Szczerze, za nic na świecie nie zgodziłabym się na zmianę przepięknych klasyków. W świecie przepełnionym elektroniką i techniką, gdzie większość społeczeństwa zamiast czytać książki woli ich ekranizację, audiobooka czy zwykłe streszczenie. Gdzie wiele osób ma problem by porozmawiać na żywo z rodziną, znajomymi tylko siedzi w świecie wirtualnym. Pełno teraz remakeów, które nie umywają się do oryginałów. Więc zamiast usilnie coś zmieniać, poprawiać i pstrykać selfie wyłącz smartfona i obejrzyj z dzieckiem (bądź samemu) bajkę i przypomnij sobie kiedy ją oglądałaś pierwszy raz...

Szczerze, za nic na świecie nie zgodziłabym się na zmianę przepięknych klasyków. W świecie przepełnionym elektroniką i techniką, gdzie większość społeczeństwa zamiast czytać książki woli ich ekranizację, audiobooka czy zwykłe streszczenie. Gdzie wiele osób ma problem by porozmawiać na żywo z rodziną, znajomymi tylko siedzi w świecie wirtualnym. Pełno teraz remakeów, które...

Gdybym mogła dokonać korekty na miarę naszych czasów to z miłą chęcią stworzyłabym historię "Kopciuszka" dokonując inwersji ról. Mielibyśmy biednego, zapuszczonego chłopaka i wspaniałą, bogatą kobietę, która pomaga mu wyjść ze skorupy, inwestując w niego swoje bogactwo - nie tylko materialne. Można by dzięki temu prześledzić głęboką, wielowymiarową przemianę bohatera- który dostałby zastrzyk gotówki do podjęcia fajnej edukacji, pomoc w zakupie nowego mieszkania i oddalenia się od rodziny, która działała na niego destrukcyjnie (ojczym i źli bracia!). Do tego nowa garderoba, fryzura. Jak szaleć to szaleć.. Oczywiście historia zakończyłaby się w jedyny słuszny sposób. Ona zrozumiałaby że największą wartość mają sprawy, za które nie da się zapłacić, a on zrozumiałby że szczęście i los zależą tylko od niego, wykorzystując daną mu szansę na lepsze życie. Koniec końców zainwestowaliby tworząc Bezpieczną Przystań, dla wszystkich tych, którym potrzebna jest pomoc na starcie ;)

Gdybym mogła dokonać korekty na miarę naszych czasów to z miłą chęcią stworzyłabym historię "Kopciuszka" dokonując inwersji ról. Mielibyśmy biednego, zapuszczonego chłopaka i wspaniałą, bogatą kobietę, która pomaga mu wyjść ze skorupy, inwestując w niego swoje bogactwo - nie tylko materialne. Można by dzięki temu prześledzić głęboką, wielowymiarową przemianę bohatera- który...

Kwestia animacji jest - dla mnie przynajmniej - bardziej skomplikowana, niż wydawać się może. W pierwszym odruchu pojawia się we mnie wielki sprzeciw dla zmian w pierwowzorach. Mimo wad wydają się jedyne, wielkie, niepowtarzalne. Szacunek do ich znaczenia w kulturze rośnie do stopnia uniemożliwiającego pozwolenie na jakiekolwiek poprawki. Po pierwszym odruchu przychodzi jednak bardziej chłodny moment zastanowienia i wyobrażam sobie młodych odbiorców - oni są tu najważniejsi - i myślę, że przez dziesiątki lat istnienia animacji wiele się zmieniło i nowoczesna wersja królewny Śnieżki będzie dla nich przystępniejsza i przyniesie tę korzyć, że się z ową opowieścią zapoznają. Gdy emocje całkiem opadną myślę sobie też o tym, że na przestrzeni tysięcy lat ludzkiej działalności artystycznej przeróbki i inspiracje powtarzały się i miały się bardzo, bardzo dobrze. W tej chwili największy mój lęk dotyczy nowych wersji, które mogą przejąć stare. Lękam się, że wyprą one z pamięci i obiegu te wielkie kamienie milowe kina. W bajkach chętnie zmieniłabym delikatnie szkodliwe ideologie. Pojawiające się kiedyś patriarchat, rasizm, ksenofobia, nacjonalizmy są dla mnie postawami, których dzieci nie powinny przyswajać. W zamian za to chętnie zaoferuję im tolerancję i empatię. A nade wszystko chyba miłość do siebie. Oprócz tego chętnie widziałabym wszystkie złe postaci nie karane za swoje błędy, a nagradzane za przemianę na dobre.
Z własnego mojego kaprysu zmodyfikowałabym baśń o Jasiu i Małgosi. Chciałabym oczywiście nawrócenia baby jagi na jasną stronę, której nie trzeba by palić w piecu, ale która sama wypuściłaby dzieci i zaopatrzone w ciasteczka odesłała do domu. Oprócz tego ojciec powinien zrozumieć błąd, porzucić macochę i wybrać się na poszukiwanie swoich pociech.

