Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chociaż sama dzieci mieć nie chcę i zdaję sobie sprawę ze społecznej presji z tym związanej, to jednak książkę uznaję za przeciętną. Myślę nawet, że robi bezdzietnym nie najlepszy PR, np. poprzez reprezentowanie ich osobami, które najwyraźniej zmagają się z chorobą psychiczną/traumą/nieprzerobioną historią z własnymi rodzicami lub po prostu sprawiają wrażenie bardzo niesympatycznych ludzi (nIe wydaje mi się, żeby większość bezdzietnych osób "nienawidziła dzieci"). Nie chodzi o to, żeby odbierać takim ludziom głos. Ich historia też jak najbardziej powinna być usłyszana, ale najpierw powinniśmy popracować nad taką bardzo ogólną, fundamentalną akceptacją osób bezdzietnych, a dopiero potem wchodzić w szczegóły ekstremalnych przypadków. To kwestia PR-owa właśnie, ale czy to nie taka miała być rola tej książki? W pierwszej części można dowiedzieć się ciekawych rzeczy nt. historii postrzegania macierzyństwa i przedstawiania go w kulturze i to chyba jedyna rzecz warta zapamiętania (oraz IMO podstawa najbardziej uzasadnionej krytyki społecznego nacisku na posiadanie dzieci). Można przeczytać, ale nie trzeba - myślę, że książka bezdzietnym z wyboru (albo z przekory) zrobi dobrze, ale czy wpłynie na ich postrzeganie w społeczeństwie - nie jestem pewna.

Chociaż sama dzieci mieć nie chcę i zdaję sobie sprawę ze społecznej presji z tym związanej, to jednak książkę uznaję za przeciętną. Myślę nawet, że robi bezdzietnym nie najlepszy PR, np. poprzez reprezentowanie ich osobami, które najwyraźniej zmagają się z chorobą psychiczną/traumą/nieprzerobioną historią z własnymi rodzicami lub po prostu sprawiają wrażenie bardzo...

Uwielbiam jej muzykę, teksty piosenek i instagram, ale ta książka była zwyczajnie niepotrzebna. Przeczytałam ją kilka miesięcy temu i jedyne, co do tej pory z niej pamiętam, to niesmak wywołany fragmentami o kobietach i mężczyznach. Inaczej wyobrażałam sobie jej pierwszą książkę, chociaż oczywiście czułam prostą satysfakcję i radochę, kiedy zdradzała jakieś bardziej prywatne szczegóły (które i tak już zapomniałam), ale to przecież nie o to miało chodzić Nosowskiej.

Uwielbiam jej muzykę, teksty piosenek i instagram, ale ta książka była zwyczajnie niepotrzebna. Przeczytałam ją kilka miesięcy temu i jedyne, co do tej pory z niej pamiętam, to niesmak wywołany fragmentami o kobietach i mężczyznach. Inaczej wyobrażałam sobie jej pierwszą książkę, chociaż oczywiście czułam prostą satysfakcję i radochę, kiedy zdradzała jakieś bardziej...

Dużo ciekawych odniesień do filozofii, psychoanalizy i sztuki, bystre spostrzeżenia, styl formułowania myśli trochę przypominający Sontag. Brakuje jednak jakiegoś konkretnego podsumowania, wniosku, książka wydaje się trochę nieuporządkowana. Wyniosłam z niej potwierdzenie swojego wcześniejszego poczucia i kilka przykładów, którymi mogę je teraz podeprzeć.

Dużo ciekawych odniesień do filozofii, psychoanalizy i sztuki, bystre spostrzeżenia, styl formułowania myśli trochę przypominający Sontag. Brakuje jednak jakiegoś konkretnego podsumowania, wniosku, książka wydaje się trochę nieuporządkowana. Wyniosłam z niej potwierdzenie swojego wcześniejszego poczucia i kilka przykładów, którymi mogę je teraz podeprzeć.