Nie liczyłaś na litość. Zdawałaś sobie sprawę, że On wykorzysta okazję. Szłaś z dumnie uniesioną głową, by za chwilę zapaść się ze wstydu pod ziemię. Dodawałaś sobie odwagi myślami o córeczce. Każdą sekundę, minutę, godzinę… Tak, to trwało godzinami… Przywoływałaś w pamięci lazur oczu Magdusi. Zapach jej lśniących włosków, perlisty śmiech i miękkość skóry. Twoja mała dziewczynka. Niedługo znów ją przytulisz, już nic was nie rozdzieli. Tylko wytrwać. Zaciskasz powieki do bólu, by nie uronić ani jednej łzy. Wiedziałaś na co się decydujesz, i teraz nie okażesz słabości.

Jego ręce zaciskały się na twoich piersiach a nieświeży oddech przyprawiał o mdłości. Brzydziłaś się każdym milimetrem swojego ciała, błagałaś Boga o przebaczenie, by zlitował się nad twoją przeklętą duszą. Chociaż to, co cierpiało ciało, było już swoistym zadośćuczynieniem za ten grzech. Rytmiczne, głuche odgłosy skrzypiącego łóżka niszczyły tę przeraźliwą ciszę w obskurnym pokoju. Wreszcie skończył. Usiadł na wytartym materacu, założył spodnie i nie patrząc w twoją stronę rzucił upragniony klucz niczym zapłatę dziwce.

Ostatkiem sił doczołgałaś się do celi. O wypróżnianiu nie mogło być mowy, każda próba gwałtowniejszego ruchu kończyła się twoim głośnym jękiem. Ale wiedziałaś że zaraz nadejdzie koniec twojej męki. Jedyne pocieszenie. Ostatnie godziny odsiadywanej niesłusznie kary w obcym kraju. Ostrożnie zapinasz męską bluzę w której spędziłaś poprzednie trzy tygodnie. Palce dotykają nabożnie zamka, a niekontrolowane łzy płyną po policzkach. Wszystko przypomina ci męża. Szczególnie ten poszarzały ze starości materiał, który był z wami na każdej misji. Ostatnie chwile z zespołem telewizyjnym były koszmarem. Ostrzeliwanie samochodu, śmierć kolegów i Michała na twoich oczach… To działo się tak szybko, że nawet nie zauważyłaś kiedy zamaskowani syryjscy mężczyźni wzięli cię do niewoli i wtrącili do celi. Byłaś kompletnie poza światem i nikt nie mógł dać znać ambasadzie że żyjesz.
Zdana na łaskę Syryjczyków, nie mogłaś liczyć na pomoc swojego państwa w kraju ogarniętym wojną. Byłaś odcięta od świata. Musiałaś radzić sobie sama, posługując się jedyną bronią która ci została- ciałem. Nie było to proste, ale wiedziałaś od pierwszego dnia, że wpadłaś w oko dyrektorowi więzienia. Byłaś gotowa poświęcić wszystko, byleby przybliżyć się do wolności. Polska, Magdusia… Potrząsasz gwałtownie głową, by pozbyć się tych natrętnych myśli z głowy. Najgorsze dopiero przed tobą. Jak wydostać się z gruzów tego kraju? Dokąd biec, w którą stronę? Poza otwartymi drzwiami, nie masz żadnego planu ucieczki.

Pod osłoną nocy wyruszasz w nieznane. Modlisz się do Boga, mimo wszystko masz nadzieję że jeszcze jest przy tobie. Słyszysz coraz głośniejsze strzały z karabinów maszynowych, a serce podchodzi ci do gardła. Wykonujesz znak krzyża. Głęboki wdech. Zamykasz oczy i biegniesz.

Nie liczyłaś na litość. Zdawałaś sobie sprawę, że On wykorzysta okazję. Szłaś z dumnie uniesioną głową, by za chwilę zapaść się ze wstydu pod ziemię. Dodawałaś sobie odwagi myślami o córeczce. Każdą sekundę, minutę, godzinę… Tak, to trwało godzinami… Przywoływałaś w pamięci lazur oczu Magdusi. Zapach jej lśniących włosków, perlisty śmiech i miękkość skóry. Twoja mała...

-Jesteś nowy, więc nie znasz reguł. Najważniejsza brzmi: Wielkiemu nie przeszkadzasz.
-Słyszałem, ty tu rządzisz.
-Chyba jednak nie rozumiesz – zrobił krok naprzód, a strażnicy na wieży odbezpieczyli karabiny
-Naprawdę nie zabiłem tego człowieka! Spójrz na mnie, to nie jest miejsce dla takiego jak ja! Błagam pomóż mi uciec, ja muszę się stąd wydostać – drżącym głosem powiedział Nowy.

