- Ale jak to uciekłeś? - Spytała z niedowierzaniem Emma.
- Po prostu! Nie umiałem tam żyć, dusiłem się... jeszcze kilka dni i bym umarł.
Siedzieli w to leniwe popołudnie w jednym z barów przy meksykańskiej plaży. Było raczej pustawo, a wypity alkohol sprzyjał zwierzeniom.
- Nie bałeś się? - Drążyła.
- Nie... nadchodzi taka chwila, kiedy człowiek już się nie boi. Strach zmienia się w determinację. Zrobisz wszystko, żeby osiągnąć cel: zwycięstwo, albo śmierć.
- Za co siedziałeś?
- Dostałem dożywocie za zabicie kochanka żony. Drań był prawdziwym skurwielem. Odebrał mi to, co miałem najcenniejszego - kontynuował Robert. - To był wypadek, choć ława przysięgłych uznała, że zemsta. Z miłości. Drań tłukł ją na kwaśne jabłko. Ja pracowałem wtedy przy odwiertach. Dobrze, że zdechł - mówił nieco nieskładnie. Wypity alkohol dawał o sobie znać.
- A Ty? Jaka jest Twoja historia laluniu? Nikt nie przyjeżdza tutaj bez przeszłości i nie topi smutków w tequili, kiedy... nie ma smutków - bełkotał.
- Miałam 16 lat... znałam go od dziecka. Nasze rodziny się przyjaźniły, praktycznie wychowywaliśmy się razem. Na początku nic nie zdradzało nadchodzącej tragedii. Był wesoły, odnosił sukcesy, można by rzec, że był zdeterminowany - wypiła mniej od Roberta, ale jej mina była równie smętna - Pobraliśmy się. To była naturalna kolej rzeczy. Specjalista od HRu, niezależny finansowo. Kupił nam dom... z ogródkiem, żeby dzieci miały się gdzie bawić. I wtedy pojawił się problem - Ja nie mogłam mieć dzieci, a on bardzo chciał. Próbowaliśmy wszystkiego, bez efektu. Z czasem było coraz gorzej. Zrobił się agresywny, wyżywał się na mnie, a ja cierpiałam. Z męża zmienił się w terrorystę - zamyśliła się.
- Więc też uciekłaś? - Robert uśmiechnął się pobłażliwie
- Nadchodzi taka chwila, kiedy człowiek już się nie boi. Zwycięstwo albo śmierć - powtórzyła po nim. - Zdrowie!

- Ale jak to uciekłeś? - Spytała z niedowierzaniem Emma.
- Po prostu! Nie umiałem tam żyć, dusiłem się... jeszcze kilka dni i bym umarł.
Siedzieli w to leniwe popołudnie w jednym z barów przy meksykańskiej plaży. Było raczej pustawo, a wypity alkohol sprzyjał zwierzeniom.
- Nie bałeś się? - Drążyła.
- Nie... nadchodzi taka chwila, kiedy człowiek już się nie boi. Strach...

Jack miał już serdecznie dość tego zasranego miejsca. W jego bolącym więźniarskim łbie plan ucieczki powstawał już od dawna. Chciał zobaczyć jeszcze drzewa, kwiaty, zwierzęta, po prostu zacząć od nowa.
Został skazany na dożywocie i w dodatku niesprawiedliwie, to nie on zabił, tylko wrobił go znajomy.
Ale teraz jeśli będzie musiał kogoś ukatrupić, nie zawaha się, nic nie stanie mu na drodze do wolności.

Nastał zmrok, Jack tylko na to czekał, otworzył sobie celę wcześniej zdobytym kluczem, podszedł bezszelestnie do siedzącego tyłem strażnika i owiązał mu ciasno szyję sznurówką. Strażnik zaczął charczeć i próbował złapać Jacka za ręce, jednak Jack był zdeterminowany, żeby go zabić.
Wiedział, że to tylko niewinny człowiek, który musiał tak zarabiać na swoje życie, ale on też był niewinny i ktoś właśnie zapłacił karę za zmarnowanie mu życia.
Kiedy upewnił się, że strażnik na pewno nie żyje, zabrał mu pistolet i ruszył do głównego wyjścia.
Zastrzelenie pilnującego na wieży strażnika było już proste i Jack był już wolny.
Pojechał na lotnisko, wsiadł w samolot i poleciał gdzieś, gdzie nikt go już nie znalazł.

