Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

evi
krótkie_zdanie
zlatawiecz
Rose
Agata

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

evi
krótkie_zdanie
zlatawiecz
Rose
Agata

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Oczywiście, że tak. Czas mnie oszukuje (i pewnie nie tylko mnie), co jest dla niego zwyczajem naturalnym i ustawicznie nadużywanym. On nigdy nie jest sprzymierzeńcem. Kiedy prosisz ,,chwilo trwaj", ten złośliwie zwiększa obroty, a kiedy błagasz ,,niech to się wreszcie skończy", odpowiada ,,nie spieszy mi się". Jedna sekunda trwa rok, a jeden rok trwa sekundę - zależnie od mojego samopoczucia i niezmiennie na złość. Ale da się od tego uciec. Można wkroczyć do równoległej rzeczywistości, w której czas płynie inaczej. Do rzeczywistości fikcyjnej. Powieścią, do której lubię uciekać, jest ,,Złodziejka Książek". Tutaj czas w ogóle nie istnieje. Mogę dyskutować ze śmiercią i z życiem. Mogę popłakać i pośmiać się. Mogę zapomnieć o szpilkach, które w rzeczywistości realnej wbijają się w moją skórę głęboko i regularnie.

Oczywiście, że tak. Czas mnie oszukuje (i pewnie nie tylko mnie), co jest dla niego zwyczajem naturalnym i ustawicznie nadużywanym. On nigdy nie jest sprzymierzeńcem. Kiedy prosisz ,,chwilo trwaj", ten złośliwie zwiększa obroty, a kiedy błagasz ,,niech to się wreszcie skończy", odpowiada ,,nie spieszy mi się". Jedna sekunda trwa rok, a jeden rok trwa sekundę - zależnie od...

Gdy jest mi źle, często wracam do tryskającej niepoprawnym optymizmem serii o Ani z Zielonego Wzgórza. Dla Ani niestraszne były wszystkie trudności. Czy to choroba, przypadkowe spicie Diany winem, czy ufarbowanie włosów na zielono, zawsze znajdowała pomysł, jak wybrnąć z opresji. Dla niej nigdy trawa nie była zieleńsza po drugiej stronie płotu. Przeszkody pokonywała uporem, pracowitością i siłą charakteru. Właśnie liczne perypetie i ich szczęśliwe zakończenia zawsze napawały mnie otuchą i optymizmem. Podziwiam moją imienniczkę za bujną wyobraźnię, poetycki talent i naturalny wdzięk. Jej koleje losu zawsze mnie inspirowaly, by nie poddawać się chandrze, zwątpieniu czy zniechęceniu. Ania z Zielonego Wzgórza jest jak balsam na wszelkie smutki czy niepokoje, i nie trzeba się konsultować z lekarzem lub farmaceutą, bo nie grozi nikomu przedawkowanie pozytywnej energii, którą można znaleźć w tych opowieściach.

Gdy jest mi źle, często wracam do tryskającej niepoprawnym optymizmem serii o Ani z Zielonego Wzgórza. Dla Ani niestraszne były wszystkie trudności. Czy to choroba, przypadkowe spicie Diany winem, czy ufarbowanie włosów na zielono, zawsze znajdowała pomysł, jak wybrnąć z opresji. Dla niej nigdy trawa nie była zieleńsza po drugiej stronie płotu. Przeszkody pokonywała...

Jest takie miejsce do którego chętnie powracam. Związane jest one z literaturą - lekturą szkolną "Ania z Zielonego Wzgórza".
Miło jest zajrzeć na zielone wzgórze i pooddychać świeżym powietrzem.
Magiczny świat zielonego świata. Skoro 11 - letnia Ania się odnalazła to ja jej imienniczka liczę ,że odnajdę się tam mojej ucieczki, która będzie moim miejscem ukrycia przed światem złym.

Jest takie miejsce do którego chętnie powracam. Związane jest one z literaturą - lekturą szkolną "Ania z Zielonego Wzgórza".
Miło jest zajrzeć na zielone wzgórze i pooddychać świeżym powietrzem.
Magiczny świat zielonego świata. Skoro 11 - letnia Ania się odnalazła to ja jej imienniczka liczę ,że odnajdę się tam mojej ucieczki, która będzie moim miejscem ukrycia przed...

