Moje pragnienie przybrałoby postać pięcioletniej dziewczynki z długimi ciemnymi warkoczami oraz wielkimi, radosnymi, błękitnymi oczami. Byłaby to młoda wersja mnie, ja sprzed kilkunastu lat. Małe dziecko pełne nadziei, wiary w ludzi, wiary w dobro, przepełnione dziecięcą naiwnością i nierozumiejące wielu rzeczy. Chciałabym, żeby chociaż czasami zaraziłaby mnie tym dziecięcym urokiem, który odmieniłby moje już dorosłe dni. Dni przepełnione obowiązkami, dni już nie takie beztroskie i bajkowe. Pełne nerwów, stresu, gonitwy. Chciałabym dzięki niej uciec ze wszystkich schematów, które mnie otaczają, poczuć się tak zwyczajnie, normalnie jak każde szczęśliwie dziecko.

Moje pragnienie przybrałoby postać pięcioletniej dziewczynki z długimi ciemnymi warkoczami oraz wielkimi, radosnymi, błękitnymi oczami. Byłaby to młoda wersja mnie, ja sprzed kilkunastu lat. Małe dziecko pełne nadziei, wiary w ludzi, wiary w dobro, przepełnione dziecięcą naiwnością i nierozumiejące wielu rzeczy. Chciałabym, żeby chociaż czasami zaraziłaby mnie tym...

Zaczyna się od impulsu. Impuls staje się myślą. Myśl marzeniem. Marzenie czynem. Głowa pełna ognia, który rozpala i niszczy, nalega i wymaga. Ogień - tą właśnie fizyczną postać przybierze moje pragnienie. Trawiące i piekąca, niszczące wszystko co stanie mu na drosze do celu. Niepokonany żywioł, który tylko jednej broni boi się niezmiernie - wody która jest fizyczną postacią spadku motywacji człowieka. Płomień nieugaszony, podsycany marzeniem, wizją i przeróżnymi technikami motywcyjnymi trawi bezlitośnie wszystko co spotka na swojej drodze i mknie niezatrzymanie w kierunku celu. Drży, czerwienieje, lekko poddaje się powiwu wiatru czyli ludzkiej opinii i choć chwilowo pod jej wpływem zbacza z drogi to ostatecznie rusza do przodu ze zdwojoną siłą.

Zaczyna się od impulsu. Impuls staje się myślą. Myśl marzeniem. Marzenie czynem. Głowa pełna ognia, który rozpala i niszczy, nalega i wymaga. Ogień - tą właśnie fizyczną postać przybierze moje pragnienie. Trawiące i piekąca, niszczące wszystko co stanie mu na drosze do celu. Niepokonany żywioł, który tylko jednej broni boi się niezmiernie - wody która jest fizyczną postacią...

Nazwałam to GULA, tą chęć do zdobycia czegoś. Gula jest moją wierną towarzyszką. Czasem chowa się w głąb mojego ciała, siedzi cicho w moim wnętrzu i niemal udaje mi się o niej zapomnieć, a czasem wyrywa się na zewnątrz, krzycząć głośno, zapierając mi dech. Jest galaretowata, bez określonego kształtu, choć czasem, w sytuacjach gdy tak bardzo chce się wydostać, można wyodrębnić poszczególne kończyny. Szczególnie ręce wyciągające się w konktetnym kierunku. W stanie spoczynku, gdy cofa się do wnętrza mojego ciała Gula ma jasny niebieskawy kolor, ale gdy spotka na swojej drodze coś czego pragnie, to jej odcień nabiera mocy, przypomnina burzowe chmury. I tak nie pozwala mi zapomnieć o niezaspokojonej potrzebie..

Nazwałam to GULA, tą chęć do zdobycia czegoś. Gula jest moją wierną towarzyszką. Czasem chowa się w głąb mojego ciała, siedzi cicho w moim wnętrzu i niemal udaje mi się o niej zapomnieć, a czasem wyrywa się na zewnątrz, krzycząć głośno, zapierając mi dech. Jest galaretowata, bez określonego kształtu, choć czasem, w sytuacjach gdy tak bardzo chce się wydostać, można...

