Ta książka pojawiła się już wcześniej i oczywiście każdy ją zna. To chyba świadczy o tym, że naprawdę wpływa na ludzi. Nie potrafię wstawić żadnej innej w to miejsce, choć od zawsze byłam wielkim molem książkowym. Z „Harrym Potterem” dorastałam. Pierwszą część przeczytałam w wieku 11 lat. Kolejne pojawiały się rok po roku, więc główny bohater zawsze był moim rówieśnikiem. Była to nie tylko pierwsza książka od której nie mogłam się oderwać. Pokazała mi jak marzyć, śnić i wiele mnie nauczyła. Dowiedziałam się jak cenna jest przyjaźń. Zawsze byłam typem samotnika, nie dogadywałam się z ludźmi. Potem zapragnęłam mieć kogoś na kim mogę polegać, jak Harry, Ron i Hermiona. W każdej szkole trafi się typ Malfoy’a, który będzie mi dogryzał, warto jednak nie przejmować się tym i utrzymywać dobre kontakty z innymi. Nie szkodzi jak bardzo ludzie różnią się od siebie charakterem. Pokochałam naukę i stałam się bardziej dociekliwa, bo wiedza jest przydatna w życiu. Tak polubiłam Hagrida, że opanowałam swój strach przed pająkami. Bałam się sennych koszmarów. Wątek dementorów nauczył mnie, że strach przed samym lękiem nie jest głupi, ale też idzie go przezwyciężyć. Historia Syriusza pokazała mi, że ludzi się nie osądza przez pozory. Pierwsza miłość nie zawsze jest tą prawdziwą, tak było u Harry’ego i Cho. Trzeba znosić rozstania. Jednak miłość czasem boli i wymaga poświeceń, to udowodnił Severus. Zrozumiałam czym jest śmierć i jak się z nią pogodzić. Wydaje się, że dojrzałam po „Insygniach śmierci”. Muszę jednak wspomnieć o jeszcze jednej książce. Harry pokazał, że magia istnieje, miłość i przyjaźń są silniejsze od śmierci a dobro zawsze zwycięża zło. J.K. Rowling wydała jeszcze jedną książkę. „Trafny wybór” to już nie fantastyka, to życie, zwyczajne ale jakże trudne. Problemy, które nie dają się rozwiązać dlatego, że chcesz, masz odwagę i stoisz po stronie dobra. Nie wszystko zawsze dobrze się kończy. Zapomniałam o magii, poznałam życie. Dorosłam.

Ta książka pojawiła się już wcześniej i oczywiście każdy ją zna. To chyba świadczy o tym, że naprawdę wpływa na ludzi. Nie potrafię wstawić żadnej innej w to miejsce, choć od zawsze byłam wielkim molem książkowym. Z „Harrym Potterem” dorastałam. Pierwszą część przeczytałam w wieku 11 lat. Kolejne pojawiały się rok po roku, więc główny bohater zawsze był moim rówieśnikiem....

Uważam, że każda powieść wpływa na czytelnika, pomaga mu dojrzeć i zmienia go, choćby jedynie o 0,0000001% i dlatego ciężko mi wybrać z setek tytułów te wyjątkowe, których procentowa zawartość jest znacznie wyższa od innych w moim sercu. Dopiero gorące kakao, a wraz z nim powrót do dziecięcych lat, uświadomiły mi, jakie książki zasługują na miano moich nauczycieli.

- Kubusiu, jak się pisze MIŁOŚĆ?
- Prosiaczku, MIŁOŚĆ się nie pisze, MIŁOŚĆ się czuje.
Tytułowy Kubuś Puchatek nauczył mnie, że miłość i przyjaźń to nie są słowa rzucane na wiatr. Pokazał mi, że nie warto oceniać po pozorach, bo każdy jest wyjątkowy na swój własny sposób. Postać Kłapouchego uświadomiła mi, że i na smutek i melancholię w życiu powinno się znaleźć miejsce - nie wszystko jest różowe, a i nadmierna radość bywa męcząca. Prosiaczek, Tygrysek czy też Sowa - każdy pokazał mi coś, o czym warto pamiętać i nigdy ich lekcji nie zapomnę.

