no no, nie sądziłam, że mój debiut tutaj spotka się od razu z wyróżnieniem, dziękuję serdecznie :) gratulacje dla pozostałych :)

no no, nie sądziłam, że mój debiut tutaj spotka się od razu z wyróżnieniem, dziękuję serdecznie :) gratulacje dla pozostałych :)

Bardzo dziękuję. :)

Bardzo dziękuję. :)

Gratuluję.

Gratuluję.

dziękuję :D jestem pozytywnie zaskoczona :D gratulację dla innych wyróżnionych

dziękuję :D jestem pozytywnie zaskoczona :D gratulację dla innych wyróżnionych

Nagrody otrzymują:
misha
gonia89
Rousseau
vanillaessence
kasiula

Gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami osobiście.

Nagrody otrzymują:
misha
gonia89
Rousseau
vanillaessence
kasiula

Gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy dzisiaj.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy dzisiaj.

- Szybciej! No biegnij! - krzyczy Jared, popychając mnie naprzód.
- Cholera, nie moge już! - odparłem.
Wykorzystując ostatki sił, przyspieszyłem i skręciłem w lewo. Biegliśmy przez ledwie oświetlony korytarz więzienia. Nie wiem, dlaczego znalazłem się tutaj, nie pamiętam całego wieczoru, odkąd wyszedłem z imprezy. Gdy się obudziłem, znajdowałem się w celi razem z moim kumplem, Jaredem. Okazało się, że jesteśmy podejrzani o morderstwo. Lepiej urlopu nie mogłem zacząć.
- Teraz w prawo i powinniśmy być przy drzwiach wyjściowych. Musimy być szybcy, ale również trzeba zachować ostrożność. Niedługo strażnicy naszej celi się ockną. - poinstruował Jared.
Gdy już skręciliśmy za róg, z drzwi po prawej stronie wyszedł strażnik.
- Co u lich... - nawet nie zdążył dokończyć, a już leżał na podłodze. Spojrzałem na Jareda trzymającego w swoich rękach pałke, którą pare sekund temu uderzył faceta w glowę.
- Stary, mam nadzieję, że go nie zabiłeś.

Na zewnątrz panowała noc. Poruszając się blisko muru, do którego słabo swiecące latarnie nie sięgały, Jared odwrócił się do mnie.
- Zostań tu, zaraz wracam. Muszę coś sprawdzić, ok? Nie protestuj.
Kiwnąłem potwierdzająco głową. W sumie to ciekawe, skąd zna cala drogę ucieczki. Gdy zniknął mi z oczu, chciałem się gdzieś schować, ale poczułem coś z tyłu głowy.
- Rusz się, a strzelę w ten Twój glupi łeb. - był to męski głos. Zauważylem, że jest to ten sam strażnik, którego uderzył Jared.
- Zaraz dorwę twojego kumpla i was obu wpakuję za kratki, za to, co zrobiliście.
- Ale ja... - urwałem, bo wartownik osunął się po murze wprost na ziemię..
- Jared!
- Musimy szybko biec, Max. Strażnicy sie skapnęli o naszej nieobecności, więc zaraz zawyje - przerwał mu głosny przerywany dźwięk - alarm.
Co sił w nogach, ruszyliśmy w stronę najmniej oświetlonej części muru ogradzającego więzienie.

- Max, wskakuj na mnie, podsadze Cię. - powiedział ze zmeczeniem Jared. - Ratuj tylek! - dodał.
- O nie. Razem stąd wyjdziemy, nie zostawię Cię i nawet nie probój mnie przekonywać, bo wiesz, że zdania nie zmienię.
Max myśl... Jak stąd się wydostać. Gdy po raz dziesiąty rozgladalem sie wokól, dostrzegłem drzewo rosnące tuż przy murze.
- Tam, szybko! - krzyknąłem, pokazując na wielki dąb.
Gdy dotarliśmy do celu strażnicy byli zaledwie 300 metrow za nami.
- Wejde pierwszy i cie podciagne, a wtedy przeskoczymy na drugą stronę - powiedziałem, podciagając się na drzewo.
Strażnicy byli coraz blizej, wyciagnąłem ręce w strone Jareda, gdy ten oberwał kulą w noge.
- Auu! Max uciekaj! - krzyknal, lapiac się za udo.
- Nie ma mowy! Dawaj ręke! - warknąłem.
Jared wyciągnął rękę, chwycilem go i zacząłem wciagac. W nasza strone padalo coraz wiecej strzalow. Chwycilem mocno Jareda.
- Trzymaj sie, stary. Skaczemy!
Wyladowalismy w jakichs krzakach. Gdy stanalem, zobaczylem, ze to las. Jared owinal sobie rane koszula. Podnioslem go, po czym zarzucilem na plecy.
- Żyjemy! - powiedziałem z satysfakcją i ruszylismy w las.

