- Witam państwa w programie "Rozmowy po godzinach", dziś na antenie naszego radia mam przyjemność gościć niezwykłego człowieka, Dong-Uk jest jednym z niewielu mieszkańców Korei Północnej, którym udało się uciec. Bardzo mi miło, że przyjął Pan moje zaproszenie.
- Dzień dobry, cieszę się, że mogę tu z państwem być.
- Czy zechciałby Pan opowiedzieć nam o swoim życiu w Korei?
- Oczywiście, urodziłem się na wsi w jednej z południowych prowincji. Mój ojciec pracował w fabryce, żyliśmy bardzo skromnie, ale i tak mieliśmy dużo szczęścia ponieważ rzadko głodowaliśmy. W szkole, do której chodziłem uczono nas jak być przykładnymi obywatelami. W każdej sali wisiały portrety Kim Ir Sena i Kim Dzong Ila. Uczyliśmy się szczegółowo historii kraju oraz wszystkiego o obydwu przywódcach. Musieliśmy być bezwzględnie posłuszni tym naukom oraz zawsze okazywać szacunek wodzom. Jedna dziewczynka zażartowała raz z Kima Ir Senai i została wysłana do obozu pracy razem z całą swoją rodziną.
- Za jeden żart?
- Na północy nie istnieje coś takiego jak żart. Każdy objaw nieposłuszeństwa karany jest z najwyższą surowością. Jeszcze jako dziecko oglądałem publiczne egzekucje. Wiedzieliśmy, że jeśli się nie podporządkujemy skoczymy tak samo. W Korei Północnej każda rodzina ma swoja kartotekę, gdzie znajduje się cała jej historia, kary są niejako "dziedziczone". Bez względu na to jakie masz predyspozycje lub uzdolnienia, nie możesz wyjść poza określone ramy. Ze względu na dzieje mojej rodziny nie miałem jakichkolwiek perspektyw. W przyszłości mógłbym zostać jedynie pracownikiem fabryki. Od państwa zależy całe nasze życie, ludzie są do tej kontroli przyzwyczajeni. Do tego stopnia, że nie znają samych siebie, nie mają marzeń, nie wiedzą nawet, że żyją w więzieniu.
- Kiedy postanowiliście uciec?
- Decyzję podjął mój ojciec, pewnego dnia oznajmił, że jedzie do Chin. Przez ponad pół roku nie mieliśmy od niego żadnych wiadomości. Zimą odwiedził nas tajemniczy mężczyzna, broker opłacony przez ojca by pomóc nam w ucieczce. Poszliśmy z matką tak jak staliśmy, nie wolno nam był się nawet spakować. Jest taki moment, że nie ma się już wyboru. Pozostanie w kraju oznacza śmierć, a ucieczka pomimo, że jest ryzykowana daje cień szansy na wolność. Nasza podróż trwałą 4 miesiące. Pamiętam przenikające zimno i naszą przeprawę przez rzekę Tumen, będącą granicą pomiędzy Koreą Północną a Chinami. Potem podróżowaliśmy przez Laos, Tajlandię, aż do Korei Południowej. Pamiętam ogromny strach. Nie opuszczał mnie on przez długie miesiące po opuszczeniu kraju. W nocy nie mogłem spać. Teraz z perspektywy czasu doceniam moją wolność, potrafię się z niej cieszyć, mogę się uczyć i pracować. Tam skąd pochodzę nie istnieje nawet pojęcie wolności. Wszyscy jesteśmy tylko trybikami większego mechanizmu. Ludzie są względnie wolni, ale ich umysły owładnięte są strachem. Choć udało mi się uciec z więzienia jakim jest mój kraj, każdego dnia walczę o siebie i o swoją rodzinę, walczę o godność i prawo do bycia człowiekiem.

- Witam państwa w programie "Rozmowy po godzinach", dziś na antenie naszego radia mam przyjemność gościć niezwykłego człowieka, Dong-Uk jest jednym z niewielu mieszkańców Korei Północnej, którym udało się uciec. Bardzo mi miło, że przyjął Pan moje zaproszenie.
- Dzień dobry, cieszę się, że mogę tu z państwem być.
- Czy zechciałby Pan opowiedzieć nam o swoim życiu w Korei?
-...

