Dziękuję bardzo, jestem zaskoczona. Myślałam, że moje opowiadanie nie będzie trochę pasowało do tematu, a tu taka niespodzianka ;) Gratuluję pozostałym zwycięzcom ;)

Dziękuję bardzo, jestem zaskoczona. Myślałam, że moje opowiadanie nie będzie trochę pasowało do tematu, a tu taka niespodzianka ;) Gratuluję pozostałym zwycięzcom ;)

Dziękuję bardzo za wyróżnienie, jestem wzruszona. Gratuluję pozostałym! :)

Dziękuję bardzo za wyróżnienie, jestem wzruszona. Gratuluję pozostałym! :)

Strasznie pięknie dziękuję za wyróżnienie i wszystkie plusy - za równo jedno jak i drugie jest naprawdę miłe!

Gratulacje także dla pozostałych, szczególnie, że każdy z nich był ciekawy. A i każdy poruszał istotne kwestie!

Paweł: Поздравляю и приветствия :)

Ja mam nadzieję, że książka mimo wszystko jest po polsku... :P

Strasznie pięknie dziękuję za wyróżnienie i wszystkie plusy - za równo jedno jak i drugie jest naprawdę miłe!

Gratulacje także dla pozostałych, szczególnie, że każdy z nich był ciekawy. A i każdy poruszał istotne kwestie!

Paweł: Поздравляю и приветствия :)

Ja mam nadzieję, że książka mimo wszystko jest po polsku... :P

Поздравляю и приветствия :)

Поздравляю и приветствия :)

Nagrody otrzymują:
Bartek
locus
Sae
wronxx
Fasoletti

Gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Bartek
locus
Sae
wronxx
Fasoletti

Gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

Czułem się jak głupek stojąc boso na zimnej posadzce. Nigdy nie zapomnę min polskich dzieciaków, którym powiedziałem, że nie mogę znaleźć swoich butów. Zostawiłem je chyba tak jak wszyscy, w worku na buty, w jakiejś zbiorowej szatni. Nie wziąłem „potwierdzenia”. Nie zrozumiałem szatniarki, która mruczała coś do mnie po polsku. Wszedłem po prostu na basen. Popływałem. Wyszedłem i chciałem założyć buty, ale ich nie było.

Słyszałem, że Polakom czasem coś klei się do rąk, ale nie wiedziałem, że przykleją im się moje jedyne buty, kiedy na dworze będzie minusowa temperatura, a ja będę musiał stać boso na zimnej posadzce.

Przyjechałem tu z bratem, żeby uczyć w polskiej szkole angielskiego, w zamian za dach nad głową i „liźnięcie” polskiej kultury. Jutro mieliśmy wyjechać do Czech, ale jak ja tam pojadę boso? Jak wytłumaczyć tej Polce w szatni, że przecież boso nie przyszedłem, że miałem buty, że na dworze za zimno, żeby boso biegać?

Szatniarka gestykuluje i coś głośno krzyczy. Polskie dzieciaki z czerwonymi od wstydu policzkami pchają się do szatni i przeszukują wszystkie worki, ale moich butów tam nie ma. Robi mi się zimno.

Wokół ludzie robią głupie miny, kręcą ze zdziwienia głowami i powtarzają „buty”, „buty” – to słowo zapamiętam na zawsze. W końcu widzę jakieś dziwne poruszenie. Podbiegają do mnie dzieciaki z plikiem polskich banknotów. Zrobiły „zrzutkę” - to drugie polskie słowo, którego nie będę umiał wymówić, ale zapamiętam.

Za tę „zrzutkę” kupiły mi polskie dzieci, za polskie pieniądze całkiem amerykańskie buty. W ciągu 5 minut przeprowadzona została skomplikowana akcja „obucia Amerykanina”, żeby nie został mu niesmak po Polakach złodziejach.

Czułem się jak głupek do potęgi, kiedy następnego dnia okazało się, że moje buty zostały w szatni, że są całe i zdrowe i nikt ich nie ukradł.