Książka O psie, który jeździł koleją wzruszyła mnie do granic możliwości. Obudziła we mnie całą wrażliwość i uświadomiła mi, że nie wszystko zawsze może być po mojej myśli, a wypadki się zdarzają. Pomogła mi także przeboleć śmierć mojego psa, który zginął pod kołami tira. W duchu wierzyłam, że spotkał się z Lampo i teraz razem biegają po psim niebie - wtedy jeszcze nie istniało dla mnie pojęcie fikcja literacka.

Oczy są ślepe, należy szukać sercem.
Mały Książę uzmysłowił mi, że tak wiele pięknych rzeczy przechodzi mi obok nosa, bo ich zwyczajnie nie zauważam - czasem przez pośpiech, czasem przez zamknięte serce. Pokazał mi także, że jeśli się czegoś pragnie to należy tego szukać i dążyć do celu mimo wszystko. I najważniejsze - o co należy dbać, aby nie być samotnym.
Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela.

Właśnie dzięki tym trzem tytułom wyrosłam na wrażliwą romantyczkę, pokochałam czytać książki, pisać opowiadania i wiersze, znam znaczenia słów tolerancja, przyjaźń, miłość i empatia. Dzięki nim jestem Dizzy.

Uważam, że każda powieść wpływa na czytelnika, pomaga mu dojrzeć i zmienia go, choćby jedynie o 0,0000001% i dlatego ciężko mi wybrać z setek tytułów te wyjątkowe, których procentowa zawartość jest znacznie wyższa od innych w moim sercu. Dopiero gorące kakao, a wraz z nim powrót do dziecięcych lat, uświadomiły mi, jakie książki zasługują na miano moich nauczycieli.

-...

Książki czasami są jak najlepszy nauczyciel, który pomaga Nam lepiej poznać i zrozumieć otaczający Nas świat, a tym samym wybrać dla Nas najlepsza drogę, która będziemy podążać przez życie.

Dla mnie taką książką była powieść "Chata" autorstwa Wiliama R.Younga, opowiadająca o trudnej drodze do wybaczenia Bogu. Główny bohater książki - Mack, to ojciec zamordowanej w bestialski sposób córki, który pewnego dnia otrzymuje zaproszenie od "Taty" (Boga), by udał się do małej chaty, w której dokonano morderstwa..Mack, po wielu wahaniach postanawia przyjąć owe zaproszenie i po przybyciu do owej chaty, rozpoczyna długą rozmowę, z "Tatą" o tym, co się wydarzyło.

Książka ta wbrew pozorom nie jest powieścią religijną, gdyż równie dobrze owym "Tatą" może być los, przeznaczenie, a nawet samo życie. I ta rozmowa z "życiem" jest tutaj największą uczta dla czytelnika, która pozwala uzyskać odpowiedzi na nurtujące każdego z Nas pytania. Pytania o dobro i zło, o sprawiedliwość, przyzwolenie na krzywdę, sens życia człowieka i rolę wiary w to, czego nie widzimy i w co tak trudno uwierzyć, widząc choćby codzienne wydanie telewizyjnych wiadomości, w których to na pierwszym miejscu goszczą relacje o kolejnych zamachach terrorystycznych, wojnach, kataklizmach, zbrodniach.

I wiecie co? Po przeczytaniu tejże książki chyba odnalazłam choć cześć odpowiedzi na te zagadnienia jak i również pewne poczucie "nie bycia samym" w tym brutalnym świecie, odczucia więzi z czymś lub kimś, który gdzieś tam jest. I choć wiem, że nie mam wpływu na uczynienie świata wolnym od bólu i łez, to mogę choć w tym najmniejszym, maleńkim stopniu uczynić swoje własne życie lepszym i mądrzejszym. To bardzo dużo.

