Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aququ
leone
Kamil
kie_rka
Mateusz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aququ
leone
Kamil
kie_rka
Mateusz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Dobry wieczór pani Kornelio. Czy życzy Pani sobie to samo co zwykle? – zapytał barman.
- Tak, kieliszek czerwonego wina i kilka oliwek poproszę – uśmiechnęłam się znad komputera.
Siedziałam przy barze małego hotelu w centrum Rzymu. Od tygodnia czekałam na spotkanie z naszym miejscowym kontaktem, który miał mi przekazać szczegóły a propos Eduarda Gomorra – mafiosa, bandytę, mordercę – cel mojej misji - podejrzany o bycie odpowiedzialnym za siatkę przestępczą specjalizującą się w porywaniu młodych dziewczyn i chłopców ze wschodnioeuropejskich krajów.
Obsługa hotelowa zna mnie jako Kornelię Green, młodą Angielkę o polskim pochodzeniu, która aktualnie pisze książkę historyczno-obyczajową rozgrywającą się właśnie w Rzymie.
Trochę flirtu, trochę kokieterii, dużo pytań o miasto i jego historię – tyle wystarczyło, aby nikt się nie zawahał co do mojej prawdziwej agendy.
- Spytałbym się co taka piękna kobieta robi sama przy barze, ale pewnie słyszała to już pani tysiące razy – usłyszałam łamany angielski. Odwróciłam się i zobaczyła przystojnego, zadbanego Włocha w średnim wieku.
- Owszem, zresztą jestem zaręczona więc szkoda pańskiego zachodu.
- Zaręczona też może pani poprowadzić uprzejmą rozmowę.
On. Mój kontakt.
- Owszem, mogę.
Zamknęłam laptopa, wzięłam wino i podeszliśmy do małego stolika w rogu, siadając najdalej jak się dało od innych ludzi.
- Wiele o pani słyszałem. Pozytywnych rzeczy. Moi szefowie są bardzo podekscytowani okazją współpracy ze słynną „Oliwką”.

- Dobry wieczór pani Kornelio. Czy życzy Pani sobie to samo co zwykle? – zapytał barman.
- Tak, kieliszek czerwonego wina i kilka oliwek poproszę – uśmiechnęłam się znad komputera.
Siedziałam przy barze małego hotelu w centrum Rzymu. Od tygodnia czekałam na spotkanie z naszym miejscowym kontaktem, który miał mi przekazać szczegóły a propos Eduarda Gomorra – mafiosa,...

Próbowaliście kiedyś wynieść coś z urzędu, z firmy czy z jakiejś instytucji?

Na pewno wiele razy. W końcu wielu z Was pracuje w takich miejscach i często musicie coś ze sobą zabierać. Przecież to naturalne, nie?

Oczywiście, najczęściej jesteście ograniczeni do pewnych rzeczy. Urzędnik czasem potrzebuje papierów czy służbowego komputera. Dlatego może być podejrzane wyjście z kserokopiarką lub sejfem.

Tak samo z wchodzeniem do pomieszczeń. Już nie raz wchodziliście tam, gdzie nikt obcy nie powinien. No właśnie, obcy. A Was nikt nie brał za obcego. Czy zasadnie?

Profesją, która gwarantuje największy dostęp do wszystkich pomieszczeń i najwyższe uprawnienia w wynoszeniu różnych rzeczy jest serwisant.

Moją tajną tożsamością byłby typowy serwisant.

Co to oznacza w praktyce? Jeśli tylko będę miał na sobie przybrudzony, trochę przetarty kombinezon, rozwiany fryz i twarz pałającą entuzjazmem do pracy (baaaardzo umiarkowanym) to dostanę się wszędzie, no co przecież trzeba naprawić „ten komputer, kaloryfer, projektor czy po co tam pana przysłali, tylko niech się pan spręża”. Dla ludzie będę albo niewidoczny, albo w ostateczności zastosuję znany trik do wypłoszenia ludzi w postaci zsuwających się spodni z tyłu. Nikt nie wytrzyma tego widoku.