Jack miał już serdecznie dość tego zasranego miejsca. W jego bolącym więźniarskim łbie plan ucieczki powstawał już od dawna. Chciał zobaczyć jeszcze drzewa, kwiaty, zwierzęta, po prostu zacząć od nowa.
Został skazany na dożywocie i w dodatku niesprawiedliwie, to nie on zabił, tylko wrobił go znajomy.
Ale teraz jeśli będzie musiał kogoś ukatrupić, nie zawaha się, nic nie...

Plan ucieczki był gotowy od miesiąca. Dopracowali każdy szczegół, uwzględnili -ich zdaniem-wszelkie możliwe warianty. Data tego niezwykłego wydarzenia też została ustalona. Przypadała dzisiaj.
Zenon i Paweł jak zwykle w czwartek poszli na zajęcia sportowe. Przepiękna letnia pogoda jeszcze bardziej utwierdzała ich w przekonaniu, że się uda stąd wyrwać. Trzy lata Zenona i dwa Pawła wystarczyły, żeby zdali sobie sprawę, że tu nie da się żyć. Tu można tylko wegetować. Zamiast resocjalizacji człowiek obija się o własne depresyjne myśli, podupada psychicznie na zdrowiu i stara się nie podpaść innym , zwłaszcza gitom...Ale to ma się skończyć właśnie dziś! Ćwiczący więźniowie zebrali się przed wyjściem na boisko i zmieniali obuwie. Zamiast klapek ubierali adidasy. Za każdym razem dwie chętne pary zabierają ławki, aby niećwiczący w danym momencie mężczyźni mogli wygodnie obserwować pozostałych. Dziś jedną z chętnych par tworzyli Zenon z Pawłem. Same zajęcia nie
różniły się między sobą -ciągle to samo, ale dziś to nie było ważne. Zenon i Paweł mieli tego dnia tyle energii, że bali się, żeby wychowawca nie zauważył ich nadmiernego podekscytowania i nie zaczął nabierać podejrzeń. Trener jednak rutynowo, z widocznym znudzeniem, realizował cotygodniowy plan ćwiczeń. I nagle gwizdek kończący zajęcia. Wszyscy ustawiają się przed wejściem do zakładu. Odliczanie, sprawdzanie stanu-zgadza się, można wchodzić. Ponieważ druga para, która przyniosła ławeczkę była w grupie dyżurnej pomagającej przy obiedzie, natychmiast udali się do kuchni. W tej sytuacji Paweł z Zenkiem mieli wrócić po pozostałe ławeczki. Wrócili po ławeczki, ale już nie wrócili z ławeczkami do budynku. Wystarczył moment nieuwagi strażnika i ruszyli biegiem w stronę, gdzie ogrodzenie było najniższe. Obuwie sportowe okazało się tu bardzo pomocne. Przypływ adrenaliny dodał im skrzydeł i udało im się w miarę sprawnie pokonać przeszkodę. Teraz zgodnie z umową jeden ruszył w jedną stronę, drugi w przeciwną. Rzeczywiście plan okazał się rewelacyjny !

Plan ucieczki był gotowy od miesiąca. Dopracowali każdy szczegół, uwzględnili -ich zdaniem-wszelkie możliwe warianty. Data tego niezwykłego wydarzenia też została ustalona. Przypadała dzisiaj.
Zenon i Paweł jak zwykle w czwartek poszli na zajęcia sportowe. Przepiękna letnia pogoda jeszcze bardziej utwierdzała ich w przekonaniu, że się uda stąd wyrwać. Trzy lata Zenona i dwa...

