19:55
Taką godzinę pokazywała tarcza zegara wiszącego nad celami o drugiej stronie holu. Daniel nie odrywał wzroku od wskazówek leniwie odmierzających czas.
-Jeszcze tylko pięć minut- mówił sam do siebie.- Za pięć minut w końcu z stąd ucieknę, a o mojej ucieczce będzie głośno. W końcu jak często ktoś robi coś takiego.
Cela Daniela była pusta. Nie bez powodu, to była część jego planu. Żeby wszystko poszło jak należy musiał być sam. Wczoraj wieczorem zaczął rozmowę z więźniem, z którym dzielił celę. Ów więzień nie lubił Daniela. Nikt go nie lubił, bo kto może zaprzyjaźnić się z pedofilem. Daniel został pobity wielokrotnie, jednak wczoraj to był ostatni raz, powtarzał sobie. Musiał sprowokować bójkę z mężczyzną leżącym na wyższym łóżku. Zaczął więc opowiadać mu co robił ze swoimi ofiarami, bardzo dokładnie opowiadać. Współwięzień najpierw ostrzegał go żeby zamkną się, jednak gdy Daniel nie posłuchał ten zeskoczył ze swojego łoża i zaczął okładać pięściami pedofila. Teraz ten sam więzień jest w tak zwanej samotni, a plan Daniela idzie zgodnie z planem.
19:59
Mężczyzna zaczął się kiwać do przodu i do tyłu, jakby miał chorobę sierocą. Był tak podniecony tym, że zaraz się stąd wyrwie, że przestał panować nad własnym ciałem.
- Nigdy nie zapomną jak Daniel pedofil przechytrzył ich wszystkich. Jak uciekł z piekła. Może nakrecą o tym film.
Daniel rykną śmiechem, szczerze rozbawiony swoim dowcipem.
20:00
Już czas. Więzień zerwał się na równe nogi i zaczął realizować swój dopięty na ostatni guzik plan.
Pod ścianę, na której znajdowało się wysoko umieszczone, zakratowane okno przesuną krzesło, na którym dotychczas siedział. Następnie wyją z pościeli prześcieradło, którego wcześniej przygotował pętle. Nie tracąc ani chwili staną na krzesło i zaczął przywiązywać drugi koniec prześcieradła do krat. Gdy skończył założył pętlę na szyję i… uciekł. Jednak nie od razu. Oczy momentalnie wyszły mu z orbit, a język zaczął puchnąć tak, że nie mieścił się już w ustach. W jednej sekundzie więzień zmienił zdanie, nie chciał już uciekać, z całej siły pragną zostać. Było jednak już za późno. Uciekł.
20:30
Dwóch klawiszy zdejmowało właśnie zwłoki pedofila z celi nr 6.
- Cholera, kolejny pedofil.- powiedział jeden z mężczyzn.- Padają jak muchy.
- Dziwisz się?- odpowiedział mu ten drugi.- Wiesz co robią z tymi chorymi skurwysynami inni więźniowie.
- Ciekawe co sobie myśli taki zboczeniec przed śmiercią? To znaczy ciekawe czy żałuję tego co robił
- Kto ich tam wie. Ty lepiej nie zastanawiaj się nad moralnością tego sukinsyna tylko pomóż mi go zdjąć. Zaczyna już śmierdzieć.
6:23
Do celi nr 6 dwóch klawiszy wprowadzają Marka Rowa skazanego za pedofilię.

19:55
Taką godzinę pokazywała tarcza zegara wiszącego nad celami o drugiej stronie holu. Daniel nie odrywał wzroku od wskazówek leniwie odmierzających czas.
-Jeszcze tylko pięć minut- mówił sam do siebie.- Za pięć minut w końcu z stąd ucieknę, a o mojej ucieczce będzie głośno. W końcu jak często ktoś robi coś takiego.
Cela Daniela była pusta. Nie bez powodu, to była część...