- Zamknąć cele! – donośny głos strażnika odbijał się echem od murów więzienia.
Kraty poruszyły się ze zgrzytem, który towarzyszył im aż do momentu zamknięcia, wywołując jak co wieczór ciarki na plecach. Światła powoli gasły na bloku a w pomieszczeniu zapadała przerywana pojedynczymi kaszlnięciami coraz większa cisza. Serce waliło mi mocno w piersi i czułem, że mam wilgotne dłonie, mimo że w celi było zimno.
- Na pewno jesteś gotów to zrobić? – usłyszałem cichy głos z górnej pryczy. – Jeszcze możesz się wycofać.
- Nie, nie spędzę tu ani jednego dnia dłużej. – odparłem wycierając spocone dłonie w spodnie.
O północy zeszliśmy powoli z prycz i wyjęliśmy spod materacy przygotowane rzeczy. Wydrążona za muszlą klozetową dziura była ledwie widoczna w mroku jednak znaliśmy każdy jej fragment na pamięć. Wziąłem głęboki oddech i wcisnąłem się w korytarz prowadzący do wolności. Kruszący się, stary mur sypał się na głowę i przylepiał do moich spoconych dłoni, jednak nie zwalniałem nawet na moment. Miesiące naszej pracy prowadziły do szybu wentylacyjnego, w którym wycięliśmy wcześniej dziurę pilnikiem. Mimo że przeciskałem się już przez ten otwór wiele razy, dziś mój pośpiech i zdenerwowanie utrudniały mi tę czynność do tego stopnia, że próbując się wydostać zahaczyłem nogą o ostrą krawędź, rozcinając spodnie i tnąc łydkę na długości kilku centymetrów. Syknąłem z bólu jednak nie chcąc spowalniać mojego towarzysza, zacisnąłem zęby i ruszyłem w dalszą drogę.
Szybem dotarliśmy do kuchni. Odkręciliśmy i zdjęliśmy osłonę, po czym ostrożnie zeszliśmy na blat kuchenny gdzie stało mnóstwo olbrzymich garnków i rondli. Do środka wpadało delikatne światło księżyca i pojedynczych reflektorów strażniczych. Stąd mieliśmy wydostać się specjalnym korytarzem, którym dostarczano produkty. Gdy ruszyliśmy do drzwi nogi się prawie pode mną ugięły z bólu i złapałem się za blat stołu.
- Co ci jest?
- Noga... – odparłem pokazując łydkę i kapiące na podłogę krople krwi. – Ale dam radę iść.
Po chwili milczenia usłyszałem:
- Ok, idź przede mną, chcę mieć pewność, że nie zostawiłem cię gdzieś z tyłu.
Ruszyłem chwiejnym krokiem, z konieczności opierając się o ścianę. Drzwi na dziedziniec były coraz bliżej, stamtąd do bramy i użyć dorobionego wcześniej klucza…
- Droga wolna. – powiedziałem wpatrując się przez niewielką szybę.
Jednak odpowiedziała mi tylko głucha cisza. Odwróciłem się, lecz wśród słabych świateł nie dostrzegłem nikogo. Ruszyłem szybkim krokiem z powrotem do kuchni, zaciskając mocno zęby i dławiąc przerażający ból. Wpadłem do pomieszczenia potrącając jakieś naczynia i spojrzałem w stronę otworu wentylacyjnego. Był zamknięty. Mój towarzysz wiedział, że ze mną nie da rady uciec, więc mnie wystawił. Próbując dostać się do szybu przewracałem garnki i łapałem trzęsącymi się rękami za kratę. W tym samym momencie rozległa się syrena a na zewnątrz rozbłysły wszystkie dostępne reflektory. Zszedłem z blatu i usiadłem na podłodze kryjąc twarz w dłoniach. Szczekanie psów było coraz bliższe.

- Zamknąć cele! – donośny głos strażnika odbijał się echem od murów więzienia.
Kraty poruszyły się ze zgrzytem, który towarzyszył im aż do momentu zamknięcia, wywołując jak co wieczór ciarki na plecach. Światła powoli gasły na bloku a w pomieszczeniu zapadała przerywana pojedynczymi kaszlnięciami coraz większa cisza. Serce waliło mi mocno w piersi i czułem, że mam wilgotne...