Nigdy nie wiem, co to będzie.
Kiedyś byłem poławiaczem pereł w Indonezji. Nurkowałam w wodach tak niebieskich, że niebo zdawało się przy nich białe. Głęboki wdech, szybki kurs na dno i powrót z koszem pełnym ostryg. W żadnej nie było perły. Nie ma się co dziwić, wszak ta trafia się raz na parę tysięcy, ale co się nanurkowałem, to moje.
Raz byłem Chińczykiem, ciemiężonym przez fanaberie Mao, by później wcielić się w czerwonogwardzistę i wyładowywać tłumioną latami wściekłość, na niewinnych inteligentach podczas Rewolucji Kulturalnej. Potem z niejaką fascynacją, ale i przestrachem odkryłem, że przyjęcie tej roli, w głębi duszy sprawiło mi wiele przyjemności.
Innym razem, jak Indiana Jones, przedzierałem się przez soczysto zielone lasy Amazonii, torowałem sobie drogę maczetą, toczyłem walki z jaguarami, zręcznie omijałem węże boa, obserwowałem tukany, zakradałem się, by popatrzeć na kapibary – zawsze chciałem dopaść jedną i zanurzyć dłonie w jej miękkim futrze.
Wspinałem się po Alpach, wielokrotnie nawiedziłem Himalaje. Raz tam nawet umarłem – zwiodła linka asekuracyjna, wszystko poszło nie tak, jak powinno i spadłem z Czomolungmy. Wbrew pozorom wspominam to wspaniale – cudowne uczucie niczym nieskrępowanego lotu pozostało we mnie na zawsze.
Byłem również piratem – szabrowałem, paliłem, gwałciłem, upijałem się rumem, wszczynałem burdy, pływałem po morzach w czasie sztormu i dryfowałem podczas flauty. Widziałem krakena, dałem się uwieść syrenie, byłem królem Atlantydy. Piłem z Shakespearem i próbowałem go przekonać, by porzucił swoje rzemiosło i zajął się stolarką, bo ilekroć w szkole kazali nam czytać te jego brednie, miałem ochotę nie przyjść na lekcje. W zasadzie tak też robiłem…
Widywałem dinozaury, ale nie przepadałem za tymi chwilami – nie wiedziałem nigdy jak się zachować wobec ich wielkich, twardych pazurów i nie mniejszych zębów.
Szybowałem balonem, byłem pilotem bombowców…
Na Wall Street żonglowałem milionami , czyniłem tysiące osób bogaczami, a dziesiątki tysięcy wpędzałem w nędzę.
Teraz wolę spokojniejsze sny. Moim ulubionym jest ten, w którym jestem szanowanym, prawym obywatelem, mam piękną żonę, dwójkę dzieci, psa, toczącego odwieczne wojny z kotem sąsiadów i wspaniały dom. I, oczywiście, własnoręcznie zasadzone drzewo. Lubię sny, w których siedzę przy kominku i czytam książkę. Te, w których gotuję obiad z żoną, nawet te, w których kłócimy się, kto ma wyrzucić śmieci czy rozwiesić pranie. Wiem, że na żywo nigdy tego nie doświadczę. Swoje najlepsze lata spędziłem w mamrze. Te średnio dobre też. Winny czy niewinny – nie ma to żadnego znaczenia dla nikogo z mojego otoczenia, więc przestało mieć i dla mnie.
Czy chciałbym stąd wyjść? Nie. Tu mam pozycję, tu jestem kimś. Zapracowałem na to, zasłużyłem. Za tymi murami nie mam niczego. Nie umiem się tam poruszać, nie potrafiłbym się odnaleźć. Ale mam swoje sny. Co noc uciekam w różne zakątki świata, podróżuję w czasie i w przestrzeni.
Nie trzeba mi niczego więcej.