W zakładzie karnym o zaostrzonym rygorze siedzieli tylko brutalni mordercy. Nowy był młodym, przystojnym dyrektorem potężnej korporacji. Wiedział że pomimo swojej niewinności nie wyjdzie z zakładu. Wiedział także że nie przetrwa tu nawet tygodnia. Dlatego postanowił już pierwszego dnia zaryzykować i poprosić o pomoc Wielkiego. Słyszał że jest bezwzględnym seryjnym mordercom. Plotki mówiły że dał się złapać policji bo chciał zostać osadzony. Tak. Tu miał życie, był Wielkim. Wszyscy byli mu posłuszni, nikt na niego nawet nie spojrzał bez pozwolenia. Ta rozmowa mogła mieć tylko dwa skutki: ucieknie, albo... On już zabił trzech w ciągu roku. Nic mu nie udowodniono, bali się. Jednak wszyscy wiedzieli, tylko nikt nie mówił.
-Teraz musisz wiedzieć tylko jedno, zabije cię. Nie dzisiaj, jeszcze nie zdecydowałem kiedy – spokojnie i z satysfakcją powiedział Wielki
-Mogę ci wiele zaoferować. Mam pieniądze, dostaniesz co zechcesz, tylko proszę o pomoc w ucieczce. Tylko... - łzy skapywały mu po policzkach, gdy patrzył jak odchodzi. Wiedział co to znaczy. Strażnicy też wiedzieli.

-Zrobiłem to bo jestem dobrym człowiekiem– Wielki trzymał skute kajdankami ręce za głową. Był przykuty grubym łańcuchem do podłogi w izolatce, zupełnie jak pies – Wiedziałem że jest niewinny, zakład karny to nie miejsce dla takich jak on. Tylko ja mogłem pomóc mu uciec.
-„Uciec”? - psychiatra siedział za krześle na kratami celi w bezpiecznej odległości.
-Na dziedzińcu prosił o pomoc w ucieczce, przemyślałem to i uznałem za słuszne. Ja, jako dobry człowiek komuś wyświadczę przysługę, a on wydostanie się z więzienia. Gdy o tym myślę jestem szczęśliwy. Tak jak mi Pan radził: pomoc, nie przemoc! Tak, to daje satysfakcje.

Praktykantka niepewnie przysłuchiwała się rozmowie. Gdy lekarz wstał i skierował się ku drzwiom, pomaszerowała za nim. Była zdezorientowana, ale bała się zadać jakiekolwiek pytanie. Doszli do gabinetu, a na biurku od razu pojawiło się whisky.
-Jak podobają ci się praktyki? - syknął ze złością
-Byłam na to przygotowana – zaczęła nieśmiało – Dużo czytałam o socjopatach. Naprawdę dużo. Nie należy się przejmować tym co mówi, on próbuje wzbudzić w Panu poczucie winy, ale...
-Zamknij się! - szklanka uderzyła w obraz wiszący na ścianie – ty idiotko, on nie udaje! On naprawdę wierzy w to że pomógł mu uciec!
-Poćwiartował go na kawałki i powiedział dostawcy że to zepsute mięso na reklamacje, jaka to niby pomoc? Morderstwo pomocą?
-Nigdy nie będziesz psychiatrą, masz zamknięty umysł! Ciało opuściło zakład, a my nic o tym nie wiedzieliśmy, w jego mniemaniu to ucieczka – powiedział zrezygnowany.

-Jesteś nowy, więc nie znasz reguł. Najważniejsza brzmi: Wielkiemu nie przeszkadzasz.
-Słyszałem, ty tu rządzisz.
-Chyba jednak nie rozumiesz – zrobił krok naprzód, a strażnicy na wieży odbezpieczyli karabiny
-Naprawdę nie zabiłem tego człowieka! Spójrz na mnie, to nie jest miejsce dla takiego jak ja! Błagam pomóż mi uciec, ja muszę się stąd wydostać – drżącym głosem...