Marta Bischop nasłuchiwała odgłosu kroków. Była 23.10. Obchód zaczął się trzy minuty temu i tyle właśnie potrzebowała strażniczka, by pokonać korytarz i przejść obok celi. Patrzyła na fosforyzującą tarczę zegarka i zagryzała wargi w zdenerwowaniu. Więźniarka obserwowała dwie pozostałe kobiety. Spały twardo. Czekała, leżąc na pryczy, a na korytarzu wciąż panowała cisza. Kolejny rzut oka na cyfry. 23.15. Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się szeroko.
Zawyły syreny. Towarzyszki z celi obudziły się.
- To ucieczka! - krzyknęła Lena. Zeskoczyła z łóżka, podbiegła do stolika, stanęła na nim i złapała dłońmi za kraty małego okienka.
- Widzisz coś? - zapytała Ewa, druga kobieta.
- Nie, ale jest jasno jak w dzień. Zapalili chyba wszystkie światła na zewnątrz.
Marta nie słuchała ich. Stała przy drzwiach i czekała.
- Jeszcze pięć minut - szepnęła.
Na korytarzu słychać było głosy i kroki. Kroki ucichły, odezwał się szorstki głos zza drzwi:
- Stanąć na baczność przy łóżkach!
Lena zeskoczyła ze stolika i razem z Ewą pospiesznie wykonały polecenie. Marta nie ruszyła się.
- Co robisz, debilko? - syknęła Ewa. - Chcesz nas zgubić?
Zdążyła tylko tyle powiedzieć, bo drzwi otworzyły się z hukiem. Do środka wbiegło sześć strażniczek uzbrojonych w pałki i zaczęły bić więźniarki. Dopiero, gdy wszystkie zwijały się z bólu na podłodze, wysoka, postawna kobieta wrzasnęła:
- Co to ma być! Czemu nie stoisz na baczność, Bischop? Popie...liło cię?!?
Marta nie odpowiedziała.
- Baczność więźniu! I to już!!! - strażniczka kopnęła ją w głowę. Uderzona straciła przytomność.
Marta obudziła się w surowym, zimnym pomieszczeniu. Była fachowo przywiązana do stalowego fotela. Obok kobieta w białym stroju stała ze skalpelem w dłoni.
Związana kobieta czuła jak ból pulsuje w skroniach i przelewa się falami przez plecy, aż do pośladków.
Kobieta w bieli odezwała się:
- Marto, jak domyślasz się, złapaliśmy twoją wspólniczkę. To nie było trudne, zostawiłaś nam wskazówki. Nim zdechła wyśpiewała wszystko. Mam wrażenie, że to przewidziałaś. Brakuje mi jednego kawałka układanki. Możesz mi go zdradzić teraz albo poczekać, aż mój skalpel poszuka odpowiedzi w twoim mózgu.
Więźniarka milczała. Wszystko szło zgodnie z planem i nie było sensu niczego zmieniać.
- Jak sobie chcesz, głupia suko - powiedziała strażniczka.
Skalpel precyzyjnie odciął górną część głowy razem z włosami. Kobieta bawiąca się w chirurga mruknęła z zadowoleniem, widząc odkryty płat czołowy. Delikatnie nacięła
gąbczastą strukturę mózgu. Marta zamrugała oczami jak lalka i zaczęła śpiewać. Dosłownie.
Najpierw były to pieśni patriotyczne, później kolędy i przyśpiewki weselne, a na koniec krótkie rymowanki przedszkolaków. Oprawczyni skorygowała siłę nacięcia i Marta zaczęła mówić:
- W trzech tysiącach słów nie opowiem jak ucieknę z więzienia i nie dowiecie się, dlaczego tak paskudnie wystawiłam swoją wspólniczkę. Dlatego czekajcie na ekranizację. Serial w drugim programie telewizji, w każdy czwartek o 23.20.

Marta Bischop nasłuchiwała odgłosu kroków. Była 23.10. Obchód zaczął się trzy minuty temu i tyle właśnie potrzebowała strażniczka, by pokonać korytarz i przejść obok celi. Patrzyła na fosforyzującą tarczę zegarka i zagryzała wargi w zdenerwowaniu. Więźniarka obserwowała dwie pozostałe kobiety. Spały twardo. Czekała, leżąc na pryczy, a na korytarzu wciąż panowała cisza....

Cześć,jestem Łukasz.Popełniłem niedawno największy błąd swojego życia.Wdałem się w bójke ,która skończyła się tragicznie.Jestem wnien kalectwa człowieka.Odsiaduje obecnie za to kare ośmiu lat więzienia.Nienawidzę siebie,zniszczyłem życie sobie i osobie którą kocham najbardziej na świecie,mojej dziewczynie.Teraz wiem ,że tylko ona chciała dla mnie dobrze.Próbowała zawrócić mnie ze złej drogi,byłem głupi,wolałem kolegów ,dragi i zadymy.Nie zależymi już na tym co ze mną będzie.Chce ją tylko jeszcze raz zobaczyć.Wiem jednak ,że tu nie przyjdzie.Mam pomysł ,muszę tylko wyczekać odpowiedniego momentu...Tak dokładnie,chce uciec.
***
To dzisiaj.Wiem ,ze nie zasłużyłem ,ale nie jestem z tym sam.Pomaga mi jej brat,zawsze byliśmy w dobrych relacjach,równy gość.Opowiadał mi jak ona cierpi,płacze po nocach ,ale jest za dumna żeby przyjść,zawsze była.
-Łukasz masz widzenie
Patryk wybrał moment ,w którym jest najmniej obstawy.Jeden klawisz przy mnie ,drugi przy wyjściu.Teraz albo nigdy,siadamy przy stoliku
-Nawet nie wiesz jaki piękny dzień idioto a Ty tu siedzisz-niepozornie Patryk starał się odwrócić uwagę strażnika.
Udało się spojrzał w okno,dzięki czemu nie zauważył,ze mój rozmówca podaje mi średniej wielkości kamyka.Szybko wepchnąłem go w kieszeń.Zegnamy się i Mariusz wychodzi,ja prawie nie myśląc wstaje i uderzam kamieniem w skroń mojej przeszkody do wolności.Upada,wybiegam stąd i ruszam do wyjścia.Tam powtarzam manewr.Drugi mężczyzna także stracił przytomność.Teraz to już z górki.Wymykam się tyłem zakładu, przeskakuje przez tutejszy płot i jestem wolny...
***
Stoję na dole i czuje że straciłem całą odwagę,ale skoro dotarłem aż tu nie mogę się poddać.Wchodzę na drugie piętro "9" -to tu,dzwonię.Otwiera ona ,jak zawsze piękna.
-Ty? ccco Ty tu ?
Żuciła mi się na szyje.Boże ile szczęścia .Myślałem ,że mnie nienawidzi.Wchodzę do środka i mam zamiar nacieszyć się chwilą...

