Autorka i zarówno bohaterka książki przepiękna.
Książka sama w sobie ok.

Autorka i zarówno bohaterka książki przepiękna.
Książka sama w sobie ok.

Zawsze z ciężkim sercem wystawiam słabe oceny książkom opowiadającym o prawdziwych, dramatycznych i smutnych wydarzeniach. Trochę żałuję, że w ogóle trafiłam na "Wzięłam "pigułę", bo mimo powagi tematu, w mojej subiektywnej ocenie książka jest marna.

Pierwszą sprawą, która zaważyła na ocenie, jest sposób w jaki ta historia została opisana. Wiem, że to wspomnienia zwykłych ludzi, ale chyba ktoś przed ich wydaniem powinien trochę podrasować styl, żeby dało się to normalnie czytać. A może ten chaos był zamierzony? Jeżeli tak - ja tego nie kupuję. Może też trochę jest to wina tłumaczenia, ale jak to mówią, z pustego i Salomon nie naleje.

Druga rzecz, niestety, dotyczy samej Giorgii Benusiglio. Mimo szczerych chęci nie potrafię wzbudzić w sobie wiele współczucia dla osoby, która wyłącznie na własne życzenie wpakowała się w takie tarapaty. Też miałam naście lat i sporo okazji, ale potrafiłam rozsądnie podejmować decyzje i jakoś przeżyłam cielęcy wiek bez konieczności przeszczepu wątroby.

Nie da się też nie zauważyć, że Giorgia za całe swoje cierpienia obarcza ludzi wokół niej, szczególnie lekarzy, którzy próbowali uratować jej życie. Konowały ciągle tylko coś psuli, nie ważne, że przeszczep wątroby to bardzo poważna sprawa. Na pewno przy wyciąganiu drenów zrobili to odwrotnie, pocięli jej mięśnie i żebra przy kolejnej operacji i strasznie później bolało. Tylko o tym, że sama jest sobie winna jakoś tak często już nie wspominała. Łatwiej oskarżać wszystkich wokół. Prawie zapomniałam wspomnieć, że nasza pacjentka sama odstawiła sobie leki immunosupresyjne, bo wydawało jej się, że przeszczep się już przyjął. Brawo, nie ma co przecież ufać lekarzom.

Denerwuje mnie też jej niekonsekwencja.
Ojciec dziewczyny wspomina: "Pewnego dnia moja córka powiedziała mi: "Jeżeli się uratuję, będę chodziła do szkół, by opowiadać o tym, co mi się przytrafiło". A w innym miejscu sama Giorgia mówi: "Szukają mnie również przez Facebooka. Czasami denerwuję się, ponieważ jest to dla mnie sposób spędzania czasu służący spotkaniu z przyjaciółmi [...]. Natomiast przychodzą tą drogą również zaproszenia na spotkania w szkołach i oratoriach. Czuję się niejako prześladowana przez całe to zainteresowanie [...]". Wydaj więcej książek, będziesz mieć mniej zainteresowania. Skoro tak ją to mierzi, to po co pcha się ze swoją historią do ludzi?

Problem jest poważny i jeżeli ta książka przemówi do spragnionego doznań nastolatka lub rodziców, których "problem na pewno nie dotyczy" - super. Ja jednak ani nie jestem już nastolatką, ani nie planuję mieć dzieci, więc chyba nie potrafię jej docenić.

Zawsze z ciężkim sercem wystawiam słabe oceny książkom opowiadającym o prawdziwych, dramatycznych i smutnych wydarzeniach. Trochę żałuję, że w ogóle trafiłam na "Wzięłam "pigułę", bo mimo powagi tematu, w mojej subiektywnej ocenie książka jest marna.

Pierwszą sprawą, która zaważyła na ocenie, jest sposób w jaki ta historia została opisana. Wiem, że to wspomnienia zwykłych...

Literacko ta książka jest bardzo słaba, ale nie o walory literackie tutaj chodzi.
Warto przeczytać, żeby zrozumieć jakie mogą być konsekwencje pojedynczego wzięcia "niewinnej" tabletki extasy.
Warto dać do przeczytania nastolatkom, bo nic lepiej do nich nie trafi niż inny nastolatek opowiadający swoja historię.
Warto dać do przeczytania rodzicom, żeby uświadomili sobie, że nawet ich z pozoru "grzeczne" dziecko może wpaść w tarapaty.
Warto dać do przeczytania wszystkim dorosłym, którzy mają kontakt z nastolatkami, żeby nauczyli się nie lekceważyć żadnych ich kłopotów zdrowotnych.

Literacko ta książka jest bardzo słaba, ale nie o walory literackie tutaj chodzi.
Warto przeczytać, żeby zrozumieć jakie mogą być konsekwencje pojedynczego wzięcia "niewinnej" tabletki extasy.
Warto dać do przeczytania nastolatkom, bo nic lepiej do nich nie trafi niż inny nastolatek opowiadający swoja historię.
Warto dać do przeczytania rodzicom, żeby uświadomili sobie, że...

Szokujące wyznania młodej dziewczyn, przykre jest to, że niewiedza zabija młode osoby...

Szokujące wyznania młodej dziewczyn, przykre jest to, że niewiedza zabija młode osoby...

Narkomania. Dosyć powszechny temat w dzisiejszych czasach. Narkotyki to coś w rodzaju zakazanego owocu – zabronione, jednak kuszą. „Tylko ten jeden raz. Tylko spróbuję.” – to często powtarzane zdania wśród młodych ludzi. Najpierw jest „tylko” jeden raz, później następny i następny, aż dochodzi do uzależnienia.

Wiele osób dzieli narkotyki na twarde i miękkie, uważając, że te drugie są nieszkodliwe. Niestety i one potrafią wyrządzić sporą krzywdę.

