Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pyromaniac
Dreamer
nigrum
Wiola
EnBee

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pyromaniac
Dreamer
nigrum
Wiola
EnBee

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Zmiana w bajce Disneya? Och tak! Poproszę! Zacznijmy od jednej z najpiękniejszych, najbardziej klasycznych… od „Śpiącej Królewny”.
Aurora to miła, śliczna księżniczka. Jest szczuplutka, ma piękne blond pukle, wielkie oczy, cudowny głos… Jej zalety można wymieniać bez końca, a jednak dla mnie ma jedną istotną wadę. Brak jej charakteru. O ile mogłabym przełknąć zbytnie wyidealizowanie postaci, to tę przewinę ciężko wybaczyć.
Małe dziewczynki oglądając „Śpiącą Królewnę” wierzą, że tak wyglądają i zachowują się szesnastolatki. Czy ktoś zna szesnastolatkę, której nigdy nie wyskoczył pryszcz? Albo taką która na spacerze w lesie spotkała miłość życia? W dodatku księcia i to takiego, który spojrzał tylko na nią i stwierdził, że już ją kocha! Jak dla mnie wszystko jest aż nazbyt naciągane i w dodatku Aurora jest… słodka i piękna. Tyle.
To smutne, że nikomu nie przyszło do głowy dać Aurorze trochę ikry. Wyobraźcie sobie jak się buntuje, mówi Filipowi, że zanim odda mu serce on musi na to zasłużyć albo chociaż poznać ją. Albo jak mówi cioteczkom, szerzej znanym jako wróżkom, że suknie chce czarną! Cóż to byłby za zwrot akcji!
Ta historia ma wielkie szanse na sporo prawdziwych emocji i czynów. Brak mi tego przez zbytnie wyidealizowanie i brak charakteru. Gdzie bunt nastolatki? Gdzie złość na rodziców? Oddali ją! To tylko nastolatka, a tutaj nie jest prawdziwa. Chciałabym móc zobaczyć w głównej bohaterce choć cień siebie, żeby móc wierzyć, że taka zwykła ja też zasługuje na swoją bajkę.

Zmiana w bajce Disneya? Och tak! Poproszę! Zacznijmy od jednej z najpiękniejszych, najbardziej klasycznych… od „Śpiącej Królewny”.
Aurora to miła, śliczna księżniczka. Jest szczuplutka, ma piękne blond pukle, wielkie oczy, cudowny głos… Jej zalety można wymieniać bez końca, a jednak dla mnie ma jedną istotną wadę. Brak jej charakteru. O ile mogłabym przełknąć zbytnie...

Wprowadziłabym pewne istotne zmiany w serii bajek o Myszce Miki, a dotyczyłyby one dwóch żeńskich bohaterek: Minnie i Daisy. Wystarczy spojrzeć, jak są ubrane i jak się zachowują. Zawsze idealne, czarujące, z kokardą na głowie, w butach na obcasach, jedna w stanowczo za krótkiej sukience, która podejrzanie często ukazuje bieliznę pod spodem, a druga zawsze z wypiętym kuprem. W dodatku ich jedyną umiejętnością jest intensywne trzepotanie rzęsami, a jedynym życiowym celem - przypodobanie się Myszce Miki i Donaldowi, w czym pomaga zresztą uskuteczniany przez nie niekończący się flirt. Czy to jest aby na pewno dobry przykład dla współczesnych dziewczynek? Mizdrzenie się w obecności osobników płci męskiej i szukanie swojej wartości w ich maślanym spojrzeniu? Czemu by nie pokazać Minnie i Daisy w dresach i trampkach, w gorszym nastroju, gdy to Miki i Donald starają się, jak mogą, by poprawić im humor? Kto, na Boga, wychodzi w sukience do pracy w ogrodzie? Kto w sukience sprząta i gotuje? Nie podoba mi się, że nauka, jaka płynie z tej bajki to to, że kobieta zawsze musi wyglądać idealnie i atrakcyjnie dla swojego mężczyzny, zabiegać o jego atencję, że może być głupia, bo w gruncie rzeczy liczy się tylko to, by była ładna. Przedstawiłabym raczej Minnie i Daisy jako silne, niezależne business women, które nie potrzebują do szczęścia Myszki Miki i Donalda, które realizują swoje marzenia, rozwijają pasje i właśnie dzięki tej wewnętrznej sile są dla wspomnianych samców atrakcyjne.