Życie bez książkowej alternatywnej rzeczywistości byłoby naprawdę okrutne. Jako dziecko wyobrażałam sobie, że mieszkam w Bullerbyn. Razem z bohaterami książki przeżywam wspaniałe przygody. Potem biegałam po lasach z Ronją - córką zbójnika. Odnalazło to również odbicie w rzeczywistości w postaci pozdzieranych kolan i łokci, zadrapań na buzi i innych urazów, które wywoływały pomruk dezaprobaty ze strony babci.
Podrosłam trochę, ale wcale nie zaszkodziło to mojej wyobraźni. Odkryłam fantastykę – gatunek pogardzany w moim domu. Fascynowało mnie wszystko! Grałam z Enderem, ukrywałam pierścień z Bilbem, dorastałam z Ciri, odwiedzałam chatkę Babuni Jagódki i przemierzałam Świat Dysku z Rincewindem.
Po trzydziestce poznałam Harry’ego Pottera i pokochałam go, jak wszystkie dzieciaki, które przeżywały jego przygody, mając jedenaście lat. Czytam naprawdę różne książki, ale do wymyślonych światów i magicznych krain ma szczególny sentyment.
Kiedy jednak jest mi naprawdę źle – wracam do Śródziemia, gdzie zawsze czuje się tak dobrze i bezpiecznie. „My decydujemy tylko o tym jak wykorzystać czas, który nam dano” – i dlatego nie pamiętam już ile razy sięgnęłam po „Władcę Pierścieni”, żeby go znowu przeczytać…

Życie bez książkowej alternatywnej rzeczywistości byłoby naprawdę okrutne. Jako dziecko wyobrażałam sobie, że mieszkam w Bullerbyn. Razem z bohaterami książki przeżywam wspaniałe przygody. Potem biegałam po lasach z Ronją - córką zbójnika. Odnalazło to również odbicie w rzeczywistości w postaci pozdzieranych kolan i łokci, zadrapań na buzi i innych urazów, które wywoływały...

Jestem typem osoby, które czytają książki całym sercem. Każda nowa historia otwiera przede mną drzwi do jej świata i pochłania bez reszty. Lektura odizolowuje mnie od świata zewnętrznego na długie godziny. I chociaż dzieje się to praktycznie za każdym razem, to gdy spotka mnie coś złego lub przykrego. Co sprawia, że cały dzień wydaje się stracony, książki mnie w jakimś sensie ratują. Czytam wtedy radosne historie, które pochłaniają mój smutek, a ja przejmuję radość od bohaterów. W jakiś magiczny sposób książki sprawiają, że nie myślimy o swoich problemach. Są jak tacy najlepsi przyjaciele, którzy znają sposób na poprawę humoru.

Jestem typem osoby, które czytają książki całym sercem. Każda nowa historia otwiera przede mną drzwi do jej świata i pochłania bez reszty. Lektura odizolowuje mnie od świata zewnętrznego na długie godziny. I chociaż dzieje się to praktycznie za każdym razem, to gdy spotka mnie coś złego lub przykrego. Co sprawia, że cały dzień wydaje się stracony, książki mnie w jakimś...

Gdy jest mi źle i smutno, siadam sobie w miękkim, wygodnym fotelu i sięgam po książkę o moim ulubionym bohaterze Rudolfie Gąbczaku- postaci z 4 książek Joanny Fabickiej o jego przygodach. Przemyślenia, często filozoficzne, a przede wszystkim niezwykle zabawne na temat życia, jego perypetie i poszukiwanie miłości sprawiają, że co chwila wybucham śmiechem. Lubię postacie, które są niedoskonałe, bo są wolne, a przede wszystkim ciekawe i inteligentne. To indywidualista, który zawsze pozostaje osobą, obojętnie, co się wydarzy. Jest autentyczny, nie podszywa się pod cudzą formę i nie poddaje się mimo przeciwności losu. Mogę w nim odnaleźć swoje własne marzenia i tęsknoty. Za każdym razem, gdy sięgam po książkę z nim w roli głównej przekonuję się, że życie na każdym etapie może być ekscytującą przygodą. Warto być sobą, nawet ze swoimi wadami i wierzyć, że wkrótce i do nas uśmiechnie się los. Tego właśnie uczy mnie postać Rudolfa Gąbczaka. Jego historie to świetne antidotum na chandrę i ucieczka od codzienności.

