Zachęcona lekturą pierwszego tomu z cyklu o Elektrze ochoczo sięgnęłam po następny. Spodziewałam się powtórki z rozrywki, czyli podobnie satysfakcjonującego, przyjemnego czytelniczego doświadczenia w nieco lżejszym wydaniu.

O to prosiłam i to otrzymałam.

To, co ujęło mnie w poprzedniej części “Szalonego życia Elektry” najbardziej, zostało zachowane i w “Ratunku! Przyjaciółki na pomoc!”. Chodzi przede wszystkim o pewnego rodzaju literacką szczerość autorki, jej humorystyczne zacięcie i umiejętność absorbującego przelewania kłębiących się w głowie Elektry myśli na papier.

Choć książka ogółem sprostała moim oczekiwaniom ukształtowanym po kontakcie z poprzednią częścią, trafiłam na pewien nieco psujący pozytywny odbiór całości zgrzyt. Tak jak w poprzedniczce serii bez większych kłopotów “kupowałam” wszystkie fabularne pomysły, tak w “Ratunku! Przyjaciółki na pomoc!” zdarzało się, iż brakowało mi czytelniczego zaangażowania względem niektórych fragmentów właśnie z powodu nieco niedopasowanych - w moim odczuciu - rozwiązań mających zagęścić akcję.

Nie oznacza to jednak, że brakowało interesujących wątków i zaskoczeń. Najbardziej pochłaniały mnie te, w których główna bohaterka stawała w obliczu poważnych problemów, niekiedy trudnych do udźwignięcia także przez osoby doświadczone życiowo. Zastanawiałam się wówczas, czy dana sytuacja zmusi Elektrę do podjęcia dojrzałych, przemyślanych kroków, czy obierze ona łatwiejszą ścieżkę wyparcia bądź bierności.

Właśnie - wyparcie i bierność. W kontekście “Ratunku! Przyjaciółki na pomoc!” warto zwrócić uwagę na pewien istotny, związany z nimi aspekt. Choć w książkach o Elektrze jest co doceniać, a sama postać nastolatki okazała się przekonująco niedoskonałą (a przez to ludzką) kreacją, jej momentami zaawansowana niedojrzałość może stanowić wątpliwy przykład dla nie w pełni ukształtowanych odbiorców.

Moim zdaniem potencjalnie problematyczne jest nie tyle to, że Elektra myśli i zachowuje się w określony, często dyktowany nieco próżnymi pobudkami sposób, ale to, że tak naprawdę nie dostaje zbyt wielu bodźców, impulsów i okazji do ewentualnej poprawy i refleksji. Innymi słowy: poza jednym wyjątkiem właściwie nikt nie uświadamia bohaterce ewentualnych konsekwencji dokonywania podobnych wyborów. W roli pewnej zachęty (?) do refleksji pojawia się tu nałożenie szlabanu i zestaw groźnych spojrzeń od matki, co oczywiście, jakby nie patrzeć, może pobudzić niektórych rodziców do przyjrzenia się własnym praktykom wychowawczym. Ale wciąż - jest to pozycja skierowana przede wszystkim do młodzieży.

I - dla jasności - nie twierdzę, że wyżej wspomniana kwestia jest w moich oczach równoznaczna z tym, by serię odradzać lub do niej kogokolwiek zniechęcać - nie, absolutnie. Jedyne, co mam na myśli, to to, że warto mieć podobny profil całości na uwadze. Ostatecznie bowiem naturalność i ukazanie ludzkiej (bo popełniającej masę błędów i niedoskonałej) strony Elektry, warstwa humorystyczna, a także ciekawość względem tego, jak autorka rozwinie poszczególne wątki, to kombinacja, która sprawiła, że z pewnością sięgnę po kolejne tomy serii.

Zachęcona lekturą pierwszego tomu z cyklu o Elektrze ochoczo sięgnęłam po następny. Spodziewałam się powtórki z rozrywki, czyli podobnie satysfakcjonującego, przyjemnego czytelniczego doświadczenia w nieco lżejszym wydaniu.

O to prosiłam i to otrzymałam.

To, co ujęło mnie w poprzedniej części “Szalonego życia Elektry” najbardziej, zostało zachowane i w “Ratunku!...