25/05/2000
Mam dwadzieścia lat i zostałem aresztowany. Wierzcie lub nie, ale jestem niewinny. Jak... jak nowo narodzone szczenię. To zabawne, że użyłem właśnie tego porównania, bo to o zabicie szczeniaka zostałem oskarżony. Szczeniaka i człowieka, jeśli mam być bardziej precyzyjny, ale, szczerze powiedziawszy, bardziej żal mi psa. Facet był strasznym draniem. Draniem-prezydentem na moje nieszczęście. Tydzień temu znaleziono moje odciski palców w jego domu na przedmieściach. Nic dziwnego, bywałem tam, gdy jeszcze się przyjaźniliśmy, a Maks nigdy szczególnie nie przepadał za sprzątaniem. W swojej oficjalnej miejskiej rezydencji miał od tego ludzi, ale o tym domu mało kto wiedział. Maks spędzał tam nieliczne wolne weekendy ze swoimi labradorami. Nie było procesu, wyroku ani nawet rozmowy. Policja chciała jak najszybciej zamknąć sprawę, więc znalazła byle kogo i aresztowała. Po to tylko, by uspokoić trzy światy. Świat mediów, polityki i opinii publicznej. Raz, dwa, trzy i dożywocie. Ale ja nie zamierzam tu zostać. Obmyśliłem plan. Moja żona, Iza, jest moim łącznikiem ze światem; tylko z nią wolno mi rozmawiać. Zatrudniła prywatnego detektywa, który zebrał oczyszczające mnie dowody. Niewiele tego jest, ale to zawsze lepsze niż nic. Iza, podpierając się tym, co udało mu się ustalić i postępując zgodnie z moimi wskazówkami zaczęła zbierać ludzi, którzy wierzą w moją niewinność. Teraz, po miesiącu, jest ich już całkiem sporo. Pośród nich jest nawet kilka znaczących stacji telewizyjnych i gazet, na czym zależało mi najbardziej. Wiem, że policja, naciskana przez większość partii politycznych, pozostanie głucha nawet wobec niezbitych dowodów. Nie ma więc co liczyć na to, że pójdą po rozum do głowy, słysząc to, co głoszą media albo jeden, może i ceniony, ale jednocześnie bardzo łatwy do zignorowania detektyw. Dlatego nie pozostaje mi nic innego jak uciec i wyjechać. Czemu tak zależy mi na poparciu mediów? To proste. Na jutro wspólnie zaplanowaliśmy moją wielką ucieczkę. Akcja Dezorientacja. Oficjalnie ma odbyć się manifestacja z powodu zbyt dużej liczby niewinnie oskarżanych więźniów. Na terenie więzienia zgromadzi się całe stado najbardziej zajadłych i agresywnych dziennikarzy. Jedni będą trzymać gigantyczne transparenty, które zakryją kamery, inni będą po prostu krzyczeć, a jeszcze inni zasypią pytaniami każdego pracownika więzienia. Strażników, woźnych, a nawet samego naczelnika. Chaos będzie moim sprzymierzeńcem. Naszym celem jest całkowite rozkojarzenie i rozproszenie uwagi. W międzyczasie, korzystając z zamieszania Iza ukradnie ze stróżówki klucze do mojej celi i mnie uwolni. Szybko przebiorę się w przyniesione przez nią ubrania, założę ciemne okulary, naciągnę na głowę kaptur i wymkniemy się, przez nikogo niezauważeni. Tłum wrzeszczących i przepychających się reporterów to teraz obraz najbliższy mojemu sercu. Uśmiecham się na samą myśl o jutrze. Boję się, nie przeczę, ale nie jest to strach paraliżujący. Wierzę, że moja niewinność mnie ochroni.

25/05/2000
Mam dwadzieścia lat i zostałem aresztowany. Wierzcie lub nie, ale jestem niewinny. Jak... jak nowo narodzone szczenię. To zabawne, że użyłem właśnie tego porównania, bo to o zabicie szczeniaka zostałem oskarżony. Szczeniaka i człowieka, jeśli mam być bardziej precyzyjny, ale, szczerze powiedziawszy, bardziej żal mi psa. Facet był strasznym draniem....

