Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

nadziusia
stokrotka
mitomo
karodi
Dominika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

nadziusia
stokrotka
mitomo
karodi
Dominika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Od kiedy przyszedłem na świat, mieszkam w tym samym mieście. Wielu męczy miejskie życie, mi jednak ono nie przeszkadza. Wstaję przed wschodem słońca i czekam, aż ludzie zaczną wyłaniać się ze swoich domów. Nad ranem, wielu chodzi zmęczonych, jakby jeszcze się do końca nie obudzili, mylą autobusy i spóźniają się do pracy czy szkoły. Po południu robi się tłoczniej. Niektórzy spieszą gdzieś, mają wyznaczony cel. Inni chodzą zamyśleni, jakby nie wiedzieli gdzie tak do końca idą. Czasami latam za takimi marzycielami i bardzo często okazuje się, że faktycznie ich wędrówka nie miała żadnego celu. Idą przez długi czas, losowo skracając to w prawo, to w lewo. Później nagle wracają na ziemię i rozglądają się dookoła, zastanawiając się, gdzie tak właściwie są, po czym kręcąc głową wsiadają do pierwszego tramwaju w kierunku domu. Nocą odbywają się tajne schadzki kochanków, bójki czy nielegalne rozrywki. Później, nad ranem, robi się cicho. I od nowa. Ludzie to bardzo ciekawe stworzenia. Przez całe swoje życie poszukują swojego celu, spełniają marzenia i stają się kimś wielkim, albo z nich rezygnują i przez resztę życia starają się zapełnić pustkę, która po nich zostaje. Mimo braku skrzydeł próbują wznieść się jak najwyżej i sięgnąć gwiazd.

Od kiedy przyszedłem na świat, mieszkam w tym samym mieście. Wielu męczy miejskie życie, mi jednak ono nie przeszkadza. Wstaję przed wschodem słońca i czekam, aż ludzie zaczną wyłaniać się ze swoich domów. Nad ranem, wielu chodzi zmęczonych, jakby jeszcze się do końca nie obudzili, mylą autobusy i spóźniają się do pracy czy szkoły. Po południu robi się tłoczniej. Niektórzy...

Znałem srokę. Wiem, że wróble ze srokami się nie lubią, ale ta była wyjątkowa. Starała się pomagać innym. Nawet ludziom, chociaż ci często byli niewdzięczni. Na przykład raz przyniosła starszej pani kawałek srebrnego materiału. Staruszka często siedziała sama na ławeczce w parku więc sroka chciała babcię pocieszyć. Niestety, swoją empatię przypłaciła długim kurowaniem się. Pewnego razu znalazła owalny przedmiot. Stwierdziła, że jakby go porządnie umyć to pewnie by błyszczał. Poszukiwała więc kogoś, kto będzie zasługiwał na prezent. Przelecieliśmy przez ulicę i park. Trudno było kogoś znaleźć. W końcu sroka powiedziała, że tu się zatrzymamy. Przysiadła na poręczy, zostawiła przedmiot i stwierdziła, że w tym miejscu mieszka fajny człowiek, który zawsze daje jej coś za przyniesienie łupów. Stuknęła dziobem o metal i z mieszkania wyszedł chłopiec z mamą. Ten uśmiechnął się po czym wyciągnął do nas rączkę z kawałkiem ciastka. Sroka dziobnęła kawałek i nawet się ze mną podzieliła. Rzadki okaz z tego ptaka, prawda? Zapytałem się jej dlaczego postanowiła oddać przedmiot właśnie tym ludziom. Odpowiedziała, że mama często płacze bo w domu rzadko jest jej mąż. Gdy wraca wszyscy są szczęśliwi i wychodzą do parku karmić ptaki. Więc ta przynosiła im podarunki do domu. Było to jedyne miejsce, w którym nikt jej nie przeganiał, a domownicy cieszyli się kiedy ją widzieli. Stwierdziła, że dla uśmiechu warto dawać ludziom prezenty. Rzeczywiście radość jest warta nawet więcej niż ciastka!

Znałem srokę. Wiem, że wróble ze srokami się nie lubią, ale ta była wyjątkowa. Starała się pomagać innym. Nawet ludziom, chociaż ci często byli niewdzięczni. Na przykład raz przyniosła starszej pani kawałek srebrnego materiału. Staruszka często siedziała sama na ławeczce w parku więc sroka chciała babcię pocieszyć. Niestety, swoją empatię przypłaciła długim kurowaniem się....