Kwestia animacji jest - dla mnie przynajmniej - bardziej skomplikowana, niż wydawać się może. W pierwszym odruchu pojawia się we mnie wielki sprzeciw dla zmian w pierwowzorach. Mimo wad wydają się jedyne, wielkie, niepowtarzalne. Szacunek do ich znaczenia w kulturze rośnie do stopnia uniemożliwiającego pozwolenie na jakiekolwiek poprawki. Po pierwszym odruchu przychodzi...

Odświeżenie może przydać się historii "Pięknej i Bestii". Może rolę Pięknej powinna w nowej wersji odgrywać dziewczyna o pięknej osobowości, charakterze i niekoniecznie klasycznie piękna (w myśl zasady "nie to ładne, co ładne, ale to, co się komu podoba). Bestią może równie dobrze być potencjalnie czarny charakter, finansowy aferzysta, czy jakiś inny mężczyzna z problemami życiowymi. Piękna zostaje żoną Bestii np. przez szantaż, albo dla uratowania rodziny z problemów finansowych, które spowodował właśnie Bestia. Fabuła się rozwija, a na końcu nie tylko okazuje się, że bohaterowie się zakochali, ale też dojrzeli. Bestia nie zmienił się całkowicie, ale jest na dobrej drodze do takiej zmiany, a Piękna poznała już mroki życia i nabrała doświadczenia.

Odświeżenie może przydać się historii "Pięknej i Bestii". Może rolę Pięknej powinna w nowej wersji odgrywać dziewczyna o pięknej osobowości, charakterze i niekoniecznie klasycznie piękna (w myśl zasady "nie to ładne, co ładne, ale to, co się komu podoba). Bestią może równie dobrze być potencjalnie czarny charakter, finansowy aferzysta, czy jakiś inny mężczyzna z problemami...

Nie ma się co łudzić, że historia Arielki mogłaby się wydarzyć w obecnych czasach. Rozumiem, że narkotyki są łatwo dostępne, ale rozmawianie z syrenami, albo co dziwniejsze zakochanie się w stworzeniu wodnym to lekka przesada. Co może być nie tak z młodym, przystojnym i (tak się wydaje) bystrym księciem? W dzisiejszych czasach, jeśli byłby mało zaradny, zdecydowałby się przecież na konto na tinderze i sprawa z głowy. Najbardziej zaniepokoiła mnie wzmianka o głosach w głowie, to naprawdę poważny objaw jednej z nieciekawych chorób psychicznych. Po kilku dniach ujrzał swoją ukochaną, ale już w innej formie - jako zwykłą dziewczynę, nie rybę, co wpłynęło na mniejsze zainteresowanie księcia (był fetyszystą). Czerwono włosa wydała mu się z bliska nieco mniej atrakcyjna, a w dodatku zachowywała się jak autystyczna osoba; nie potrafiła się porozumieć z ukochanym. W tej całej sytuacji była jeszcze jedna kobieta, nieco bardziej pociągająca, jednak to historia na inną opowieść (książę był też nimfomanem). Cała ,,bajka'' skończyła się na plaży, gdzie został znaleziony nasz bohater i bezpiecznie przetransportowany do szpitala psychiatrycznego z którego uciekł tydzień temu. Lekarze są dobrej myśli.

Nie ma się co łudzić, że historia Arielki mogłaby się wydarzyć w obecnych czasach. Rozumiem, że narkotyki są łatwo dostępne, ale rozmawianie z syrenami, albo co dziwniejsze zakochanie się w stworzeniu wodnym to lekka przesada. Co może być nie tak z młodym, przystojnym i (tak się wydaje) bystrym księciem? W dzisiejszych czasach, jeśli byłby mało zaradny, zdecydowałby się...