Moje pragnienie kiedyś chyba nie miało formy, wtedy się nad nim nie zastanawiałam, nie próbowałam wizualizować, po prostu było, niematerialne, czające się gdzieś w podświadomości. Teraz nie może już mieć formy oryginalnej, tylko mojej, autorskiej. Dawno temu przeczytałam coś, co wgryzło się w pamięć i teraz Pragnienie, a także parę innych moich demonów skupionych na tej samej i pokrewnych dziedzinach, przybiera postać napisaną przez kogoś innego. Nie jest to postać ta sama, nie zawsze, nie w przypadku Pragnienia, ale zawsze tak samo wygląda. Musi, inaczej nie może, inaczej ja już nie potrafię. Moje Pragnienie jest pomarańczoworude, włochate, czwororęczne, bardzo silne i zdecydowanie zafiksowane na książkach. Dlaczego takie? Wyobraźcie sobie sprzedawcę, który odmawia wydania książki osobnikowi zdolnemu powyrywać mu wszystkie kończyny i nawet się przy tym nie zmęczyć. Raczej tego nie robi, ale sposób, w jaki potrafi zawinąć górną wargę, odsłaniając nie­prawdopodobnie żółte kły, sprawia jakoś, że kwestia zapłaty mogłaby zostać pominięta. Spróbujcie takiemu książkę odebrać. Albo pożyczoną oddać w stanie wskazującym na używanie niezgodnie z przeznaczeniem.
Tak, moje Pragnienie wygląda jak Bibliotekarz. Ten Bibliotekarz. Najlepszy, jakiego wymyślono. Orangutan.

Moje pragnienie kiedyś chyba nie miało formy, wtedy się nad nim nie zastanawiałam, nie próbowałam wizualizować, po prostu było, niematerialne, czające się gdzieś w podświadomości. Teraz nie może już mieć formy oryginalnej, tylko mojej, autorskiej. Dawno temu przeczytałam coś, co wgryzło się w pamięć i teraz Pragnienie, a także parę innych moich demonów skupionych na tej...

Dla mnie pragnienie jest czymś, dalekim w osiągnięciu. Bo właśnie takie cele sobie obieram. Lubię ryzykować i wymagać od siebie. Pragnienie jest jednak czymś co za wszelką cenę staram się zdobyć. Nie patrzę na to obojętnie, bez motywacji do osiągnięcia tego. Jeśli coś nie wymaga mojego wysiłku i ciężkiej pracy traci moje zainteresowanie i wartość. Dlaczego tak jest? Czy znasz kogokolwiek kto nie lubi uczucia spełnienia, kogoś kto nie cieszy się po osiągnięciu sukcesu? Szczerze, wątpię. Ja należę do tej grupy ludzi, którzy niesłychanie cieszą się ze swojego sukcesu. Sukces smakuje tym lepiej im więcej wysiłku w niego włożyliśmy. Faktem jest, że porażka po tak dużym wysiłku również boli mocniej, niżeli bez wysiłku. Gruntownym zachowanie w tym przypadku jest nie załamywanie się i porzucanie dalszego rozwoju. Lecz zrozumienie tego “kopniaka od życia” jako motywacja do dalszego działania i rozwoju osobistego w danej dziedzinie. Gwarantuję, że wtedy efekty będą cieszyć coraz bardziej, z sukcesu na sukces.

Dla mnie pragnienie jest czymś, dalekim w osiągnięciu. Bo właśnie takie cele sobie obieram. Lubię ryzykować i wymagać od siebie. Pragnienie jest jednak czymś co za wszelką cenę staram się zdobyć. Nie patrzę na to obojętnie, bez motywacji do osiągnięcia tego. Jeśli coś nie wymaga mojego wysiłku i ciężkiej pracy traci moje zainteresowanie i wartość. Dlaczego tak jest? Czy...