Każdego dnia piszę list, w którym przepraszam za to co zrobiłam. Żadnego z nich nie wysłałam. Nie mogłabym... Za bardzo zraniłam tę rodzinę, by teraz przypominać im o tym. Chciałam naprawić swoje winy, ale w więzieniu nie miałam jak. To właśnie dlatego musiałam uciec. Musiałam chociaż w małym stopniu odkupić swoje winy.
Zostałam skazana 4 lata temu, dlatego miałam dosyć czasu na obmyślenie planu ucieczki. Pomagały mi w tym inne więźniarki. Wiedziały jak ważne jest dla mnie to aby naprawić błąd sprzed lat. To nie były złe kobiety. Pogubiły się w życiu tak samo jak ja.
Eliza, moja koleżanka z celi spędziła w tym więzieniu już 15lat. Wiedziała o wszystkim co się w nim dzieje, o każdej dostawie jedzenia, o przyjeździe nowych więźniów i o wielu innych. To właśnie ona w największym stopniu pomagała mi w moich planach. Właściwie to ona nakłoniła mnie do ucieczki po poznaniu mojej historii.
Raz w miesiącu większość dostaw nakładała się na jeden dzień. W taki dzień panowało największe zamieszanie, ponieważ pilnowało nas mniej strażniczek. To właśnie na taki dzień musiałam poczekać. Bramy więzienne przekraczały wtedy cztery samochody ciężarowe. Musiałam dostać się do jednego z nich. Tego dnia zajmowałam się pralnią. To miejsce jest odwiedzane na końcu przez strażniczki po opuszczeniu ciężarówek. Miałam około 20 minut zanim zorientują się, że mnie nie ma. Wtedy powinnam już być poza bramami tego miejsca. Wtedy powinnam być wolna!
Nadszedł dzień ucieczki. Byłam trochę podekscytowana a zarazem przerażona. Wiedziałam, że teraz już nie ma odwrotu. Muszę to zrobić!
Wszystko poszło zgodnie z planem. Jestem wolna! Jednak czy tak powinna wyglądać moja wolność? Wolność, którą nie mam się z kim podzielić. Wiem, że po tym co teraz zrobię, po tym jak przywrócę szczęście tej rodzinie, będę musiała odejść na zawsze.

Każdego dnia piszę list, w którym przepraszam za to co zrobiłam. Żadnego z nich nie wysłałam. Nie mogłabym... Za bardzo zraniłam tę rodzinę, by teraz przypominać im o tym. Chciałam naprawić swoje winy, ale w więzieniu nie miałam jak. To właśnie dlatego musiałam uciec. Musiałam chociaż w małym stopniu odkupić swoje winy.
Zostałam skazana 4 lata temu, dlatego miałam dosyć...

Teraz już pozostał tylko spokój. Wiedział gdzie popełnił błąd, ten towarzysz niedoli któremu zaufał, który to pełzał przed nim i błagał go o pomoc w ucieczce paradował teraz po korytarzach w mundurze. Sam nie chciał uciekać, a mimo to zgodził mu się pomóc. Jeżeli wściekłość była węglem to te dwa tygodnie w karcerze, wśród własnych ekskrementów, ze stłuczeniami i połamanymi żebrami, kiedy dawali mu tylko tyle wody by przeżył, zamieniły ten węgiel w diament - w chłodną nienawiść. Nie chciał uciekać. Teraz dali mu powód.

Teraz już pozostał tylko spokój. Wiedział gdzie popełnił błąd, ten towarzysz niedoli któremu zaufał, który to pełzał przed nim i błagał go o pomoc w ucieczce paradował teraz po korytarzach w mundurze. Sam nie chciał uciekać, a mimo to zgodził mu się pomóc. Jeżeli wściekłość była węglem to te dwa tygodnie w karcerze, wśród własnych ekskrementów, ze stłuczeniami i połamanymi...

Tess nabrała w płuca wilgotnego, szarego powietrza. „Więc to jest to”- pomyślała, a jej twarz wykrzywiła się w ironicznym uśmiechu.

