Nareszcie w Polsce- pomyślał Arnaud wychodząc z lotniska n Okęciu w Warszawie. Jego stary znajomy Paweł, Polak, który spędził we Francji 5 lat, obiecał go przenocować i utrzymywać, dopóki nie stanie na nogi. Gdy młody Francuz stał przed ogromnym budynkiem lotniska czekając na przyjaciela już myślał w jaki sposób będzie mógł wyciągać pieniądze od ,,naiwnych Polaczków”. Jego bagaż składał się z turystycznego plecaka wypchanego ubraniami. Nie miał czasu zabrać więcej z domu. Pewni wpływowi i okrutni ludzie zaczęli na niego polować więc musiał uciekać z ojczyzny. Arnaud specjalizował się w hazardzie, oszustwach i wyciąganiu pieniędzy. Ktoś mu kiedyś powiedział, że Polacy to naiwny i łatwowierny naród, i że oszust, taki jak on, miałby tam piękne życie. Jego myśli rozproszył nagle telefon.
- Sima stary- odezwał się w słuchawce głos Pawła- Jest problem, utknąłem w domu i nie mogę po ciebie wyjechać.
- Nie ma problem- uspokajał go Arnaud. Już dawno nauczył się Polskiego języka, jednak jego akcent sprawia, że czasem nie można było go zrozumieć.- Powiedz tylko jak mam iść do ciebie.
- Mieszkam niedaleko. Możesz przejść się na piechotę, tylko uważaj, jest już późno.- Paweł tłumaczył swojemu przyjacielowi drogę gdy naglę ten poczuł, że ktoś go szarpie za ramie. Tak się zagadał z Pawłem, że nawet nie zauważył, że jest na nieoświetlonej ulicy, a wokół nie ma żywego ducha. Z wyjątkiem trzech łysych, ubranych w dresy i masywnych mężczyzn.
-Co my tu mamy?- powiedział jeden z nich szarpnięciem przewracając obcokrajowca.- Jakaś zagraniczna ciota nam się trawiła.
-Przepraszam- zaczął tłumaczyć Arnaud drżącym z przerażenia głosem- Szuka Paw…
Nim zdążył dokończyć zdanie jeden z napastników kopnął go w krocze. Ból jaki poczuł od razu go sparaliżował kolejne ciosy zadawane przez trzech mężczyzn już prawie nie czół. Gdy napastnicy uznali, że ich ofiara jest już nieprzytomna, zabrali wszystko co miał i poszli dalej w swoją drogę.
-Witamy w Polsce- rzucił przez ramię jeden z mężczyzn

Nareszcie w Polsce- pomyślał Arnaud wychodząc z lotniska n Okęciu w Warszawie. Jego stary znajomy Paweł, Polak, który spędził we Francji 5 lat, obiecał go przenocować i utrzymywać, dopóki nie stanie na nogi. Gdy młody Francuz stał przed ogromnym budynkiem lotniska czekając na przyjaciela już myślał w jaki sposób będzie mógł wyciągać pieniądze od ,,naiwnych Polaczków”. Jego...

Od kiedy na mojej planecie uruchomiono system podróż w czasie nie mogła się doczekać swej pierwszej wycieczki. Gdy w końcu nadszedł ten długo oczekiwany dzień udałam się do Biura Czasu, przemiła pani w okienku sprawdziła mój bilet kilka razy upewniając się czy aby na pewno chcę pojechać do Polski XXI wieku, potwierdzałam to za każdym razem. Posadziła mnie w wygodnym fotelu, podpięła do mojego ciała niezliczoną ilość kabelków. Po czym zamknęła przeźroczystą pokrywę, czułam się jak w trumnie, nie trwało to jednak długo,szybko zasnęłam. Otworzyłam oczy, w końcu tu dotarłam Polska, Warszawa, zakorkowana ulica i ludzie śpieszący się do pracy, szkoły, domu. Udałam się za tłumem.
- I znów nie będzie co jeść pod koniec miesiąca, za korepetycje Juleczki jeszcze muszę zapłacić- mówiła jedna kobieta do drugiej, rzeczywiście się tu nie przelewa, książki nie kłamały. Idę dalej, dwaj mężczyźni rozmawiają o polityce, mówią, że rząd ich okrada i nie dba o interesy Narodu. Młoda parka, żegna się czule- on musi wyjechać, tutaj nie ma pracy. Jakiś menel prosi mnie o drobne na piwo. Na słupie wisi plakat zachęcający by pójść do urny, ktoś mówi, że będzie głosować, inny, że to głupstwo, wszystko głupstwo. Jakieś małolaty patrzą z góry na mijanych ludzi, jedna opowiada drugiej, jak na wakacjach zagranicą mijając polską wycieczkę, wstydziła się, że jest Polką. Jakiś mężczyzna czyta gazetę i krzycząc, że znów kolejna afera
Mało kto się tu uśmiecha, każdy chciałby żyć inaczej- lepiej, tutaj nie ma perspektyw. Dostrzegam to, choć jestem tu kilka godzin. Błąkam się jeszcze po Warszawie, próbuje wybornego bigosu i po raz pierwszy w życiu jem kaszankę. Drogo tu. Żałuje, że nadchodzi godzina powrotu- przez kilka ostatnich sekund wpatruje się w warszawski krajobraz. Zamykam oczy i budzę się w fotelu. Pokrywa się otwiera, a pani z obsługi pyta jak podobała się podróż.
- Fantastyczna- odpowiadam- ten Naród rzeczywiście jest jak lawa- uśmiecham się, a ona patrzy na mnie jak na wariatkę.