Pragnienie - to sztuka pożądania którą się z czasem wypracowuję, z cierpliwością , która uczy nas pokory .

Moje pragnienie zawsze charakteryzuje się wielką cierpliwością do ludzi jak i do przedmiotów, wypracowywane z dnia na dzień - jest bardzo pouczające i pokazuje nam priorytety które są nam niezbędne .

Pragnienie - to sztuka pożądania którą się z czasem wypracowuję, z cierpliwością , która uczy nas pokory .

Moje pragnienie zawsze charakteryzuje się wielką cierpliwością do ludzi jak i do przedmiotów, wypracowywane z dnia na dzień - jest bardzo pouczające i pokazuje nam priorytety które są nam niezbędne .

Jest to mały przyjazny duszek, którego widzę tylko ja. Jest ciągle uśmiechnięty i ma spokojny, stonowany głos. Gdziekolwiek się nie znajdę podsuwa mi zawsze jakąś myśl na temat tego czego mi brakuje i o co powinnam się postarać. Odczytuje moje myśli i zawsze wyczuwa czego mi brak.

Jest to mały przyjazny duszek, którego widzę tylko ja. Jest ciągle uśmiechnięty i ma spokojny, stonowany głos. Gdziekolwiek się nie znajdę podsuwa mi zawsze jakąś myśl na temat tego czego mi brakuje i o co powinnam się postarać. Odczytuje moje myśli i zawsze wyczuwa czego mi brak.

Moje pragnienie miało by postać małego zielonego stworka siedzącego na ramieniu, który szeptałby do ucha no kup tą książkę...... Kocham czytać i gdziekolwiek jestem ja zawsze mam ze sobą książkę.Jest dla mnie spełnieniem nic mnie tak nie uszczęśliwia.

Moje pragnienie miało by postać małego zielonego stworka siedzącego na ramieniu, który szeptałby do ucha no kup tą książkę...... Kocham czytać i gdziekolwiek jestem ja zawsze mam ze sobą książkę.Jest dla mnie spełnieniem nic mnie tak nie uszczęśliwia.

Rozleniwione, odziane w woale zwiewne i lekkie, półleży w mojej pościeli dręczące Pragnienie. Leniwie wodzi za mną wzrokiem wzrokiem bo wie, że widzę je w każdym lustrze, że czuję ten delikatny zapach gdziekolwiek na chwilę przystanę, słyszę szelest jego (jej?) jedwabnych szat w każdym momencie gdy zawieje ledwo odczuwalny wiatr lub gdy zaledwie zmieszam powietrze westchnieniem. Pragnienie jest niby kobieta, której nie sposób się oprzeć. Ta wiotka niepozorna postać ze snu, z głębi duszy, może wpleść się we włosy, wtopić w myśli tak niezauważalnie, że nawet nie zauważam, że tam jest. Ale nie da się uciec od świadomości, że podąża za mną wszędzie, kryje się w każdym słowie, myśli. Burzy spokój, plącze każdy krok. Póki jej nie ulegnę nie zaznam spokoju. Ot, taka natura cicho szepczącego w ucho Pragnienia.

Rozleniwione, odziane w woale zwiewne i lekkie, półleży w mojej pościeli dręczące Pragnienie. Leniwie wodzi za mną wzrokiem wzrokiem bo wie, że widzę je w każdym lustrze, że czuję ten delikatny zapach gdziekolwiek na chwilę przystanę, słyszę szelest jego (jej?) jedwabnych szat w każdym momencie gdy zawieje ledwo odczuwalny wiatr lub gdy zaledwie zmieszam powietrze...

"Oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota..." - Pragnienie to ja w wieku lat pięciu. Dziwię się, że moi starsi bracia nie podrzucili mnie Cyganom, dorzucając do mojego modelu nawet prawie kompletną kolekcję obrazków z gum Turbo...

"Oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota, oddaj mi pilota..." - Pragnienie to ja w wieku lat pięciu. Dziwię się, że moi starsi...