Cześć,jestem Łukasz.Popełniłem niedawno największy błąd swojego życia.Wdałem się w bójke ,która skończyła się tragicznie.Jestem wnien kalectwa człowieka.Odsiaduje obecnie za to kare ośmiu lat więzienia.Nienawidzę siebie,zniszczyłem życie sobie i osobie którą kocham najbardziej na świecie,mojej dziewczynie.Teraz wiem ,że tylko ona chciała dla mnie dobrze.Próbowała zawrócić...

Czasem zastanawiam się, jakby to było, gdybym mogła ponownie zaczerpnąć powietrza? Tego czystego, nieskażonego żadnym brudem, a pyłki ekscytacji wlewałyby się we mnie, niczym życiodajna woda. Marzę o tym każdego dnia, by zerwać kajdany i móc poszybować samotnie, już bez Ciebie, bo w niczym nie jesteś mi bardziej potrzebna, niż w kompletnej nicości. Mój umysł szaleje, starając się wyprzeć błędy przeszłości, którymi obarczasz mnie każdego dnia, składając w me ręce kolejne kilogramy przygnębienia. Czuję się jak głaz toczony przez Syzyfa na szczyt, wiedząc, że już za chwilę, jeszcze odrobinę, zaczniemy ten maraton wspólnych win, łączony meandrem wspomnień. Dziś jest ten dzień, gdy naprawdę chcę zmyć te fioletowe sińce pod oczami, móc sięgnąć po pędzel szczęścia, którego Ty sama mi nie ofiarowałaś. Wracam do chwil, które zostały mi jeszcze z moich okaleczonych myśli. Staram się skleić je taśmą, tylko dlaczego pod moją ręką jest wyłącznie ta dwustronna? Nie mogąc odkleić się od Ciebie, staram się rozedrzeć ponownie, lecz Ty ciągle tam jesteś. Czekasz na mnie każdego dnia, ofiarując mi dozę niepewności, że dziś otworzysz mą klatkę i pozwolisz mojemu ciału, jak i myślom wyfrunąć. Jednak znów zapominam, iż jesteś źle dobranymi puzzlami, pomieszanymi w mętni obietnic, a ja głupia nadal wierzę, że odkryję ten źle uszyty szew i wypruję go, tworząc kompletnie nową historię. Cześć, że też wcześniej Cię nie zrozumiałam. Ty po prostu taka jesteś, nie dostarczasz mi już plakatowych farb, którymi wspólnie mogłybyśmy pomalować te nasze cztery ściany. Podajesz mi wyłącznie szary ołówek, bardziej szary już być nie może i każesz malować, ciągle malować te nieprzystępne cholerne złe dni. Maluję więc je codziennie, zapełniając każdy najmniejszy możliwy milimetr, Twoim chcę. Tylko czy moje chcieć, nie powinno być w naszych priorytetach? Tak, tak, nagle zrozumiałam, moje chcenia dotyczą Twojego niechcenia. Rozumiesz? Jakże jestem szczęśliwa, móc zrozumieć własne postrzępione westchnienia o bycie.
Och znów śpisz, więc szepczę Ci do Twoich krnąbrnych wizji: To już koniec. Czas bym stała się ptakiem, nie jakimś ogromnym bocianem, lecz krukiem. Tak, patrzę na Ciebie i mam ochotę swoimi szponami rozpłatać Ci brzuch pełen nacieków z przeszłości, które ewoluowały i stały się naszym jakże piękny zniszczeniem. Widzisz mnie ostatni raz, narzucam na siebie płaszcz przyszłości. Jak dobrze mieć w nim wyciętą łatę, to Ty byłaś moją łatą, która przeszkadzała mi w życiu. Żegnam, dowiedzenia, uciekam z tego więzienia, którego życiem nie mogłam nazwać.*
*W ramach wyjaśnienia, „ona” którą utożsamiam z więzieniem, jest depresją, z której bohaterka postanowiła uciec.

Czasem zastanawiam się, jakby to było, gdybym mogła ponownie zaczerpnąć powietrza? Tego czystego, nieskażonego żadnym brudem, a pyłki ekscytacji wlewałyby się we mnie, niczym życiodajna woda. Marzę o tym każdego dnia, by zerwać kajdany i móc poszybować samotnie, już bez Ciebie, bo w niczym nie jesteś mi bardziej potrzebna, niż w kompletnej nicości. Mój umysł szaleje,...