Od kiedy na mojej planecie uruchomiono system podróż w czasie nie mogła się doczekać swej pierwszej wycieczki. Gdy w końcu nadszedł ten długo oczekiwany dzień udałam się do Biura Czasu, przemiła pani w okienku sprawdziła mój bilet kilka razy upewniając się czy aby na pewno chcę pojechać do Polski XXI wieku, potwierdzałam to za każdym razem. Posadziła mnie w wygodnym fotelu,...

POLSKA(motywacja +wiedza) x wysiłek +wytrwałość do kwadratu = SUKCES
Wygrały marzenia...

POLSKA(motywacja +wiedza) x wysiłek +wytrwałość do kwadratu = SUKCES
Wygrały marzenia...

,,Witajcie w Polsce"

Niebo zaszyte ciemnymi ciężkimi chmurami zdawało się niemal stykać z pozbawioną koloru, szarą ziemią. W oddali można było dostrzec delikatne ruchy liści wysokiej topoli.
Każdy miał wrażenie, że w tym miejscu czas zamarł i postanowił zostać na nieplanowane wakacje, by nie dać tutejszej ludności niczego co niesie za sobą upływający czas. Miejsce to nie przypominało niczego z mojego poprzedniego domu, ludzie wolno snuli się jakby ledwo co się obudzili, a jednak na zegarze jest samo południe.
Nie powinnam oceniać niczego dopóki się temu nie przyjrzę, więc szybko rozglądam się dookoła. Po mojej prawej stronie jedzie chłopiec na małym zielonym rowerku, natomiast zaskakuje mnie to co widzę za sobą- wielki kolorowy napis ,,WITAMY W POLSCE"- w Polsce?
- Witam- woła skrzeczącym głosem stara babuleńka z chustą na głowie i krzywą laską.
-Witam- odpowiadam mimowolnie.
-Co pani tutaj?
- Szukam pana Kozłowskiego
-Życie pani nie miłe? - odpowiada babcia i odwraca się do mnie plecami.
Właśnie go miałam szukać to on miał mnie wtajemniczyć w plany tutejszej władzy. Ponoć tak tajne, że nikt inny nie zna na nie odpowiedzi.
To od niej zależy moje życie.

,,Witajcie w Polsce"

Niebo zaszyte ciemnymi ciężkimi chmurami zdawało się niemal stykać z pozbawioną koloru, szarą ziemią. W oddali można było dostrzec delikatne ruchy liści wysokiej topoli.
Każdy miał wrażenie, że w tym miejscu czas zamarł i postanowił zostać na nieplanowane wakacje, by nie dać tutejszej ludności niczego co niesie za sobą upływający czas. Miejsce to...

John westchnął i zaczął czytać: "Witajcie w Polsce. Tragikomedia w trzech aktach".
Motto: "Śmiałbym się z tego do łez, gdybym nie płakał"
AKT 1 "Rozmowa telefoniczna z rejestracją pewnej przychodni"
Osoby:
A - pacjent
B - recepcjonistka

Czas: Luty 2011.

