odradzam. Książka z okresu późnego PRL, autor srogo się sam ocenzurował, włącznie z tytułem (o czym zresztą lojalnie po latach opowiadał). Zamiast tego, lepiej zabrać się za monografię Garlickiego o Piłsudskim, które jest de facto nowszą wersją tej książki.

Ewentualnie warto przeczytać jednocześnie z późniejszą monografią, żeby porównując obie pozycje zobaczyć, jak w praktyce wyglądała autocenzura w PRL. Garlicki - dobry historyk, zawodowiec, ale w sumie mimo swego rubasznego emploi komunistyczna szuja - bardzo się postarał, żeby zminimalizować i obrzydzić tego strasznego Piłsudskiego.

Zupełne kuriozum tej książki to indeks osobowy. Książka jest de facto o Piłsudskim. A jak wygląda to w indeksie (s. 384)? Otóż wśród 21 wyliczonych tam Piłsudskich nie ma TEGO Piłsudskiego! Naprawdę! Owszem, jest "Józef Wincenty", ojciec, ale sam "Piłsudski Józef" nie występuje!

Żeby nie było że się znęcam: książka dobra, szczegółowa, uźródłowiona, wielowątkowa, wybitnie naukowa, z aparatem i wszystkim, jak na rok i okoliczności swojego wydania - pierwsze 1978, za PRL 4 razy wznawiana - bardzo dobra. Ale przecież od tego czasu minęło 45 lat. To raczej zabytek świadczący o krętych drogach polskiej historiografii.

odradzam. Książka z okresu późnego PRL, autor srogo się sam ocenzurował, włącznie z tytułem (o czym zresztą lojalnie po latach opowiadał). Zamiast tego, lepiej zabrać się za monografię Garlickiego o Piłsudskim, które jest de facto nowszą wersją tej książki.

Ewentualnie warto przeczytać jednocześnie z późniejszą monografią, żeby porównując obie pozycje zobaczyć, jak w...

Pierwsza monografia piłsudczyków. W miarę rzetelna w warstwie informacyjnej - jak na owe czasy.

Przez cenzurę zakamuflowana pod tytułem nic nie mówiącym 99 proc. ówczesnego społeczeństwa. No i oczywiście bez zdjęcia Marszałka na okładce - surowo wzbronione...!

Pierwsza monografia piłsudczyków. W miarę rzetelna w warstwie informacyjnej - jak na owe czasy.

Przez cenzurę zakamuflowana pod tytułem nic nie mówiącym 99 proc. ówczesnego społeczeństwa. No i oczywiście bez zdjęcia Marszałka na okładce - surowo wzbronione...!

Historia nie prowadziła Józefa Piłsudskiego prostym torem. Kierunek jazdy zmieniał on tak często, że przynajmniej kilka razy wydawało się, że jest to w końcu ślepy tor. A jednak za każdym razem okoliczności powodowały, że jednak ciągle kontynuował on swoją drogę. Może to okoliczności a może jednak jego wielka determinacja? Daje do myślenia jak wiele może osiągnąć mężczyzna w średnim wieku, który wszystko postawił na jedną, polityczną kartę i który kompletnie nie ma nic innego, czym mógłby się zajmować.
Cała ta historia życia i działalności Piłsudskiego aż do wyboru Narutowicza wygląda trochę na scenariusz serialu: każdy odcinek kończy się cliffhangerem i kompletnie nie wiadomo co się stanie A bohaterem. Do tego działania, które bohater podejmuje, wydają się postronnym rodakom kompletnie chaotyczne i niezrozumiałe. A może nawet takie są rzeczywiście. Zaś wielką popularność a finalnie i władzę daje mu ten okres, kiedy kompletnie nic nie robi bo jest internowany w Magdeburgu. Myślę sobie, że dziś nie potrafimy sobie wyobrazić jak to możliwe, że z takiego chaosu, jaki wówczas panował, dało się coś finalnie rzeczywiście wyciągnąć. Na przykład - niepodległość.
Naprawdę trudno sobie wyrobić zdanie czy mieliśmy wodza, który cały czas widział przed sobą jasny cel, do którego dążył, czy też dał się ponieść fali, która nieco przypadkowo wyniosła go na właściwy brzeg. Hm…

Historia nie prowadziła Józefa Piłsudskiego prostym torem. Kierunek jazdy zmieniał on tak często, że przynajmniej kilka razy wydawało się, że jest to w końcu ślepy tor. A jednak za każdym razem okoliczności powodowały, że jednak ciągle kontynuował on swoją drogę. Może to okoliczności a może jednak jego wielka determinacja? Daje do myślenia jak wiele może osiągnąć mężczyzna...

Ciekawa książka warto przeczytać.

Ciekawa książka warto przeczytać.