Mocno chwytam się górnej części metalowej futryny, lekko bujam, a potem z impetem uderzam nogami nadbiegającego strażnika. Nie mam szczęścia, mężczyzna jest potężny, na tyle, że mój kopniak nie robi na nim wrażenia. Łapie mnie za kostkę, po czym, jakbym była torbą pełną pierzu, przerzuca ponad sobą. Wpadam do celi głową do przodu, rozcinam sobie skroń o kamienny bruk. Na korytarzu jest cicho, nie przychodzi nikt więcej. Mój oprawca stoi nade mną przez chwilę, a potem odwraca się i mechanicznym krokiem odmaszerowuje w stronę rachitycznego krzesła, na którym nie siada. Na początku jestem zaskoczona, ale po chwili uświadamiam sobie, co mnie spotkało. To tylko android, człekokształtny robot. Przy prawidłowej koncepcji jestem w stanie bez problemu go pokonać. Przywołuję wszystkie znane mi informacje o mechanicznych strażnikach, i już wiem, co począć.
Jak zwykle mój plan jest ryzykowny i szalony. Gdybym była nieco bardziej odpowiedzialna, pracowała metodycznie i bez nietypowych rozwiązań, może bym się tutaj nie znalazła. Ale z całą pewnością nie żałuję.
W celi mam jedynie metalowy kubek, łóżko, koc i toaletę. Wybieram to pierwsze i wkładam do muszli. Spuszczam wodę. Jest czysta, ale i tak robi mi się niedobrze, gdy obryzguje mi rękę. Zwyczajnie wychodzę z mego „pokoju”, staję przed robotem i ani chwilę się nie zastanawiając, wylewam na niego całą wodę. Celuję w kark, gdzie splatają się wszystkie obwody.
Nic się nie dzieje.
Moje nadzieje, by zwykły robot więzienny okazał się nieodporny na wodę, rozmywają się dopiero po kilku minutach. Nie mam czasu na myślenie, nie zastanawiam się nawet dlaczego wcześniej nie zamknięto drzwi w mojej celi, dlaczego nie słychać głosów innych więźniów. Zgrabnie omijam stojące mi na drodze przedmioty i z całą prędkością, na jaką mnie stać, biegnę w stronę wyjścia. Wszystkie cele są puste, ciemne. Teraz to zauważam. Jak również to, że nigdzie nie ma windy ani schodów. Biegnę długo, krajobraz się nie zmienia. Kiedy w końcu docieram do drzwi, te nie chcą się otworzyć, są pancerne. Android już do mnie dociera. Łapie za górę kombinezonu. Wyrywam się, ale to nic nie daje. O dziwo, nie zostaję ponownie rzucona czy zabita. Jestem podnoszona. Pod samym sufitem widnieje maleńkie okno, teraz mogę przez nie wyjrzeć. Zakrztuszam się, widząc to wszystko. Szaleńczo targam się, aż w końcu strażnik mnie puszcza. Upadam na kolana, z moich oczu ciekną łzy, nos mam zapchany wydzieliną, ręce mi drżą. Wyję.
Mija wiele czasu, zanim jestem skłonna się opanować. Robot nie rusza się, cały czas stoi nade mną. Pokazuję mu na drzwi, chcę, by je otworzył. Ku memu zdziwieniu – robi to. Momentalnie kończy mi się tlen, zostaję wessana w przestrzeń kosmiczną. Jeszcze przez nanosekundę widzę stację w kosmosie – moje więzienie. Potem wszystko znika, razem ze mną.

Mocno chwytam się górnej części metalowej futryny, lekko bujam, a potem z impetem uderzam nogami nadbiegającego strażnika. Nie mam szczęścia, mężczyzna jest potężny, na tyle, że mój kopniak nie robi na nim wrażenia. Łapie mnie za kostkę, po czym, jakbym była torbą pełną pierzu, przerzuca ponad sobą. Wpadam do celi głową do przodu, rozcinam sobie skroń o kamienny bruk. Na...

! Ostrożnie, tekst zawiera wulgaryzmy !

Mój pobyt w więzieniu miał być czymś zupełnie zwyczajnym. Włamanie i rozbój. Parę lat - mało groźne skutki dla mnie i dla poszkodowanych przez mój wybryk.

Wstaje nowy dzień, jest niezwykle wcześnie. Czuję, że muszę do ubikacji i to natychmiast. Nawet nie zdążyłem się ruszyć, otwierają się drzwi mojej celi, wchodzi trzech strażników, krzyczą i wyciągają mnie siłą. Zaciągnęli mnie do małej sali, było bardzo zimno, zaczynają zadawać pytania. Krzyczą głośno, nie do zniesienia. Że niby ja winny jakimś zamachom? Zginęli ludzie? Skąd mają takie informacje?! Wypieram się, ale nie wierzą. I jeszcze ten cholerny pęcherz!

Przenieśli mnie do innej sali. Celi raczej. Chyba. Czy coś…

Do podłogi była przykuta metalowa obręcz, właśnie do niej mnie przypięli kajdankami. Jezu jak zimno!

- Muszę ku*wa do kibla! – Krzyczę.

Kajdanki tak ciasno założone, że jestem zmuszony kucać. Dwie sekundy i cały drętwieję. Zimo, zgasili światło. Na cały głos włączyli jakąś ekstremalnie mocną muzykę. Metal. Chyba puszczony od tyłu. Nie wytrzymam, nawet nie myślę o co chodzi.

- Złamiemy cię! – Krzyknęli na odchodnym.

Muszę popuścić. W spodnie, trudno.