A - Dzień dobry, dostałam od neurologa pilne skierowanie na rehabilitację, ból jest bardzo silny. Chciałabym się dowiedzieć, kiedy mogłabym się umówić...
B - Chwileczkę, sprawdzam... (Po chwili) Jest miejsce pod koniec marca...
A - O Boże! A mówili, że tak długo trzeba czekać...
B (przerywając) - Ja nie mówię o marcu TEGO roku

AKT 2 "Szkoła"
Osoby: Nauczycielka, Gimnazjaliści (pierwsza klasa)
Czas akcji: Maj 2014, przygotowania do szkolnego jubileuszu.
N. - ... A na ten tort, który mamy przygotować, mam taki pomysł, widziałam zdjęcia i wygląda bardzo ładnie, jest kolorowy, jak tęcza...
G. (Przerywają oburzeni) - Jak tęcza!? Jakiś gejowski tort mamy robić?!

AKT 3 "Przystanek autobusowy w S. miasteczku w północnej Polsce"
Osoby: A i B - potencjalni pasażerowie autobusu.
Czas akcji: Wczesny ranek, czas dojazdów do pracy i studentów na uczelnie, po w-endzie w domu, 2012.
A - Jezu, jakie dzikie tłumy, za cholerę się nie wciśniemy. I jeszcze te tobołki...
B - Zlikwidowali połączenia kolejowe do O. a ludzie jakoś muszą dojechać do roboty.
A - A dlaczego zlikwidowali?
B - Bo się nie opłacało, tłumaczyli, że prawie nikt nie jeździ...

Tu John przerwał i spojrzał na Janka, autora tekstu.
- Słuchaj, może to i miejscami jest śmieszne ale mówiłem przecież wyraźnie, że chodzi mi o jakiś realistyczny tekst o Polsce.

John westchnął i zaczął czytać: "Witajcie w Polsce. Tragikomedia w trzech aktach".
Motto: "Śmiałbym się z tego do łez, gdybym nie płakał"
AKT 1 "Rozmowa telefoniczna z rejestracją pewnej przychodni"
Osoby:
A - pacjent
B - recepcjonistka

Czas: Luty 2011.

A - Dzień dobry, dostałam od neurologa pilne skierowanie na rehabilitację, ból jest bardzo silny. Chciałabym się...

–Ach... Och... – Plastuś westchnął raz i drugi – po czym pomaszerował na drugi koniec stołu, gdzie Reksio biegał za swoim ogonem. Spojrzał na niego i pomyślał: „ten to się chyba nimi nie martwi...”
Mrrrrrr... – rozległo się gdzieś pod stołem.
–Filemon! Bonifacy! – wykrzyknął Plastuś poznając swoich przyjaciół – nareszcie!
–Witaj Plastusiu! Cześć Reksiu! – przywitał się ładnie Filemon. Reksio wyczuwając koty przestał kręcić się w kółko i poznając zaprzyjaźnione kocury zaczął radośnie podskakiwać.
–Serwus chłopaki – mruknął Bonifacy – a gdzie reszta?
–Smok Wawelski nie przyjdzie, bo rozwiązuje kolejną zagadkę, ale Koziołek Matołek będzie lada chwila – odpowiedział Plastuś i pociągnął nosem.
–Dlaczego jesteś taki smutny? – zapytał Filemon i wskoczył na stół.
–Boję się, że polskie dzieci pokochają ich, a o nas zapomną – odparł ze smutkiem plastelinowy ludzik, a w jego czarnych oczkach pojawiły się łzy.
–Plastusiu – zaczął Bonifacy swoim mentorskim tonem – polskie dzieci nigdy o nas nie zapomną! Jestem pewny, że wszystkie dzieci pragną, byśmy zaprzyjaźnili się z naszymi gośćmi, pomogli im zadomowić się w Polsce i żebyśmy darzyli ich sympatią i przyjaźnią.
Stuk stuk stuk – rozległo się pod stołem.
–Już są! Już są! – wykrzyknął Koziołek Matołek – Gdy byłem na ścieżce widziałem z daleka ich autobus.
–Chodź tu do nas – zwrócił się do niego Plastuś – musimy zrobić to razem! Szybko Matołku!
Zwinny rogacz skoczył na stół i już po chwili stał między Reksiem a Filemonem.
Wstrzymali oddechy.
A po chwili drzwi otworzyły się powoli i nieśmiało weszły Gumisie, Muminki, Papa Smurf dziarskim krokiem wprowadził swoich podopiecznych, gdzieś między nimi dreptał Kubuś Puchatek z łapką w miodzie, a na końcu wszedł, rozglądając się na boki Pikatchu.
–Teraz – szepnął Bonifacy, po czym w górę wzniósł się wielki transparent z napisem „WITAJCIE W POLSCE”
Twarzyczki gości rozpromieniły się w uśmiechach.
–Pika...pika! – wykrzyknął szczęśliwy Pikachu, bo takiego miłego przywitania się nie spodziewał.