Ja, jako zręczny agent dowiem się wtedy wszystkiego i wezmę, co będę potrzebował. A potem schowam to do kserokopiarki, którą jakby nigdy nic wyniosę z budynku, a na koniec ktoś jeszcze potrzyma mi drzwi.

Misja wykonana. No i do tego mam kserokopiarkę.

Próbowaliście kiedyś wynieść coś z urzędu, z firmy czy z jakiejś instytucji?

Na pewno wiele razy. W końcu wielu z Was pracuje w takich miejscach i często musicie coś ze sobą zabierać. Przecież to naturalne, nie?

Oczywiście, najczęściej jesteście ograniczeni do pewnych rzeczy. Urzędnik czasem potrzebuje papierów czy służbowego komputera. Dlatego może być podejrzane wyjście...

Dostosowałabym swój wygląd do kultury i realiów miejsca misji. Jeśli byłaby taka potrzeba, założyłabym perukę, ubrała tradycyjne kimono i poduczyła języka. Starałabym się nie wyróżniać, sprawiać wrażenie zwykłego obywatela, może cichej studentki albo kasjerki zmęczonej pracą?

Dostosowałabym swój wygląd do kultury i realiów miejsca misji. Jeśli byłaby taka potrzeba, założyłabym perukę, ubrała tradycyjne kimono i poduczyła języka. Starałabym się nie wyróżniać, sprawiać wrażenie zwykłego obywatela, może cichej studentki albo kasjerki zmęczonej pracą?

Fotograf podróżniczy i dziennikarz- to byłoby idealne zajęcie dla szpiega. Mogłabym pojechać do każdego kraju, robić zdjęcia i wywiady, nawiązywać kontakty. Już z założenia mój zawód mógłby usprawiedliwić lekkie wścibstwo :)
Jeśli chodzi o narodowość - to akurat można zmieniać... Imię i nazwisko? To tym bardziej można zmieniać...

Fotograf podróżniczy i dziennikarz- to byłoby idealne zajęcie dla szpiega. Mogłabym pojechać do każdego kraju, robić zdjęcia i wywiady, nawiązywać kontakty. Już z założenia mój zawód mógłby usprawiedliwić lekkie wścibstwo :)
Jeśli chodzi o narodowość - to akurat można zmieniać... Imię i nazwisko? To tym bardziej można zmieniać...

Zdaję sobie sprawę, że nie jestem kobietą która nie potrafi odpędzić się od mężczyzn. Nigdy nie miałam takich problemów, zawsze sama musiałam szukać interesantów i różnymi sztuczkami przyciągać ich ku sobie. Dzięki temu nauczyłam się sztuki manipulacji i odporności na niepowodzenia. Brak kobiecej urody nigdy mi nie przeszkadzał, wręcz nawet okazywał się pomocny. Sami wiecie... kobiety, szczególnie te o filigranowych twarzyczkach, traktowane są pobłażliwie, a ja pobłażliwości nie znoszę.
Tak narodziło się moje alter ego - Janusz Kowalski. Dorastanie w rodzinie pełnej chłopaków, brak urody i potrzeba przetrwania sprawiły, że bez problemu mogę przebrać się za mężczyznę i działać pod przykryciem. Umiłowanie do rozwiązywania zagadek kryminalnych pomogło mi znaleźć własną drogę, którą okazało się małe biuro detektywistyczne. Niestety, jako szefowa-kobieta nie potrafiłam znaleźć dobrych pracowników, mężczyźni lubią oceniać tę pozycję z perspektywy płci. Dlatego zaczęłam przeprowadzać rozmowy kwalifikacyjne jako Janusz.
Jeszcze nikt nie zauważył, że brakuje mi czegoś istotnego w kroczu.

Zdaję sobie sprawę, że nie jestem kobietą która nie potrafi odpędzić się od mężczyzn. Nigdy nie miałam takich problemów, zawsze sama musiałam szukać interesantów i różnymi sztuczkami przyciągać ich ku sobie. Dzięki temu nauczyłam się sztuki manipulacji i odporności na niepowodzenia. Brak kobiecej urody nigdy mi nie przeszkadzał, wręcz nawet okazywał się pomocny. Sami...