Ja i moja matka zostałyśmy skazane na dożywocie za zamordowanie mojego ojca. To prawda, był okropnym człowiekiem i bez przerwy nas bił, ale nigdy nie zdobyłybyśmy się na taki czyn. Niestety, nasz adwokat nie był w stanie odeprzeć bezpodstawnych oskarżeń drugiej strony.
Jesteśmy tu już 8 lat. Nie powiem, można przywyknąć do tutejszych realiów, jednak nie jest to życie o jakim marzy każdy z nas. Moja matka 5 lat temu dostała wylewu. Niestety nie zapewniono jej na czas właściwej opieki i od tamtej nie rusza się i bardzo mało mówi. Nie mam nawet pewności, czy rozumie, co się wokół niej dzieje. Większość wyroku zleciała mi więc na opiece nad matką, która beze mnie nie przeżyłaby tygodnia.
Pewnego dnia na spacerniaku pojawił się słowik. Śpiewał tak pięknie, że zatęskniłam za wolnością bardziej niż kiedykolwiek. Wtedy postanowiłam wydostać się z tego miejsca jak najszybciej.
Kiedy wieczorem karmiłam matkę, wyjawiłam jej, co planuję. Wtedy dostrzegłam, że w kąciku jej niebieskiego oka pojawiła się łza. Wyszeptała: "czarny worek". Wtedy zrozumiałam. Pocałowałam ją w czoło, powiedziałam, że ją kocham i przytknęłam poduszkę do jej twarzy. Nie walczyła, jedynie przedśmiertne konwulsje poruszały jej wychudzonym ciałem. Płakałam jak nigdy wcześniej, ale wiedziałam, że inaczej nie dam rady.
Przełożona znalazła ją rano. Do tego czasu jej twarz zdążyła już posinieć. Kilka minut później przybył lekarz, który oficjalnie stwierdził zgon. Zapakowali ją w czarny worek. Dokładnie taki, w jakie pakowali ciała szalonych motorzystów pokazywanych w wiadomościach. Poprosiłam, by dali mi czas na pożegnanie. Zgodzili się bez zastanowienia. Kiedy nie dostrzegłam nikogo w zasięgu wzroku, wyciągnęłam zwłoki matki z worka i położyłam ją pod moją kołdrą. Sama natomiast wskoczyłam do folii i zapięłam zamek.
Czułam kiedy dwie osoby brutalnie mnie chwyciły i wrzuciły na metalowy wózek. Tak jak przewidziałam, później umieścili mnie na tylnym siedzeniu radiowozu. W drodze bardzo chciało mi się kichać, jednak zdołałam się powstrzymać. Kiedy około 20 minut później znalazłam się w lodówce prosektorium wiedziałam, że nie mogę tego zepsuć. Gdy drzwi zamknęły się za ostatnią osobą, wysunęłam się z worka i cicho zeskoczyłam z półki. W szafce znalazłam fartuch, który nałożyłam na nagie ciało. Nie mogłam ryzykować, że ktoś zauważy mój pasiasty strój więzienny.
Pewnym krokiem przeszłam korytarzem mijając kilkanaście osób. Nie wzbudzając niczyich podejrzeń wyszłam z budynku i pobiegłam boso przed siebie. Odważyłam się zatrzymać dopiero kilka przecznic dalej.
Wtedy postanowiłam sobie, że już nigdy nie wrócę do więzienia. Listy gończe z moim zdjęciem wiszą w witrynie każdego z polskich sklepów. Teraz tylko muszę przedostać się do Holandii. Tam zmienię nazwisko i już nigdy tu nie wrócę. Nigdy nie dam się złapać. Moja matka poświęciła się, bym ja mogła żyć dalej. Nie zmarnuję tej szansy.

Ja i moja matka zostałyśmy skazane na dożywocie za zamordowanie mojego ojca. To prawda, był okropnym człowiekiem i bez przerwy nas bił, ale nigdy nie zdobyłybyśmy się na taki czyn. Niestety, nasz adwokat nie był w stanie odeprzeć bezpodstawnych oskarżeń drugiej strony.
Jesteśmy tu już 8 lat. Nie powiem, można przywyknąć do tutejszych realiów, jednak nie jest to życie o...