"Chata" to książka, która leczy duszę i koi umysł, bez względu na to, czy wierzymy w Boga czy nie. Każdy z Nas ma bowiem żal i pretensje o coś, co wydarzyło się w jego życiu, a co przyniosło Nam smutek i pustkę. I kto wie, być może właśnie lektura tej powieści pomoże Nam się z tym uporać, zrozumieć, pogodzić.

Książki czasami są jak najlepszy nauczyciel, który pomaga Nam lepiej poznać i zrozumieć otaczający Nas świat, a tym samym wybrać dla Nas najlepsza drogę, która będziemy podążać przez życie.

Dla mnie taką książką była powieść "Chata" autorstwa Wiliama R.Younga, opowiadająca o trudnej drodze do wybaczenia Bogu. Główny bohater książki - Mack, to ojciec zamordowanej w...

Literatura kobieca to dla mnie nie tylko książki z niezwykłymi historiami, bowiem wraz z bohaterkami każdej z powieści przezywam niezwykłe przygody, spełniam niespełnione marzenia i na nowo odżywam odczuwając z nimi przeróżne uczucia. W książkach, które mogę zaliczyć do tej kategorii odkrywam siebie na nowo, płaczę gdy główną bohaterkę spotyka niesprawiedliwość losu, cieszę się z nią gdy ona odczuwa radość. Ja sama na codzień mam różne problemy i radości dnia codziennego, jednak zagłębiając się w kartach powieści mogę oderwać się od rzeczywistości, myśleć, że w życiu czekają mnie jeszcze niesamowite uczucia, a także niesamowite troski. Każdy bohater powieści daje mi nadzieję że jutro wydarzy się coś niesamowitego. A przede wszystkim dzięki kobiecej literaturze wierzę, ze to co łączy mnie z Moim mężem jest niesamowite i choć nie przynosi mi już tak często kwiatów jak kiedyś wiem, ze bez siebie nie możemy się obejść.

Literatura kobieca to dla mnie nie tylko książki z niezwykłymi historiami, bowiem wraz z bohaterkami każdej z powieści przezywam niezwykłe przygody, spełniam niespełnione marzenia i na nowo odżywam odczuwając z nimi przeróżne uczucia. W książkach, które mogę zaliczyć do tej kategorii odkrywam siebie na nowo, płaczę gdy główną bohaterkę spotyka niesprawiedliwość losu, cieszę...

Każda przeczytana przeze mnie książka odegrała w moim życiu znaczącą rolę, jednak „Ostatnia piosenka” Nicolasa Sparksa i „Ołówek” Katarzyny Rosickiej-Jaczyńskiej są dla mnie wyjątkowo ważne. To właśnie przy tych książkach płakałam i podziwiałam ludzi za ich wewnętrzną siłę. Dzięki tym utworom kształtowałam swój charakter, zdobywałam nowe doświadczenia o ludzkich postawach, doceniłam wartości moralne. Zrozumiałam, że chęć życia jest silniejsza od śmierci, i że rodzina jest wielką podporą w życiu. Po prostu uczyłam się żyć.
Po przeczytaniu „Ostatniej piosenki” nauczyłam się słuchać i być otwartą na wyjaśnienia innych. W życiu ważne jest, by nie chować w sobie żalu i umieć wybaczać. Trzeba dostrzegać problemy naszych bliskich, spędzać z nimi czas i okazywać miłość. Ronie – bohaterka książki, udowodniła mi, że musimy podążać ścieżką, która jest w naszym sercu.
Książka pt. „Ołówek” pomogła pojąć mi sens życia. Szczęśliwym życiem nie można nazwać pasma powodzeń, tylko kochającą rodzinę. Zrozumiałam, że życie to wielki dar, który otrzymujemy od Boga i tylko od nas zależy jak je wykorzystamy. Ludzie często w obliczu choroby poddają się, jednak autorka książki udowodniła, że z chorobą można żyć i nadal się uśmiechać. Choroba nie zamyka nam drzwi do szczęścia.
Obie książki dały mi wspaniałą lekcję życia. Wskazówki i dobre rady zawarte w tych wspaniałych utworach zaczęłam wcielać w życie i zauważyłam różnicę. Stałam się bardziej wartościowym człowiekiem, zaczęłam podejmować mądre decyzje i odkryłam swoją wrażliwość. To właśnie dzięki tym książkom dzisiaj jestem lepszym człowiekiem.

