Walka przeciwko piratom Dona Kriega rozkręca się w najlepsze. Początek zrobił Sanji ze swoimi kopnięciami. Korzysta więc z tego samego stylu walki, z którego słynął stary Zeff. W tym tomie skoncentrowano się bardzo na ich wzajemnej relacji, do czego też nawiązuje ten odstręczający podtytuł. Jest to bardzo szorstka, ale jednocześnie naznaczona wielką troską więź, która połączyła małego chłopca i groźnego pirata przed laty ze sobą.

Retrospekcja Sanji’ego to zdecydowanie najsilniejszy punkt z tej części. W wieku dziecięcym przeszedł piekło, które na zawsze ukształtowało jego charakter i niemal nabożny stosunek do jedzenia. Gdy jesteś na morzu, to właśnie żywność jest najcenniejszym skarbem, o czym przekonał się na własnej skórze.

Sanji’ego i Zeffa połączyła nie tylko wspólna niedola, ale przede wszystkim to samo marzenie. W tym tomie powracamy znów do tej tematyki, ale tym razem z nieco innej strony. Czasami może się zdarzyć, że odpadamy w drodze do spełnienia swojego marzenia. Można wtedy znaleźć inne cele, albo jeśli przyjmijmy, że to konkretne marzenie jest naszym skarbem, to możemy je powierzyć komuś innemu. Zazwyczaj myśli się wtedy o młodszym pokoleniu, które ma znacznie większy potencjał i możliwości. Można samemu znaleźć szczęście w takim wsparciu… oczywiście o ile ta druga osoba marzy o tym samym.

Wspomnę też trochę o innych postaciach, które się tu przewijały. Mamy tu podstępnego kapitana Dona Kriega, który zasłynął ze swoich pokrętnych działań i licznych sztuczek oraz jego oficer Pearl, który aż się prosił o dobre „spranie”. Jednak najciekawszą postacią był Gin, którego Sanji nakarmił dwa tomy temu.

W trakcie wywiadu z popularnym felietonistą Shueishy dowiedziałam się przypadkowo, że Gin cieszył się wtedy dużą popularnością. Nie jest to wcale dziwne, zważywszy na to jedna z nielicznych moralnie szarych postaci, które mamy w tej serii. Jest wyraźnie rozdarty pomiędzy lojalnością do kapitana a wdzięcznością wobec kucharza, który wybawił go od śmierci głodowej. Pech chciał, że musi teraz walczyć przeciwko temu drugiemu. Z początku chciał ten problem rozwiązać ugodowo i skłonić wszystkich do pozostawienia im restauracji bez walki. Nie wiedział jednak, jak ważne było dla wszystkich to miejsce. Walka była praktycznie nieunikniona i jak na ironię jego przeciwnikiem zostaje Sanji. Ich małe starcie zdecydowanie przyćmiewa potyczkę Luffy’ego, którą pozostawiono zgodnie z prawem serii na później.

Jak wcześniej wspomniałam o popularności postaci, to warto wspomnieć o pierwszym rankingu popularności, którego wyniki możemy już zobaczyć w tym tomie. Oddano wtedy trzydzieści sześć tysięcy głosów, co wydaje się być z dzisiejszej perspektywy śmieszną liczbą. Warto jednak wspomnieć, że manga istniała wtedy nieco ponad rok i uwzględniano jedynie głosy mieszkańców Japonii. Nowym nabytkiem mangi stał się także superbohater Pandaman, którego autor zaprojektował w ramach konkursu. Choć nie będzie odgrywał znaczącej roli w „One Piece”, z pewnością jeszcze go nieraz ujrzymy.

Walka przeciwko piratom Dona Kriega rozkręca się w najlepsze. Początek zrobił Sanji ze swoimi kopnięciami. Korzysta więc z tego samego stylu walki, z którego słynął stary Zeff. W tym tomie skoncentrowano się bardzo na ich wzajemnej relacji, do czego też nawiązuje ten odstręczający podtytuł. Jest to bardzo szorstka, ale jednocześnie naznaczona wielką troską więź, która...

Pomimo wprowadzenia postaci Sanjiego dwa tomy temu nic nie wiadomo o jego przeszłości. Dramatyczna walka z piratami to dobra okazja do uchylenia rąbka tajemnicy. Czy jednak warto w ten sposób zatrzymywać akcję?

Starcie na pokładzie morskiej restauracji trwa nadal. Do piratów przyłącza się uznany za zaginionego dowódca drugiego oddziału floty. Czy bohaterowie pozytywni też mają asa w rękawie?

W retrospekcja tego tomu przedstawiona zostaje geneza Sanjiego. Wyjaśniony jest tu początek jego relacji z Zeffem. Całkiem dobrze wyjaśnia to motywację obu bohaterów i potrafi nawet poruszyć. Szkoda jednak, że wątek ten wydaje się trochę niedokończony. Przy okazji wprowadzony tu zostaje motyw nowej legendarnej lokacji czyli All Blue.

Podobał mi się pomysł na nowego przeciwnika. Jego główną siłą wydają się pozornie jedynie wytrzymałe tarcze. Jednakże wraz z rozwojem akcji okazuje się, że posiada on pewien as w rękawie. Podobało mi się zakończenie jego wątku, które pozwala z kolei spojrzeć pewną postać z innej perspektywy, która tu też rozwija się w dosyć nieoczekiwanym kierunku.

Również Don Krieg ma okazję tutaj się wykazać. Jednakże działa on tutaj na dystans. W czasie walki jest bardzo sprytny i potrafi przechytrzyć bohaterów.

Byłem trochę rozczarowany, że po bardzo obiecującym początku tomu, niemal zupełnie pomija się innych kucharzy i piratów. Spodziewałem się epickiej walki między obiema grupami. Zamiast tego zostają oni sprowadzeni jedynie do roli gapiów komentujących poszczególne starcia.

Pod względem graficznym duże wrażenie robi projekt pana Pearla. Jego ciało jest chronione przez parę tarczy, a on sam wygląda na lekko spłaszczonego i rozciągniętego.

Również w tym tomie zaskakująco dużo dzieje się w szczątkowym komiksie „Przygody Buggy'ego i spółki”. Tym razem można dowiedzieć się co się dzieje z załogą Buggy'ego. Rozwój akcji jest dosyć nieoczekiwany i od tej pory seria będzie się nazywać trochę inaczej.

Tom ten warto przeczytać przede wszystkim dla świetnej genezy Sanjiego. Same starcia są też bardzo pomysłowe, ale moim zdaniem wypadają blado na tle walki z Jastrzębiookim z poprzedniego tomu.

Pomimo wprowadzenia postaci Sanjiego dwa tomy temu nic nie wiadomo o jego przeszłości. Dramatyczna walka z piratami to dobra okazja do uchylenia rąbka tajemnicy. Czy jednak warto w ten sposób zatrzymywać akcję?

Starcie na pokładzie morskiej restauracji trwa nadal. Do piratów przyłącza się uznany za zaginionego dowódca drugiego oddziału floty. Czy bohaterowie pozytywni też...