Bardzo się cieszę, że dorwałam drugą część serii o życiu Eklektry! Pierwszą przeczytałam gdzieś z rok temu i w sumie straciłam nadzieję, że w mojej bibliotece pojawi się druga część, ale ostatnio miło się zaskoczyłam.
Żałuję, że nie pisałam swoich mini-recenzji gdy czytałam pierwszą część, teraz jest już za późno bym tą pierwszą część opisała.
Elektra ma pełno problemów, rodzice którzy chcą się rozwieść, Ojczym ją wkurza, a nowa macocha jest jeszcze gorsza. Do tego tego niekontrolowana impreza, kilkakrotna kompromitacja przed przystojnym Latynosem i problemy rodzinne przyjaciółki to już sporo.
Od pierwszej części lubię Elektry za ją zwyczajność. Nie jest ładna, inteligencję ma raczej przeciętną, problemy również zwyczajne. I za tą zwyczajność ją lubię. Wymiotować mi się już chce od tych zawsze idealnych dziewczyn typu Mary Sue. Czasami tylko mnie wkurzała swoją próżnością oraz tym, że była nieco wulgarna. Ogólnie Elektra dla mnie to trochę taka Brytyjska Tomoko Kuroki z mangi "Watamote" Tylko,że Elektra jest o wiele bardziej towarzyska. Polubiłam również Phila-Ojczyma Elektry oraz delikatną Łucję.
Ogólnie super się czytało, Wkurza mnie tylko, że tak późno wprowadzono wątek Łucji oraz Cudowną nagłą i papierową przemianę Belli
Mam nadzieję, że Elektra będzie z Histerycznym Palantem, bo widać, że ona coś do niego czuje, tylko się wypiera, bo nie chce być narażona na społeczny ostracyzm
Mam nadzieję, że dane mi będzie przeczytać kolejne części o życiu Elektry Brown :)

Bardzo się cieszę, że dorwałam drugą część serii o życiu Eklektry! Pierwszą przeczytałam gdzieś z rok temu i w sumie straciłam nadzieję, że w mojej bibliotece pojawi się druga część, ale ostatnio miło się zaskoczyłam.
Żałuję, że nie pisałam swoich mini-recenzji gdy czytałam pierwszą część, teraz jest już za późno bym tą pierwszą część opisała.
Elektra ma pełno problemów,...

Książkę dostalam od koleżanki na Wigilię. Nie była ona w moim stylu, to już góry wiedziałam, że nie przypadnie mi jakoś strasznie do gustu. Zwłaszcza, że koleżanka nie ma nosa do ksiązek, sama zresztą mało czyta. I nie pomyliłam sie, nawet chyba oceniłam książkę za wysoko i nie spodobała mi się ani trochę. Moge powiedzieć, że w niektórych momentach nawet mnie obrzydzała, a zdaje mi się, że tych momentów było naprawdę sporo. Niezbyt trafny prezent.

Książkę dostalam od koleżanki na Wigilię. Nie była ona w moim stylu, to już góry wiedziałam, że nie przypadnie mi jakoś strasznie do gustu. Zwłaszcza, że koleżanka nie ma nosa do ksiązek, sama zresztą mało czyta. I nie pomyliłam sie, nawet chyba oceniłam książkę za wysoko i nie spodobała mi się ani trochę. Moge powiedzieć, że w niektórych momentach nawet mnie obrzydzała, a...

Ratunku, naprawdę tonę! Wszyscy czegoś ode mnie chcą!
Zabójczo przystojny tata Histerycznego Palanta koniecznie chce wiedzieć, czy jego syn jest prześladowany w szkole. Moja przyjaciółka Ruta zamęcza mnie pytaniami o dziwaczne zachowanie innej przyjaciółki, Łucji. Tata próbuje ode mnie wyciągnąć szczegóły życia uczuciowego mamy.
A ja? Moją głowę zaprzątają bardzo poważne kwestie. Na przykład: jak bardzo można rozciągnąć kawałek stopionego sera na pizzy bez rozerwania go? Hmmm, chyba jednak jestem totalnie płytka... Ale to właśnie moje prawdziwe, totalnie zakręcone życie! Witajcie w moim szalonym świecie!
Elektra Brown

Idealna na odreagowanie, jednak cudem pisarstwa nie jest.

Ratunku, naprawdę tonę! Wszyscy czegoś ode mnie chcą!
Zabójczo przystojny tata Histerycznego Palanta koniecznie chce wiedzieć, czy jego syn jest prześladowany w szkole. Moja przyjaciółka Ruta zamęcza mnie pytaniami o dziwaczne zachowanie innej przyjaciółki, Łucji. Tata próbuje ode mnie wyciągnąć szczegóły życia uczuciowego mamy.
A ja? Moją głowę zaprzątają bardzo poważne...

Wakcyjna lektura?Jak najbardziej!:)

Wakcyjna lektura?Jak najbardziej!:)

Świetna książka, polecam całą serie :)

Świetna książka, polecam całą serie :)

OK. Nie jakaś wybitna, ale spoko.

OK. Nie jakaś wybitna, ale spoko.