Nigdy nie wiem, co to będzie.
Kiedyś byłem poławiaczem pereł w Indonezji. Nurkowałam w wodach tak niebieskich, że niebo zdawało się przy nich białe. Głęboki wdech, szybki kurs na dno i powrót z koszem pełnym ostryg. W żadnej nie było perły. Nie ma się co dziwić, wszak ta trafia się raz na parę tysięcy, ale co się nanurkowałem, to moje.
Raz byłem Chińczykiem, ciemiężonym...

Kiedy słyszę słowo "wiezienie", oczami wyobraźni widzę wysokie mury, druty kolczaste, strażników z karabinami i kraty. Ale więzienia bywają różne. Nie każde wiezienie wiąże się z kratami. Dla niektórych wiezieniem może być nawet ich własny dom. Tak właśnie było z Leną.
Kobieta codziennie budziła się wiedząc, że jest obserwowana, że ktoś śledzi każdy jej ruch. Za niechęć groził jej brak posiłku, za nieposłuszeństwa - baty.
Wiele razy marzyła o ucieczce. Ani trochę Go nie kochała. Przestała Go kochać zaraz po ślubie, kiedy z anioła zmienił się w oprawcę.
Pewnego dnia poczuła, że ma dość, że nie wytrzyma ani dnia dłużej.
- Nie możesz odejść. - powiedział jej wtedy, ale ona i tak odeszła. Zwyczajnie otworzyła drzwi i wyszła. Uciekła z więzienia, z jaskini lwa. To było takie proste.
Dobrze, że Lena żyła tylko w opowiadaniu, gdyby żyła naprawdę zapewne nadal byłaby więźniem własnego mieszkania.

Kiedy słyszę słowo "wiezienie", oczami wyobraźni widzę wysokie mury, druty kolczaste, strażników z karabinami i kraty. Ale więzienia bywają różne. Nie każde wiezienie wiąże się z kratami. Dla niektórych wiezieniem może być nawet ich własny dom. Tak właśnie było z Leną.
Kobieta codziennie budziła się wiedząc, że jest obserwowana, że ktoś śledzi każdy jej ruch. Za niechęć...