Historia Disneya, która zdecydowanie powinna wyglądać nieco inaczej, to moim zdaniem "Mała Syrenka". Nastolatka zakochuje się w mężczyźnie, którego nota bene zupełnie nie zna i robi wszystko, aby ten także się nią zauroczył. Jest w stanie oddać to, co dla niej najcenniejsze (najpiękniej śpiewająca syrena pozbywa się głosu!), byle tylko zdobyć ukochanego. Ostatecznie oczywiście mamy happy end i Arielka z księciem żyją długo i szczęśliwie. A gdyby tak zauważyć, że miłość to niekoniecznie zupełne wyrzekanie się siebie, że wielkie uczucie nie musi wymagać wielkich poświęceń i rezygnacji z własnych aspiracji. Co byłoby, gdyby książę nie odwzajemnił mimo wszystko miłości dziewczyny? Ta zostałaby z niczym, poniosłaby ostateczną klęskę. Opowieść skierowana zwłaszcza do młodych dziewczynek powinna zachęcać je do pielęgnowania własnych zalet, a nie przygotowywać do walki o uczucie za wszelką cenę- bo w realnym świecie taka walka niekoniecznie byłaby zwieńczona sukcesem.

Historia Disneya, która zdecydowanie powinna wyglądać nieco inaczej, to moim zdaniem "Mała Syrenka". Nastolatka zakochuje się w mężczyźnie, którego nota bene zupełnie nie zna i robi wszystko, aby ten także się nią zauroczył. Jest w stanie oddać to, co dla niej najcenniejsze (najpiękniej śpiewająca syrena pozbywa się głosu!), byle tylko zdobyć ukochanego. Ostatecznie...

Każdy z nas zna historię niesamowitej, buntowniczej Arielce. To tak kolorowa postać, wyróżniająca się od pierwotnych księżniczek, które były w większości grzecznymi dziewczynkami. Mała syrenka była symbolem silnej kobiety, która nie wie jak odnaleźć się w miłości, która chce ją okiełznać. Samo jej imię oznacza po hebrajsku ‘’lew Boga’’, co od razu ilustruje nam cały jej charakter.
Jednocześnie ubolewam nad tym co zrobiła jej miłość, szczególnie w oryginalnym opowiadaniu, które wcale nie kończy się happy endem. Uczucie do pewnego ludzkiego mężczyzny zabiera jej nogi, rodzinę oraz możliwość robienia tego co tak bardzo kochała, w zamian dając jej ból i niekończące się pasmo cierpień.
A gdyby tak pokazać tej biednej syrence, że sama w sobie jest niesamowita?
A co gdyby jej tata pozwalał jej być niesforną i kochał ją za to jaka jest?
A co gdyby jej siostry od samego początku pozwalały jej być jedynie dzieckiem, a nie równą im?
Myślę, że delikatne zmiany w wychowaniu Arielki miałyby ogromny wpływ na jej losy. Pozwoliłyby jej szukać szczęścia w sobie, a nie w nieznanym.

Każdy z nas zna historię niesamowitej, buntowniczej Arielce. To tak kolorowa postać, wyróżniająca się od pierwotnych księżniczek, które były w większości grzecznymi dziewczynkami. Mała syrenka była symbolem silnej kobiety, która nie wie jak odnaleźć się w miłości, która chce ją okiełznać. Samo jej imię oznacza po hebrajsku ‘’lew Boga’’, co od razu ilustruje nam cały jej...

W dzieciństwie moją ulubioną bajką był "Kopciuszek". To, że chciałam być wtedy szczupłą blondynką (a jestem naturalną brunetką), to raz, a dwa: marzyłam o księciu, który porwie mnie do tańca na wielkim balu (a ja oczywiście będę wirować, bo od tak ujawnię talent taneczny, którego jak dotąd nie odkryłam). Po latach autentycznie zamysł historii zaczął mnie irytować. Obudził się we mnie feministyczny kawałek, a całą historię widziałabym tak:
Kopciuszek knuje z myszami, jak pozbyć się macochy i złych sióstr. Gotując dba o to, by "rodzinka" cierpiała na problemy gastryczne, laksacja mile widziana. Sprzątając, nie omieszka pomylić się tak, by zawartość biżuterii jednej z sióstr znalazła się w kufrze drugiej, rzucając tym samym ziarno niezgody między rodzeństwo. Po ogłoszeniu balu, z pomocą matki chrzestnej nabywa volvo, dzięki któremu może szybko przemieścić się do zamku. Tam, na miejscu, absolutnie nie startuje w konkursie na żonę księcia. Oferuje za to swoje zdolności organizacyjne w przygotowaniu balu, aplikując tym samym na stanowisko menadżerki sali. Zyskując niezależność finansową, rezygnuje z mieszkania z macochą i jej córkami. Żyje w zamku długo i szczęśliwie, spełniając się zawodowo i towarzysko. Myszy zabiera ze sobą, bo przyjaźń wciąż gra dla niej pierwsze skrzypce ;)

W dzieciństwie moją ulubioną bajką był "Kopciuszek". To, że chciałam być wtedy szczupłą blondynką (a jestem naturalną brunetką), to raz, a dwa: marzyłam o księciu, który porwie mnie do tańca na wielkim balu (a ja oczywiście będę wirować, bo od tak ujawnię talent taneczny, którego jak dotąd nie odkryłam). Po latach autentycznie zamysł historii zaczął mnie irytować. Obudził...