Nie wytrzymam dłużej… Muzyka chyba z tego wszystkiego najgorsza. I to zimno. Drętwieję. Nie mam sił krzyczeć, mam mokre spodnie. Piżamę raczej. Spodnie piżamy.

Ile jeszcze? To trwa już tak długo, chyba cały dzień. Błagalnym, piskliwym głosem próbuję coś powiedzieć. Chyba już nie dam rady dłużej tak kucać. Nie umiem zmienić pozycji.

Coraz gorzej, już mi obojętne. Umieram?

…

Nie. Chyba nie, bo widzę, że wreszcie ktoś przyszedł. Uwolnił mnie i rzucił na podłogę czyste, nowe ubranie. Ubieram się. Nikogo nie ma. Dlaczego?

Wychodzę na korytarz. Mam ochotę krzyczeć, boję się, że spałem jakoś niewyobrażalnie długo. Boli mnie dupa, czy ktoś mnie gwałcił? Bawili się sku*wysyni, co? Nie wiem, ale wszystko mnie boli!

Bardzo jasno na zewnątrz, może to szansa?

Biegnę korytarzem, nie jest długi.

EXIT? Naprawdę to wszystko takie proste? Naciskam klamkę, napieram na drzwi. Las! Wszędzie jakieś pieprzone chaszcze!

Nie! To chyba nieprawda…

Ku*wa biegnij idioto! – Biegnę! Chowam się w rowie i rozmyślam… Co ja zrobiłem? Naprawdę mnie gwałcili? Co tu się dzieje do cholery?!

Nie ważne, muszę biec!

Biegnę!

* * *

- Obiecujemy, że już nic podobnego cię nie spotka. Powiedz tylko całą prawdę. Zabiłeś tych ludzi? Kto z tobą współpracował?

- Ku*wa…

! Ostrożnie, tekst zawiera wulgaryzmy !

Mój pobyt w więzieniu miał być czymś zupełnie zwyczajnym. Włamanie i rozbój. Parę lat - mało groźne skutki dla mnie i dla poszkodowanych przez mój wybryk.

Wstaje nowy dzień, jest niezwykle wcześnie. Czuję, że muszę do ubikacji i to natychmiast. Nawet nie zdążyłem się ruszyć, otwierają się drzwi mojej celi, wchodzi trzech strażników,...

Lesio obudził się w ciemności nie mogąc zrozumieć gdzie jest. Jednak po chwili do niego dotarło – no tak, twarda prycza, kraty w małym okienku, cienki koc... Jestem w więzieniu – znowu jak co noc odkrył ze zdziwieniem. Pomysłu z zamordowaniem personalnej nie można zaliczyć do udanych – nie dość, że nie udało się pozbawić życia Matyldy (razem z jej księgą spóźnień) to jeszcze przez przypadek – Bóg mi świadkiem, że niechcący – zarażone lody zjedli jego koledzy z pracy... Zabójstwo zbiorowe, prawie jak seryjny morderca... Lesiowi stanęły łzy w oczach – jak to się mogło stać, jak sytuacja mogła się tak wymknąć spod kontroli?? Nagle Lesio, aż podskoczył na pryczy, przez co grzmotnął głową o twardy jak diabli sufit. Po rozmasowaniu guza Lesio wrócił do myśli, która spowodowała grzmotnięcie – przecież on też jadł te lody i żyje! Więc może one nie truły aż tak mocno, żeby na śmierć? Może on wcale nie jest takim wypranym z uczuć bezwzględnym zabójcą?
Że tez wcześniej na to nie wpadł... Musi coś zrobić, z kimś porozmawiać, kogoś się poradzić.Ale jak skoro siedzi tu zamknięty, odizolowany, samotny... Lesiowi znowu łzy stanęły w oczach i ciuchutko zapłakał, tym razem nad własnym losem.
Wyprostował się nagle, wytarł nos rękawem i powiedział głośno: Muszę udowodnić, że jestem niewinny!
I już w głowie Lesia kiełkowała myśl, już puściła korzenie i po chwili Lesio już wiedział co musi zrobić: uciec. Że tez nie wpadł na to od razu, pokręcił głową z lekką dozą niesmaku dla własnego braku pomysłowości. I wiedział już nawet jak to zrobi: będzie udawał martwego. Kiedy już go wyniosą z celi i zawiozą do szpitala to na pewno nadarzy się jakaś okazja do ucieczki, tego był pewny.
Za wcielenie pomysłu w życie zabrał się od razu, żeby przypadkiem nie opuściła go odwaga.
Zaczął walić z całej siły w drzwi i krzyczeć, starając się brzmieć jak najbardziej rozpaczliwie: „Ratunku! Pomocy! duszę się! Jezu, nie mogę oddychać! Niech mi ktoś pomoże!”. Słysząc kroki za drzwiami szybko rzucił się na ziemie, waląc głową tym razem w metalową ramę łóżka. Zanim stracił przytomność zdążył jeszcze pomyśleć: „Może to i dobrze, może umrę naprawdę...”
Z ciemności wyrwały go jednak szarpania, poszturchiwania i krzyki:”Wstawaj! Ale już – wstawaj mówię”...
Bardzo się starał leżeć jak nieżywy, jednak któreś szturchnięcie tak go zakłuło w żebro, że mimowolnie się skrzywił i syknął. I cały misterny plan diabli wzięli – pomyślał Lesio zły na siebie.
„No, już myślałam, że nie dam rady cię obudzić. Wstawaj, już prawie 8, znowu spóźnisz się do pracy”.
Nic nie rozumiejąc Lesio otworzył oczy i zobaczył nad sobą najpiękniejszą na świecie żonę swoją kochaną i dotarło do niego: Rany, to był tylko sen... I uśmiechnął się szeroko...