Gdyby ktoś 15 lat temu powiedział mu że jego najlepszy kumpel wrobi go w morderstwo wyśmiałby go. Przecież Misza był jak rodzony brat. Razem wychowywali się na podwórku sutereny i prowadzili ciemne interesy. To on wprowadził go w świat broni i narkotyków.
- 15lat w celi to wystarczająco długo – pomyślał Iwan - Nadszedł czas by się rozliczyć.
Spojrzał przez okno na więzienne mury zwieńczone kolczastym drutem obracając w palcach kapsułkę z proszkiem którą przemyciła mu podczas wizyty Dunia.
- KOchana starsza siostra – pomyślał – zawsze nade mną czuwała, nawet gdy straciliśmy rodziców.
Zaczyna wpatrywać się w swoje ręce wytatuowane od łokci aż po dłonie. Przed oczami ma twarz kamrata z celi który zdobił jego skórę. Powiesił się miesiąc temu. Nie wytrzymał. Nagle na korytarzu rozlega się sygnał oznajmiający porę kolacji. Słychać echo kroków strażników i dźwięk otwierających się po kolei cel.
- Teraz albo nigdy – myśli.
Wkłada kapsułkę do ust. Przegryza. Już po chwili pada na betonowa podłogę. Z jego ust wydobywa się piana a ciało drży w konwulsjach. Jeszcze widzi nad sobą twarze strażników ale nie słyszy już ich głosów. Jego serce spowalnia. Oddech staje się płytki, puls praktycznie niewyczuwalny. Oczy same się zamykają.
- Zgon – oświadcza lekarz w przywięziennym prosektorium.
Przykrywa nagie ciało Iwana leżące na metalowym stole prześcieradłem
– zabrać do kostnicy – decyduje.
Dwóch rosłych mężczyzn wypycha stół z sali i przewozi do więziennej kostnicy pozostawiając go w chłodni. Przy drzwiach pozostaje tylko 1 strażnik na warcie. 1 strażnik i 1 litr czystej wódki na samotne świętowanie sobotniego wieczoru. Czas mija. Iwan w końcu budzi się przemarznięty do szpiku kości ale nie wstaje. Nasłuchuje. Obecny dźwięk kroków w korytarzu mówi mu, że trzeba czekać. Próbuje rozgrzać zmarznięte ręce i nogi. W końcu przychodzi wybawienie. Nastaje cisza. Iwan powoli podchodzi do drzwi. Uchyla je po cichu a jego oczom ukazuje się widok opartego o futrynę strażnika pijanego do nieprzytomności.
- Łatwizna – myśli rozbierając go do naga – niech żyje miłość Rosjan do alkoholu.
Chwyta leżącą u nóg strażnika butelkę i dopija ostatni łyk
- to na odwagę - myśli
Zakłada więzienny mundur. Czapkę wkłada tak aby nie było widać jego przerażonych oczu.Spokojnym krokiem by nie wzbudzać podejrzeń i ze spuszczona głową wychodzi z kostnicy. Przemierza więzienny dziedziniec,którego każdy kamień zna niemal na pamięć. Stara się unikać światła reflektorów. Jeszcze krok i będzie przy bramie. Jeszcze wyciągnięcie ręki i metalowe zasuwy zamka otworzą wyjściowe drzwi. Wychodzi. Jest po drugiej stronie muru
- Sasza – rozlega się krzyk więziennego strażnika z wieży- Dokąd idziesz towarzyszu?
Iwan bierze głęboki oddech i odwraca się do niego z szerokim uśmiechem i ręką w geście powitania.
- Na dziewuszki
- Przyprowadź mi tu jedną – prosi strażnik
- Przyprowadzę ci najpiękniejszą blondynkę jaką znajdę – odpowiada Iwan.
Odwraca się na pięcie i spokojnie odchodzi. Jest wolnym człowiekiem

Gdyby ktoś 15 lat temu powiedział mu że jego najlepszy kumpel wrobi go w morderstwo wyśmiałby go. Przecież Misza był jak rodzony brat. Razem wychowywali się na podwórku sutereny i prowadzili ciemne interesy. To on wprowadził go w świat broni i narkotyków.
- 15lat w celi to wystarczająco długo – pomyślał Iwan - Nadszedł czas by się rozliczyć.
Spojrzał przez okno na...

Zwiać z więzienia wcale nie jest tak łatwo jak to pokazują na filmach. Tu podkop, kumple, mapa wytatuowana na ciele, czy udawanie zwłok nie wchodziły w grę. Tu trzeba być naprawdę martwym aby opuścić te mury. A jednak każdy z nas planuje jak zwiać. Jedni od lat, drudzy, tak jak ja od niedawna.

Częściej jednak uciekam zza tych murów gdy myślę o domu, który wtedy traktowałem jak więzienie w którym dozorcą była moja przewrażliwiona matka, gdy podrosłem nawet ona nie była w stanie mnie zatrzymać i dom stał się hotelem. Wracałem do niego pojeść sobie, wyspać się i zwędzić matce stówki z portfela. Gdy zaczęła je przede mną chować to stłukłem ją na miazgę i uciekłem by tuż za progiem zderzyć się z życiem.
Wylądowałem tu.
Moi dozorcy: to pielęgniarka w białym kitlu co dnia podająca mi kroplówkę abym żył; lekarz który co dnia podczas obchodu obiecuje że jeszcze nic nie stracone; łóżko w białej szpitalnej sal; salowa podcierając mój tyłek i zmieniająca mi pościel i matka która z przefasonowaną przeze mnie gęba obciera mi ślinę cieknącą z moich ust. Wiem że jeśli kiedykolwiek za jej życia mrugnę choćby powieką znów bez wahania przyjmie mnie jak syna.
Już lepiej zdechnąć niż widzieć w jej oczach miłość.