Poniedziałek rano, ludzie jak zwykle śpieszą się do pracy. Jakiś mężczyzna biegnie na tramwaj, zapomniał zamknąć swoją aktówkę, wyleciała z niej bułka, którą chętnie skubnę. Z bloku wychodzi kobieta z dzieckiem. Chłopiec nie nadąża za matką, która zaczyna go ciągnąć. Jakaś staruszka idzie do sklepu, potrąca ją młody chłopak. Kobieta upada a on zdaje się tego nie zauważyć, idzie dalej, w stronę przystanku. Podlatuję na pętlę tramwajową, żaden tramwaj się nie rusza, wszystkie stoją w miejscu, dlaczego one nie jadą? Przecież zapracowani ludzie na nie czekają! Będą się złościć, jak nie dotrą do pracy na konkretną godzinę. Jakiś czas później, tramwaje ruszają - jadą jeden za drugim. Zaraz cała Pestka się zakorkuje. Nie wiem dlaczego, ale nie lubię tego widoku, nie lubię patrzeć na tych zabieganych ludzi… Podlecę na Most Teatralny, zobaczę co tam się dzieje. Tak jak przypuszczałem, korek, tramwaje stoją. Samochody stoją. Kierowcy trąbią, każdy chce jak najszybciej dojechać. Studenci biegną na uczelnie, starsi panowie stoją na przystanku i wspominają swoją młodość. Tylko uczniowie się nie śpieszą, idą powoli, tak jakby szli na rzeź. Kierowcy znowu trąbią, ludzie w tramwajach się niecierpliwią. Motorniczy otworzyli drzwi, kto chce i ma blisko to wysiada i idzie na nogach, a kogo czas nie nagli zostaje. Znowu zaczyna się gonitwa… Głupi ludzie, gonią za czymś co nieistotne, a nie zwracają uwagi na to co tak naprawdę ważne. Jak to dobrze, że jestem gołębiem i jestem wolny…

Poniedziałek rano, ludzie jak zwykle śpieszą się do pracy. Jakiś mężczyzna biegnie na tramwaj, zapomniał zamknąć swoją aktówkę, wyleciała z niej bułka, którą chętnie skubnę. Z bloku wychodzi kobieta z dzieckiem. Chłopiec nie nadąża za matką, która zaczyna go ciągnąć. Jakaś staruszka idzie do sklepu, potrąca ją młody chłopak. Kobieta upada a on zdaje się tego nie zauważyć,...

Czarne dachy, szare ulice, zielone czubki drzew i niebieskie zbiorniki z wodą. A przede wszystkim głowy. Głowy, które czasem przepędzą, czasem dadzą chleb, czasem wysypią ziarenka. Widziane z dołu wyglądają zupełnie inaczej. Mają duże ciała i 4 wystające patyki, które łamią się w dwóch miejscach. Ale zaraz znów się prostują, po czym znów łamią i tak w kółko, a oni jakby tego w ogóle nie czuli. Dolnymi dotykają ziemi albo nas straszą, górne służą do sypania chleba albo ziaren. Ale najważniejsza jest chyba i tak głowa, jak nadlatujemy to ją chronią najbardziej. Może nawet to te głowy wymyśliły wielkie latające maszyny, które robią dużo hałasu i zabierają nam naszą przestrzeń? Czy te głowy nie mogły pomyśleć, że skoro nie mogą latać same to powinny latanie nam, ptakom? Ale niech latają. Nawet ze szkodą dla natury. Szkoda tylko, że i tak nigdy nie będą tak wolni jak my jesteśmy.

Czarne dachy, szare ulice, zielone czubki drzew i niebieskie zbiorniki z wodą. A przede wszystkim głowy. Głowy, które czasem przepędzą, czasem dadzą chleb, czasem wysypią ziarenka. Widziane z dołu wyglądają zupełnie inaczej. Mają duże ciała i 4 wystające patyki, które łamią się w dwóch miejscach. Ale zaraz znów się prostują, po czym znów łamią i tak w kółko, a oni jakby...

