Gratuluję Wszystkim

Gratuluję Wszystkim

Dziękuję bardzo :)

Dziękuję bardzo :)

Także dziękuję i gratuluję pozostałym ;)!

Także dziękuję i gratuluję pozostałym ;)!

Ślicznie dziękuję :P

Ślicznie dziękuję :P

Nagrody otrzymują:
ConQuERor
JoannaB
scarlett_6
mikada
Martyna_Mosley

Gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami osobiście.

Nagrody otrzymują:
ConQuERor
JoannaB
scarlett_6
mikada
Martyna_Mosley

Gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami osobiście.

Obstawiam Voita :)

Obstawiam Voita :)

Konkurs zakończony! Dziękujemy za wszystkie teksty. Laureatów ogłosimy w środę.

Konkurs zakończony! Dziękujemy za wszystkie teksty. Laureatów ogłosimy w środę.

Jaka książka wywarła na mnie największe wrażenie i odcisnęła najgłębsze piętno? - Biblia.
Czytali mi ją mama i tata, czytałam ją sama, słuchałam jej na mszy. Najpierw nie zauważałam jej wpływu, szłam przez życie, ot tak kierując się zasadami które podpowiadał mi zdrowy rozsądek. Lecz im starsza się stawałam zaczynałam rozumieć że tezy z tej księgi mają na mnie i moje postępowanie wielki wpływ. Książka ta ma w sobie coś czego nie umiem ująć słowami, porusza miliony, miliony ją kochają, miliony nienawidzą, ma ona wpływ i na tych którzy nią gardzą i na tych którzy stawiają ją ponad wszystko. Dla mnie zawiera wiarę, siłę i jest drogowskazem.

Jaka książka wywarła na mnie największe wrażenie i odcisnęła najgłębsze piętno? - Biblia.
Czytali mi ją mama i tata, czytałam ją sama, słuchałam jej na mszy. Najpierw nie zauważałam jej wpływu, szłam przez życie, ot tak kierując się zasadami które podpowiadał mi zdrowy rozsądek. Lecz im starsza się stawałam zaczynałam rozumieć że tezy z tej księgi mają na mnie i moje...

Nie musiałam się długo zastanawiać, książka o której napiszę do tej pory stoi na mojej półce i jest regularnie z niej zdejmowana, abym mogła przypomnieć sobie jej fragmenty. "Kolumbowie rocznik '20" Romana Bratnego, była właściwie przypadkiem, który nie tyle zmienił moje życie, co umocnił mnie w przekonaniu, że warto iść obraną wcześniej ścieżką. Nie spojrzałam inaczej na świat, nie było żadnej rewolucji, tylko ciche poparcie, stalowe podpory, które w chwilach zwątpienia nie pozwalają mi upaść. Kolumbowie nie są optymistyczną lekturą, pełną patriotycznych zrywów serc, sprawiedliwości i kryształowych bohaterów. Są tam rzeczy okropne, wstydliwe i zupełnie oddalone od przyjemnej wizji powstańców. W pierwszej chwili pomyślałam, że powinno mnie to zniechęcić, że trudno wierzyć w kogoś takiego. Ale kilka dni później uświadomiłam sobie, że właśnie o to chodzi. Można kochać swój kraj nie będąc idealny, stać się bohaterem pomimo wad, liczyć na lepsze jutro - które często nie nadchodzi. Ta książka nauczyła mnie, że symbole są ważne, że nawet jeśli nie osiągnęło się zamierzonego celu, to warto walczyć, warto szanować nie tylko swój kraj, ale ludzi którzy za niego umierali. Dzięki niej nie wstydzę się naszej flagi, nie poddaję się na myśl, że jest źle i może być jeszcze gorzej, bo nawet jeśli - zawsze mogę starać się to naprawić, nie będę załamywać rąk. Bo ta piękna, ale smutna książka uświadomiła mi, że bez względu na to co się powszechnie mówi, można walczyć o ideały i już samo to jest istotne. Nie każdemu się w życiu układa, los płata figle i niesie wiele rozczarowań, a samo zakończenie Kolumbów stało się dla mnie przestrogą. Na dobrą sprawę cel nie został osiągnięty, chociaż po Niemcach nie ma śladu, ale walka się jeszcze nie skończyła i wydaje mi się, iż Polska wciąż wymaga pracy, starań, zaangażowania... Warto. Może być mi wstyd za ludzi, którzy reprezentują mój kraj, ale nigdy nie będzie mi wstyd, że jestem Polką.

Nie musiałam się długo zastanawiać, książka o której napiszę do tej pory stoi na mojej półce i jest regularnie z niej zdejmowana, abym mogła przypomnieć sobie jej fragmenty. "Kolumbowie rocznik '20" Romana Bratnego, była właściwie przypadkiem, który nie tyle zmienił moje życie, co umocnił mnie w przekonaniu, że warto iść obraną wcześniej ścieżką. Nie spojrzałam inaczej na...

Każda książka, którą przeczytałam coś mi dała, czegoś nauczyła, pozostawiła po sobie jakiś ślad. Są jednak książki, które szczególnie wspominam i które sprawiły, że teraz jestem tym kim jestem.

Zaczynając chronologicznie nie sposób nie wymienić „Braci Lwie Serce" Astrid Lingren. Książka ta pokazała mi prawdziwą wartość rodziny.

Później przyszedł czas na „Małego księcia". Nie sposób wymienić, czego nauczył mnie mieszkaniec malutkiej planety.

„Kubuś Puchatek" to książka zawsze obecna w moim sercu i na półce. To dzięki Misiowi o Bardzo Małym Rozumku rozumiem, czym jest prawdziwa miłość i przywiązanie.

Jeśli z kolei na moje dzisiejsze przekonania najbardziej wpłynęły „Przepowiednia Dżokera" i „W zwierciadle niejasno" Josteina Gaardera. Dzięki nim tak po prostu potrafię się cieszyć tym że żyję. W końcu to ja jestem tym wygranym losem.

Aktualnie przeprawiam się przez „Nędzników” Wiktora Hugo i chociaż do skończenia zostało mi jeszcze 900 stron, to książka ta zaczęła już mnie zmieniać. Wierzę, że gdy dokończę historię o ludziach, którzy mimo przeciwności potrafili zachować swą godność, a może dopiero gdy przeczytam jeszcze wiele książek na, będę mogła kiedyś powiedzieć: „Nareszcie naprawdę dojrzałam. Teraz jestem szczęśliwa”

Każda książka, którą przeczytałam coś mi dała, czegoś nauczyła, pozostawiła po sobie jakiś ślad. Są jednak książki, które szczególnie wspominam i które sprawiły, że teraz jestem tym kim jestem.

Zaczynając chronologicznie nie sposób nie wymienić „Braci Lwie Serce" Astrid Lingren. Książka ta pokazała mi prawdziwą wartość rodziny.

Później przyszedł czas na „Małego księcia"....