Zwiać z więzienia wcale nie jest tak łatwo jak to pokazują na filmach. Tu podkop, kumple, mapa wytatuowana na ciele, czy udawanie zwłok nie wchodziły w grę. Tu trzeba być naprawdę martwym aby opuścić te mury. A jednak każdy z nas planuje jak zwiać. Jedni od lat, drudzy, tak jak ja od niedawna.

Częściej jednak uciekam zza tych murów gdy myślę o domu, który wtedy...

- Pamiętaj! Oprócz kasy przynieś mi jeszcze tego złotego Rolexa - powiedział
- Dobrze - odpowiedziała Anna spokojnie. Na jej twarzy nie widać było żadnego bólu ani żalu, że jej mąż siedzi w więzieniu. Zachowywali się tak spokojnie.
- Koniec widzenia!!! - ryknął potężny klawisz.
Anna spokojnie wstała i posłała mężowi ciepłe spojrzenie a on odwzajemnił je dodając lekki pełny otuchy uśmiech.

***

Kolejnego dnia Anna przyniosła jak prosił kasę i Rolexa. Okrągłe 100 tys. $ zapakowane w pięknie wyglądające ciasto powędrowało prosto do tegoż samego strażnika, który pilnował ich wczoraj.
- Rolexa przekaż Kazkowi - szepnął Adam niby do Anny, a Anna ściskając dłoń i dziękując głośno strażnikowi sprytnie założyła mu zegarek na rękę.
- Jutro zmianę ma Olo - da się przekupić ale za 200tys. - ledwie szepnął klawisz, niby to odwzajemniając uścisk Anny - Koniec widzenia!!! - ryknął jakby nigdy nic i znowu rozeszli się jak gdyby to było zwykłe spotkanie w parku.

***

...Wacek..ten duży od widzeń jest mój, Olo ma wziąć, Gruby i Dyduś przekupieni, został jeszcze Pacan i ten frajer Buła, ale jemu zaświecimy grubszą kasą i kluczykami do Merca - Adam nie mogąc z podniecenia spać, leżał w ciemnościach na pryczy i rozmyślał o swojej ucieczce...zostało już tylko dwóch strażników do przekupienia, żeby spokojnie powiódł się jego plan. Okazuje się, że to wcale nie jest takie trudne jak się ma pieniądze, a on je ma - uśmiechnął się do swoich myśli. W sumie siedział za grube oszustwo ale gdyby nie to, nie miałby pieniędzy na przekupowanie strażników. Nikt nie powiązał go z kontem, na którym ulokowane miał grube miliardy z grubych przekrętów. I dobrze... - tak rozmyślając w końcu zasnął spokojnym snem.

***

Nadszedł wielki dzień! Od rana szykował się do tego co miało się wydarzyć. Odwiedziny, Anna z prezentami dla klawiszy, przekupiony Olo wyłącza prąd w całym więzieniu a wtedy on szybko ucieka z Anną, pod bramą czeka jego zaufany kumpel... - po raz setny analizował plan ucieczki.
W końcu nadeszła ta chwila. Tym razem na widzenie prowadził go Kazek, który delikatnym skinieniem dał znak, że wszystko jest ok.
W sali widzeń przy stoliku siedziała Anna. Za nią stał jakiś nijaki, biedny, niby smutny ale szczęśliwy osobnik, który nie spuszczał z niego oczu. O co tu chodzi?! Zaczął się denerwować - adwokat? pies? ki diabeł?!
- Kochany - Anna zaczęła szeptem - to jest Ireneusz, bezdomny od 10lat. Był brudny i głodny. Zauważyłam go przedwczoraj na ulicy ledwie żywego i wtedy wpadł mi do głowy ten pomysł. Na moją propozycję zgodził się od razu
- O czym ty mówisz??
- Adam, tak będzie bezpieczniej - nikt nie zauważy twojego zniknięcia, bo liczba więźniów będzie się zgadzać
- Kochana, cudowna, genialna - odwrócił się w stronę Ireneusza - jest pan pewny?
- Tu mnie nakarmią i dadzą posłanie - to ja dziękuję za propozycję tego anioła..
W sali nie było nikogo oprócz ich piątki więc szybko zamienili się miejscami.
- Dziękuję - szepnął Adam..