Otworzyła jedno błyszczące, wypukłe oko i skoczyła na równe nogi. Miniaturowe serce jęło rozbijać się po klatce piersiowej jak nie przymierzając mucha w słoiku, wzrok szaleńczo krążył po tym dziwacznym układzie srebrnych patyków, otaczającym ją ze wszystkich stron. Pierwszy raz widzę, by drzewo rosło w taki sposób. Podskakiwała nerwowo po kolistej przestrzeni, ogrodzonej z boków i z góry, co skutecznie uniemożliwiało poderwanie się do lotu. Z rosnącym niepokojem zaczęła wspinać się zwinnie ku wierzchołkowi konstrukcji w poszukiwaniu drogi ucieczki. Prędko okazało się, że trafiła na wyjątkowo twarde drewno, z którym jej niewielki dziób nie radził sobie zupełnie... Chwila moment - potrząsnęła cytrynową główką w nagłym olśnieniu, kiedy dotarło do niej, gdzie i w jakich okolicznościach widziała już coś podobnego. I momentalnie oklapła.
Dałam się złapać w klatkę. Jak jakaś durna papuga.
Rozpostarła ciemne skrzydła ze złością, tym większą, gdy przekonała się, że desperackie trzepotanie nie da jej nic poza solidnym stłuczeniami. Z piersi wydobył się żałosny skrzek. Ze zrezygnowaniem poprawiła jaskrawe pióra, odstające na wszystkie strony po bezradnym obijaniu się o stalowe pręty i przysiadła na drewnianej żerdce.
Raptem jakiś niezidentyfikowany hałas wyrwał ją z apatycznego czuwania; poczuła, jak świat zaczyna drżeć w miarę, jak odgłosy stawały się coraz bliższe i bardziej natarczywe. Tuż przed nią wyrosła para olbrzymich, niebieskich ślepi, wielkie, wyszczerzone i zdaje się, że również wybrakowane zębiska, a dziwne zakończenia kończyn, przypominające gigantyczne, tłuste pędraki zacisnęły się na ścianach jej więzienia.
Nie była zaskoczona. Już wcześniej skojarzyła miejsce, w którym się znalazła, z naziemnymi monstrami przychodzącymi z rzadka w pobliże jej gniazda. Ten okaz wyglądał na mniejszy od podglądanych przez nią zazwyczaj spomiędzy listowia; skonstatowała, że jest to jeszcze pisklę. Równie paskudne co dorosłe - zdążyła zauważyć, zanim do jej głowy wdarł się potworny, świdrujący dźwięk.
Spojrzała zszokowana na tę groteskową postać; przerażający gwizd dobiegał z miejsca, gdzie powinien znajdować się dziób. Pokręciła łebkiem z niesmakiem. Za co ty mnie masz? Za kanarka?
Przyglądała się z nieufnością, jak stwór, najwyraźniej niezrażony brakiem odzewu, zaczął majstrować usilnie przy jednym z prętów. Gdy zorientowała się, że tam, gdzie przed chwilą były kraty, widnieje otwór, z oddali dobiegł dziwny jazgot; nieopierzony łeb odwrócił się, dając jej jedyną sposobność...
Natura nie daje drugich szans, wilga nie wahała się więc ani chwili, by skorzystać z okazji. Dwa machnięcia skrzydłami i znalazła się po drugiej stronie; pod piórami wyczuła delikatny prąd powietrza i błyskawicznie skierowała się w stronę otwartego okna.
Gdy uznała, że uciekła wystarczająco daleko, pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku. Przysiadła na konarze rozłożystej lipy i wydała z siebie kilka melodyjnych, przepełnionych ulgą tonów.
W powietrzu czuć było wilgocią.

Otworzyła jedno błyszczące, wypukłe oko i skoczyła na równe nogi. Miniaturowe serce jęło rozbijać się po klatce piersiowej jak nie przymierzając mucha w słoiku, wzrok szaleńczo krążył po tym dziwacznym układzie srebrnych patyków, otaczającym ją ze wszystkich stron. Pierwszy raz widzę, by drzewo rosło w taki sposób. Podskakiwała nerwowo po kolistej przestrzeni, ogrodzonej z...