- Szybciej! No biegnij! - krzyczy Jared, popychając mnie naprzód.
- Cholera, nie moge już! - odparłem.
Wykorzystując ostatki sił, przyspieszyłem i skręciłem w lewo. Biegliśmy przez ledwie oświetlony korytarz więzienia. Nie wiem, dlaczego znalazłem się tutaj, nie pamiętam całego wieczoru, odkąd wyszedłem z imprezy. Gdy się obudziłem, znajdowałem się w celi razem z moim...

Pat podeszła do mężczyzny siedzącego z kieliszkiem. Oddzielał ich bar.
-To jest twoje więzienie- powiedziała.
Mężczyzna spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem.
-Codziennie przychodzisz tutaj, siadasz dokładnie na tym samym miejscu, zamawiasz dokładnie to samo whisky i pijesz. Pijesz dopóki się nie upijesz.
Z nikim nie rozmawiasz. Nie wydajesz się w bójki. Po prostu siedzisz i sączysz whisky w kieliszku.
Czasami wyjmujesz zdjęcie. Jest na nim kobieta, mały chłopiec i ty. To twoja rodzina, prawda? Nie żyją? Inaczej byś przecież tyle nie pił. Nie próbowałbyś uciekać od życia, od wspomnień w ten sposób.
Przestań próbować zapomnieć. Lepiej jest pamiętać, bo kiedy w końcu sobie przypomnisz, ból będzie nie do zniesienia.
Będziesz siedział, płakał, znów sięgniesz po alkohol. Twoje whisky już pewnie przestało ci smakować. Ale nadal je pijesz. Nie możesz przestać.
Twoim więzieniem jest twój nałóg. I cierpienie.
Myślisz, że nie zasługujesz na szczęście, ale kiedy czujesz ból- wyjmujesz butelkę.
To się nazywa paradoks. "Piję, żeby zapomnieć, że się wstydzę, że piję".
Odwróciła się, żeby wytrzeć szklanki.
-To z Małego Księcia, prawda?- usłyszała za sobą jego zachrypnięty głos.
Zdziwiła się, ale zanim powiedziała cokolwiek, mężczyzna znowu się odezwał:
-"Dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu"- westchnął i spojrzał na nią. Miał załzawione oczy.
-Tak, dokładnie...- Pat spojrzała na niego zaciekawiona. Kim był ten wykształcony mężczyzna?
-Wiesz, jak na więzienie, to- podniósł kieliszek- jest całkiem przyjemne- zaśmiał się smutno.
-Ale jednak więzienie...
Przez chwilę wpatrywał się w barmankę z nieodgadnionym wzrokiem.
-Wiesz co?- powiedział- na dzisiaj koniec- odstawił kieliszek i uśmiechnął się do kobiety.
Tydzień później Pat zauważyła, że nie wypił nic. Przyszedł i rozmawiał
Kraty zostały zniszczone. Jego więzienie- zaburzone. Był wolny.

Pat podeszła do mężczyzny siedzącego z kieliszkiem. Oddzielał ich bar.
-To jest twoje więzienie- powiedziała.
Mężczyzna spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem.
-Codziennie przychodzisz tutaj, siadasz dokładnie na tym samym miejscu, zamawiasz dokładnie to samo whisky i pijesz. Pijesz dopóki się nie upijesz.
Z nikim nie rozmawiasz. Nie wydajesz się w bójki. Po prostu siedzisz...

Całe życie przeleciało mu przed oczami. Siedział na krawędzi łóżka, wpatrywał się tępym wzrokiem w ekran telewizora hotelowego pokoju i nie mógł uwierzyć w to co widzi. Dlaczego nie wpadł na to wcześniej… Dlaczego nie uświadomił sobie, że taka dziewczyna nie mogła po prostu się nim zainteresować… Dlaczego nie domyślił się, że to jakaś gra, podstęp… Dlaczego nie przestał pić tej cholernej whisky… Dlaczego uległ i zdradził żonę… I przede wszystkim dlaczego do jasnej cholery ktoś nagrał jak posuwa jakąś modelkę w tym pieprzonym hotelu i puścił mu to nagranie zanim zdążył tak naprawdę odsapnąć…
- Co to ma być? – zapytał - O co tu do cholery chodzi?
- Nie wiem kotku, ale komuś bardzo zależało, żebyś się dobrze bawił. Popatrz na nas - zawsze uwielbiałam pornosy, ale oglądanie siebie w akcji, to jest dopiero coś! – ucięła z nieskrępowanym uśmiechem, ale Michaelowi nie było wcale do śmiechu. Miał ochotę rzucić się na nią i rozszarpać ją na strzępy. Wiedział, że nie może tego zrobić – nawet gdyby zdecydował się na coś tak bestialskiego, nadal był nagrywany. Gdy rozglądał się po pomieszczeniu próbując znaleźć ukryte kamery, usłyszał dźwięk otwieranych drzwi.