Kiedy jako nastolatka z wypiekami na twarzy czytała biografie najsłynniejszych oszustów i oglądała seriale o ucieczkach z więzienia, koledzy ze szkoły śmiali się, że na zmiany będą przynosić jej do paki słoiki z nutellą. Ani razu nie przynieśli. Ani koledzy, ani rodzina, która po wyroku skazującym uznała, że najlepszym rozwiązaniem problemu będzie udawanie że nie są ze sobą spokrewnieni. W swojej celi, nad umywalką powiesiła karteczkę z napisem "Samotność intelektualna". Czuła, że to określenie wyczytane w jednej z książek z biblioteki więziennej, stało się częścią jej osobowości, podobnie jak tatuaż z Kłapouchym. Nie miała ani chłopaka(cokolwiek to oznaczało w światku w którym się kręciła),ani przyjaciół, ani kumpli po” fachu”. Nawet agent, który w końcu, po czterech latach ścigania, dorwał ją, był obleśnym czterdziestolatkiem z białymi rzęsami.
Teraz stała we mgle i zastanawiała się w którą stronę ma się udać . Nie chodziło bynajmniej o dalszy kierunek ucieczki, a o to, co zrobić z wolnością, którą ukradła u organów sprawiedliwości i dwoma milionami, które ukradła u Czarnej Wdowy. Nagle zabrakło jej pomysłów na życie, na dalsze przekręty i afery. Takie sytuacje nie przytrafiały się bohaterom książek czy filmów. To nie było fair. Nikt jej nie powiedział jaki jest plan awaryjny, kiedy dopada cię zmuła. Rozejrzała się bezradnie i dostrzegła w oddali staromodne neony sklepu całodobowego .„Na pewno będą mieli nutellę”- pomyślała, zanim czerwone światełko na jej plecach przeszyło ja na wylot.
Tego też nikt jej nie nauczył.
To też nie było fair.

Tess nabrała w płuca wilgotnego, szarego powietrza. „Więc to jest to”- pomyślała, a jej twarz wykrzywiła się w ironicznym uśmiechu.

Kiedy jako nastolatka z wypiekami na twarzy czytała biografie najsłynniejszych oszustów i oglądała seriale o ucieczkach z więzienia, koledzy ze szkoły śmiali się, że na zmiany będą przynosić jej do paki słoiki z nutellą. Ani razu nie...

Cichy zgrzyt ledwo dosłyszalny dla innych wydawał się w tym momencie głośnym hukiem. Sam już od kilku tygodni planował ten dzień. Każda minuta przybliżała go do upragnionej wolności. Większość rzeczy w swoim życiu uważał za porażkę, ale było coś, co pozwalało mu przetrwać tą izolację przez te wszystkie lata. „Już niedługo znowu Cię zobaczę.” Myśl, ze znowu zobaczy swoją małą córeczkę dodawała mu sił. Gotowy był dla niej zrobić wszystko…
Kilka godzin wcześniej.
Transport więźnia został wyznaczony na godzinę dziesiątą. Samochód wolno sunął w kierunku sądu. Sam wiedział, jaki będzie wynik rozprawy. Nikt nie uzna jego zeznań. Pomimo tego wiedział, że to pomoże mu skompletować brakujące elementy w jego planie. Tak jak przypuszczał, nie dopuszczono jego zeznań. Jednak wiedział, ze ta noc będzie ostatnią jego nocą w celi. Jutro już będzie wolny.
- Jak na razie wszystko idzie zgodnie z planem.- Pomyślał na głos.
Za chwile kolejny obchód wtedy to zrobię. Kiedy strażnik przeszedł obok jego celi zabrał się do pracy.- Tylko połączę ze sobą te dwa przewody, a rozpocznie się wielkie zamieszanie na bloku.
Niespodziewanie ciemność zapanowała w całym więzieniu, a po chwili drzwi od cel zaczęły się otwierać to zamykać. -Teraz kolej na mnie. Ze wszystkich stron rozległy się krzyki strażników, którzy nie wiedzieli, co się dzieje. Starali się opanować więźniów próbujących przeforsować się w kierunku wyjścia. Sam wiedział, że nie tędy droga. Wiedział, iż musi jak najszybciej dostać się do kanału burzowego, do którego wejście znajduje się w zamkniętej części więzienia. Strażnicy byli zajęci próbą powstrzymania buntu więźniów z bloku C. Nikt nie zwrócił uwagi na pojedynczą osobę zmierzająca w przeciwnym kierunku.
Jeszcze tylko kilka kroków. Poruszanie się w całkowitych ciemnościach sprawiało Samowi pewne trudności, a nie zostało mu już wiele czasu. W każdej chwili mogą zauważyć, że brakuje więźnia.
- Skąd ta kłódka?! Ostatni jej tu nie było.
Sam poczuł jak pot zaczyna mu spływać po czole. Wydawało mu się, że jego plan nie zawiera żadnych luk.
– Ktoś musiał coś zauważyć. Te drzwi zawsze były otwarte.
Powoli palcami starał się zbadać, co go otacza i znaleźć coś, co pomoże mu otworzyć te drzwi.
- Jest!- W ręku trzymał kawałek drutu.- Tym ją otworze.
Kiedy usłyszał dźwięk otwierającej się kłódki, był to najwspanialszy dźwięk na świecie. Po cichu zsunął się do kanału i zaczął się czołgać w kierunku wolności. Nic nie stanowiło w tej chwili dla niego problemu ani panujący w kanałach smród, ani obecność szczurów. Poczuł nagle powiew chłodnego powietrza na twarzy. To był znak, że jest już blisko. Powitała go noc, swoim rozgwieżdżonym niebem. Teraz już wiedział, że może osiągnąć wszystko.
-Zaczekaj na mnie. Już nie długo.
Po tych słowach powędrował w noc. Tam gdzie nikt go już nigdy nie znajdzie…