Zdecydowanie wzięła bym pod warsztat bajkę "Śpiąca Królewna".
1. DLACZEGO Diabolina nie zasługuje na zaproszenie? W bajce nie dostajemy nawet krztyny wyjaśnienia, nie zampraszamy jej na imprezkę bo tak. Może chociaż jedna scena z jej przestępczego życia? Może chociaż jakieś ujęcie jak karmi łabędzie chlebem, albo zakrzywia rogi książek?
2. Straszna i zła Diabolina chce nam zabić córkę więc wypędźmy ją na środek lasu bez słowa wyjaśnienia, niech dorasta z trzema najmniej kompetentnymi do tej roboty wróżkami w królestwie... A gdyby tak zwerbować super rycerzy i pod osłoną nocy przewieźć ją do odległej posiadłości zostawiając jej jakiś list z wyjaśnieniami? Szkolić ją do walki i dawać jej lekcje z oklumencji coby była przygotowywana na każdym froncie? Chętnie obejrzałabym wielką bitwę Diabolina ciskająca na prawo i lewo wrzecionami vs silna i nieżależna Aurora pośród cierni i śpiących straży zakończona twierdzeniem królewny : Kurczę ten konflikt generalnie jest głupi, czy ja Ci coś zrobiłam? Hmmm w sumie to nie (odpowiada Diabolina po namyśle) cofam klątwę, zostawmy ich wszystkich śpiących i idźmy na lody waniliowe.
3. Aurora jest chodzącym głuptaskiem (wynik wychowywania w dziczy przez trzy nierozgarnięte wróżki?). Może tak zrobić z niej zbuntowaną nastolatkę, której trzeba więcej od życia niż 30 sekundowy taniec z obcym typkiem na polanie? Może w zamian ucieszy się z myśli o poznaniu biologicznych rodziców?

Zdecydowanie wzięła bym pod warsztat bajkę "Śpiąca Królewna".
1. DLACZEGO Diabolina nie zasługuje na zaproszenie? W bajce nie dostajemy nawet krztyny wyjaśnienia, nie zampraszamy jej na imprezkę bo tak. Może chociaż jedna scena z jej przestępczego życia? Może chociaż jakieś ujęcie jak karmi łabędzie chlebem, albo zakrzywia rogi książek?
2. Straszna i zła Diabolina chce...

Cudowna lampa Aladyna - wersja zmieniona ;)
Pocieranie gwałtowne, wręcz agresywne obudziło ducha zamieszkującego lampę. Znudzony, zrozpaczony wyłonił się w oparach dymu przed mizernym i zlęknionym chłopcem.
- O duchu złoty! - westchnęło dziwne stworzenie, po czym padło na kolana.
Duch machnął z rezygnacją eteryczną ręką i przyjrzał się kolejnemu panu. Ileż to razy spoglądał w nową twarz, łasą na bogactwa, chytrą i rozbawioną. Lecz tym razem spotkało go wielkie zdziwienie, bo otóż przed nim klęczał mały chłopiec, spoglądający na niego z ufnością przypisaną tylko bogom.
-Jakie jest twe życzenie? - zapytał duch.
Chłopiec nie rozumiejąc pokręcił głową. Patrzył na ducha jedynie, oddychał niczym ryba pozbawiona wody.
Cóż to za dziwy pomyślała zjawa.
- Jakież jest Twoje żądanie!- huknął na tę miernotę.
-Przyszedłem Cię uwolnić - szepnął ledwo słyszalnie chłopiec - Pragnę, byś był wolny!
Dwie rzeczy przydarzyły się jednoczenie. Huknęło, błysnęło, a z ciała ducha zniknęła dziwna eteryczność, a powstało coś twardego i zbitego. Mięśnie. Duch, nie duch wrzasnął przeraźliwie, a jego dudniący glos poruszył górę.
Miał ciało! Był wolny!

Cudowna lampa Aladyna - wersja zmieniona ;)
Pocieranie gwałtowne, wręcz agresywne obudziło ducha zamieszkującego lampę. Znudzony, zrozpaczony wyłonił się w oparach dymu przed mizernym i zlęknionym chłopcem.
- O duchu złoty! - westchnęło dziwne stworzenie, po czym padło na kolana.
Duch machnął z rezygnacją eteryczną ręką i przyjrzał się kolejnemu panu. Ileż to razy...