Wprowadziłabym pewne istotne zmiany w serii bajek o Myszce Miki, a dotyczyłyby one dwóch żeńskich bohaterek: Minnie i Daisy. Wystarczy spojrzeć, jak są ubrane i jak się zachowują. Zawsze idealne, czarujące, z kokardą na głowie, w butach na obcasach, jedna w stanowczo za krótkiej sukience, która podejrzanie często ukazuje bieliznę pod spodem, a druga zawsze z wypiętym...

♪ Chciałabym być tam, gdzie ludzie są
Zobaczyć ich najprawdziwszy taniec... ♪
Ale czemu od razu zabierać mi głos?!
By być królewną i czuć się jak jeniec?

Dlaczego to ja mam wszystko poświęcić
(i jeszcze tak się oszpecić)
I skończyć z życiem, które znam od dziecka
Przez miłość, taka buntownicza ucieczka?

By zakosztować życia tego cudownego
Mam nie żałować domu utraconego?

Dosyć, po co mi taka udręka
Poznam księcia świat
Jeśli on zobaczy, że życie na morza dnie to nie męka
Tym sposobem sprawdzę też czy jest mnie wart.

♪ Chciałabym być tam, gdzie ludzie są
Zobaczyć ich najprawdziwszy taniec... ♪
Ale czemu od razu zabierać mi głos?!
By być królewną i czuć się jak jeniec?

Dlaczego to ja mam wszystko poświęcić
(i jeszcze tak się oszpecić)
I skończyć z życiem, które znam od dziecka
Przez miłość, taka buntownicza ucieczka?

By zakosztować życia tego cudownego
Mam nie żałować domu utraconego?
...

Mała Syrenka! Koniecznie.
Jako mama młodej dziewczyny nie chciałabym, aby zrealizowała się w jej życiu taka bajka.
Młoda, żywiołowa dziewczyna w kochającej rodzinie (może trochę nadopiekuńczej i rozpuszczającej swoje dziecko) snuje śmiałe marzenia, trochę zwariowane. Zakochuje się szaleńczą, młodzieńczą miłością i idzie za głosem serca, ucieka z domu, popełnia błąd (oddaje głos) i brnie dalej w dziwny związek. On kocha tylko jeden jej aspekt (piękno głosu), jakieś wyobrażenie o ukochanej i nie zauważa jej taką jaka jest. On ją zdradza, ona cierpi, ale nadal bezwarunkowo go kocha. Wszystko kończy się ślubem. Oj, lepiej nie.
Wprowadzam zmiany bardziej w kierunku oryginału. Pozwalam księciu ożenić się z tą drugą – przecież ją pokochał… Arielka odzyskuje głos (tej drugiej już nie jest potrzebny), ale cierpi (pierwsze rozczarowanie).
Dojrzewa, podejmuje świadome decyzje, może pozostać na ziemi lub wrócić do morza. Tu może śpiewać, być podziwiana i cieszyć się spełnieniem młodzieńczych marzeń, tam w głębinach może zdziałać dużo więcej z racji urodzenia.
Decyduję, aby wróciła do morza. Poznaje tam mądrego Syrena (może już wcześniej był w jej otoczeniu?), który docenia jej uparte dążenie do celu, śmiałe plany , kocha jej żywiołowość i pogodę ducha. Razem stanowią uzupełniającą się parę. Wspomnienia o szalonej wyprawie wzbudzają uśmiech, a Arielka teraz lepiej rozumie innych i mądrzej zarządza korzystając ze swoich bogatych doświadczeń.

Mała Syrenka! Koniecznie.
Jako mama młodej dziewczyny nie chciałabym, aby zrealizowała się w jej życiu taka bajka.
Młoda, żywiołowa dziewczyna w kochającej rodzinie (może trochę nadopiekuńczej i rozpuszczającej swoje dziecko) snuje śmiałe marzenia, trochę zwariowane. Zakochuje się szaleńczą, młodzieńczą miłością i idzie za głosem serca, ucieka z domu, popełnia błąd (oddaje...