Lesio obudził się w ciemności nie mogąc zrozumieć gdzie jest. Jednak po chwili do niego dotarło – no tak, twarda prycza, kraty w małym okienku, cienki koc... Jestem w więzieniu – znowu jak co noc odkrył ze zdziwieniem. Pomysłu z zamordowaniem personalnej nie można zaliczyć do udanych – nie dość, że nie udało się pozbawić życia Matyldy (razem z jej księgą spóźnień) to...

Lukayo, po raz kolejny w swojej karierze wędrownego maga, siedział za kratkami. Tym razem wepchnięto tam również jego grubego, nakrapianego kucyka o wdzięcznym imieniu Śmiech Żaby – aby złośliwe (zdaniem strażników) zwierzę nie pomogło Lukayo w ucieczce. Powód aresztowania był błahy – Lukayo znów gwizdnął coś z targu – ale jako recydywista naraził się na wścieka totalnego reszty społeczności.
Mężczyzna siedział na pryczy i, w swoim przekonaniu, śpiewał. W najbliższym otoczeniu nikt nie wykazywał takich pokładów dobrej woli, by nazwać ten jazgot śpiewem. Lukayo twardo stawiał na swoim. Skoro go zamknęli, będzie śpiewał i już. Chcą, żeby przestał? To niech go wreszcie wypuszczą! Tylko Śmiech Żaby przyjmował koncertowanie Luka ze stoickim spokojem, łakomie wyskubując słomę z materaca.
Jeden ze strażników wpadł do aresztu i skierował się prosto do komendanta.
- Mamy problem – oświadczył krótko. Po chwili powtórzył to samo – tym razem bardziej skutecznie, bo komendant wyjął sobie z uszu wosk, który zastosował w formie stoperów.
- Co się dzieje? – spytał strażnik i skrzywił się, słysząc wyjątkowo wysoką (i wyjątkowo fałszywą) nutę dobiegającą z celi. Kucyk parsknął z dezaprobatą.
- Zmarli przewracają się w grobach. Jeśli więzień nie przestanie śpiewać, będziemy mieli na głowie masowe zmartwychwstania wkurzonych zombie.
- Nie jestem w nastroju do żartów – warknął komendant.
- Ja również nie. Melduję tylko o sytuacji.
- Przyjąłem – wycedził przez zaciśnięte zęby przełożony strażnika. – Ustawić straże wokół ostrokołu ogradzającego cmentarz. Nie chcemy ponownej wizyty umarlaków.
- Przepraszam – wtrącił młodszy stażem strażnik – czy to oznacza, że już kiedyś mieliśmy problem ze zmarłymi?
- Tak. Podczas narodzin tego tam – machnął niedbale ręką w kierunku celi. – Tak zaczęli przewracać się w grobach, że w paru miejscach obsunęła się ziemia, a w pobliskich gospodarstwach krowy pozdychały ze strachu. Idź przekazać polecenia, zaraz do ciebie dołączę.
Strażnik wyszedł, stuknąwszy obcasami, przez co nakruszył w areszcie błotem i czymś wyglądającym jak dwudziestoletnia zawartość sławojki. Komendant osiągnął taki poziom ciśnienia, że w każdej chwili mógł zacząć gwizdać jak czajnik. Podszedł do Lukayo.
- Zostaniesz tu sam. A KLUCZE ZOSTANĄ W POBLIŻU – warknął z naciskiem, chcąc, by głupkowaty mag załapał aluzję. – Ja wychodzę na… dostatecznie długo, byś… - machnął ręką z irytacją i wyszedł.
Lukayo wzruszył ramionami i beztrosko kontynuował koncert. Dopiero Śmiech Żaby, zainteresowany nowym przedmiotem, trącił kółko z kluczami nosem.
- Co masz, co masz? – zainteresował się mag, a później westchnął z podziwu nad sprytem kucyka.
- Utorowałeś nam drogę do wolności – szepnął z namaszczeniem. – Jesteś obrońcą uciśnionych!
Jakiś czas później Śmiech Żaby dreptał dzielnie traktem na obrzeżach miasta. Na jego grzbiecie podskakiwał rozentuzjazmowany Lukayo.
W mieście zostali strażnicy, próbujący uspokoić wzburzone nastroje wieśniaków i smutna kupka łajna w celi.