Alarm uruchamia się. Czyżby ktoś znowu zamierzał uciec? Zaczynam się śmiać, ale mój śmiech staje się coraz bardziej histeryczny. Jeśli mam być szczery... sam próbowałem uciec stąd miliony razy, ale nawet gdyby mi się to udało, to co później? Od 200 lat ludzkość uwięziona jest w wielkiej puszce dryfującej w kosmosie. Ostatnio puszka trochę pordzewiała. Nawet trochę bardziej niż trochę. Nasze dni są policzone. Kto pomyślałby, że ludzkość skończy w taki sposób? Ostatni synowie i córki ziemi zginą gdzieś w przestrzeni kosmicznej kilka sekund po tym jak ten statek się rozpadnie. Więc dlaczego miałbym uciec z więzienia? Nie jest tutaj może aż tak komfortowo jak na pokładzie numer 4, ale to ostatnie dni mojego życia. Czy mogę wymagać czegoś jeszcze?
Nagle drzwi mojej celi otwierają się i pojawia się w nich mój najlepszy przyjaciel, a także były wspólnik (jakiś czas temu planowaliśmy przejąć władzę na statku, ale jak widać nie wyszło i wylądowaliśmy tutaj) Alex.
- Zwijamy się stąd.- mówi. Nie ruszam się z miejsca. Do Dnia Wielkiego Kataklizmu (czyli popsucia się puszki) pozostały jeszcze dwa tygodnie, nie zamierzam umrzeć ani dnia wcześniej.
- Nie mamy czasu.- oświadcza mi przyjaciel.- Wiejemy.
- Z tobą jest coraz gorzej.- stukam się zamkniętą pięścią delikatnie w czoło.- Zabiją nas.
- Nie zabiją.- szarpie mnie za ramię. – Mam plan.
- Taki jak wcześniej?- pytam. Nadal nie wybaczyłem mu tego, że przez niego tutaj trafiliśmy, przynajmniej tak mu powtarzałem zawsze kiedy się widzieliśmy.
- Nie.- mówi. -Nie mam teraz czasu by ci to wyjaśniać, ale gdy będziemy na miejscu wszystkiego się dowiesz.- rusza, a ja za nim.
Na korytarzu więzienia widzę wielu nieprzytomnych strażników leżących na podłodze w różnych dziwnych pozycjach z różnymi dziwnymi ranami. Wolę jednak nie wnikać co się tutaj stało.
W końcu docieramy do końca segmentów więziennych.
- Jeśli kogoś zobaczysz reaguj.- mówi mój towarzysz, a ja zastanawiam się co ma na myśli mówiąc „reaguj”. Na szczęście mało kto zapuszcza się na poziom 10 (nazywany szczurzym, co wiele wyjaśnia), więc nikogo nie spotykamy.
Zatrzymujemy się dopiero przed wielkimi drzwiami, dobrze wiem do czego prowadzą. Laboratorium Spraw Fizycznych wygląda prawie tak samo jak wtedy, gdy mnie z niego wyciągnęli by zamknąć na dziesięć długich lat. W środku są inni więźniowie, których często widywałem, ale nigdy nie miałem okazji z nimi porozmawiać.
- Projekt „Wrota” został udoskonalony.- mój przyjaciel pochyla się nad klawiaturą, a chwilę później pięć metrów przede mną pojawia się delikatna mgła.
- Ale to niemożliwe.- szepczę, pracowaliśmy nad projektem „Wrota”, ale cały czas brakowało nam elementu, jednego równania, które pozwoliłby nam przenieść się w przeszłość.
- Teraz już tak.- Alex nie odrywa wzroku od mgły przed nami.- Pomagałem im w tym przez 10 lat, a teraz chcieli nas tu porzucić, samych na statku, zostawić na śmierć… Rok 2014. Jeszcze 1000 lat do zagłady. Kto pierwszy?- pyta.
- Ja.- mówię i rzucam się wprost na mgłę. Jestem wolny.

Alarm uruchamia się. Czyżby ktoś znowu zamierzał uciec? Zaczynam się śmiać, ale mój śmiech staje się coraz bardziej histeryczny. Jeśli mam być szczery... sam próbowałem uciec stąd miliony razy, ale nawet gdyby mi się to udało, to co później? Od 200 lat ludzkość uwięziona jest w wielkiej puszce dryfującej w kosmosie. Ostatnio puszka trochę pordzewiała. Nawet trochę bardziej...

