16 opowiadań afrykańskich

Najbardziej zapadł mi w pamięć "Czarny znak Dżudżu" Obiego B. Egbuny, ze względu na zderzenie religii i kultur w dekolonizujacej się Nigerii - ojca wychowanego w wierze chrześcijańskiej i syna, próbującego skrzesić dawne wierzenia w ramach ruchu "black power". Ciekawy był też "Głos" Gabriela Okary i wątek "czarownicy", uznanej za takową z powodu braku zainteresowania mężczyznami i nagłej śmierci obojga rodziców w krótkim czasie. Jak czytałam "Amatora wina palmowego" Tutuoli, to w pierwszej chwili pomyślałam, że chyba sam autor wspomaga swoją twórczość jakimiś wyskokowymi trunkami, ale realizm magiczny, nawiązujący do afrykańskich wierzeń, koniec końców, wydaje mi się całkiem ciekawy. Cóż, opowiadania nie są moim ulubionym gatunkiem literackim, ale te są ciekawe, choć dosyć hermetyczne. Podejrzewam, że żeby je w pełni zrozumieć, trzeba bardzo dobrze znać kultury krajów Afryki.

Najbardziej zapadł mi w pamięć "Czarny znak Dżudżu" Obiego B. Egbuny, ze względu na zderzenie religii i kultur w dekolonizujacej się Nigerii - ojca wychowanego w wierze chrześcijańskiej i syna, próbującego skrzesić dawne wierzenia w ramach ruchu "black power". Ciekawy był też "Głos" Gabriela Okary i wątek "czarownicy", uznanej za takową z powodu braku zainteresowania...

Wprawdzie dopiero mam zamiar zapoznać się z zamieszczonymi w tym zbiorze opowiadaniami, ale niedawno wracając pociągiem do domu miałam okazję przeczytać 3 opowiadania Luísa Bernardo Honwany, zamieszczone w nr 5-6/2012 Literatury na świecie.
Przyznaję, że po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością afrykańską. Opowiadania tego pisarza z Mozambiku zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Przeczytałam trzy - Dłonie Czarnych, Dzwon oraz Tata, wąż i ja.
To ostatnie zamieszczone jest w powyższym zbiorze więc wspomnę na razie o pozostałych.
Dłonie Czarnych to krótka opowieść o tym, dlaczego czarni ludzie mają białe wnętrza dłoni i stopy. Opowiadanie jest króciutkie i utrzymane w żartobliwym tonie. Mały chłopiec pyta starszych ludzi ze swojego srodowiska o wyjaśnienie tej zagadki a każdy kolejny pytany udziela mu innej lekcji, negując poprzednika.
Natomiast opowiadanie "Dzwon" jest przejmującą historią o relacjach między czarnymi robotnikami i białymi nadzorcami, o relacjach rodzinnych, o wykorzystywaniu kobiet - nie będę opowiadać treści, ale muszę przyznać, że ta lektura przyblizyła mi emocje, które targają ludźmi w sytuacji uzależnienia od białego pracodawcy, od sytuacji życiowej, od biedy.....
To tyle tytułem wstępu:)) Ale juz mogę powiedzieć, że polecam tego autora oraz pozostałych zamieszczonych w zbiorze!!!

Wprawdzie dopiero mam zamiar zapoznać się z zamieszczonymi w tym zbiorze opowiadaniami, ale niedawno wracając pociągiem do domu miałam okazję przeczytać 3 opowiadania Luísa Bernardo Honwany, zamieszczone w nr 5-6/2012 Literatury na świecie.
Przyznaję, że po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością afrykańską. Opowiadania tego pisarza z Mozambiku zrobiły na mnie wielkie...

Świetny zbiór opowiadań, w którym każdy tekst chłonełam jak gąbka, bo wszystkie mimo swojej krótkiej formy okazywały sie świetne. Najbardziej podobało mi się to, że utwory napisane zostały przez rodzimych mieszkańców Afryki i można było spojrzeć na świat ich oczyma. Jedyny minus, to wyczuwalny przy czytaniu wpływ kultury białych na twórczość niektórych autorów.
Polecam przeczytać zwłaszcza opowiadania pt.:
* Stary Murzyn i medal
* Koniec drogi
* Sługa diamentów
* Czarny znak Dżudżu

Świetny zbiór opowiadań, w którym każdy tekst chłonełam jak gąbka, bo wszystkie mimo swojej krótkiej formy okazywały sie świetne. Najbardziej podobało mi się to, że utwory napisane zostały przez rodzimych mieszkańców Afryki i można było spojrzeć na świat ich oczyma. Jedyny minus, to wyczuwalny przy czytaniu wpływ kultury białych na twórczość niektórych autorów.
Polecam...