Henri Lopès

Najbardziej zapadł mi w pamięć "Czarny znak Dżudżu" Obiego B. Egbuny, ze względu na zderzenie religii i kultur w dekolonizujacej się Nigerii - ojca wychowanego w wierze chrześcijańskiej i syna, próbującego skrzesić dawne wierzenia w ramach ruchu "black power". Ciekawy był też "Głos" Gabriela Okary i wątek "czarownicy", uznanej za takową z powodu braku zainteresowania mężczyznami i nagłej śmierci obojga rodziców w krótkim czasie. Jak czytałam "Amatora wina palmowego" Tutuoli, to w pierwszej chwili pomyślałam, że chyba sam autor wspomaga swoją twórczość jakimiś wyskokowymi trunkami, ale realizm magiczny, nawiązujący do afrykańskich wierzeń, koniec końców, wydaje mi się całkiem ciekawy. Cóż, opowiadania nie są moim ulubionym gatunkiem literackim, ale te są ciekawe, choć dosyć hermetyczne. Podejrzewam, że żeby je w pełni zrozumieć, trzeba bardzo dobrze znać kultury krajów Afryki.