Do pomieszczenia wszedł ogromny taj – wyglądał jak zapaśnik o nienaturalnym jak na azjatę wzroście około dwóch metrów. Twarz pokrytą miał bliznami, a długie włosy uplecione w warkocz opadały bezwładnie na marynarkę Armaniego. Wyglądał przerażająco, ale elegancko. Rozejrzał się po pomieszczeniu i powiedział coś w stronę drzwi, po czym do pomieszczenia wszedł mężczyzna w garniturze Williama Westmancotta wartego więcej niż samochód jakim Michael codziennie jeździł do pracy.
- Zapewne zastanawiasz się kim jestem i czego od Ciebie chcę – powiedział spokojnym tonem mężczyzna. – Powiedzmy, że nazywam się Smith, a Ty musisz wyświadczyć mi przysługę. Nie zrozum mnie źle, jestem człowiekiem honoru, za Twoją przysługę, ja wyświadczę jedną Tobie. Na przykład - uśmiechnął się szyderczo - nie sprezentuję Twojej żonie i dzieciom niesamowitego filmu na dvd. Co Ty na to? Możesz oczywiście odmówić, ale wtedy będę zmuszony przesłać też kopię filmu twojemu teściowi, czy może powinienem powiedzieć szefowi, albo może… naczelnikowi?

Nagle wszystko zrozumiał. Wiedział, że chodzi o uwolnienie z więzienia, w którym pracuje, zamkniętego ostatnio szefa mafii nowojorskiej. Tego samego, którego jego teść, naczelnik więzienia, kazał trzymać w izolatce od samego początku, żeby tylko nie było problemów, bo widział w tym szansę na wspaniałe zakończenie swojej kariery. Teraz miał zdecydować – zaprzepaścić małżeństwo i swoją karierę, czy zrobić to czego chcą i patrzeć jak teść w niesławie odchodzi na wcześniejszą emeryturę.
- Jaką mam pewność, że nie ujawnicie nagrania jak zrobię, co będziecie chcieli? – zapytał drżącym głosem.
- Żadnej, ale możesz być pewny, że wszyscy zobaczą film jak tego nie zrobisz. – odpowiedział z pełną powagą pan Smith.
Michael otarł pot z czoła i po chwili namysłu nadal drżącym głosem zapytał: - Co mam zrobić?

Całe życie przeleciało mu przed oczami. Siedział na krawędzi łóżka, wpatrywał się tępym wzrokiem w ekran telewizora hotelowego pokoju i nie mógł uwierzyć w to co widzi. Dlaczego nie wpadł na to wcześniej… Dlaczego nie uświadomił sobie, że taka dziewczyna nie mogła po prostu się nim zainteresować… Dlaczego nie domyślił się, że to jakaś gra, podstęp… Dlaczego nie przestał pić...

Karen za współudział w zabójstwie sąsiadki, która stanowiła zagrożenie otrzymała wyrok 15 lat. Nie była z tego wyroku zadowolona, ponieważ nie chciała jej zabijać.Zrobiła to pod wpływem emocji.
Moja bezsilność podczas odbywania tutaj kary sprawia,że czuję się jakby moje życie straciło sens- stwierdziła Karen.
Po przyjściu ze spaceru koleżanki z celi Karen spróbowała nawiązać z nią kontakt.
Cześć Jenny- przywitała się Karen.
Witaj Karen- odpowiedziała Jenny.
Karen jak wrażenia po spędzeniu miesiąca czasu w innym otoczeniu? - zapytała Jenny.
Jenny powiem szczerze czuje się dziwnie, ale nie jest tak źle. Chociaż chciałam stąd uciec stąd.
To mam Ci pomóc uciec w tej ucieczce?
Myślę,że tak chce skorzystać z Twojej pomocy- odpowiedziała Karen.
Dorze.Mam plan. Gdy wszyscy pójdą spać zrealizujemy Twoje marzenie o wolności.
Jesteś tego pewna zapytała Karen?
Na 100%- zagwarantowała przyjaciółka z celi.
Widziałam gdzie chowa klucz strażniczka więc spokojnie poradzimy sobie.
Jest godzina 00.15 Jenny podeszła do miejsca, w którym zostawiony jest dodatkowy klucz. Wyciągnęła go i delikatnie otwarła drzwi upewniając czy ktoś jej nie obserwuje.
Karen jesteś wolna- powiedziała Jenny.
Wiesz będzie mi Cię brakowało. Realizuj swoje marzenia, a jak ja wyjdę po swoim wyroku na wolność spotkamy się.
Oczywiście -zapewniła ją Karen.
Dziękuję Jenny. Odezwę się do Ciebie. Na kopercie napiszę "Dla Jenny".
Trzymam za słowo.
Masz to jak w banku.

W ten oto sposób przyjacielskim gestem Jenny przywróciła wolność Karen, która bała się uciec.
Karen powodzenia w życiu na wolności- życzy Ci autorka tego opowiadania.

Karen za współudział w zabójstwie sąsiadki, która stanowiła zagrożenie otrzymała wyrok 15 lat. Nie była z tego wyroku zadowolona, ponieważ nie chciała jej zabijać.Zrobiła to pod wpływem emocji.
Moja bezsilność podczas odbywania tutaj kary sprawia,że czuję się jakby moje życie straciło sens- stwierdziła Karen.
Po przyjściu ze spaceru koleżanki z celi Karen spróbowała...