Każda przeczytana przeze mnie książka odegrała w moim życiu znaczącą rolę, jednak „Ostatnia piosenka” Nicolasa Sparksa i „Ołówek” Katarzyny Rosickiej-Jaczyńskiej są dla mnie wyjątkowo ważne. To właśnie przy tych książkach płakałam i podziwiałam ludzi za ich wewnętrzną siłę. Dzięki tym utworom kształtowałam swój charakter, zdobywałam nowe doświadczenia o ludzkich postawach,...

Odkąd pamiętam zawsze chciałam by wołano na mnie "Ania, nie Andzia!" Moje imię nie przypomina żadnej Ani, Anulki, Andzi czy innego zdrobnienia wiążącego dostojne imię Anna. Nieustannie w głowie wirują mi myśli i słowa wypowiadane przez "Anię z Zielonego Wzgórza". Co roku w wakacyjny czas wracam do mojej biblii, w której
tkwi mądrość schowana w jej zawartości. Lucy Maud Montgomery stworzyła sierotę tak optymistycznie nastawioną do życia, dającą ogromną satysfakcję czytelnikowi towarzyszącemu przy licznych niepowodzeniach, potyczkach, załamaniach aż po wielką miłość głównej bohaterki i jej Romea - Gilberta Blythe'a. Tak długo, jak długo będą zdrowe moje oczy będę wracała do tej lektury. Dzieje Anny Shirley, Maryli i Mateusza Cuthbert oraz ich sąsiadów umożliwiły mi zbudowanie fundamentu, gdzie na piedestale stoi zdyscyplinowanie oparte na dobrym wychowaniu, wzajemny szacunek nie tylko do najbliższych, ale do każdego kogo spotkam na swojej drodze niezależnie od płci, wieku, wykonywanej pracy, biedy czy bogactwa. Natłok codziennych obowiązków wykonanych przeze mnie z należytą starannością często rodzi uznanie i owoce tak dojrzałe i pachnące jak Wyspa Księcia Edwarda. Z roku na rok czytam ją uważniej, niewielkie fragmenty znam na pamięć, spada parę kropel łez wzruszenia po moich policzkach, tęsknoty za czasem, który szybko minął, jednak czuję ulgę, radość z ponownego spotkania. Nieskazitelna "Ania, nie Andzia!" z Zielonego Wzgórza to książka warta zauważenia.

Odkąd pamiętam zawsze chciałam by wołano na mnie "Ania, nie Andzia!" Moje imię nie przypomina żadnej Ani, Anulki, Andzi czy innego zdrobnienia wiążącego dostojne imię Anna. Nieustannie w głowie wirują mi myśli i słowa wypowiadane przez "Anię z Zielonego Wzgórza". Co roku w wakacyjny czas wracam do mojej biblii, w której
tkwi mądrość schowana w jej zawartości. Lucy Maud...

"Strach. Ostanie dni Roberta Mugabe"- to książka, która zmieniła dziewczynę w kobietę. Dlaczego? Może dlatego, że uświadamia, jak błahe są niekiedy nasze problemy w porównaniu z życiowymi dylematami innych ludzi. Lektura tej książki nauczyła mnie doceniać wszystko co mam i cieszyć się z tego każdego dnia. Nie ma kasy? Kłótnia z chłopakiem? Mama wtrącająca się w nie swoje sprawy? Co z tego! Jestem zdrowa, mam dach nad głową, wspaniałą rodzinę, bezpieczeństwo, mam co włożyć do garnka. Czego chcieć więcej. Ludzie w wielu częściach świata cierpią w danej chwili na głód, brak dachu nad głową, wojny... Cieszę się, że przeczytałam tą książkę. Dosadnie pokazała mi jak ludziom potrafi być ciężko i wykrzyczała do mnie ze swoich stron "kobieto, ciesz się z każdej, nawet najdrobniejszej rzeczy, którą masz!!!"