Cichy zgrzyt ledwo dosłyszalny dla innych wydawał się w tym momencie głośnym hukiem. Sam już od kilku tygodni planował ten dzień. Każda minuta przybliżała go do upragnionej wolności. Większość rzeczy w swoim życiu uważał za porażkę, ale było coś, co pozwalało mu przetrwać tą izolację przez te wszystkie lata. „Już niedługo znowu Cię zobaczę.” Myśl, ze znowu zobaczy swoją...

Winny!
Usłyszałem. Lecz już sie nie bronię.
Nie mam już sił.
Boze pomóż.

Cela.
To mój nowy dom.
Cztery obce ściany, łóżko i ja.
I te zimne kraty. Samotność.

Ucieczka.
Mój nowy plan.
Chce zmienić swój los.
To nie ja! Mój błąd - mogłem sie bronić.

Wolność.
To dziś! To mój dzień.
Uciekał. Nie trudny ruch.
To moja szansa.

Decydujący ruch.
Już nie ma mnie tam. Jadę.
Ukryty. W ciężarówce z pralni.
I znów żyje.

Postój.
Wychodzę z ukrycia.
Trzeba uciekać - nie ma co czekać.
To ten czas.

Biegne.
Boze, tylko ciebie mam, dodaj mi sił.
Nagły krzyk i ten strzał.
Leze.

Slabne.
Boze przepraszam - nie tak miało byc.
Los tak cieżko dał mi w kość.
Żegnaj życie........

Winny!
Usłyszałem. Lecz już sie nie bronię.
Nie mam już sił.
Boze pomóż.

Cela.
To mój nowy dom.
Cztery obce ściany, łóżko i ja.
I te zimne kraty. Samotność.

Ucieczka.
Mój nowy plan.
Chce zmienić swój los.
To nie ja! Mój błąd - mogłem sie bronić.

Wolność.
To dziś! To mój dzień.
Uciekał. Nie trudny ruch.
To moja szansa.

Decydujący ruch.
Już nie ma mnie tam. Jadę.
Ukryty....