Wtorek i czwartek. Te dwa dni tygodnia chodzą mi po głowie od dłuższego czasu. Kiedy zamykam oczy, pod powiekami pojawia mi się plan. Jak iść, kiedy biec, i gdzie skoczyć. To nie jest trudne. Muszę po prostu wytrzymać i będę przy niej choć na chwilę. Ostatnią wspólną chwilę.
Poniedziałek 25 marca
Nadszedł ten dzień. Nie pozostaje mi nic innego. Dyrekcja nie zgodziła się na kolejną przepustkę mimo iż tym razem mam nadzwyczajny powód. Moja żona, moja Marcelina umiera. Dowiedziałem się tego od mojego brata, który był u mnie kilka dni temu. Stwardnienie rozsianie. To to, co mnie tu zaprowadziło i to, co mnie stąd teraz chce zabrać. Może byłem głupi, że kradłem by ona miała na leki, które są piekielne drogie, ale to z miłości. Jako kierowca niewiele zarobię. Szczególnie kiedy kredyt na głowie, dwie osoby na utrzymaniu i jeszcze te cholerne leki. Najpierw okradłem kolegów z pracy. To były drobne sumy, ale zrobiła się afera w pracy i musiałem przestać. Nie mogłem stracić stałego źródła dochodów. Potem okradałem znajomych, sąsiadów, aż w końcu natrafiłem na tą kobietę przy bankomacie. Wypłacała 4 tys. Złotych. Dla mnie to był majątek. Poszedłem za nią i sam nie wiem jak to się stało, ale miałem pieniądze. Jej pieniądze. Niestety bogactwo nie trwało długo. Zgłoszenie, monitoring, wizyta policji, sąd i więzienie. Sędzia nie chciał słuchać, że to z miłości. Dla niego byłem zwykłym złodziejem. 2 lata… Tyle dostałem.
Odsiedziałem już prawie rok, jednak wieść o pogarszającym się stanie Marceli dobiła mnie. Dyrektor od razu odrzucił wniosek o przepustkę więc musiałem coś wymyślić.
Plan doskonały. To to, co przyszło mi do głowy. Spakować się w duży worek i czekać w kontenerze na przyjazd śmieciarki. Żeby nie było podejrzeń postanowiłem przeczekać w kontenerze całą noc. I dziś nadszedł ten dzień. Po kolacji ukradkiem się wymknę i w pokoju socjalnym, który z nieuwagi zawsze jest otwarty spakuję się w worek i wpadnę do rury śmieciowej(jak ją nazywają sprzątaczki). W kontenerze poczekam do jutra na wywóz śmieci i będę wolny. Nawet szukając mnie nie wpadną na to, że jestem spakowany w worek. Nie pozostaje mi nic, tylko spróbować.
Wtorek 26 marca
Śmieciarka przyjechała jak zawsze o 7.30. Poszukiwania mnie trwały już dobrych kilka godzin, lecz nikt nie szukał tam, gdzie powinien. Szybkie przerzucenie do wozu i już jestem w tym mega smrodzie. Jest gorzej niż myślałem, ale dam radę. Dam radę dla niej. Ruszyliśmy i wiem, że jesteśmy już poza bramą więzienia. Tu nawet powietrze pachnie inaczej. „Uciekam” myślę i wyskakuję. Nikt mnie nie zauważył. Idę na pociąg. Tu nikt mnie nie szuka.
Jadę. Jadę do niej. Pożegnać się na zawsze. Potem wrócę, bo bez niej już nic nie będzie takie jak kiedyś.

Wtorek i czwartek. Te dwa dni tygodnia chodzą mi po głowie od dłuższego czasu. Kiedy zamykam oczy, pod powiekami pojawia mi się plan. Jak iść, kiedy biec, i gdzie skoczyć. To nie jest trudne. Muszę po prostu wytrzymać i będę przy niej choć na chwilę. Ostatnią wspólną chwilę.
Poniedziałek 25 marca
Nadszedł ten dzień. Nie pozostaje mi nic innego. Dyrekcja nie zgodziła się na...

Chcecie plan idealny na ucieczkę z więzienia? Oto i on!

Krok pierwszy- znaleźć sojuszników. W więzieniu niczego nie da się ukryć. Nie możesz działać w pojedynkę. Znajdź kompanów! To wbrew pozorom nie takie trudne. Każdy chce się stamtąd wydostać. Musisz jednak znaleźć kogoś kto posiada choć trochę oleju w głowie, nie potrzebne ci dodatkowe kłopoty.
Krok drugi- przemyć narzędzia. Masz już „współtowarzysza zbrodni”? Teraz czas, by znaleźć kogoś, kto znajduje się na wolności. Niech to będzie ktoś bliski i zaufany. Przekaż mu wiadomość podczas kolejnego widzenia. Niech przynosi ci paczki. Oczywiście są one pieczołowicie sprawdzane i kontrolowane, więc „dodatkowy prezent” musi być dobrze zakamuflowany. Dobrze gdyby przynosił ci bochenki chleba domowej roboty, albo inne pyszności, które można „wypchać”.
Krok trzeci- kopać! Masz narzędzia, zacznij kopać tunel. Dobrze gdybyś wcześniej wiedział jaki jest plan więzienia. Popytaj wśród więźniów, ktoś na pewno taki posiada, a za paczkę fajek zdziałasz cuda!
Krok czwarty- ucieczka. Znasz na pamięć rozkład więziennych pomieszczeń. Wykopałeś tunel, który pomoże wydostać ci się z celi. Niezauważony przemykasz roboczymi korytarzami, które nie są tak pilnie strzeżone. Musisz jeszcze tylko ogłuszyć jednego ze strażników przy drzwiach i… czujesz powiew świeżego powietrza na twarzy!