"Strach. Ostanie dni Roberta Mugabe"- to książka, która zmieniła dziewczynę w kobietę. Dlaczego? Może dlatego, że uświadamia, jak błahe są niekiedy nasze problemy w porównaniu z życiowymi dylematami innych ludzi. Lektura tej książki nauczyła mnie doceniać wszystko co mam i cieszyć się z tego każdego dnia. Nie ma kasy? Kłótnia z chłopakiem? Mama wtrącająca się w nie swoje...

„ Natura dała nam jeden język, a dwoje uszu. Abyśmy słuchali dwa razy tyle, co mówili”

Mnie pomogła dojrzeć, a przede wszystkim dostrzec własne błędy książka Adele Faber, Elaine Mazlish „Jak mówić żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły”. Większość z nas ma świadomość, że wychowanie dziecka to nie jest taka prosta sprawa i choć rodzice mają w sobie mnóstwo miłości czasem zdarza im się postępować niewłaściwie i odnosić przeciwny od zamierzonego skutek. Ja dzięki tej książce „zobaczyłam” , że dzieci wiedzą i rozumieją więcej niż nam dorosłym się wydaje. W większości z nas nakazy, zakazy i podniesiony tom wywołuje określone reakcje., w pewnych sytuacjach czujemy się nieswojo, a niepewność wywołuje w nas stres. Proste, znam to z własnego doświadczenia, a potrzebowałam książki, żeby zrozumieć, że moja córka jest młodszą wersją mnie i prócz miłości, potrzebuje stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa. To nie stało się od razu, bo z dnia na dzień trudno jest zmienić swoje przyzwyczajenia, czy wyrobić w sobie odruch gryzienia się w język, za nim powie się o jedno słowo za dużo. W tej lekturze znalazłam proste sposoby na bycie super mamą. Nauczyłam się stawiać granice i określać zasady, które wspólnie przestrzegamy. Kiedyś na lodówce wisiała „przypominajka”, dziś żaden z domowników nie potrzebuje ściągawki. Kary zamieniliśmy na konsekwencje, a córce pozostawiamy wybór. To ona podejmuje decyzje i ponosi ich skutki np.: jeżeli posprzątasz zabawki, obejrzysz bajkę. Już nie zmuszam jej do dzielenia się zabawkami Wreszcie do mnie dotarło, że to jej własność i mam prawo rozporządzać nimi wedle własnego uznania ( kiedyś myślałam przecież to tylko „zabawka” )Nie zdawałam sobie sprawy, że wystarczy zmienić konstrukcję zdania i odnosi się sukces, a magia słowa „proszę” działa nie tylko na dzieci.

„ Natura dała nam jeden język, a dwoje uszu. Abyśmy słuchali dwa razy tyle, co mówili”

Mnie pomogła dojrzeć, a przede wszystkim dostrzec własne błędy książka Adele Faber, Elaine Mazlish „Jak mówić żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły”. Większość z nas ma świadomość, że wychowanie dziecka to nie jest taka prosta sprawa i choć rodzice mają w sobie...

