Pojawiają się rozbudowane zdania – jak w powieści "Nad Niemnem" podczas opisu przyrody. Opowiadanie przedstawia życie na wsi biednych – chociaż nie mających ogłady towarzyskiej – to poczciwych i religijnych ludzi. Zauważam przemianę w sposobie zachowania Klemensa, nadzieję i... świeżość w relacji małżeńskiej.

Po lekturze kłębią się myśli w temacie zaistniałej tragedii, zwłaszcza jak zareagują rodzice i jak nagle zmieni się ich życie (chyba dotychczas dobrze się zapowiadające). Opowiadanie jest przyczynkiem do refleksji nad egzystencją jednostki i otoczenia w którym żyje bądź żyła.

Pojawiają się rozbudowane zdania – jak w powieści "Nad Niemnem" podczas opisu przyrody. Opowiadanie przedstawia życie na wsi biednych – chociaż nie mających ogłady towarzyskiej – to poczciwych i religijnych ludzi. Zauważam przemianę w sposobie zachowania Klemensa, nadzieję i... świeżość w relacji małżeńskiej.

Po lekturze kłębią się myśli w temacie zaistniałej tragedii,...

"Tadeusz" to opowiadanie, które gloryfikuje polską rodzinę, wieś i pracę.
Mamy tu przed sobą pozytywistyczną chłopomanię, opisaną długimi i nudnymi zdaniami.
Nic tutaj nie przyciągało mojej uwagi, czytając moje myśli biegły w różnych kierunkach, a ja marzyłem żeby było już po książce.

Eliza Orzeszkowa opisuje dziewiętnastowieczną wieś, zachwyca się nią i wszystkim co dzisiaj musi być uznane za niewłaściwe, a nawet złe. Dwuletnie dziecko jest od czasu do czasu bite przez mamę, chodzi boso i brudne z rozmazanym błotem na twarzy. Podczas pracy swojej mamy chodzi bez opieki nikogo.

Autorka naiwnie wierzy w to że jeśli chłopi żyją w trudnych warunkach, są przez to zdrowsi, lepsi a nawet szczęśliwsi. Wierzy także w możliwość zmiany charakteru na przykład ojciec Tadeusza przestaje pić odkąd ma dziecko.

W obrazku bo utwór ten jest takim rodzajem prozy opisana jest także przyroda, ale bez polotu, prosto, całkiem słabo.

Nie polecam tej pozycji, myślę że nawet fani Orzeszkowej mogą być zawiedzeni. Stawiam 4/10.

"Tadeusz" to opowiadanie, które gloryfikuje polską rodzinę, wieś i pracę.
Mamy tu przed sobą pozytywistyczną chłopomanię, opisaną długimi i nudnymi zdaniami.
Nic tutaj nie przyciągało mojej uwagi, czytając moje myśli biegły w różnych kierunkach, a ja marzyłem żeby było już po książce.

Eliza Orzeszkowa opisuje dziewiętnastowieczną wieś, zachwyca się nią i wszystkim co...

Bardzo piękna chociaż bardzo smutna nowelka.W moim odczuciu bardzo życiowa.

Bardzo piękna chociaż bardzo smutna nowelka.W moim odczuciu bardzo życiowa.

Smutna historia...

Smutna historia...

Już od początku spodziewałem się podobnego zakończenia, więc czytałem, byle dotrwać do tego, czy moje przewidywania się spełnią. Nie mój styl, przeciętnie.

Już od początku spodziewałem się podobnego zakończenia, więc czytałem, byle dotrwać do tego, czy moje przewidywania się spełnią. Nie mój styl, przeciętnie.

"Tadeusz" jest nowelką napisaną przez Elizę Orzeszkową. W kilkunastu kartkowym utworze zostaje poruszony problem nędzy, wśród której żyją chłopi. Są zepchnięci na margines społeczeństwa i muszą ciężko pracować podczas gdy panienki dworskie niezwykle się nudzą i co rusz wykonują bezsensowne czynności. Trzeba zauważyć, że mały Tadeusz jest płomyczkiem, który rozpala ognisko domowe. Mimo niełatwego życia rodziny opisanej w nowelce mamy wrażenie, że postaci są szczęśliwe i z perspektywy czytelnika łatwo jest je polubić. Nawet straszenie pasem przez Chwedorę nie odpycha. W utworze pokazana jest niezwykła miłość rodziców do syna. Klemens był skłonny rzucić picie dla swojego dziecka. Rodzice bardzo chcieli przebywać z Tadeuszem ale nie mogli. Musieli pracować. Nie mieli wyboru. Sielankę małej wyprawy Tadeusza przerywa tragiczny wypadek - utonięcie chłopca. Utwór kończy się w sposób który zmusza nas do chwilki osobistej refleksji. Kto winnym śmierci Tadeusza?!

"Tadeusz" jest nowelką napisaną przez Elizę Orzeszkową. W kilkunastu kartkowym utworze zostaje poruszony problem nędzy, wśród której żyją chłopi. Są zepchnięci na margines społeczeństwa i muszą ciężko pracować podczas gdy panienki dworskie niezwykle się nudzą i co rusz wykonują bezsensowne czynności. Trzeba zauważyć, że mały Tadeusz jest płomyczkiem, który rozpala ognisko...

Moim zdaniem to opowiadanie jest świetne. Kontrast pomiędzy przyrodą a losem dziecka jest niesamowity.

Moim zdaniem to opowiadanie jest świetne. Kontrast pomiędzy przyrodą a losem dziecka jest niesamowity.

Dla mnie o tym jak małym, nic nieznaczącym wyskrobkiem jesteśmy dla świata.

Dla mnie o tym jak małym, nic nieznaczącym wyskrobkiem jesteśmy dla świata.

Przesłanie gloryfikujące proste życie przewidywalne, ale z perspektywy dzisiejszej niektóre zachowania nieakceptowalne.

Przesłanie gloryfikujące proste życie przewidywalne, ale z perspektywy dzisiejszej niektóre zachowania nieakceptowalne.