Skradzione życie

Tak jak i reszta recenzentów mam problem z oceną tej książki. Jak można, i w jakiej skali, oceniać czyjąś tragedię? Ból, przerażenie? To nie powinno się wydarzyć!
Książka napisana jest prostym zrozumiałym językiem, co moim zdaniem, czyni ją jeszcze bardziej realną a tym samym przerazającą. Momentami odrzucało mnie od jej czytania, nie ma mojej zgody na takie postępowanie,na ludzką krzywdę a zwłaszcza dzieci! Emocjonalnie dla mnie bardzo trudna książka.

Tak jak i reszta recenzentów mam problem z oceną tej książki. Jak można, i w jakiej skali, oceniać czyjąś tragedię? Ból, przerażenie? To nie powinno się wydarzyć!
Książka napisana jest prostym zrozumiałym językiem, co moim zdaniem, czyni ją jeszcze bardziej realną a tym samym przerazającą. Momentami odrzucało mnie od jej czytania, nie ma mojej zgody na takie...

Ocenianie książki o tak ciężkiej i personalnej tematyce przychodzi ciężko, bo w końcu jak można oceniać książkę, która była dla straumatyzowanego człowieka swego rodzaju terapią? Jak można mówić o tym, że coś się nie podobało, jakby autor mógł tak o zmienić sobie fakty i załagodzić dla czytelnika potworności, które miały miejsce naprawdę? Jest to niezwykle trudne, dlatego chciałabym zaznaczyć już na wstępie, że będę odnosić się do zawartości książki nie poddając ocenie treści, a jedynie to, jak została przekazana.

I jedne odpowiednie słowo to chaos. Sama autorka podkreślała, że ten chaos przedstawia to, jak dla niej samej to wszystko się działo, to skakanie w czasie oddaje jak mijały jej dni... Co jest jak najbardziej w porządku wizją i faktycznie oddaje swego rodzaju zagubienie, jednak jeśli ktoś (tak jak ja) sięgał po to, żeby poznać "pełną" historię tego, co się stało, to niestety, ale tego tutaj nie doświadczy. Jest to historia przedstawiona bardziej jak pamiętnik (w którym są czasem inne pamiętniki),rozbierania swojej własnej traumy i uwolnienia się od manipulacji porywacza, niż szczegółowa opowieść o 18 latach niewoli, wykorzystywania i krzywd.

Ocenianie książki o tak ciężkiej i personalnej tematyce przychodzi ciężko, bo w końcu jak można oceniać książkę, która była dla straumatyzowanego człowieka swego rodzaju terapią? Jak można mówić o tym, że coś się nie podobało, jakby autor mógł tak o zmienić sobie fakty i załagodzić dla czytelnika potworności, które miały miejsce naprawdę? Jest to niezwykle trudne, dlatego...

Jak wielu innym recenzentom tak i mi naprawdę ciężko oceniać takie książki...
Historie takich porwań są wstrząsające i smutne. A na przykładzie tego co opisuje Jaycee możemy dowiedzieć się jaki wpływ na osobę, na jej psychikę ma oprawca. I tak, mogła pewnie uciec wiele razy, ale przy tak wieloletniej manipulacji od dziecka nikt nie byłby w stanie skorzystać z takich okazji... Nie można sobie wyobrazić przez jakie piekło przeszła fizycznie i psychicznie. Niepojęte jest to ile takich dzieci zostało porwanych na świecie...

Jak wielu innym recenzentom tak i mi naprawdę ciężko oceniać takie książki...
Historie takich porwań są wstrząsające i smutne. A na przykładzie tego co opisuje Jaycee możemy dowiedzieć się jaki wpływ na osobę, na jej psychikę ma oprawca. I tak, mogła pewnie uciec wiele razy, ale przy tak wieloletniej manipulacji od dziecka nikt nie byłby w stanie skorzystać z takich...

Na ten reportaż natrafiłam przypadkiem i pomimo tego, że przeczytałam go już jakiś czas temu to nadal ciężko go ocenić. Relacja straszna, czyta się jednym tchem, ale pewnych rzeczy już się w życiu nie wyrzuci z głowy.

Na ten reportaż natrafiłam przypadkiem i pomimo tego, że przeczytałam go już jakiś czas temu to nadal ciężko go ocenić. Relacja straszna, czyta się jednym tchem, ale pewnych rzeczy już się w życiu nie wyrzuci z głowy.

Nie sposób jest ocenić tę pozycję. Mamy do czynienia z prostym językiem, co sprawia, że wydarzenia w niej opisane są jeszcze bardziej przerażające i wstrząsające.

Nie sposób jest ocenić tę pozycję. Mamy do czynienia z prostym językiem, co sprawia, że wydarzenia w niej opisane są jeszcze bardziej przerażające i wstrząsające.