- Pamiętaj! Oprócz kasy przynieś mi jeszcze tego złotego Rolexa - powiedział
- Dobrze - odpowiedziała Anna spokojnie. Na jej twarzy nie widać było żadnego bólu ani żalu, że jej mąż siedzi w więzieniu. Zachowywali się tak spokojnie.
- Koniec widzenia!!! - ryknął potężny klawisz.
Anna spokojnie wstała i posłała mężowi ciepłe spojrzenie a on odwzajemnił je dodając lekki pełny...

Jeden krótki moment, sekunda zamyślenia i nieuwagi – tak niewiele trzeba, by całe nasze życie stało się nic nie warte. Byłem policjantem, wracałem po służbie do domu, myśląc o mojej nowej miłości – dziewczynie, którą poznałem tydzień temu. Nagle samochód wpadł w poślizg. Wcale nie jechałem za szybko, jednak nie udało mi się go opanować. Próbując nie wjechać na przeciwny pas ruchu, odbiłem w stronę chodnika. Niestety nie zauważyłem idących tam dwóch dziewczynek. Śmierć na miejscu. 5 lat więzienia za nieumyślne spowodowanie śmierci. Płacz rodziców na miejscu dobił mnie do końca. Osiem i dwanaście lat – tyle miały moje ofiary. Wyrzuty sumienia nie pozwalały mi zasnąć. Coś we mnie umarło, a ja stałem się chodzącym duchem.

* * *

Pierwsze dni w więzieniu pokazały mi, że może być jeszcze gorzej; policjant w więzieniu, między tymi, których sam tu wpakował. Przemoc fizyczna, psychiczna i zbiorowe gwałty... musiałem stąd uciec. Tygodniami planowałem jak to zrobić i wreszcie wymyśliłem. Zabrałem się do roboty. Przez miesiąc kolekcjonowałem potrzebne rzeczy. Kolejny miesiąc piekła.

* * *

Dziś jest ten dzień, kiedy wreszcie będę wolny. Równo o godzinie 12:00 strażnicy mają zmianę warty. Te kilka minut powinno mi wystarczyć. Biorę sznur, mocuję do sufitu, pętla na szyję. Powinna wytrzymać. Ostatni wdech i myśli o wolności, ostatnie zdania w moim dzienniku i znów jestem wolny.

Jeden krótki moment, sekunda zamyślenia i nieuwagi – tak niewiele trzeba, by całe nasze życie stało się nic nie warte. Byłem policjantem, wracałem po służbie do domu, myśląc o mojej nowej miłości – dziewczynie, którą poznałem tydzień temu. Nagle samochód wpadł w poślizg. Wcale nie jechałem za szybko, jednak nie udało mi się go opanować. Próbując nie wjechać na przeciwny pas...