- Spitfire! - zakrakała Brylant z uznaniem. Nazywam się tak, bo mam niezłego cela...
Ziu! - i walnąłem ogniem prosto w nos jakiegoś łobuziaka.
Bombardowanie kałomoczem to nasz sport gatunkowy.
Brylant jest zachwycona. Plus dla mnie, Diable. Diabeł to jej absztyfikant. Robi za 'tego trzeciego' bo my zawsze latamy trójkami. Ostatnio ma u niej fory, bo coś pokasłuje i lecą mu smarki z dzioba. Fuj.
~
Siedzimy na Drzewie, Akacja rocznik 82, i podglądamy Gawrony. Wielkie i silne, naprawdę nie chcielibyście dostać od nich z dzioba. My też nie, więcz czekamy na resztę naszego szwadronu. Jak nas będzie więcej, to im damy popalić. To był mój kosz na śmieci! Mam nadzieję, że się zarażą jakimś grzybem!
- Podobno Sójki z Parku jeszcze nie poleciały. - oznajmia Brylant.
- Jak zwykle się zbierają... Ich wuja zabrało to małe tornado na tysięcznym kilometrze...
A potem przylatują nasi i Generałowa wspaniale porywa kanapkę dzieciakowi.
~
Ukrywamy się w koronach, bo ogłoszono alarm. Na dzielnicy jest Pustułka. Niby wiadomo, złapie parę sikorek i po sprawie, ale widziałem, jak dopadła Gołębia. Biedny Benek. Gruchał tak melodyjnie, że na jego koncerty zlatywało się pół osiedla. Osierocił trzy pisklaki.
~
Oglądamy telewizję na balkonie jakiś ludzi. Nie odróżniam ich w zasadzie, pewnie oni też nie, dlatego się tak dziwie ubierają.
- Na ptaszyńca! - mówię. - Słyszysz to, Diabeł? Masz influenzę!
Właśnie o tym powiedzieli w TV. Czasem dziękuję za ludzi i ich wynalazki!
Brylant już nie lubi Diabła.

- Spitfire! - zakrakała Brylant z uznaniem. Nazywam się tak, bo mam niezłego cela...
Ziu! - i walnąłem ogniem prosto w nos jakiegoś łobuziaka.
Bombardowanie kałomoczem to nasz sport gatunkowy.
Brylant jest zachwycona. Plus dla mnie, Diable. Diabeł to jej absztyfikant. Robi za 'tego trzeciego' bo my zawsze latamy trójkami. Ostatnio ma u niej fory, bo coś pokasłuje i lecą...

Słońce dopiero wzeszło, ale świat natychmiast obudził się do życia. Młody gołąb ruszył na łowy. Zadanie nie było specjalnie trudne, ulice były rajem dla takich zwierząt jak on. Wylądował obok przystanku autobusowego i zaczął delektować się resztkami fastfoodów rzuconych obok kosza. Być może bezdomni, leżący obecnie na ławce, nie zauważyli tych resztek. Ale czy pomogłyby im?Gołąb najadł się do syta w przeciwieństwie do człowieka, który miał być ukoronowaniem ewolucji.
Wzbił się wysoko w niebo, tutaj był bezpieczny. Nigdy nie zbudował żadnych murów ani osłon a jednak nie zagrażały mu drapieżniki. Wylądował na parapecie i spojrzał przez okno. Jakiś mężczyzna bił kobietę, pewnie swoją samicę. Mieli być bezpieczni w swoich betonowych gniazdach a sami zadają sobie cierpienie. Nic nie rozumiejąc,odleciał.
Było już troszkę później, gdy przelatywał nad autostradami. Jego pojęcie wolności było tak różne od ludzkiego. On po prostu leciał w kolejne miejsce, tam gdzie mu się podobało. Nie miał na to określonego czasu ani nie martwił się, że powietrze nagle zapełni się niezliczoną ilością ptaków. No i to powietrze…Takie świeże i orzeźwiające. Świat całkiem odmienny od zabiegane, brudnego i zapchanego świata ludzi.
Jedna także i gołębia dosięgły działania ludzi. Tak mało zieleni. Teraz miastem zawładnęła szarość i twardy kamień. Wszystko było tak głośne, że nie sposób było uwolnić się od jazgotu elektroniki czy ludzi. Inne zwierzęta także zniknęły. Tylko szarość pełzała pod skrzydłami ptaka.

Słońce dopiero wzeszło, ale świat natychmiast obudził się do życia. Młody gołąb ruszył na łowy. Zadanie nie było specjalnie trudne, ulice były rajem dla takich zwierząt jak on. Wylądował obok przystanku autobusowego i zaczął delektować się resztkami fastfoodów rzuconych obok kosza. Być może bezdomni, leżący obecnie na ławce, nie zauważyli tych resztek. Ale czy pomogłyby...

Codziennie rano wzbijałem się w powietrze i obserwowałem budzące się powoli do życia miasto. I współczułem tym ludziom, którzy byli tak ograniczeni przez swoje wątłe ciała pozbawione skrzydeł. Co dzień rano czekali na taksówki, autobusy czy tramwaje. I jeszcze bardziej doceniałem swoje skrzydła, które zawsze niosły mnie tam, gdzie tylko chciałem.

Codziennie rano wzbijałem się w powietrze i obserwowałem budzące się powoli do życia miasto. I współczułem tym ludziom, którzy byli tak ograniczeni przez swoje wątłe ciała pozbawione skrzydeł. Co dzień rano czekali na taksówki, autobusy czy tramwaje. I jeszcze bardziej doceniałem swoje skrzydła, które zawsze niosły mnie tam, gdzie tylko chciałem.