Sprawa porwania Jaycee Dugard z dwóch powodów ,w jakimś sensie, dotknęła mnie osobiście.Gdy została ona porwana mieszkałam z rodzicami w Kalifornii,może 150 km od miejsca porwania. Pamiętam jak kilka dni po porwaniu oglądałam w amerykańskiej TV taki program Most wanted / odpowiednik naszego 997/ i myślałam sobie ,że to mogłam być ja. Twarz tej dziewczynki rzucała się od razu spośród tysięcy porwanych dzieci-jako symbol niewinności ,ufności i dziecięcości. Drugi powód , urodziłam się w tym samym roku,w tym samym miesiącu co Jaycee i dlatego miałam taki kontrapunkt czasowy widząc siebie w wieku 11 lat,co odczuwałam,gdy ona była porywana i gwałcona,czy w wieku 14 lat,gdy rodziła swojemu oprawcy dziecko.Niektórzy zastanawiali się jak to możliwe,że ona nie uciekła,ale ja ją doskonale rozumiem. Porwana została w wieku 11,po kilka latach gwałtów /Jaycee została zgwałcona ponad 3 tysiące razy/, izolacji ,przemocy ze strony porywaczy, głodu, wciskania quasi religijnego bełkotu ,Jaycee miała tak wyprany mózg,że jej niewola bardziej tkwiła w jej umyśle niż w fizycznym zniewoleniu ze strony porywaczy.
W tej sprawie nie rozumiem tylko jednej rzeczy.Jej wszystkie wspomnienia i emocje koncentrują się wokoło miłości do jej dzieci. One były dla niej wszystkim w tej sytuacji w jakiej była.Nie rozumiem tylko jednego,że miłość do swoich dzieci,na którą się tak powołuje ,pozwalała jej patrzeć na los przeniesiony z niej na jej córki; trzymane w jakiś namiotach,nie chodzące do szkoły,nie mające przyjaciół,żyjące jak dzikie zwierzęta,bez żadnej przyszłości. Dlaczego Jaycee mająca np. dostąp do Internetu nie była w stanie przerwać tego szatańskiego kręgu nie dla siebie,bo dla niej było już za późno,ale tylko i wyłącznie by jej córki nie powieliłby jej losu?Gdyby nie dwie wspaniałe policjantki,których instynkt matek nie zawiódł widząc ,że córki Jaycee to wyprane z mózgów zombie,co by się działo z nimi dzisiaj? Dalej w roku 2020 zamknięte byłby przez ojca,który znudziwszy się Jaycee zacząłby się zabawiać z własnymi córkami?Urodziły by mu kolejne pokolenie dzieci? Gdy Jaycee została uwolniona,jej zdjęcia znalazły się w tygodniu People.Nie wygląda na nich jak ofiara zbrodniczego porwania .Widzimy piękną,kobietę o ślicznych,mądrych ,ciemnoniebieskich oczach, która mogłaby być nawet aktorką. Nie wyglądała jak Natascha Kampusach bita i głodzona. Nie zwariowała w niewoli,więc dlaczego pozwoliła na więzienie swoich dzieci , dlaczego nie walczyła o swoje córki?I ostatnia uwaga,w tej sprawie najbardziej żal mi córeczek Jaycee.Z jaką traumą musiały się zmierzyć dowiadując się w jaki sposób zostały poczęte,z jakim bólem będę musiały żyć do końca życia.Historia Jaycee Dugard to otchłań piekła,które będzie trwać tak długo,aż żyć będą ofiary Philipa Garillo

Sprawa porwania Jaycee Dugard z dwóch powodów ,w jakimś sensie, dotknęła mnie osobiście.Gdy została ona porwana mieszkałam z rodzicami w Kalifornii,może 150 km od miejsca porwania. Pamiętam jak kilka dni po porwaniu oglądałam w amerykańskiej TV taki program Most wanted / odpowiednik naszego 997/ i myślałam sobie ,że to mogłam być ja. Twarz tej dziewczynki rzucała się od...

Tak jak większość recenzentów przede mną,czuję się trochę bezradny w ocenianiu tej pozycji.Trudno właściwie oceniać w kategoriach literackich coś co jest prawdziwe,co jest opisem czegoś co się naprawdę wydarzyło , trudno oceniać akt nieprawdopodobnej przemocy i okrucieństwa jakiej padła ta dziewczynka o ślicznym imieniu Jaycee, porwana w wieku 11 zgwałcona ,a potem latami przetrzymywana przez sprawcę, któremu urodziła dwoje dzieci.W literaturze tego typu zderzamy się z takim złem,że człowiek mimo woli musi iść w filozofię by jeśli przynajmniej nie zrozumieć, to chociaż objąć umysłem zło do którego może dopuścić się człowiek. Książka nie jest dla zbyt wrażliwego czytelnika .Rozważania na temat granic ludzkiego zła mogą popsuć nie jeden dzień.Daję tej pozycji 10 tkę nie dla walorów literackich, ale z szacunku dla autorki,że po przeżyciu takiej traumy potrafiła normalnie żyć ,założyć fundację dla takich dzieci,jak ona i po 18 latach koszmaru praktycznie narodzić się po raz drugi.

Tak jak większość recenzentów przede mną,czuję się trochę bezradny w ocenianiu tej pozycji.Trudno właściwie oceniać w kategoriach literackich coś co jest prawdziwe,co jest opisem czegoś co się naprawdę wydarzyło , trudno oceniać akt nieprawdopodobnej przemocy i okrucieństwa jakiej padła ta dziewczynka o ślicznym imieniu Jaycee, porwana w wieku 11 zgwałcona ,a potem latami...

Bardzo wzruszająca, mocna książka warta przeczytania.

Bardzo wzruszająca, mocna książka warta przeczytania.

W porzadku. Ciezko oceniac wspomnienia, czyjas niedole.
Kilka fajnych spostrzezen mi dala ta ksiazka.

W porzadku. Ciezko oceniac wspomnienia, czyjas niedole.
Kilka fajnych spostrzezen mi dala ta ksiazka.

książka na faktach, takie zawsze mnie najbardziej wzruszają. wczucie się w przeżycia pokrzywdzonej daje wrażenie. Aż trudno uwierzyć, że takie zdarzenia mogły mieć miejsce..No ale chorzy psychicznie świetnie się potrafią kamuflować...

książka na faktach, takie zawsze mnie najbardziej wzruszają. wczucie się w przeżycia pokrzywdzonej daje wrażenie. Aż trudno uwierzyć, że takie zdarzenia mogły mieć miejsce..No ale chorzy psychicznie świetnie się potrafią kamuflować...