Raz, dwa, trzy...
–Spens, po co się tak katujesz? – strażnik nie wytrzymał i zapytał chłopaka. Nie mógł się nadziwić, że Spens każdą wolną chwilę w celi spędza wykonując brzuszki, pompki, skłony.
–A jak myślisz? – wstał i podszedł do krat – widzisz tę kratkę wentylacyjną? – pokazał kciukiem w górę.
–Ehe, i co?
–Pewnego dnia tak schudnę, że się przez nią przecisnę – odpowiedział z szelmowskim uśmiechem – i zawinę się stąd nim się zorientujecie!
–He he, jasne, nawet mysz się tamtędy nie przeciśnie – zaśmiał się strażnik – dobrze, że żarty się Ciebie trzymają.
I odszedł wielce ubawiony wyobrażeniem Spensa, którego głowa utyka w małym szybie wentylacyjnym a nogi zwisają mu z góry.
Tymczasem więzień, nie zrażony napadem śmiechu strażnika wrócił do swych codziennych ćwiczeń: raz, dwa, trzy...
Mijały miesiące, a Spens trwał w swym postanowieniu schudnięcia. Jadł pół racji, odmawiał deserów, jakże rzadkich w więziennych realiach i w skupieniu dzień po dniu wykonywał ćwiczenia, seria za serią.
I każdego dnia śmiał się razem ze strażnikiem, że już wkrótce uda mu się uciec przez kratkę wentylacyjną, tylko aby go było mniej choć centymetr.

Dni mijały spokojnie, więźniowie popadli w jesienny marazm i od jakiegoś czasu obywało się bez bójek. Strażnicy mimowolnie też się trochę rozleniwili i ich obchody stały się formalnością. Jedyną osobą, która nie poddała się jesiennej chandrze był Spens. Jego umysł i ciało były gotowe na zwiększone obroty. Wszystko już obmyślił. Oto co zrobił.
Swoją ostatnią więzienną serię ćwiczeń zakończył w momencie, gdy za zakrętem więziennego korytarza zniknęła mu postać strażnika, kończącego nocny obchód. Był rozgrzany, w jego żyłach wrzała krew, a umysł miał jasny i czysty. Położył krzesło na łóżku, następnie stanął na nim i chwycił za kratkę wentylatora... Nie, nie wspiął się tam i nie wskoczył jak mysz, bo kratka miała wymiary 10cm x 10cm! Jedynie ją otworzył, następnie zeskoczył cicho na podłogę.
„Do dzieła!” – pomyślał i podszedł do kraty. Składała się ona z grubych prętów oddalonych od siebie co 15cm. Nie były to jednak pręty ułożone jedynie pionowo. Ściana ta składała się bowiem z linii zachodzących na siebie tworząc kratę. Klatki kraty tworzyły pionowe prostokąty. Każdy prostokąt pomiędzy prętami tworzył przestrzeń o wymiarach 15cm na 40cm. Ten malutki prostokąt to były drzwi do wolności.
Spens zbliżył się do kraty znajdującej się na wysokości jego pasa. Najpierw przecisnął przez kratę łysą głowę, spoconą po ostatnim treningu. Ułożył ją bokiem, a gdy powoli przesunęła się aż do linii uszu, przekręcił ją i pozwolił wydostać się nosowi. Bolało... Ale nie było już powrotu. Przesunął głowę na środek przestrzeni, by umożliwić przejście wyprostowanym rękom. Pół ciał była wolna, choć w biodrach coś chrupnęło. Wykończony wysunął się z kraty podpierając się dłońmi o podłogę.
Pierwszy etap za nim. Teraz musiał dostać się do dyżurki strażników, ukraść mundur i uciec w zamieszaniu jakie nastąpi po odkryciu, że jego cela jest pusta...

Raz, dwa, trzy...
–Spens, po co się tak katujesz? – strażnik nie wytrzymał i zapytał chłopaka. Nie mógł się nadziwić, że Spens każdą wolną chwilę w celi spędza wykonując brzuszki, pompki, skłony.
–A jak myślisz? – wstał i podszedł do krat – widzisz tę kratkę wentylacyjną? – pokazał kciukiem w górę.
–Ehe, i co?
–Pewnego dnia tak schudnę, że się przez nią przecisnę –...