Po wyjściu powinien ktoś na ciebie czekać. Z ubraniami na zmianę, środkami czystości i samochodem. Siadasz za kierownicą i jedziesz. Gdzie? Jak najdalej! To, że uciekłeś z więzienia wcale nie oznacza, że jesteś wolnym człowiekiem. Już nigdy nim nie będziesz. Uciekaj stary. UCIEKAJ!

Chcecie plan idealny na ucieczkę z więzienia? Oto i on!

Krok pierwszy- znaleźć sojuszników. W więzieniu niczego nie da się ukryć. Nie możesz działać w pojedynkę. Znajdź kompanów! To wbrew pozorom nie takie trudne. Każdy chce się stamtąd wydostać. Musisz jednak znaleźć kogoś kto posiada choć trochę oleju w głowie, nie potrzebne ci dodatkowe kłopoty.
Krok drugi- przemyć...

-Jak to uciekł?- Młody strażnik był wyraźnie zaskoczony, szybko poprawił za dużą czapkę, która zsunęła mu się na brwi.
-No tak.- Kiwnął głową, zatrzymując szarozielone oczy na swym rozmówcy. – Dokładnie rok temu zbiegł z zakładu karnego w Luynes.
-A niech to.
-Ktoś najwyraźniej musiał mu pomóc wydostać się z celi. Wyobrażasz to sobie? Mimo wielu strzałów ostrzegawczych pilot-wspólnik wylądował śmigłowcem na dachu, tak po prostu zabrał go na pokład i tyle go widzieli. Na lądowisko wybrali plac ćwiczeniowy, a jak wiadomo place w więzieniach zachodnich są dość spore, umiejscowione właśnie na dachach budynków żeby… było trudniej uciec –zaniósł się głośnym śmiechem.
-Niesłychane.
-Mało tego – pochylił się nad stołem i zrobił pauzę, która miała podtrzymać napięcie. – Tym samym sposobem i z tego samego miejsca po kilku miesiącach odbił dwóch swoich kolegów.
-Nie wierzę.
-To uwierz. Ale zauważ, wszystko, co dobre kiedyś się kończy młody. Złapali cholerników, poruszali się skradzioną taksówką i byli zmuszeni zatrzymać się przed policyjną blokadą.
-I wszystkich osadzili tutaj?
Starszy strażnik potrząsnął głową.
-Nie. Tylko jednego. – Znów przerwał i spojrzał na kubek zimnej kawy, mimowolnie się skrzywił. –Tak czy inaczej teraz już wiesz, jak słynny zbrodniarz trafił do nas, do Grasse.
-A nie boicie się – podjął. - że ucieczka może się powtórzyć? Przecież zakład karny też posiada plac ćwiczeniowy i to właśnie na dachu...
-Nie mędrkuj mi tutaj. – Przerwał mu z obrażoną miną. Szybko popatrzył na zegarek, wytarł ręce o materiał spodni, klasnąwszy w dłonie, wstał. - Przerwa dobiegła końca, czas brać się do pracy...- Nie zdążył dokończyć zdania, bo jego głos został przecięty przez ryk ostrzegawczych syren. Grube mury zadudniły od serii wystrzałów dochodzących gdzieś z góry. Strażnicy spojrzeli po sobie i szybko wybiegli na korytarz. Rzucili się schodami, za innymi wartownikami, którzy zaniepokojeni alarmem zaczęli działać.
Późną nocą, więzienie w Grasse położone niedaleko Marsylii zostało postawione na nogi. Nim ktokolwiek zorientował się, co tak naprawdę się wydarzyło, było już po wszystkim. Dwaj strażnicy; jeden z nieco wystającym brzuchem, włosami przyprószonymi siwizną i szarozielonymi oczami, drugi- o wiele młodszy, szczupły o ciemnych tęczówkach stali na dachu zakładu karnego i słyszeli; chaotyczne, bezradne wystrzały z broni, które gubiły się w rozdzierającym huku łopat śmigłowca. Początkowo chwiał się na boki, ale po chwili, zdołał utrzymać odpowiednią pozycję.
Kolejne kule trafiły śmigłowiec w kadłub pozostawiając jedynie niegroźne otwory, kilka chwil później słychać już było tylko oddalającą się pracę silnika, a po samej maszynie nie było śladu na spochmurniałym, nadąsanym, nocnym niebie.
-Jak widać, historia lubi się powtarzać. – Rzekł strażnik o ciemnobrązowych oczach.
Starszy nie był w stanie nic powiedzieć. Zapatrzony w dal, powoli pokiwał głową.