–Ach... Och... – Plastuś westchnął raz i drugi – po czym pomaszerował na drugi koniec stołu, gdzie Reksio biegał za swoim ogonem. Spojrzał na niego i pomyślał: „ten to się chyba nimi nie martwi...”
Mrrrrrr... – rozległo się gdzieś pod stołem.
–Filemon! Bonifacy! – wykrzyknął Plastuś poznając swoich przyjaciół – nareszcie!
–Witaj Plastusiu! Cześć Reksiu! – przywitał...

27 czerwca. Wróciłam z Wielkiej Brytanii do Polski. W UK wszyscy sa wobec siebie naprawdę mili. Zawsze chętni ci pomóc.
Piękny Londyn. London Eye jest takie cudowne, ale kolejka długa... Wracam do rzeczywistości. Idę do sklepu po bułkę.
-Dzień Dobry.- mówię z wielkim entuzjazmem.
Czekam na odpowiedz... Nic.
-Dzień dobry.- mówię po raz drugi.
Ekspedientka siedzi sobie na krześle i maluje paznokcie. Zupełnie jakby mnie nie zauważyła. Po chwili.
-Co podać?- mówi ze znużeniem, nie patrząc mi w oczy.
-Dzień dobry.- mówię ponownie.
-Jeśli pani ma cały czas mi mówić 'Dzień dobry' to niech pani wyjdzie i da ludziom pracować.- powiedziała wielce wzburzona.
Ciekawe czym ją tak rozwścieczyłam...
-Po prostu uważam, że należy mi się trochę szacunku odpowiadając na 'Dzień dobry'.
-To mi się należy trochę szacunku! Co sobie pani myśli, że jest nie wiadomo kim!- wykrzyczała. Podeszła do półki i udawała, że jest bardzo zajęta poprawianiem paczek z ryżem, które były równiutko poukładane.
Postanowiłam dac sobie spokój. Może ma gorszy dzień. Wyszłam ze sklepu, udając się do supermarketu. Tam chociaż nie prosisz o wielką przysługę podania czegoś... Tak teraz wygląda Witaj w Polsce.

27 czerwca. Wróciłam z Wielkiej Brytanii do Polski. W UK wszyscy sa wobec siebie naprawdę mili. Zawsze chętni ci pomóc.
Piękny Londyn. London Eye jest takie cudowne, ale kolejka długa... Wracam do rzeczywistości. Idę do sklepu po bułkę.
-Dzień Dobry.- mówię z wielkim entuzjazmem.
Czekam na odpowiedz... Nic.
-Dzień dobry.- mówię po raz drugi.
Ekspedientka siedzi sobie na...

Tu się nie lerzy na trawie, nie hodzi do kina, a nawet nie pszesiaduje na ławce pod blokiem. Ortografia to podstawa. Podstawa kłopotów dzieci w pierwszej klasie i obcokrajowców. A więc nie lerzymy, nie hodzimy, nie pszesiadujemy, Można ewentualnie poleżeć na trawie (choć sąsiedzi będą na ciebie patrzeć jak na wariata), od czasu do czasu pójść do kina (bo mało kto chodzi do kina, przecież bilety drogie, a i tak nic ciekawego nie puszczają), ale najlepsze jest przesiadywanie na ławce pod blokiem. Interesujące towarzystwo, ciekawe trunki, przegląd najważniejszych lokalnych informacji – czegóż chcieć więcej.
Patrzcie jaki mamy równościowy kraj – miasto duże czy małe, biedne czy bogate, blisko Warszawy czy niemal na granicy – wszędzie znajdziesz blok, tuż obok ławeczkę, a na niej kolegów i koleżanki.
Tu się narzeka na politykę – od burmistrza do premiera, tu się rzadko chodzi na wybory – bo przecież to by oznaczało, że się chociaż w małym stopniu kogoś lubi. I nie ma tu dobrej reprezentacji piłkarskiej. I mało się tu zarabia – nie to co w Anglii albo w Niemczech... Ale z drugiej strony cudzoziemcy powinni budzić pewną ostrożność. Zwłaszcza Niemcy. I Rosjanie. I Amerykanie....
Ale mieszkam tu przecież i ty też i ta sąsiadka, która narzeka i to młode małżeństwo w kawalerce.
Kochamy, marzymy i realizujemy te marzenia, pracujemy, odpoczywamy, wyjeżdżamy za granicę (nie tylko za pracą).... I ciągle za bardzo narzekamy. Zwłaszcza na ławce pod blokiem.