Jasiek stał w progu Chaty przed otwartymi na oścież drzwiami, do środka wdzierał się przeraźliwy chłód i śnieg.
-Jasiek kto to? Zamknij te drzwi bo zimno idzie do domu, właśnie w piecu rozpalam szkoda marnować ciepła. Matka przybiegła z kuchni popatrzyła na drzwi, do oczy napłynęły jej łzy
-Leszek, Leszek…
Ubrany był tylko w lekki dziurawy sweter, spodnie i buty, które w rzeczywistości były chyba kapciami. Palce u rąk miał sine, a twarz poczerwieniałą, szorstką i suchą od mrozu
-Wchodź wchodź , to naprawdę Ty? Tak się bałam. Jesteś strasznie rozpalony . Jasiek pomóż mi położymy go przy piecu i okryjemy kocami, zaraz wstawię rosół .
Leszek obudził się dopiero następnego dnia przed południem gorączka utrzymywała się nadal, a dodatkowo miał okropny kaszel. Baśka siedziała obok i wpatrywała się w jego zmęczona i poszarzałą twarz, w oczach miała łzy. Leszek zaczął coś mówić, niewyraźnie majaczył
-ćśśś, musisz wypoczywać powiedziała.
-W celi ze mną był mężczyzna, zaczął Leszek z początku był taki jak wszyscy ale potem dostrzegłem że jest jakby inny, traciłem nadzieję ze jeszcze was zob… Leszek zaczął kaszleć i trząść się, zobaczę. Miałem oparcie w towarzyszu, długo rozmawialiśmy opowiadałem o was . Pewnego dnia usłyszeliśmy wieści że Niemcy zwolnią kilku osadzonych, miałem nadzieję że będę wśród nich, po w końcu nie wiedziałem za co tkwię, gdy mnie łapali nic nie miałem przy sobie prócz tego wisiorka z Matka Boską, zachłostali mnie i wsadzili do tej ciasnej śmierdzącej i zatęchłej klitki, szedłem ulicą chciałem tylko załatwić dla nas lepsze miejsce a oni mnie zgarnęli… znów dostał ataku kaszlu. Jednak moje nadzieję znikły, nie było mnie na liście zwolnionych, mój towarzysz z celi powiedział że to jeszcze nic nie znaczy, krzyczałem do niego i padłem na kolana zanosząc się płaczem, nagle do celi obok przybiegli strażnicy z lekarzem i pielęgniarkami, mój towarzysz siedział i patrzył na mnie powiedział :
-To będzie Twoja szansa
Usłyszałem jak lekarz mówi: godzina zgonu 15:06 osadzony Leszek Kalita.
Już chciałem krzyczeć że to ja jestem , ale mój towarzysz złapał mnie za rękę do naszej celi podszedł strażnik
-Jerzy Gondek , jesteś na liście zwolnionych, widzę że się nie kwapisz, jak tak bardzo chcesz tu zostać to zostań…
- jeeeestem gotów zająknąłem się i wyszedłem ze strażnikiem obejrzałem się za siebie a mój towarzysz uśmiechał się ciepło i …nawet nie potrafię powiedzieć ale biło od niego jakby światło.
W głowie miałem totalny mętlik jakim cudem tamtego więźnia wzięli za mnie?… wychodząc strażnik, który mnie zabierał z celi zatrzymał mnie
-ej Ty chyba zapomniałeś o czymś…
Serce podeszło do gardła, pomyślałem że pewnie zorientowali się, że mnie znów wsadzą to jeszcze może nawet zabiją. Podszedł do mnie i dał mi w rękę mój medalik z Matką Boską nachylił się szepnął do ucha:
- To twoja szansa uciekaj, uciekaj szybko… uśmiechnął się niemal identycznie jak mój towarzysz z celi.
Więc pędziłem co sił w nogach…

Jasiek stał w progu Chaty przed otwartymi na oścież drzwiami, do środka wdzierał się przeraźliwy chłód i śnieg.
-Jasiek kto to? Zamknij te drzwi bo zimno idzie do domu, właśnie w piecu rozpalam szkoda marnować ciepła. Matka przybiegła z kuchni popatrzyła na drzwi, do oczy napłynęły jej łzy
-Leszek, Leszek…
Ubrany był tylko w lekki dziurawy sweter, spodnie i buty, które w...