Ludzie to dziwne istoty: wyrzucają do koszy na śmieci mnóstwo ciekawych rzeczy, i to jeszcze tak, żeby nie można się było do nich dostać. Ileż czasu my, ptaki, musimy spędzać na przekopywaniu zawartości tych wszystkich głębokich kubłów i wyrzucaniu jej na chodniki dookoła! Ludzie się denerwują, że tak bałaganimy, ale, przepraszam bardzo, jak inaczej mamy się dostać do ogromu skarbów, których oni się tak niefrasobliwie pozbywają? Ileż tam jest jedzenia! Wprawdzie trudno jest się przebić przez czuwające wokół koszy gangi wron, ale spróbować zawsze można. O proszę, nawet nie zauważyłem, kiedy znalazłem się między wieżowcami. To niebezpieczne miejsce, słońce tak oślepiająco się tu odbija od płaskich szklanych powierzchni, że nie trudno o nieszczęście. Raz już straciłem orientację i lekko stuknąłem łebkiem w szybę, ale po chwilowym szoku szybko się otrząsnąłem. Marian nie miał tyle szczęścia. Ostatnio wpadł na szybę z takim impetem, że aż złamał prawe skrzydło i spadł na ziemię. Dobrze, że to było pierwsze piętro, ale co się najadł strachu, to jego. Kulił się pod ścianą budynku zupełnie bezbronny, narażony ze wszech stron na atak psów i kotów i już mu jego małe ptasie serce mało w piersi nie stanęło ze strachu, gdy traf chciał, że przechodziła tamtędy mała dziewczynka. Ulitowała się nad Marianem, zabrała go do domu, a jej matka, która była weterynarzem, opatrzyła mu skrzydło jak trzeba. Pomieszkał z nimi, aż całkiem doszedł do siebie, a teraz lata jak nowo narodzony.

Ludzie to dziwne istoty: wyrzucają do koszy na śmieci mnóstwo ciekawych rzeczy, i to jeszcze tak, żeby nie można się było do nich dostać. Ileż czasu my, ptaki, musimy spędzać na przekopywaniu zawartości tych wszystkich głębokich kubłów i wyrzucaniu jej na chodniki dookoła! Ludzie się denerwują, że tak bałaganimy, ale, przepraszam bardzo, jak inaczej mamy się dostać do...

- Znowu przyszli karmić nas chlebem! – phi, myślą, że my łabędzie jesteśmy tak prostackie jak gołębie.
Pani Łabędź jest śnieżnobiałą samiczką, która lubi ciszę, ale w lecie nie da się jej napotkać w tym miejscu. Wszędzie leżą brzydkie plażowe ręczniki, a ludzie głośno bawią się.
Stado zaczyna odpływać zatem w górę rzeki, ale Śnieżynka się waha.
Kątem pyszczka woli oglądać teraz przyjemniejszą scenkę.
Patrzy na dwoje ludzi, nagle jeden z nich klęka – jest to samiec – przed samiczką i wręcza jej jakiś złoty krążek. Aż tu nagle krążek spada mu, turla się po trawie i wpada do wody. Śnieżynka kompletnie nie rozumie ludzi, którzy zamiast martwić się pożywieniem, myślą o jakiś kółeczkach.
Dziewczyna i chłopak zdenerwowani krzyczą i biegną za nim, ale nie ośmielają się zanurkować ze względu na muliste dno. Stają zatem nad brzegiem. Dziewczyna jest zirytowana, a chłopak ma wściekłą i zrozpaczoną minę. Znowu nie udało mu się zadowolić Magdy prezentem.
- Tyle wrzasków o jakieś świecidełko. Ludzie są jak sroki! Coś okropnego – wzdycha pani łabędź i nurkuje aby nieco się ochłodzić.
Nagle widzi krążek zaraz obok siebie, niewiele myśląc nurkuje po niego i już wypływa mając go w dziobie.
- Co za bezsens! Co raz bardziej marudzą o to żelastwo… - pani łabędź jest już co raz bardziej zirytowana, dlatego podpływa i wyrzuca złotko na trawę 5 metrów od pary patrzącej na to z niedowierzaniem na twarzach.
- Tacy emocjonalni – mamrocze Śnieżynka do siebie. Ech – mam dość wielkiego miasta.

- Znowu przyszli karmić nas chlebem! – phi, myślą, że my łabędzie jesteśmy tak prostackie jak gołębie.
Pani Łabędź jest śnieżnobiałą samiczką, która lubi ciszę, ale w lecie nie da się jej napotkać w tym miejscu. Wszędzie leżą brzydkie plażowe ręczniki, a ludzie głośno bawią się.
Stado zaczyna odpływać zatem w górę rzeki, ale Śnieżynka się waha.
Kątem pyszczka woli oglądać...