Kolejny dzień, zwieńczony smętnie nadejściem zmroku. Bezgłośnie tykający zegar odliczający sekundy do zakończenia wyroku. Przytłaczająca atmosfera, tak gęsta, że w powietrzu można by powiesić topór. Albo pistolet. Pistolet?
Nie chciał myśleć w ten sposób. Ilekroć dopuścił do siebie podobne rozważania, kończyło się to wspomnieniami tamtego wieczoru. Tamtej nocy. Hałas. Krew. Krzyk i cierpienie. Słyszał to wciąż na nowo, choć minęło już tyle czasu - zatykał uszy, krzyczał, by zagłuszyć dźwięk wspomnień. Wszystko to na nic. Zdarzało się, że przed oczami stawała mu Catherine, w pierwszej chwili tak promieniejąca, roześmiana, och, zawsze była tak pełna życia. A później... Upada, a z jej skroni cienką strużką sączy się krew w kolorze głębokiego szkarłatu. W kolorze jej szminki. Tak bardzo chciałby cofnąć czas.
A teraz po raz dwieście osiemdziesiąty szósty, bezlitośnie zapada zmrok. Powieki ciążą coraz bardziej. Nagle... Cisza. Żadnych jęków dobiegających z odległych cel, zero stukania niskich obcasów butów należących do strażników. Cisza, przepełniona jedynie jakimś niejasnym napięciem. Ból w skroniach. Otwiera oczy i jest tak jasno. Wszystko takie wyraźne... Coś się zmieniło. Rozgląda się, a jego wzrok pada na kraty dzielące go od reszty więzienia. Właściwie... Ich brak. Marszczy brwi. "To nielogiczne", myśli. "Zwariowałeś". Z zaciekawieniem jednak podchodzi bliżej. Unosi wielką, brudną dłoń i wydostaje ją na zewnątrz. W ślad dłoni idzie reszta jego ciała. Znajduje się na korytarzu. Pusto. W celach, w korytarzach, w całym więzieniu pusto i cicho. Idzie przed siebie. Zna to miejsce na wylot. Tyle razy marzył o idealnej okazji. Tyle razy obmyślał plan ucieczki... Nie do końca jednak wierząc w to, że może wreszcie się udać. Mimo woli, uśmiecha się szaleńczo, a trybiki w jego głowie pracują coraz szybciej i bardziej desperacko. Wykorzystuje chwilę i chce wychwycić każdy szczegół tego paskudnego miejsca, w którego szponach tkwił przez tak długi czas. Wie, że niebawem ulotni się stąd i nie wróci już nigdy więcej. Nie popełni tego błędu. Przyspiesza w końcu kroku, w obawie, że być może to jakaś próba czasu - na myśl przychodzą mu wszystkie głupie internetowe "czasówki", które kiedyś pokazywał mu jego syn. Kiedy to było? Ma wrażenie, że minęły całe wieki od momentu, kiedy po raz ostatni widział jego roześmianą twarz. Zastanawia się, czy będzie mu dane kiedyś zobaczyć ją raz jeszcze... Biegnie po schodach, potykając się o nierówne stopnie. Klnie pod nosem, upadając i czując przeszywający ból w prawym kolanie. Szybko jednak zapomina i kieruje się dalej, ku drzwiom. Jeszcze tylko trochę, ostatnie kroki... Trzy... Dwa... Jeden. Staje w drzwiach, również otwartych. Wszystko jest takie proste, nieskomplikowane. Nie istnieje już przeszłość, jest tylko to, co tu i teraz. Carpe diem. Grzechy zostały mu wybaczone. Głęboko wdycha świeże powietrze. By móc wyraźniej poczuć chwilę, która trwa, zamyka oczy. Otwiera je...
Otwiera. Znajduje się z powrotem w celi. Przeciera obolałe powieki i rozgląda się, czując, jak ogarnia go panika. Czy to jakiś głupi żart? Opatrzność postanowiła zakpić z niego w tak okrutny sposób? Ponownie słyszy tak dobrze mu znajomy, okrutny stukot obcasów na zimnej posadzce. I wyraźny smród cierpienia. Być może morderstwa. Strażnik podchodzi bliżej.
- Czyżby komuś się zasnęło? - Szczerzy zęby w złośliwym uśmiechu.
Z tego miejsca nie ma ucieczki. Są tylko naiwne sny o wolności.

Kolejny dzień, zwieńczony smętnie nadejściem zmroku. Bezgłośnie tykający zegar odliczający sekundy do zakończenia wyroku. Przytłaczająca atmosfera, tak gęsta, że w powietrzu można by powiesić topór. Albo pistolet. Pistolet?
Nie chciał myśleć w ten sposób. Ilekroć dopuścił do siebie podobne rozważania, kończyło się to wspomnieniami tamtego wieczoru. Tamtej nocy. Hałas. Krew....