Był słoneczny... a może deszczowy dzień? Nie mam pojęcia. Odsiadka w więzieniu sprawiła, że straciłam rachubę czasu, a więzienne okienko jedyne w mojej celi było zbyt wysoko abym mogła je dosięgnąć, ponieważ ku ironii jestem za niska nawet na to, żeby sprawdzić pogodę. Jedyne okazję, żeby sprawdzić pogodę miałam przy wychodzeniu na więzienne spacery i podczas wypraw do pracowni. Zanim trafiłam do więzienia pracowałam jako artystka, a pracownia to miejsce gdzie osoby takie jak ja mogą używać swojego talentu, w zeszłym tygodniu na przykład wyrzeźbiłam łóżeczko dla dziecka, a teraz pracuję nad lalkami dla dzieci z sierocińca. Nie jestem zwykłym więźniem. Nie pamiętam za co trafiłam do więzienia. Nosze w sobie chorobę przez którą nie pamiętam co wydarzyło się miesiąc temu.
- To jak? - zapytał strażnik przy mojej celi. - Dzisiaj wychodzisz co? - spojrzałam na kalendarz i faktycznie to dzisiaj! Pewnie znowu zapomniałam.
-Wszystkie formalności załatwione? - zapytał mnie strażnik.
-Od dawna. - skłamałam, o tak na prawdę nie pamiętałam nawet,że to dzisiaj mnie zwalniają
- No to super, o 12 po ciebie przyjdę.- powiedział i poszedł. Więzienny zegar wskazywał za pięć dwunastą.
I faktycznie po pięciu minutach wzięłam wszystkie swoje pędzle i poszłam do pomieszczenia, w którym dano mi normalne ubranie. Nic nie mówiąc przebrałam się. Poszłam za dwoma strażnikami krętym korytarzem i odprowadzili mnie do drzwi patrząc na mnie jakbym w każdej chwili miała zza pasa wyciągnąć pistolet i ich zastrzelić. Otworzyli drzwi i światło oślepiło mnie. Zrobiłam dwa kroki do przodu i drzwi za mną zatrzasnęły się. Nie wiedziałam gdzie jestem. Nie pamiętałam tego miejsca. Szłam przed siebie przez jakieś 10 minut a potem usłyszałam sygnał policyjny.
- Stać! - zawołał ktoś.- Nie ruszać się, bo będziemy musieli skorzystać z broni!- obróciłam się, żeby zobaczyć co to za zamieszanie i zorientowałam się otaczają mnie policjanci.
- O co chodzi? - spytałam, gdy jeden z nich zakładał mi kajdanki.
- Jest Pani oskarżona o ucieczkę z więzienia.
- Ucieczkę? - spytałam. - Ja dzisiaj wyszłam! Legalnie! - zawieźli mnie na posterunek, gdzie czekała na mnie kobieta ubrana w drogi płaszcz. Kazano mi usiąść na siedzeniu przed nią, więc tak zrobiłam.
- Jest Pani bardzo ciekawym przypadkiem. - odezwała się nieznajoma. - Nie rozumie Pani co się dzieję, ale proszę się nie bać. Pani umysł wymazuje wspomnienia i jest podatny na sugestie. Podsłuchała Pani jak Pani sąsiad w celu mówi, że jego sąsiadce został mu jeden dzień do odsiedzenia pełnego wyroku. Myślała Pani, że chodzi o Panią, więc zapisała to w kalendarzu. - tu zrobiła dłuższą przerwę, a ja próbowałam policzyć ile razy użyła zwrotu ,,Pani".
- Siedzi, Pani na dożywocie. I proszę mi uwierzyć, że więzienie to najlepsze miejsce, w którym może pani teraz przebywać z Pani chorobą. - kontynuowała.
- Ma Pani racje, choć ukrywałam tą chorobę. Może mi Pani chociaż powiedzieć za co siedzę? - zapytałam stwierdzając, że lubi słowo ,,Pani".
- Za ucieczkę z 408 więzień. - powiedziała, po czym nie wiem czemu zadowolona z siebie wróciłam do celi.

Był słoneczny... a może deszczowy dzień? Nie mam pojęcia. Odsiadka w więzieniu sprawiła, że straciłam rachubę czasu, a więzienne okienko jedyne w mojej celi było zbyt wysoko abym mogła je dosięgnąć, ponieważ ku ironii jestem za niska nawet na to, żeby sprawdzić pogodę. Jedyne okazję, żeby sprawdzić pogodę miałam przy wychodzeniu na więzienne spacery i podczas wypraw do...