Może to, co napiszę tutaj, zabrzmi mało dojrzale i zaleci kulturą masową, ale książką, a nawet całą serią, która wywarła na mnie największe wrażenie i ukształtowała moje życie jest "Harry Potter".
Tak, ten Potter, który wciąż zarzucany jest zarzutami o komercję, o nastawienie na zysk, o szerzenie czarnej magii.
Ale ja mogę powiedzieć, dziś, kiedy jestem już żoną i matką - w dużej części dzięki tej książce miałam magiczne dzieciństwo.
I fakt, może nie jest szczególnie wybitna, może nie jest napisana wysublimowanym językiem. Ale zarzut, że nie porusza ważnych spraw, to zwyczajne kłamstwo. Kto może bardziej identyfikować się z bohaterami, którzy są normalnymi nastolatkami ze zwykłymi problemami dnia codziennego, niż właśnie czytelnicy - nastolatki.
Z każdej strony, z każdego tomu cyklu bije uniwersalne przesłanie, że są rzeczy uniwersalne, które na wartości nie stracą nigdy. Że życie to sztuka wyboru między tym, co łatwe, a tym co słuszne. I może zabrzmi to górnolotnie, że miłość, przyjaźń, ciężka praca są najważniejsze. Ale przecież to prawda. I J.K.Rowling mówi o tym wprost.
Pamiętam okresy, kiedy z kalendarzem w ręku skreślałam kolejne dni dzielące mnie od premiery kolejnej książki z cyklu. Nikt, kto tego nie przeżył, tego nie zrozumie. Nie zrozumie też tego, że o północy w sniu premiery ja stałam pod księgarnią z zaoszczędzonymi pieniędzmi. I nie, nigdy nie uległam modzie na długopisy, plecaki i magiczne różdżki, mi wystarczały tylko książki.
Nie raz zdarzało się, że do szkoły szłam nieprzytomna z niewyspania, tylko dlatego, że ranek witałam zaczytana w przygody Harry'ego.
Należę do pierwszej fali "Potteromaniaków". I chociaż od tamtego czasu przeczytałam wiele książek, na pewno bardziej ambitnych, może wartościowszych, to jednak magia Pottera pozostanie ze mną na długo. Cały cykl czeka u mnie w domu na półce. Czeka na to, aż mój trzylatek dorośnie. Dam mu kiedyś te książki i zaproszę w magiczną drogę do Hogwartu, którą kiedyś sama przebyłam.

Może to, co napiszę tutaj, zabrzmi mało dojrzale i zaleci kulturą masową, ale książką, a nawet całą serią, która wywarła na mnie największe wrażenie i ukształtowała moje życie jest "Harry Potter".
Tak, ten Potter, który wciąż zarzucany jest zarzutami o komercję, o nastawienie na zysk, o szerzenie czarnej magii.
Ale ja mogę powiedzieć, dziś, kiedy jestem już żoną i matką...

Kiedy wracam pamięcią do dzieciństwa, na myśl przychodzi mi Ania z Zielonego Wzgórza, Tomek Sawyer czy Król Maciuś Pierwszy – ci bohaterowie są nierozerwalnie złączeni z początkami mojej fascynacji literaturą, jednak na szczególną uwagę zasługuje „Tajemniczy ogród” Frances H. Burnett. Pamiętam dzień, kiedy to czytałam z wypiekami na twarzy przygody kuzynostwa. Pamiętam smak tajemnicy, ciemność w pokoju Colina, zapach ogrodu budzącego się do życia… Przez długi okres czasu sama chciałam przeżyć coś takiego, jednak życie oferowało mi same nudne i oczywiste wydarzenia, w których brakowało miejsca na podniosłe uczucia czy wspaniałe przygody. Teraz wracam do tej opowieści z rozrzewnieniem, bo wiem, że gdyby nie ona, sama byłabym szara i nudna niczym kurz w dawno nieodwiedzanych pokojach w wielkim, starym domu.

Kiedy wracam pamięcią do dzieciństwa, na myśl przychodzi mi Ania z Zielonego Wzgórza, Tomek Sawyer czy Król Maciuś Pierwszy – ci bohaterowie są nierozerwalnie złączeni z początkami mojej fascynacji literaturą, jednak na szczególną uwagę zasługuje „Tajemniczy ogród” Frances H. Burnett. Pamiętam dzień, kiedy to czytałam z wypiekami na twarzy przygody kuzynostwa. Pamiętam smak...