-Jak to uciekł?- Młody strażnik był wyraźnie zaskoczony, szybko poprawił za dużą czapkę, która zsunęła mu się na brwi.
-No tak.- Kiwnął głową, zatrzymując szarozielone oczy na swym rozmówcy. – Dokładnie rok temu zbiegł z zakładu karnego w Luynes.
-A niech to.
-Ktoś najwyraźniej musiał mu pomóc wydostać się z celi. Wyobrażasz to sobie? Mimo wielu strzałów ostrzegawczych...

Pomału zaczęli uruchamiać silnik który w ciszy nocnej wydawało się że ryczy głośniej niż zazwyczaj. Gdy zaskoczył usłyszeli że uruchomiły się syreny. To był najwyższy czas żeby uciekać. Kątem oka zauważyli jak do bunkra biegną strażnicy jak się spodziewali praktycznie cała ochrona i kilku z żołnierzy. Nie minęło kilka sekund kiedy powietrzem wstrząsną potężny wybuch który praktycznie cały bunkier zamienił w proch. Jednocześnie w mniejszym z bunkrów detonował znacznie delikatniejszy ładunek który rozerwał serwer. Miał on na celu tylko uszkodzenie komputera nie niszcząc bazy danych. Wiedzieli że dużo czasu zajmie im odzyskanie danych a przy wywołanym wcześniej zamieszaniu nie skontaktują się z europejską bazą. A po odzyskaniu danych nigdzie nie dotrą bo praktycznie wszystkie dane zostały w niej pomieszane. Gdyby naszym uciekinierom udało się uciec zostawało im jeszcze jedno obowiązkowe zadanie. Chcąc zapewnić sobie bezpieczeństwo musieli zniszczyć i drugą bazę danych. Ale na razie nie myśleli o tym musieli się skupić na podniesieniu tego starego grata do lotu. Nie było to łatwe zadanie. Mimo rozpędzenia silnika to gruchot tylko odbijał się od kończącego się pasa. W ostatniej chwili delikatnie manewrując drążkiem udało im się oderwać od ziemi. Jeszcze metr i zaryli by się w piach. Za sobą zobaczyli bieganinę w świetle wywołanego pożaru. Jednak nie mieli zbyt dużo szczęścia bo przelatująca nad ogrodzeniem maszyna o tak nietypowej porze i w taki nietypowy sposób prowadzona musiała wzbudzić podejrzenia strażnika który poczęstował ją celną serią która na pierwszy rzut oka nie wyrządziła wielkiej szkody w i tak dziurawym kadłubie. Po przeleceniu nad płotem skierowali się na południe gdzie jak pamiętali z drogi na akcję znajduje się lotnisko. Plan mieli prosty. Stamtąd chcieli porwać samochód i dalszą drogę przebyć ziemią. Na razie jeszcze nie myśleli jak wylądują nie umiejąc sterować samolotem. Konieczność rozwiązania tego problemu nadeszła szybciej niż się spodziewali. Kule które niby nic nie zrobiły rozwaliły jeden z przewodów paliwowych który zaczął przeciekać a uszkodzona iskrząca instalacja groziła wybuch. Nie było innego wyjścia musieli skakać. Szczęście że przelatywali nad pustynią udało im się skoczyć na wydmę a rozpędzony płonący samolot uderzył w następną całkiem niknąc pod piskiem. Zaczęło świtać co znaczyło że przelecieli co najmniej dwie godziny co dawało jeszcze taką odległość która nie pozwalała czuć się im bezpiecznie. Postanowili że spróbują się dostać do najbliższej oazy gdzie w cieniu drzew skryją się przed palącym słońcem i przed maszynami które mogły jeszcze gdzieś stać ukryte oprócz tych które stały na lotnisku i czekały na takie okazje. Te dwie maszyny udało im się uszkodzić na tyle że prędko nie wylecą. W tej sytuacji najgroźniejsze były samochody terenowe których z braku czasu nie byli w stanie zniszczyć.

Pomału zaczęli uruchamiać silnik który w ciszy nocnej wydawało się że ryczy głośniej niż zazwyczaj. Gdy zaskoczył usłyszeli że uruchomiły się syreny. To był najwyższy czas żeby uciekać. Kątem oka zauważyli jak do bunkra biegną strażnicy jak się spodziewali praktycznie cała ochrona i kilku z żołnierzy. Nie minęło kilka sekund kiedy powietrzem wstrząsną potężny wybuch który...