Czemu złota rybka nie przekupiła rybaka? Czemu rybak nie wykorzystał sytuacji i nie odszedł od swojej marudnej żony?
A może zmienić jej bieg i przekręcić tą historię?
Żył sobie może dobry może zły rybak, który miał ukryte pragnienia. Wreszcie wyrwać się z tej starej chałupy i wiecznie narzekającej żony. Po kolejnej kłótni, poszedł na ryby - lepiej mieć święty spokój, niż słuchać tego jazgotu swojej kobiety.
W milczeniu siedział i kontemplował, co chciałby mieć i osiągnąć. I wtedy pojawiła się ona - duża, okrągła i zaplątana w jego żyłkę od wędki - ryba.
Rybak jak to miał w zwyczaju nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu. Już zaczął przeliczać, co mógłby dostać za taki okaz. Niestety rybka nie mówiła, jak to gdzieś kiedyś słyszał. A może udawała? Zaczął ją testować, jednak bez skutku, nie powiedziała nic.
Zaczął intensywnie myśleć, co może zrobić i wpadł na pomysł. Koniec z marudna żona, koniec z życiem, które z nią mam idę nacieszyć się tym co mi zostało.
Wyruszył w drogę zostawiwszy cała swoją przeszłość za sobą, ukradł wiaderko do którego włożył rybkę i poszedł w sina dał.... A co było dalej....Starzec sprzedał rybkę za bezcen, nacieszył się wolnością jednak po pewnym czasie stęsknił się za tą swoją marudna kobitką. I wrócił stęskniony do rodzinnego domu. A czy tam był przyjęty z utęsknieniem??? Czy był to szczęśliwy dzień? Pozostawiam to bez odpowiedzi.....

Czemu złota rybka nie przekupiła rybaka? Czemu rybak nie wykorzystał sytuacji i nie odszedł od swojej marudnej żony?
A może zmienić jej bieg i przekręcić tą historię?
Żył sobie może dobry może zły rybak, który miał ukryte pragnienia. Wreszcie wyrwać się z tej starej chałupy i wiecznie narzekającej żony. Po kolejnej kłótni, poszedł na ryby - lepiej mieć święty spokój, niż...

Do poprawy wybrałam klasyczną bajkę Disneya „Kopciuszka”.
Praktycznie cała opowieść skupia się na pokazaniu smutnego losu sieroty. A zakończenie jest już klasykiem w umysłach: przyszła dobra wróżka, pojawił się książę i żyli długo i szczęśliwie. Odczarowałabym ten schemat. Widzimy przecież przemoc psychiczną i fizyczną macochy nad pasierbicą. Dodałabym wątek próby ratowania się, może przez zaprzyjaźnione zwierzęta które poszukiwałyby rodziny, przyjaciół… Matka chrzestna?, a gdzie była wcześniej? A może właśnie zwierzaki znalazły wróżkę gotową pomóc Kopciuszkowi. A teraz bal, który jest spędem panien, aby książę mógł sobie wybrać narzeczoną, a dziewczęta piszczą z zachwytu. Współczesny Kopciuszek po pierwsze powinien odzyskać swoje imię i pozwoliłabym jej cieszyć się wolnością, przyglądać ludziom, a nie próbować oczarować księcia. Właśnie taką postawą może zwrócić na siebie jego uwagę. Może mu wręcz dać kosza (przecież mnie nie znasz, nic o mnie nie wiesz itp.) i uciec gubiąc sławny bucik. On ją szuka, odnajduje (klasyka), A ślub nie tak od razu. Dziewczyna powinna najpierw rozwiązać problem rodzinny: macocha powinna ponieść karę, siostry zrozumieć swoje błędy, a ona własną godność. Dopiero z tego poziomu może przyjąć oświadczyny księcia i może odbyć się wspaniały ślub.

Do poprawy wybrałam klasyczną bajkę Disneya „Kopciuszka”.
Praktycznie cała opowieść skupia się na pokazaniu smutnego losu sieroty. A zakończenie jest już klasykiem w umysłach: przyszła dobra wróżka, pojawił się książę i żyli długo i szczęśliwie. Odczarowałabym ten schemat. Widzimy przecież przemoc psychiczną i fizyczną macochy nad pasierbicą. Dodałabym wątek próby ratowania...