Jestem gwiazdą muzyki, która wybiła się ponad lokalny grajdołek. Mam fanów na całym świecie, bilety na moje koncerty sprzedają się jak świeże bułeczki, a stacje radiowe w wielu krajach grają moje utwory. To fajne uczucie, bo gdzieniegdzie jestem witany niemal jak głowa państwa, nie raz zdarzają się oficjalne i mniej oficjalne spotkania i rauty, na których mam możliwość spotkania się z prezydentami, ministrami… Pamiętacie jak Kwaśniewski witał Jacksona? To nic w porównaniu z tym, co dzieje się ze mną. Pomiędzy koncertami nigdy nie odmawiam spotkań, szczególnie gdy wiem, że będzie tam ktoś istotny. Mam dobrą pamięć – nie tylko do swoich tekstów, ale też do tego, czego czasem widzieć nie powinienem. Jestem nie tylko piosenkarzem, ale i aktorem. Tylko o tej drugiej profesji wiedzą nieliczni. Gram przed tymi wszystkimi rozentuzjazmowanymi na mój widok mordami, ale jak widać póki co – skutecznie. Nikt z nich nawet się nie domyśla, jakich ważnych wiadomości można dowiedzieć się podczas nawet kilkuminutowego i kurtuazyjnego spotkania. Dlatego też najbardziej ekscytuję się wieczorem, kiedy po nieraz ciężkim dniu składam krótki raport na temat tego, czego się dziś dowiedziałem i „o czym szumią wierzby”. Jak to dobrze, że trasy zaplanowane mam na najbliższe trzy sezony, ja wciąż będę im ładnie śpiewać, a oni mi też… ale już zupełnie coś innego. Ku chwale Ojczyzny!

Jestem gwiazdą muzyki, która wybiła się ponad lokalny grajdołek. Mam fanów na całym świecie, bilety na moje koncerty sprzedają się jak świeże bułeczki, a stacje radiowe w wielu krajach grają moje utwory. To fajne uczucie, bo gdzieniegdzie jestem witany niemal jak głowa państwa, nie raz zdarzają się oficjalne i mniej oficjalne spotkania i rauty, na których mam możliwość...

Czas 2 wojny światowej
Jestem blondynem z niebieskimi oczami, znam doskonale niemiecki z niemieckim akcentem
Wkradam się na teren 3 rzeszy i wszystkie informacje które usłyszę przekazuję polskim dowódcom

Czas 2 wojny światowej
Jestem blondynem z niebieskimi oczami, znam doskonale niemiecki z niemieckim akcentem
Wkradam się na teren 3 rzeszy i wszystkie informacje które usłyszę przekazuję polskim dowódcom

Wchodzę na salę i wszyscy patrzą na mnie. Piękna, w idealnie skrojonym kostiumie. Kobiety patrzą na mnie z zazdrością, mężczyźni chcieliby bym im towarzyszyła. I taka jest moja misja: wzbudzać zachwyt, olśniewać, a jednocześnie wszystko widzieć. Po chwili rozmowy śmieję się głośno odrzucając włosy.
-Typowa kokietka.- kwituje ktoś za moimi plecami i już wiem, że trafili w pułapkę. Kto by obawiał się lalki, która nie jest groźna? Chyba nikt. A ja słucham, obserwuje i informuje władze o tym co się dzieje na szczycie.

Wchodzę na salę i wszyscy patrzą na mnie. Piękna, w idealnie skrojonym kostiumie. Kobiety patrzą na mnie z zazdrością, mężczyźni chcieliby bym im towarzyszyła. I taka jest moja misja: wzbudzać zachwyt, olśniewać, a jednocześnie wszystko widzieć. Po chwili rozmowy śmieję się głośno odrzucając włosy.
-Typowa kokietka.- kwituje ktoś za moimi plecami i już wiem, że trafili w...