Po raz trzeci poczułem się jak głupek przed odjazdem z Polski, kiedy jakaś starsza Polka – od tych ratujących mnie dzieci – powiedziała, że może oddałbym te „kupione buty” skoro moje się znalazły...

Czułem się jak głupek stojąc boso na zimnej posadzce. Nigdy nie zapomnę min polskich dzieciaków, którym powiedziałem, że nie mogę znaleźć swoich butów. Zostawiłem je chyba tak jak wszyscy, w worku na buty, w jakiejś zbiorowej szatni. Nie wziąłem „potwierdzenia”. Nie zrozumiałem szatniarki, która mruczała coś do mnie po polsku. Wszedłem po prostu na basen. Popływałem....

-Witajcie w Polsce.
Głos stewardessy do reszty mnie obudził. Trzeba wysiadać. Poczekałem najpierw, aż dzikie tłumy się wytoczą i dopiero sięgnąłem po bagaż i wyszedłem z samolotu. Wróciłem do domu.
Dom. Po czterech latach przebywania w Wielkiej Brytanii i znalezieniu wymarzonej pracy postanowiłem jednak wrócić do kraju. I nadal nie wiem dlaczego to zrobiłem. Po prostu spakowałem się i wyjechałem.
Wychodząc z lotniska oglądam się za siebie. "Warszawa - Okęcie wita" - krzyczy reklama.
Świat jest tutaj dziwnie szary, mimo barku deszczu. Niebo jest zasnute chmurami - po tak długim czasie przebywania za granicą, Polska nie wygląda jakby mnie radośnie witała.
Przechodząc przez zatłoczone uliczki Warszawy z przyzwyczajenia do Londyńskiej komunikacji schodzę do metra chcąc uniknąć tłumu i spalin. Staję przed mapą, szukając stacji w pobliżu mojego domu i uświadamiam sobie, że nigdy jej nie było!
-Eh, witamy w Polsce... - mówię do siebie odpalając kolejnego papierosa.
Mijam Pałac Kultury - "prezent" od naszych wschodnich sąsiadów, który kojarzy mi się tylko z trudnymi czasami mojego dzieciństwa. "Po co ja tu przyjechałem?"
W końcu docieram do domu. Otwieram drzwi i wchodzę do mieszkania. Spodziewam się brudu i kurzu, a tym czasem zastaje coś zupełnie odwrotnego. Widzę swoją rodzinę i przyjaciół. Jednak nie poznaję wszystkich twarzy. Spoglądam na małą osóbkę.
- Ma na imię Ania - moja siostra stoi zaraz obok- Za dwa tygodnie skończy cztery lata.
Dziewczynka rzuca mi się na szyję.
- Gratulacje siostro - język trochę mi się plącze, a łezka kręci się w oku - I dziękuję za to, że tu jesteście.
Wszyscy witają się ze mną. I nagle już wiem dlaczego wróciłem. Tu jest mój DOM. Tu się urodziłem i tu chcę się zestarzeć. W Polsce.

-Witajcie w Polsce.
Głos stewardessy do reszty mnie obudził. Trzeba wysiadać. Poczekałem najpierw, aż dzikie tłumy się wytoczą i dopiero sięgnąłem po bagaż i wyszedłem z samolotu. Wróciłem do domu.
Dom. Po czterech latach przebywania w Wielkiej Brytanii i znalezieniu wymarzonej pracy postanowiłem jednak wrócić do kraju. I nadal nie wiem dlaczego to zrobiłem. Po prostu...

