W ramach zabawy "Randka w ciemno z książką" wylosowałam poezję Jana Lechonia.
Czytając wiersze poety nasunęło mi się porównanie poezji do wiatru.
Raz potrafi delikatnie muskać dłoń,raz wesoło plątać włosy,to znów zmrozić do szpiku kości,by za chwilę powalić z nóg nagłym podmuchem.
"Burza" była właśnie takim utworem.Ile tu pasji,dynamizmu.
Przytoczę krótkie fragmenty

(...)Morze wstało i wielką,srebrną grzywą wstrząsa,
Jak zwierz Apokalipsy z paszczą, co się pieni,
I jak głodny lew wściekły,gdy pustynię kąsa,
Opada z dzikim wyciem bezmiernej przestrzeni.

Czy czujesz,że i w tobie,jak w łonie natury,
Moc,co myśli urąga,wije się i kłębi,
I w twoim także sercu śpią ukryte chmury,
I wichry i pioruny drzemią w twojej głębi.(...)

Podaj więc pierś wichurze,co chmur kłęby miecie,
Patrz w niebo nieulękły,choć nie wiesz,co wróży,
I płyń,płyń ciągle naprzód!Ty też spoczniesz przecie,
Wielki,cichy,spokojny,jak morze po burzy.

Jaka to była randka?
Co prawda przeważał smutek,nostalgia,ale cieszę się że poezja zaczyna odkrywać przede mną swoje piękno. Byle tak dalej:)

W ramach zabawy "Randka w ciemno z książką" wylosowałam poezję Jana Lechonia.
Czytając wiersze poety nasunęło mi się porównanie poezji do wiatru.
Raz potrafi delikatnie muskać dłoń,raz wesoło plątać włosy,to znów zmrozić do szpiku kości,by za chwilę powalić z nóg nagłym podmuchem.
"Burza" była właśnie takim utworem.Ile tu pasji,dynamizmu.
Przytoczę krótkie...