Ja brałam udział pierwszy raz, konto mam od niedawna, nie wiem, kiedy je będę rozwijać, ale mnie cieszy samo to jak po prostu wezmę udział w jakimś konkursie i coś uda mi się napisać, bo to znaczy, że nie jest ze mną źle :)

Gratulacje dla zwycięzców, jak i dla reszty osób za ich trud ;)

Ja brałam udział pierwszy raz, konto mam od niedawna, nie wiem, kiedy je będę rozwijać, ale mnie cieszy samo to jak po prostu wezmę udział w jakimś konkursie i coś uda mi się napisać, bo to znaczy, że nie jest ze mną źle :)

Gratulacje dla zwycięzców, jak i dla reszty osób za ich trud ;)

Gratulacje

Gratulacje

Dziękuję ślicznie i gratuluję pozostałym zwycięzcom i uczestnikom:)

Dziękuję ślicznie i gratuluję pozostałym zwycięzcom i uczestnikom:)

Serdeczne gratulacje :) Naprawdę wspaniałe teksty, zasłużone zwycięstwa :D

Serdeczne gratulacje :) Naprawdę wspaniałe teksty, zasłużone zwycięstwa :D

Dziękuję i gratuluję pozostałym! :)

Dziękuję i gratuluję pozostałym! :)

Zwyciężyli:


hibou
nunachopin
Dagmara
Karolina
Basia

Gratulujemy!

Zwyciężyli:


hibou
nunachopin
Dagmara
Karolina
Basia

Gratulujemy!

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej we wtorek 3 lipca.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej we wtorek 3 lipca.

Siedziała po turecku na środku swojego pokoju, trzymając dłonie wnętrzem do góry oparte na kolanach i słuchając relaksacyjnej muzyki z odtwarzacza mp3 przez słuchawki, które miała włożone do uszu. Oddychała powoli i głęboko, będąc na granicy zaśnięcia. Od co najmniej kilku lat w jej życiu jest coraz gorzej, ale często uspokajało ją wsłuchiwanie się w swój wewnętrzny głos i modlitwa-w ogóle starała się mieć kontakt z Bogiem non stop, ale to trudne, gdy musi się żyć i mieszkać z osobami, które uważają Cię za czarną owcę...

Rzeczywiście była inna niż jej rodzice i rodzeństwo-melancholijna, spokojna, skłonna do refleksji, wrażliwa na krzywdę i przemoc. Odczuwała i przeżywała nie tylko własne cierpienia, ale i cudze i tak ma dotąd. Była odrzucana zarówno przez obcych jak i swoich i po tylu latach coraz bardziej czuje, że pochodzi tak naprawdę z innego świata.

Uwielbia rozmyślać, gdyż to porządkuje jej myśli, stwarza lub przywraca punkty zaczepienia i pamięć, którą czuje, że traci wraz z każdym przeżywanym cierpieniem. Nie jest zdolna bronić samej siebie przed innymi-najwyżej może chronić siebie przed samą sobą.

Cierpienia odbijają się także w jej snach, w których są motywy powtarzające się, szczególnie jeden od przeszło 13 lat-coś, co jest jej największym sekretem. Sny, jeśli je ma, ma niezwykle barwne i realistyczne, jak gdyby we śnie przenosiła się do innego świata. Często są to straszne sny... znaczy tak czasem o nich myśli, ale tylko chwilowo, gdyż sama właściwie do przeżywania takich cierpień w snach się nieświadomie przygotowała. Inni ludzie tego typu snu uznaliby za koszmary, ale ona wie, że sny są powiązane nierozłącznie z naszym życiem.

Medytowała i pozwalała myślom płynąć, zatrzymywała je, analizowała... i znowu sobie przypomniała, że powinna to wszystko zapisywać, bo przecież to jej najbardziej pomaga-choć tak naprawdę podróże w wyobraźni uwielbia najbardziej. Jest już dorosła, ale jednak młoda duchem i tak bardzo chciałaby przypomnieć sobie pozytywne aspekty bycia dzieckiem i wprowadzić to na powrót do własnego życia. Wyciągnęła zeszyt, wróciła do rozmyślań, po czym, gdy poczuła, że na to czas, zakończyła sesję autoterapii...

Siedziała po turecku na środku swojego pokoju, trzymając dłonie wnętrzem do góry oparte na kolanach i słuchając relaksacyjnej muzyki z odtwarzacza mp3 przez słuchawki, które miała włożone do uszu. Oddychała powoli i głęboko, będąc na granicy zaśnięcia. Od co najmniej kilku lat w jej życiu jest coraz gorzej, ale często uspokajało ją wsłuchiwanie się w swój wewnętrzny głos i...