Jedyną zmianą byłoby to, że Bestia się nie zmienił.W złości rzucał kruchą porcelaną, łamiąc serca zaklętych ludzi, odbierając im nadzieję na powrót do dawnych postaci. Patrzył z pogardą na pokruszone na podłodze szczątki, w których nie było już życia, które stały się tylko zwykłymi przedmiotami. Tak samo jak patrzył na nich, gdy byli jeszcze ludźmi, nic nie znaczącymi których można tak łatwo zastąpić.
Gdy do zamku przybyła Bella, Bestia od początku wiedział co z nią zrobi. Zaprowadził ją do lochów, gdzie zamknięty był jej ojciec. Otwarł kraty, dziewczyna wołała ojca. Widząc, że nie reaguje, podbiegła do niego.Wtedy dostrzegła, że jego twarz zastygła już na zawsze w grymasie przerażenia, a na piersi miał ranę, otoczoną zakrzepłą już krwią.Bestia śmiejąc się zatrzasnął kratę, zostawiając ją z martwym ojcem. Mogła oglądać jego rozkład z pierwszego rzędu.Z tą rozkoszującą myślą, udał się do swoich komnat. Przez następne dni słyszał krzyki dziewczyny, wielokrotnie odwiedzała go służba z błaganiami, aby ją uwolnił, jednak Bestia był nieugięty. Następnego dnia krzyki ucichły. Potwór zszedł zobaczyć co się stało. Gdy ujrzał celę, jego oczy rozbłysły radością, wybuchnął tak radosnym śmiechem, jakiego nikt nie słyszał od czasów gdy był dzieckiem. Służba zeszła na dół, a ich twarze pokryła maska przerażenia. Bella leżała obok ojca, z jedną z jego kości przeszywającą jej pierś. Zrobiła to, by uwolnić się od powolnej śmierci, nie mogła bowiem wiedzieć, że tej nocy służba chciała ją uwolnić

Jedyną zmianą byłoby to, że Bestia się nie zmienił.W złości rzucał kruchą porcelaną, łamiąc serca zaklętych ludzi, odbierając im nadzieję na powrót do dawnych postaci. Patrzył z pogardą na pokruszone na podłodze szczątki, w których nie było już życia, które stały się tylko zwykłymi przedmiotami. Tak samo jak patrzył na nich, gdy byli jeszcze ludźmi, nic nie znaczącymi...

Postanawiam zmienić historię ,,Dzwonnika z Notre Dame''

Często w bajkach pojawia się motyw pięknej kobiety, która zwraca uwagę na zwykłego, szarego mężczyznę, który tak naprawdę nic sobą nie reprezentuje. Kobieta po prostu ma być piękna, posłuszna i traktować go jak króla, a on sam może chodzić brudny i ją zdradzać, przecież to on rządzi! Taki sam motyw widzimy w bajce o dzwonniku - cudowna Esmeralda zakochuje się w nieurodziwym Quasimodo. W mojej wersji Quasimodo jest urodziwym blondynem o niebieskich oczach, a Esmeralda nie wyróżnia się ani szczupłą talią, ani złotymi lokami i po prostu jest przeciętną dzwonnicą. Quasimodo spotyka ją przypadkiem i urzeka go jej inteligencja i dojrzałość, nie spotkał się dotąd z kobietą, która myślałaby o czymś więcej niż zabawie i sukniach. Zaczyna patrzeć na nią oczami duszy i wie, że stracił dla dziewczyny głowę. W tamtych czasach Quasimodo jest jednym z niewielu mężczyzn, którzy szczerze kochają wybrankę. Nie traktuje jej jak obiekt do spełniania zachcianek tylko po prostu jak wartościową partnerkę.

Postanawiam zmienić historię ,,Dzwonnika z Notre Dame''

Często w bajkach pojawia się motyw pięknej kobiety, która zwraca uwagę na zwykłego, szarego mężczyznę, który tak naprawdę nic sobą nie reprezentuje. Kobieta po prostu ma być piękna, posłuszna i traktować go jak króla, a on sam może chodzić brudny i ją zdradzać, przecież to on rządzi! Taki sam motyw widzimy w bajce o...