Tu się nie lerzy na trawie, nie hodzi do kina, a nawet nie pszesiaduje na ławce pod blokiem. Ortografia to podstawa. Podstawa kłopotów dzieci w pierwszej klasie i obcokrajowców. A więc nie lerzymy, nie hodzimy, nie pszesiadujemy, Można ewentualnie poleżeć na trawie (choć sąsiedzi będą na ciebie patrzeć jak na wariata), od czasu do czasu pójść do kina (bo mało kto chodzi do...

Krzysztof nie wiedział, jak sprzeciwić się teściowej, by zarazem nie zniweczyć coraz lepszych stosunków z żoną. Nie miał wyjścia – musiał odebrać znienawidzonego szwagra z lotniska. Zbyszek dawno temu był działaczem jednej z wiodących polskich partii, przez pewien czas piastował nawet jakąś mało znaczącą posadkę w rządzie. To, co sprawiło, że Krzysztof się z nim poróżnił, to poparcie konkordatu, a następnie ucieczka z kraju na laicki zachód.
– Niech mamusia się nie martwi – rzucił do słuchawki – uda mi się wyjść wcześniej z pracy.
Późnym, majowym wieczorem Zbyszek wyłonił się z tłumu opuszczającego terminal. Krzysztof nie wszedł do środka, by go odebrać. Czekał w swoim fordzie przed budynkiem, paląc jednego camela za drugim.
– Szwagier! Jak tu pięknie! – krzyczał Zbigniew, gdy nawiązali kontakt wzrokowy.
– Ta. Poczekaj na najlepsze.
Jechali głównymi ulicami miasta. Krzysztof chciał pokazać wszystkie nowe, wystawne kościoły. Później przewiózł szwagra po bezdrożach peryferii, gdzie na każdej krzyżówce stare baby kiwały się do świętej figurki. W końcu zaparkowali w garażu niedużej willi na samym końcu piaszczystej dróżki. Teściowa stała już w progu, wymachując mackami.
– Synuś! – krzyknęła. – Jak to dobrze, że jesteś cały! Pan Bóg czuwał.
„Synuś” się skrzywił. Zadał szwagrowi nieme pytanie, ten jednak rzucił mu wymowne spojrzenie.
Po wejściu do domu Krzysztof zaproponował piwo. Zbyszek zachwycał się smakiem polskiego żywca. Gdy szedł do lodówki po kolejną puszkę, jego uwagę przykuła gazeta rozłożona na stole modelarskim w warsztacie. Plamy po kleju nie zasłoniły wielkiego, czerwonego tytułu „Nacjonalistyczna demonstracja przeszła ulicami Warszawy”. Zbyszek wziął listopadowe wydanie do ręki rzucił szwagrowi:
– „Zakaz pedałowania”? Nowe kościoły? Nawet moją niewierzącą mamusię przekabacili?
– To twoja wina – mruknął jedynie Krzysztof.
– Państwo pozwala klerowi tak się panoszyć? Co to ma znaczyć?!
– Witaj w Polsce. My się już przyzwyczailiśmy do tej świętej wojny.

Krzysztof nie wiedział, jak sprzeciwić się teściowej, by zarazem nie zniweczyć coraz lepszych stosunków z żoną. Nie miał wyjścia – musiał odebrać znienawidzonego szwagra z lotniska. Zbyszek dawno temu był działaczem jednej z wiodących polskich partii, przez pewien czas piastował nawet jakąś mało znaczącą posadkę w rządzie. To, co sprawiło, że Krzysztof się z nim poróżnił,...

"Witajcie w Polsce"
Polska?
A cóż to za kraj?
Czym świat zachwycił?
Czyż to ziemski raj?
Swą krwią mnie wykarmił
Bliznami zaznaczył
Dał siłę by walczyć
na zawsze oznaczył
Wolności mu trzeba
Prawdy by mógł żyć
By swą wielkość pokazał
By po prostu być
Polska - kraj wielki
ciągle w złym wietrze
który nie chce żyć oddechem
a całym powietrzem.

"Witajcie w Polsce"
Polska?
A cóż to za kraj?
Czym świat zachwycił?
Czyż to ziemski raj?
Swą krwią mnie wykarmił
Bliznami zaznaczył
Dał siłę by walczyć
na zawsze oznaczył
Wolności mu trzeba
Prawdy by mógł żyć
By swą wielkość pokazał
By po prostu być
Polska - kraj wielki
ciągle w złym wietrze
który nie chce żyć oddechem
a całym powietrzem.