Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bartosz
Elowen
Ewa
Ula
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bartosz
Elowen
Ewa
Ula
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Hmm, powierzono mi zadanie wybrania portalu w naszym świecie. Drzwi, przez które dzieci i tylko dzieci będą mogły wejść. Miejsce, którego nie znajdą rodzice, ale gdzie chętnie zajrzą dzieci.
Czy to będzie Plac zabaw? Istotnie, to przecież raj dzieci.
Ale niestety nie może być. Spójrzcie na tego nastolatka przysiadującego na huśtawce. O, a tam! Ojciec trzymający za rączkę swojego szkraba, który ze strachem przemieszanym z ekscytacją, zjeżdża w dół na zjeżdżalni. Nie. Plac zabaw to nie będzie.
No to może park rozrywki?
Nie. Spójrzcie na karuzele – pełno rodziców tam stoi i nie spuszcza z oczu swoich dzieci.
To może basen? Nie. Przecież rodzice też lubią czasem sobie popływać w nim.
A więc kino?
Naturalnie, że nie. Przypatrzcie się, jak tłumy rodziców czujnym wzrokiem rozglądają się na wszystkie strony w sali kinowej, w szczególności, kiedy właśnie na ekranie leci film dla dorosłych, a nie animowana bajka.
Więc gdzie?
Hmm… Już wiem. Spójrzcie o tam. Żwirowe ścieżki, zielona trawa, wysokie drzewa, pełno psów i ich właścicieli. Zgadza się. Park. O przypatrzcie się tej trójce – dwoje dorosłych i dziewczynka przysiedli sobie na ławce. Wdychają wiosenne powietrze. Szkoda tylko, że rodzice nie zauważają uśmiechniętej od ucha do ucha córki, która wie, że pod ławką jest dziura, mocno porośnięta trawą, lecz będę portalem, przez który tylko dziecko się prześlizgnie. 

Hmm, powierzono mi zadanie wybrania portalu w naszym świecie. Drzwi, przez które dzieci i tylko dzieci będą mogły wejść. Miejsce, którego nie znajdą rodzice, ale gdzie chętnie zajrzą dzieci.
Czy to będzie Plac zabaw? Istotnie, to przecież raj dzieci.
Ale niestety nie może być. Spójrzcie na tego nastolatka przysiadującego na huśtawce. O, a tam! Ojciec trzymający za rączkę...

Portal do baśniowego świata umieściłabym w przychodni zdrowia w której pracuje. Wiadomo, że dzieci nie przepadają za wizytami u lekarzy, szczepieniami, pobraniami krwi, a nawet bilanse są dla nich stresujące. Dlatego też przychodnia jest idealnym miejscem na taki portal. Dzięki niemu dzieci bez płaczu wchodziłyby do przychodni, a nudne czekanie w kolejce mogłyby urozmaicić sobie wypadem do baśniowego świata. 

Portal do baśniowego świata umieściłabym w przychodni zdrowia w której pracuje. Wiadomo, że dzieci nie przepadają za wizytami u lekarzy, szczepieniami, pobraniami krwi, a nawet bilanse są dla nich stresujące. Dlatego też przychodnia jest idealnym miejscem na taki portal. Dzięki niemu dzieci bez płaczu wchodziłyby do przychodni, a nudne czekanie w kolejce mogłyby urozmaicić...

Przecież każde dziecko wie, że takie portale znajdują się w miejscach budzących strach - czyli wszędzie tam, gdzie dorośli widzą tylko stare szafy z zakurzonymi półkami, drzewa o dziwnym kształcie czy drzwi, których nie mieli czasu naoliwić.

Z wiekiem tracimy tę cudowną wyobraźnię, więc nie mam wątpliwości, że żaden dorosły nie znajdzie portalu - przecież nawet nie będzie go szukał.

Przecież każde dziecko wie, że takie portale znajdują się w miejscach budzących strach - czyli wszędzie tam, gdzie dorośli widzą tylko stare szafy z zakurzonymi półkami, drzewa o dziwnym kształcie czy drzwi, których nie mieli czasu naoliwić.

Z wiekiem tracimy tę cudowną wyobraźnię, więc nie mam wątpliwości, że żaden dorosły nie znajdzie portalu - przecież nawet nie będzie...

