„Decyzja o podróży przyszła znienacka. Nie realizowałam żadnego wielkiego marzenia ani nie planowałam latami (…) Po prostu któregoś dnia obudziłam się i wiedziałam, że muszę wyjechać do Ameryki Południowej. Sama. Dziwne, ale od początku wydawało mi się to równie naturalne i nie podlegające dyskusji jak jedzenie i oddychanie”. Dlaczego Autorka wybrała samotną podróż? „Samotność (…) daje rzadką okazję wsłuchania się w samą siebie, poznania lepiej. Samotna podróż to wyzywanie, to sprawdzanie siebie w bardzo różnych sytuacjach. Dla mnie to też nauka kolejnego języka, który pozwala na kontakt z miejscową ludnością. Poza tym fakt, że podróżuję sama, otwiera mnie bardziej na innych podróżników i na miejscowych”. I rzeczywiście relacja z podróży Pani Doroty Głuskiej stanowi potwierdzenie tych słów – są spotkania, które kształtują, czasem modyfikują trasę, są inni podróżnicy i miejscowi, dzięki którym staje się ona ciekawsza dla samej Podróżniczki i dla czytelnika. Ten ostatni może doświadczyć prawdziwej „burzy emocji” – od pewnej nostalgii, po radość, czasem zniecierpliwienie czy rozczarowanie – patrząc na opisywany kontynent oczami Pani Doroty. Zachwycić się tak rzadko już spotykanym współbrzmieniem człowieka i natury, przedkładaniem chęci zachowania naturalnego piękna przyrody nad zyski. Odczuć zniesmaczenie z powodu małych i dużych nadużyć, oszustw. Częściej jednak będzie miał okazję rozkoszować się opisami i zdjęciami, które pozwalają snuć własne fantazje, marzyć, planować…

„Decyzja o podróży przyszła znienacka. Nie realizowałam żadnego wielkiego marzenia ani nie planowałam latami (…) Po prostu któregoś dnia obudziłam się i wiedziałam, że muszę wyjechać do Ameryki Południowej. Sama. Dziwne, ale od początku wydawało mi się to równie naturalne i nie podlegające dyskusji jak jedzenie i oddychanie”. Dlaczego Autorka wybrała samotną podróż?...