Rozglądasz się dookoła. Jest zadziwiająco cicho. Szum fal rozbijających się o falochrony. Biała piana pozostająca na piasku, który przylepia się do stóp. Patrząc przed siebie, widzisz jedynie zlewające się z niebem morze. Żadnej chmury, żadnej wysepki. Błękit. Masz wrażenie, że już kiedyś tu byłeś, jednocześnie uświadamiając sobie, że dawno nie widziałeś takiego piękna natury. Nad głową przelatuje mewa, wydaje ci się wręcz, że skrzydłami sięgnęła twoich włosów. Schylasz się po muszlę, niedużą, wielkości może piąstki dziecka, przykładasz do ucha, zastanawiając się, czy usłyszysz morze tak, jak to ci opowiadano w dzieciństwie. Szum fal. Jednak czy to z głębi muszli? Niepewność sprawa, że chowasz muszlę do kieszeni, na swojego rodzaju pamiątkę z tego miejsca, do którego nie ma gwarancji, że się powróci. Dwa kroki do przodu, woda sięga po kostki, a chwilami i wyżej. Jest zimna, wręcz lodowata, nogi momentalnie drętwieją, szczypią otoczone mroźną pianą. Ale nie cofasz się, wszak zostało tak niewiele czasu. W kieszeni koszuli kupiony bilet w jedną stronę. Zwykle to tak się kończy. Tak jakbyśmy wszyscy byli tacy sami, a przecież nie sposób doszukać się dwóch takich samych osób. Kolejne kroki, by woda sięgała do kolan. Mózg przepuszcza myśli coraz szybciej, z coraz mniejszym zastanowieniem. Niczym pęd dzikich koni nie do zatrzymania. I nie ma już odwrotu. Tu nie da się żyć, tak samo jak nie da się tu umrzeć. Witaj w Polsce, gdzie może zdarzyć się wszystko, bo wszystko się wydarza.

Rozglądasz się dookoła. Jest zadziwiająco cicho. Szum fal rozbijających się o falochrony. Biała piana pozostająca na piasku, który przylepia się do stóp. Patrząc przed siebie, widzisz jedynie zlewające się z niebem morze. Żadnej chmury, żadnej wysepki. Błękit. Masz wrażenie, że już kiedyś tu byłeś, jednocześnie uświadamiając sobie, że dawno nie widziałeś takiego piękna...

-Uwaga! Uwaga! W tym momencie przelatujemy nad Polską, więc witamy w Polsce. Usiądźcie wygodnie i patrzcie, lecz nie wychylajcie się. - Przewodniczka wycieczki po Europie zawsze rozpoczyna tak opowieść o tym pięknym lecz zniszczonym przez polityków kraju. – Ta piękna kraina ma iście królewską historię, wywodzi się z wielkiego rodu Piastów, a następnie Jagiellonów. Rody wielkich wojowników husarzy ciągle tu żyją, lecz już nie walczą. Były wspaniałe lata, lecz zawsze wszystko musi się popsuć. Wojny. Były, są i będą, a nie zawsze można wygrywać. Wiek XX wiek wojen, krwi i strachu. Miliony ludzi zginęło. Ale my przenieśmy się do czasów obecnych. Władza i nieuczciwość zabiły ducha honoru w narodzie. Tu już nie jest bezpiecznie, dlatego nie zatrzymamy się by pozwiedzać. Chodzą pogłoski, że to kraj równości, ponieważ władza zabiera pieniądze bogatym i biednym. W tym państwie rzeczy publiczne już nie istnieją. Bez cienia wstydu kradzione są dobra publiczne, ponieważ wierzy się, że „publiczne oznacza własne”. Podatki od wszystkiego by załatać dziurę budżetową, która mimo wszystko wciąż się powiększa. Matki płaczą nad przyszłością dzieci, a ojcowie piją bo nie widzą przyszłości. O, właśnie przelecieliśmy przez strefę powietrzną Polski. Pomachajmy tym ludziom na pożegnanie, a ja przestrzegam was przed zapuszczaniem się w te rejony.
-Pomocy! Okradli mnie! – Krzyczy jedna z starszych pań.
-Co się stało?- Pyta zatroskana przewodniczka.
-Ktoś ukradł mój zegarek!
-Cóż mogę powiedzieć: witamy w Polsce.

-Uwaga! Uwaga! W tym momencie przelatujemy nad Polską, więc witamy w Polsce. Usiądźcie wygodnie i patrzcie, lecz nie wychylajcie się. - Przewodniczka wycieczki po Europie zawsze rozpoczyna tak opowieść o tym pięknym lecz zniszczonym przez polityków kraju. – Ta piękna kraina ma iście królewską historię, wywodzi się z wielkiego rodu Piastów, a następnie Jagiellonów. Rody...