  Poprzedniego dnia Alicja musiała zjeść coś wyjątkowo niestrawnego. Stała teraz nad sedesem w szkolnej toalecie i próbowała nie zwrócić całej matematyki, z której właśnie wyszła. Alicja lubiła myśleć, że nauczycielka się na nią uwzięła. Prawda była taka, że nie uważała zbytnio na lekcjach. Działania matematyczne były nudne i wszystko musiało być w nich ściśle określone. Bardziej porywały ją historie z książek, które rodzice chętnie jej kupowali.
 Wczoraj była niedziela i pojechała wraz z nimi na piknik do lasu. Zabrała ze sobą najnowszy prezent od taty i nawet nie wiedziała, kiedy przeczytała połowę. Niestety, najwyraźniej piknikowe frykasy jej się nie przysłużyły. Na szczęście, toalety były niedawno remontowane, więc ich stan specjalnie nie dokładał się do jej dolegliwości.
 Tak czy inaczej, wydawało jej się, że świat muszli klozetowej, w który była właśnie wpatrzona, zaczął wirować jej przed oczyma. Wzięła głęboki oddech i szybko je potarła. Nie, to nie mogła być kwestia choroby. W muszli naprawdę pojawił się niewielki wir i zaczął mienić się barwami tęczy.
 Czas nagle jakby przyspieszył. Zanim Alicja zdążyła się zorientować, muszla rozszerzyła się w owalny kształt, a następnie zassała dziewczynkę do środka, po prostu ją połknęła. Alicja nie potrafiła potem powiedzieć, czy woda wyparowała, czy też się rozstąpiła, ale gdy sedes w końcu wypluł ją po drugiej stronie, musiała otrząsnąć z siebie mokre resztki. A następnie zwróciła piknikowy obiad.
 

  Poprzedniego dnia Alicja musiała zjeść coś wyjątkowo niestrawnego. Stała teraz nad sedesem w szkolnej toalecie i próbowała nie zwrócić całej matematyki, z której właśnie wyszła. Alicja lubiła myśleć, że nauczycielka się na nią uwzięła. Prawda była taka, że nie uważała zbytnio na lekcjach. Działania matematyczne były nudne i wszystko musiało być w nich ściśle określone....

W dzieciństwie z bratem odkryliśmy jeden z portali do innego świata. Żaden z dorosłych nie potrafiłby go odnaleźć ani, tym bardziej, dostać się dzięki niemu do baśniowych krain.
Lata temu wiosną babcia robiła porządki w szafach, w czym jej pomagaliśmy, a przynajmniej za pomocników się uważaliśmy;). W jednej z nich znalazła stary, wysłużony parasol z powyginanym stelażem i dziurą w czarnym materiale. Babcia nie widziała w nim nic niezwykłego, ale z bratem byliśmy czujni i zobaczyliśmy błysk magii w tym niepozornym przedmiocie. Zdecydowaliśmy się uratować stary parasol przed wyrzuceniem do śmietnika. Dziecięca intuicja podpowiedziała nam, że musimy znaleźć jakieś zaciszne miejsce chronione przed wzrokiem dorosłych i skoczyć z parasolem w ręku. Za domem mieliśmy pastwisko,  na którym stał wóz, a latem i jesienią również bele z sianem. Wspinaliśmy się na wóz lub bele i skakaliśmy. I za każdym razem trafialiśmy do krainy rodem ze snów. Niby te same miejsce, te same pastwisko, ale nagle za drzewami pojawiały się wróżki, nasze konie okazywały się jednorożcami, a pod wozem dostrzegaliśmy złośliwe gobliny, które tylko czyhały w cieniu, żeby napędzić nam strachu.
Niestety, z bratem dorośliśmy a parasol znikł. Nie pamiętam już dokładnie, kiedy się to stało. Z czasem coraz rzadziej przechodziliśmy  do innego świata  aż wreszcie zapomnieliśmy o baśniowej krainie, a magia starego parasolu dla nas zgasła.

W dzieciństwie z bratem odkryliśmy jeden z portali do innego świata. Żaden z dorosłych nie potrafiłby go odnaleźć ani, tym bardziej, dostać się dzięki niemu do baśniowych krain.
Lata temu wiosną babcia robiła porządki w szafach, w czym jej pomagaliśmy, a przynajmniej za pomocników się uważaliśmy;). W jednej z nich znalazła stary, wysłużony parasol z powyginanym stelażem i...