Męczyła się. Myśli tłoczyły się w jej głowie, wpadały na siebie i przepychały się, by zająć centralne miejsce, by zwrócić na siebie uwagę. Miała tyle rzeczy do zrobienia! Mimo to nie potrafiła za nic się chwycić, nie mogła wykonać żadnego zadania. Czuła wewnętrzną blokadę – niby tamę, ograniczającą ją od swobodnego spływu płochych słów w jej myślach. Nie mogła już nawet spać, wierciła się na łóżku, zrzucała prześcieradło i przytulała się do poduszki. Wyobrażała sobie wtedy, że trzyma w ramionach żywego człowieka, że czuje ciepło, promieniujące od ciała mężczyzny.
To tym bardziej nie pozwalało jej zasnąć, trybiki w jej głowie kręciły się wściekle, podsuwając jej kolejne wizje i realistyczne obrazy.
Kiedy zwierzyła się z bezsenności przyjaciółce ta poradziła jej, że powinna wypróbować pewno ćwiczenie. Powinna wstać rano i przelać wszystko, co ją trapiło na papier. Głupstwo, myślała wtedy, to nic nie pomoże. Jak mogłoby pomóc?
Po kolejnej nocy bez zmrużenia oka stwierdziła, że jednak nic nie szkodzi jej spróbować. Poczekała na świt i sięgnęła po długopis.
Nie wiem co robić. Nigdzie nie widzę szczęścia. Chce mi się płakać, bo mnie zostawił. Znalazł inną, młodszą, weselszą. Byłam aż tak zła? Nie kochałam go dostatecznie mocno? Co takiego zrobiłam źle, w czym zawiniłam? Myślałam, że będziemy razem już zawsze. Jestem potworem. Na pewno to była moja wina, na pewno. Wymagałam od niego niemożliwego, zdradzałam go, uśmiechając się do innych facetów. Tak, to musiało go denerwować. Mogłam dać im spokój. Wtedy bylibyśmy razem, nie odszedłby do innej. Ona jest taka piękna. Ma falowane blond włosy. Zawsze chciałam mieć takie. Moje są zupełnie pozbawione kolorów, mysiopapuciate, zwyczajne, ohydne. A ona jest taka piękna. Nie dziwię się, że zostawił mnie dla niej, gdybym była mężczyzną, też bym to pewnie zrobiła. Ma 21 lat. Młodość, urocza młodość! To przeszło 10 lat mniej niż ja. W jej wieku też byłam taka rześka? Taka wesoła? Nie pamiętam już, nie potrafię sobie przypomnieć jaka byłam. Ona była naszą sąsiadką. Zdradził mnie z sąsiadką! Razem robiłyśmy zakupy. Spał z nią w naszym łóżku? Wyrzucę pościel. Albo nie, spalę ją. I jego zdjęcia. Zwłaszcza to, gdzie uśmiecha się na tle jasnobłękitnego nieba. Byliśmy wtedy na studiach. Pojechaliśmy nad polskie morze, do Darłowa. I siadaliśmy na piasku, wpatrując się w zachodzące słońce. Bardzo go kochałam. Kocham. Ale on już nic do mnie nie czuje. Wszystko mi go przypomina, choć zabrał już swoje rzeczy. Nie był tu od miesięcy. Wyprowadzili się razem, a ja zgodziłam się, by nasze pożegnanie było pokojowe. Przytuliłam go na końcu. Nie chciałam puścić, niemal się popłakałam. Wstyd mi, oderwał się ode mnie i uciekł do samochodu. Nie byliśmy nawet małżeństwem. Mówią mi – zapomnij o nim. Nie umiem. Nie wiem jak się zapomina o takich rzeczach. To jak wzór na pole prostokąta, jak jazda na rowerze – nie jestem w stanie wyrzucić tego z pamięci. I cierpię, wiję się w spazmach bólu. Głowa tak boli, ręce tak bolą, cera taka szara. Włosy takie zniszczone, nie nakładam odżywki. Gdyby mi zależało, to nakładałabym. Ale nie zależy mi już. Muszę z tym żyć, poskładać się do kupy. Bo on już nie wróci. Nie pomyśli o mnie, nie pocałuje mnie w czoło. Teraz ma inne czoło do całowania. To jej piękne, gładkie czoło. Na moim są zmarszczki. Stara jestem. To dlatego odszedł.
Przez 23 minuty zostawiała ślad na kartce - z początku wątpliwie, z wahaniem, później nieprzerwanie pisała o tym co myśli i czuje. Przelewała ból i gorycz, to, czego nie była w stanie wydusić z siebie w formie słyszalnych słów. Nie mogła o tym mówić, więc pisała. I choć jej udręka nie minęła, to zauważyła kojące właściwości tego ćwiczenia. Jej tama zaczynała pękać, a przez szczeliny przeciskała się woda. Jej strumień próbował sforsować blokadę. To orzeźwiające i zadziwiająco świeże uczucie pozwoliło jej odetchnąć głęboko i pierwszy raz na moment się rozluźnić.
Czy to stąd wzięła się nazwa strumienia świadomości?

Męczyła się. Myśli tłoczyły się w jej głowie, wpadały na siebie i przepychały się, by zająć centralne miejsce, by zwrócić na siebie uwagę. Miała tyle rzeczy do zrobienia! Mimo to nie potrafiła za nic się chwycić, nie mogła wykonać żadnego zadania. Czuła wewnętrzną blokadę – niby tamę, ograniczającą ją od swobodnego spływu płochych słów w jej myślach. Nie mogła już nawet...