Kolejnego na razie raczej nie będzie. Ta książka chyba miała być formą terapii, przelania na papier natłoku myśli. Efekt - przerost formy nad treścią.
Jedna gwiazdka jest za historie o domowych zwierzakach, bez których tej treści już chyba w ogóle by nie było...

Moje pierwsze podejście do twórczości Tomasza Piątka. Kolejnego na razie raczej nie będzie. Ta książka chyba miała być formą terapii, przelania na papier natłoku myśli. Efekt - przerost formy nad treścią.
Jedna gwiazdka jest za historie o domowych zwierzakach, bez których tej treści już chyba w ogóle by nie było...

Mam mały problem z tą książką.

Z jednej strony "Miasto Ł." - tytuł pojemny, obiecujący, z drugiej tego Miasta w mieście tak mało, że prawie wcale. A jeśli już jest to w zasadzie mogłoby to być i miasto W., i miasto P., i jakiekolwiek inne.

Z jednej strony "Miasto Ł." - bohater potężny, złożony, pełen kontrastów, a z drugiej T. i H. - bohaterowie pojedynczy, lokalni, złożeni i pełni kontrastów.
I przez tę dysproporcję i zaniedbaną obietnicę myślę sobie, że może lepszy byłby tytuł "Państwo P."

A sami Państwo P. mniej więcej fajni (ona trochę więcej, bo on coś za dużo zła nosi w głowie),są sobie i wokół siebie, mówią między sobą językiem własnym, wewnętrznym, zrozumiałym tylko w ich osobistym mikrokosmosie. Pocieszne to i miejscami zabawne, ale na dłuższą metę jednak dość irytujące, szczególnie pod koniec, kiedy słowotwórcza samowola zdaje się wymykać autorowi spod kontroli.

Trochę tak tu jest jak u Koterskiego, tylko może mniej groteskowo, a bardziej infantylnie.

A Miasto Ł. pewnie nawet nie zauważyło, że zostało uwiecznione w tej książce, książeczce, bo już tyle razy uwieczniano je bardziej i lepiej.

Mam mały problem z tą książką.

Z jednej strony "Miasto Ł." - tytuł pojemny, obiecujący, z drugiej tego Miasta w mieście tak mało, że prawie wcale. A jeśli już jest to w zasadzie mogłoby to być i miasto W., i miasto P., i jakiekolwiek inne.

Z jednej strony "Miasto Ł." - bohater potężny, złożony, pełen kontrastów, a z drugiej T. i H. - bohaterowie pojedynczy, lokalni,...

Dawno już nie widzę sensu w wystawianiu opinii książkom dobrym, rozweselającym lub tym całkowicie beznadziejnym. Tu jest inaczej. Całkowicie nie wiem co myśleć o Mieście Ł. Historia w tej książce jest tylko tłem, jest ważna i nieważna, autor rozpisuje się o zwykłych czynnościach, gardząc nimi jednocześnie. Ciężko czyta się ten wybryk słowotwórczy, choć może to ja nie gustuję w podobnej literaturze. Ostatni raz podobnie zawiedziona i rozczarowana czułam się czytając Ferdydurke. Jeśli jednak ktoś styl taki lubi, warto się przy Mieście Ł. zatrzymać choćby przez chwilę.

Dawno już nie widzę sensu w wystawianiu opinii książkom dobrym, rozweselającym lub tym całkowicie beznadziejnym. Tu jest inaczej. Całkowicie nie wiem co myśleć o Mieście Ł. Historia w tej książce jest tylko tłem, jest ważna i nieważna, autor rozpisuje się o zwykłych czynnościach, gardząc nimi jednocześnie. Ciężko czyta się ten wybryk słowotwórczy, choć może to ja nie...

Książeczka praktycznie o niczym, za to obfitująca w rozmaite gierki językowe, często zrobione na siłę, co przy dłuższym obcowaniu męczy.

Książeczka praktycznie o niczym, za to obfitująca w rozmaite gierki językowe, często zrobione na siłę, co przy dłuższym obcowaniu męczy.

Opowieść o mieście Łodzi. I wszystko jasne.

Opowieść o mieście Łodzi. I wszystko jasne.