Przypuszczam, że nie tylko ja bawiłem się w budowanie "bazy" z krzeseł i kocy. Z perspektywy dziecka, wchodziło się do zupełnie innego świata, zależnie od tego co akurat baza reprezentowała. Z perspektywy dorosłego, dziecko bawiące się w bazie wymagało często mniej uwagi i można się było zająć sprawami dorosłych, nie martwiąc się o to gdzie akurat dziecko przebywa. I chyba właśnie tam umieścił bym prawdziwy portal. W miejscu, które od dziesiątek lat jest portalem metaforycznym. Dziecko nie musiało by się kryć z wchodzeniem do magicznej krainy, a rodzice podobnie jak przy wchodzeniu do bazy mieli by spokojna głowę, myśląc, że dziecko nadal jest pod kocem w "swoim świecie". I nie mieli by świadomości jak bardzo mają rację, i jaki ten świat jest niesamowity. 

Przypuszczam, że nie tylko ja bawiłem się w budowanie "bazy" z krzeseł i kocy. Z perspektywy dziecka, wchodziło się do zupełnie innego świata, zależnie od tego co akurat baza reprezentowała. Z perspektywy dorosłego, dziecko bawiące się w bazie wymagało często mniej uwagi i można się było zająć sprawami dorosłych, nie martwiąc się o to gdzie akurat dziecko przebywa. I chyba...

Pani Marzenka, pieszczotliwie nazywana przez uczniów Mysią (oczywiście wtedy, gdy nie mogła tego słyszeć), po raz kolejny tego dnia usłyszała pukanie do szkolnego sekretariatu. Tym razem była to Marysia. Mania. Uczennica drugiej klasy szkoły podstawowej. Przyszła zapłakana, bo dwie szkolne "gwiazdy" wyśmiały właśnie jej tanie, lecz schludne ubranie.

Pani Marzenka czułym gestem zaprosiła Manię, by ta siadła na najdziwaczniejszym z krzeseł, jakie dziewczynka kiedykolwiek widziała, stojącym w rogu za biurkiem pani Mysi. Jego nogi, pięknie rzeźbione, przypominały lwie łapy. Trzy, bo czwarta była podmieniona z jakiegoś innego, zwyczajnego krzesła. Tapicerka krzesła przedstawiała istne pomieszanie z poplątaniem. Flamingi, biedronki i tulipany. Nic dziwnego, że żaden z dorosłych nigdy nie zechciał usiąść na tym krześle. Pani dyrektor wręcz usilnie namawiała panią Mysię, by ta się go pozbyła. 

Krzesło to miało magiczną moc, o czym wiedziała doskonale pani Mysia i chętnie z tej mocy korzystała, pomagając dzieciom rozwiązywać ich dziecięce problemy. Jej gabinet zawsze stał otworem przed uczniami. Swojemu dobremu sercu i wyjątkowej wrażliwości zawdzięczała to, iż odkryła moc drzemiącą w krześle. Na to najdziwniejsze z krzeseł kierowała co i rusz zapłakane lub smutne dzieci. A one po baśniowej podróży wracały do rzeczywistości zupełnie odmienione, z uśmiechami na ustach. 

Pani Marzenka, pieszczotliwie nazywana przez uczniów Mysią (oczywiście wtedy, gdy nie mogła tego słyszeć), po raz kolejny tego dnia usłyszała pukanie do szkolnego sekretariatu. Tym razem była to Marysia. Mania. Uczennica drugiej klasy szkoły podstawowej. Przyszła zapłakana, bo dwie szkolne "gwiazdy" wyśmiały właśnie jej tanie, lecz schludne ubranie.

Pani Marzenka czułym...

Portal do magicznego świata? Zdecydowanie jakieś drzewo. Po przeczytaniu tylu części "Magicznego drzewa" (od razu mi się skojarzyło) i widoku z okna, jak młode osoby chodzą po polach, to na pewno będzie idealne miejsce. Wtedy masz też pewność, że ktoś jest żądny przygody. Nikt pragnący rutyny nie pójdzie do lasu i postanowi wejść do migającego i wirującego (prawdopodobnie) przejścia. 

Portal do magicznego świata? Zdecydowanie jakieś drzewo. Po przeczytaniu tylu części "Magicznego drzewa" (od razu mi się skojarzyło) i widoku z okna, jak młode osoby chodzą po polach, to na pewno będzie idealne miejsce. Wtedy masz też pewność, że ktoś jest żądny przygody. Nikt pragnący rutyny nie pójdzie do lasu i postanowi wejść do migającego i wirującego (prawdopodobnie)...