Lukayo, po raz kolejny w swojej karierze wędrownego maga, siedział za kratkami. Tym razem wepchnięto tam również jego grubego, nakrapianego kucyka o wdzięcznym imieniu Śmiech Żaby – aby złośliwe (zdaniem strażników) zwierzę nie pomogło Lukayo w ucieczce. Powód aresztowania był błahy – Lukayo znów gwizdnął coś z targu – ale jako recydywista naraził się na wścieka totalnego...

Człowiek, który jest w więzieniu ma zazwyczaj dużo wolnego czasu, a niewielu prawdziwych przyjaciół. Ja miałem ich dwóch. Pierwszym z nich był Bóg, w którego nigdy wierzyć nie przestałem pomimo tego ile miałem w sobie grzechów. Przyjacielem drugim była książka. Dlaczego? W odróżnieniu od innych „przyjaciół” jest z nami na dobre i na złe, jest z nami nieprzerwanie . Przyjaciel nie zawsze może zaradzić naszym problemom, w książce możemy znaleźć praktycznie każdą odpowiedź na szereg nurtujących nas zagadnień. Nigdy nie zawiedzie, nie zostawi, nie wyśmieje. W starożytności Cyceron powiedział bardzo dobitne słowa: „Książka to najlepszy przyjaciel człowieka, a biblioteka to świątynia jego myśli”. Książka była więc dla mnie przyjacielem i zarazem moim wybawicielem z więziennej matni w jakiej się znalazłem. I tu pada pytanie, ile dostałem i za co? Czy to ważne? Odpowiem jak każdy, który ma coś na sumieniu i większość dnia spędza w celi 2X2, że jestem niewinny i niech tak zostanie. Ważne jest to, że miałem dość codziennego, półgodzinnego joggingu na spacerniaku i stałych kulinarnych „atrakcji”, które były wpisane w więzienny regulamin. Wiedziałem, że nie wytrzymam w tym stanie zbyt długo. Moim strategicznym punktem w ucieczce była właśnie książka. Strażnicy dokładnie sprawdzają każdą przesyłkę, jaka dociera do więźnia. Każdy list jest wcześniej otwierany, każda kartonowa paczka również. Ale nie tak pedantycznie jak się wydaje. Wiele myślałem na temat ucieczki, ale potrzebowałem inspiracji, materiału, abym mógł się czymś wzorować. I tu nagle zapaliło się światełko w tunelu. Książka ze zmienioną okładką. Poprosiłem żonę, ażeby przynosiła co pewien czas jakąś powieść, najlepiej sensacyjną, wojenną. Strażnicy patrząc na okładkę nie wgłębiają się w jej treść. „Pachnie” książką i gra gitara. A więc systematycznie otrzymywałem, tak raz na miesiąc, żeby nie wzbudzić podejrzeń, że nagle stał się ze mnie wytrawny czytelnik, jedną pozycję literacką, gdzie prawdziwą jej zawartość, która była dla mnie bezcenna stanowiła jej treść i symbolika . Taki mały więzienny poradnik, opisujący największe ucieczki m.in. Alcatraz, Auschwitz czy Maze w Irlandii. Mając prawdziwy klucz, nie mogło mi się nie udać. Posiadałem almanach wiedzy, którą wystarczyło tylko wcielić w życie, gdy nastanie odpowiednia pora i czas. Moja ucieczka była brawurowa, ale i agresywna. Wiedziałem, że coś w stylu Alcatraz na pewno mi się nie uda, byłbym „laureatem”.
Przez 29 lat funkcjonowania więzienia w twierdzy Alcatraz odbyło się łącznie 19 ucieczek, w których brało udział 34 więźniów. Każda zakończyła się fiaskiem, a na młoteczek skalny w stylu Tima Robbinsa zwyczajnie nie miałem czasu. Mój plan był jednak również precyzyjny. Wszystko dokładnie przygotowane, rekonesans więzienny sporządzony niemalże od podstaw. Ucieczka nie mogła się nie udać. Zostałem przydzielony do prac porządkowych w warsztacie mechanicznym, gdzie już wcześniej czekał na mnie ukryty pod włazem jeden z uniformów klawiszy wykradziony dzień wcześniej z pralni. Plan był zuchwały, ale wg mnie nie miał prawa zakończyć się niepowodzeniem. Przebrany w strażniczy mundur pełniłem funkcję kierowcy, który zasiadł na miejscu pasażera. Wzorowałem się ucieczką z Auschwitz - prosto przez centralną bramę z dłonią przysłaniającą twarz. Takiej ucieczki nikt się nie spodziewał, a była jak najbardziej banalna. Obok mnie siedział przekupiony klawisz-mechanik, który jak dojeżdżaliśmy do bramy wyjazdowej, wydał okrzyk: To my!!! i pokrótce już byliśmy za więziennymi zasiekami.

Człowiek, który jest w więzieniu ma zazwyczaj dużo wolnego czasu, a niewielu prawdziwych przyjaciół. Ja miałem ich dwóch. Pierwszym z nich był Bóg, w którego nigdy wierzyć nie przestałem pomimo tego ile miałem w sobie grzechów. Przyjacielem drugim była książka. Dlaczego? W odróżnieniu od innych „przyjaciół” jest z nami na dobre i na złe, jest z nami nieprzerwanie ....