Giorgia Benusiglio myślała tak samo. Ulotki podpowiadały, jak przyjąć tabletkę ekstazy tak, by nie wyrządziła żadnych skutków ubocznych. Dyskoteka, dobra zabawa i tylko jedna tabletka. Dlaczego nie? Przecież nic się nie stanie. Jak się później okazało, jedna tabletka może zabić.

„Wzięłam „pigułkę”. Posłuchaj mojej historii” to książka autorstwa Giorgii Benusiglio i Renza Agasso opowiadająca o tym jakie powikłania mogą wystąpić po zażyciu TYLKO jednej tabletki ekstazy. Książka ta podzielona jest na cztery części: z punktu widzenia Giorgii, jej matki, ojca, a także lekarzy. Historia tej młodej dziewczyny pokazuje jak łatwo można stracić życie z powodu pigułki. To przez co przeszła jest wstrząsające.

„Miała pecha. Mnie to nie spotka.” - na pewno wiele osób tak myśli, jednak Giorgia próbuje swoim przykładem udowodnić, że tak nie jest. Ta młoda kobieta poświęca całe swoje życie na walkę z narkotykami. Jeździ po szkołach i tłumaczy nastolatkom, jakie mogą być konsekwencje chwilowej bezmyślności… udowadnia, że od jednej tabletki można stracić życie.

Sądzę, iż warto przeczytać „Wzięłam pigułkę. Posłuchaj mojej historii” zwłasza, jeżeli narkotyki nas kuszą. Warto przekonać się o tym, co może się stać po ich zażyciu. Książka ta udowadnia, że nie ma czegoś takiego jak narkotyk twardy, czy miękki. Każdy może doprowadzić do śmierci.

Wadą tej książki jest to, że kręci się ona tylko i wyłącznie wokół jednego wydarzenia. W każdym rozdziale opowiadana jest w kółko ta sama historia, co z lekka nudzi. Mimo tego polecam tę książkę, szczególnie nastolatkom.

Ocena: 7/10

books-are-future.blogspot.pl

Narkomania. Dosyć powszechny temat w dzisiejszych czasach. Narkotyki to coś w rodzaju zakazanego owocu – zabronione, jednak kuszą. „Tylko ten jeden raz. Tylko spróbuję.” – to często powtarzane zdania wśród młodych ludzi. Najpierw jest „tylko” jeden raz, później następny i następny, aż dochodzi do uzależnienia.

Wiele osób dzieli narkotyki na twarde i miękkie, uważając, że...

Daje 10/10 gwiazdek za to, że ta książka ratuje życie ludzi! Polecam ją wszystkim, którzy nigdy nie mieli do czynienia z narkotykami a zwłaszcza rodzicom wychowanym z dala od narkotyków, a których dzieci w dzisiejszych czasach są z pewnością dużo bardziej narażone na kontakt z tego typu używkami.

Daje 10/10 gwiazdek za to, że ta książka ratuje życie ludzi! Polecam ją wszystkim, którzy nigdy nie mieli do czynienia z narkotykami a zwłaszcza rodzicom wychowanym z dala od narkotyków, a których dzieci w dzisiejszych czasach są z pewnością dużo bardziej narażone na kontakt z tego typu używkami.

NORMALNA RODZINA, NORMALNA DZIEWCZYNA...NO COZ CIEKAWOSC MOGLA JA ZABIC. TYLKO POL TABLETKI, KTORE DRAMATYCZNIE ZMIENILO JEJ ZYCIE. PARE GODZIN DZIELACE JA OD SMIECI I RODZINA OD WIELKIEJ TRAGEDII.

PRZECZYTALAM W JEDEN WIECZOR, STRASZNE CHWILE I GODZINY ZYCIA NASTOLATKI OPISANE W LATWY DO PRZECZYTANIA SPOSOB.

A SWOJA DROGA JAK WIELE MLODYCH LUDZI Z CIEKAWOSCI ZROBI TO CO BOHATERKA TEJZE KSIAZKI...OBY ONI MIELI WIECEJ SZCZESCIA

NORMALNA RODZINA, NORMALNA DZIEWCZYNA...NO COZ CIEKAWOSC MOGLA JA ZABIC. TYLKO POL TABLETKI, KTORE DRAMATYCZNIE ZMIENILO JEJ ZYCIE. PARE GODZIN DZIELACE JA OD SMIECI I RODZINA OD WIELKIEJ TRAGEDII.

PRZECZYTALAM W JEDEN WIECZOR, STRASZNE CHWILE I GODZINY ZYCIA NASTOLATKI OPISANE W LATWY DO PRZECZYTANIA SPOSOB.

A SWOJA DROGA JAK WIELE MLODYCH LUDZI Z CIEKAWOSCI ZROBI TO CO...

Podoba mi sie historia a przede wszystkim zdjecia autorki.Wloszki mlodszej ode mnie o 4 lata.Ostatnia tak prostym jezykiem napisana ksiazke mialem w reku w podsrawowce.Mimo ze auorka uwaza ze nie potrafi opisac slowami swoich przezyc to jednak udalo jej sie wudac ksiazke.W prosty ale nie nudny styl pisarki pozwala zaliczyc pozycje ktora czyta sie cala miedzy obiadem a kolacja(145 str.
)

Podoba mi sie historia a przede wszystkim zdjecia autorki.Wloszki mlodszej ode mnie o 4 lata.Ostatnia tak prostym jezykiem napisana ksiazke mialem w reku w podsrawowce.Mimo ze auorka uwaza ze nie potrafi opisac slowami swoich przezyc to jednak udalo jej sie wudac ksiazke.W prosty ale nie nudny styl pisarki pozwala zaliczyc pozycje ktora czyta sie cala miedzy obiadem a...