Bardzo ładne załamanie-wyrwa w środku opowieści. Estetyczne, mające w sobie coś melancholijnego pomimo niektórych części ilustracje. Na niekorzyść działa ambientowe wygładzenie na końcu, ale ktoś rzeklby: to w końcu książka dla dzieci.

Bardzo ładne załamanie-wyrwa w środku opowieści. Estetyczne, mające w sobie coś melancholijnego pomimo niektórych części ilustracje. Na niekorzyść działa ambientowe wygładzenie na końcu, ale ktoś rzeklby: to w końcu książka dla dzieci.

dostajesz książkę, którą sądzisz po opisie.. tekst stworzony na podstawie średniowiecznej ilustracji. Nastawiasz się na piękny opis natury, może opis procesu powstania dzieła..

co dostajesz?

obrazek patologiczny coweekendowej libacji, dziecko pozostawione samo sobie (zabawa kulkami papieru pod stołem),przemoc i okrucieństwo (broń, kapiąca krew z królika nad wanną, sarnia raciczka z wystającą kością),do tego kolega Taty molestuje mamę..

I pytasz siebie: o co tu do licha chodzi?
2 razy sprawdzałam nazwisko autora, trudno mi było uwierzyć, że takie coś wyszło spod pióra Kasdepke.

Wypożyczyłam tę książkę z biblioteki z myślą o czytaniu dziecku przed snem.. możecie sobie wyobrazić moje rozczarownie i niesmak..

Z całą stanowczością odradzam.

dostajesz książkę, którą sądzisz po opisie.. tekst stworzony na podstawie średniowiecznej ilustracji. Nastawiasz się na piękny opis natury, może opis procesu powstania dzieła..

co dostajesz?

obrazek patologiczny coweekendowej libacji, dziecko pozostawione samo sobie (zabawa kulkami papieru pod stołem),przemoc i okrucieństwo (broń, kapiąca krew z królika nad wanną,...

Alkoholowe libacje z białym misiem (butelka wódki) w roli głównej, dziecko bawiące się kikutem sarny, martwy zając wiszący w łazience i ociekający krwią... Czy to jest naprawdę tematyka odpowiednia dla dziecka?
Książka ładnie wydana, zachęca pięknym obrazem zająca, autor znany, nagradzany (zresztą słusznie) a w środku rzeźnia...
Książka napisana w sugestywny sposób, działa na wyobraźnię zwłaszcza wrażliwego dziecka i niestety przy tej tematyce to jest zdecydowany minus. Zapewne miała uwrażliwiać, ale bardziej przeraża.

Alkoholowe libacje z białym misiem (butelka wódki) w roli głównej, dziecko bawiące się kikutem sarny, martwy zając wiszący w łazience i ociekający krwią... Czy to jest naprawdę tematyka odpowiednia dla dziecka?
Książka ładnie wydana, zachęca pięknym obrazem zająca, autor znany, nagradzany (zresztą słusznie) a w środku rzeźnia...
Książka napisana w sugestywny sposób, działa...

Przeczytana na spółkę z Dziecięciem - on pierwsza połowa, ja do końca, bo pierwsza połowa tak go zainteresowała, że odkładanie lektury na następny dzień odpadało.
Grzegorz Kasdepke to pierwsza liga współczesnych autorów książek dla dzieci, więc książka trzyma poziom i to, w połączeniu z doskonałymi ilustracjami Oli Cieślak sprawia, że czyta się ją i ogląda z ogromną przyjemnością.
Zając jest jedną z kilku książek z cyklu "Mały Koneser", w których dzieła malarskie posłużyły za inspirację autorom powieści. Mamy je jeszcze przed sobą i przyznam, że "Dziewczynki z cienia" Jana Karpa i Marty Ignerskiej inspirowanej "Rozstrzelaniem VIII" Andrzeja Wróblewskiego po prostu się boję... Chociaż, z drugiej strony, jeśli temat został tak ujęty, jak w "Zającu", to czeka nas smakowita uczta.

Przeczytana na spółkę z Dziecięciem - on pierwsza połowa, ja do końca, bo pierwsza połowa tak go zainteresowała, że odkładanie lektury na następny dzień odpadało.
Grzegorz Kasdepke to pierwsza liga współczesnych autorów książek dla dzieci, więc książka trzyma poziom i to, w połączeniu z doskonałymi ilustracjami Oli Cieślak sprawia, że czyta się ją i ogląda z ogromną...

"Zając wisiał w łazience, a krew robiła "kap, kap, kap" - i zachlapywała wannę. Usiadłem na opuszczonej desce sedesowej. Położyłem na kolanach zeszyt. Sięgnąłem po ołówek.
I poczułem, że ktoś mi się przypatruje.
Ktoś, coś.
Zając.
Że nie spuszcza ze mnie wzroku.
Że hipnotyzuje mnie barwionym na czerwono spojrzeniem.
Bałem się podnieść głowę. Siedziałem, wstrzymując oddech, by nie sprowokować go jakimkolwiek ruchem. Nasłuchiwałem szmerów. Tata i pan Stefek pokrzykiwali w pokoju, a ja tu zamierałem po każdym kap, kap, kap...
- To nie ja cię zabiłem - wykrztusiłem wreszcie.
- A kto? - chciał wiedzieć zając.
- Pan Stefek.
Kap."

"Zając wisiał w łazience, a krew robiła "kap, kap, kap" - i zachlapywała wannę. Usiadłem na opuszczonej desce sedesowej. Położyłem na kolanach zeszyt. Sięgnąłem po ołówek.
I poczułem, że ktoś mi się przypatruje.
Ktoś, coś.
Zając.
Że nie spuszcza ze mnie wzroku.
Że hipnotyzuje mnie barwionym na czerwono spojrzeniem.
Bałem się podnieść głowę. Siedziałem, wstrzymując oddech,...