Gdy jest mi źle i smutno, siadam sobie w miękkim, wygodnym fotelu i sięgam po książkę o moim ulubionym bohaterze Rudolfie Gąbczaku- postaci z 4 książek Joanny Fabickiej o jego przygodach. Przemyślenia, często filozoficzne, a przede wszystkim niezwykle zabawne na temat życia, jego perypetie i poszukiwanie miłości sprawiają, że co chwila wybucham śmiechem. Lubię postacie,...

Każdy chyba choć raz uciekł z książką w świat fikcji. Romans bo każdy marzy o wielkiej miłości. Komedia bo śmiech to najlepsze lekarstwo. Fantasy by uciec od szarej rzeczywistości. Nawet dramaty i tragedie by móc powiedzieć sobie, że nasze życie mogło być gorsze. Chcielibyśmy być tak inteligentni jak Sherlock Holmes, tak odważni jak Harry Potter, tak zakochani jak Romeo i Julia.
Dla mnie taką ucieczką są „Amerykańscy Bogowie” Neil Gaimana. W historii tej mieszają się dwa światy. Ten codzienny, realny i ten bardziej fantastyczny, zrodzony z ludzkiej wiary. Bo to właśnie wiara daje moc. Bogowie, chochliki, dżiny i inne fantastyczne postacie czerpią moc z wiary ludzi którzy przybyli do Ameryki: osadników, niewolników, imigrantów. Jedni zostali zapomniani, inni pojawili się z rozwojem technologii. Jeszcze inni kurczowo trzymają życia, starając się zaskarbić choć odrobinę wiary. A na co dzień żyją jak my, pracują, jedni ledwo wiążą koniec z końcem a inni jeżdżą limuzynami. Właśnie chyba dlatego tak łatwo mi uciec w tą książkę, bo ci na pozór zwykli ludzie są czymś więcej. Lubię sobie marzyć, że może ten staruszek w parku to tak naprawdę Światowid, a podstarzała barmanka kiedyś była piękną Rusałką. I może jest cos więcej na tym świecie niż ta szara rzeczywistość.

Każdy chyba choć raz uciekł z książką w świat fikcji. Romans bo każdy marzy o wielkiej miłości. Komedia bo śmiech to najlepsze lekarstwo. Fantasy by uciec od szarej rzeczywistości. Nawet dramaty i tragedie by móc powiedzieć sobie, że nasze życie mogło być gorsze. Chcielibyśmy być tak inteligentni jak Sherlock Holmes, tak odważni jak Harry Potter, tak zakochani jak Romeo i...

Literatura również stanowi dla mnie formę ucieczki. Jedną z takich książek jest właśnie "Opowieść dla przyjaciela" - pochłania mnie zupełnie, a jednocześnie daje siłę, jakiej nie potrafię sama w sobie wzbudzić.

Literatura również stanowi dla mnie formę ucieczki. Jedną z takich książek jest właśnie "Opowieść dla przyjaciela" - pochłania mnie zupełnie, a jednocześnie daje siłę, jakiej nie potrafię sama w sobie wzbudzić.

Jest taka opowieść, która pozwala mi zagłębić się w świat określany przez jednego z bohaterów, pana Oshimę jako metafora. Ryby spadają tam z nieba, koty mówią, a nocą w bibliotece pojawia się duch dziewczyny w niebieskiej sukience. Piętnastoletni Kafka Tamura ucieka z domu, by nie spełniła się straszna przepowiednia.

W tym świecie jest też troszkę nierozgarnięty pan Nakata, który nie zna celu swej wędrówki i jej sensu. Pomoże mu je znaleźć młody chłopak, kierowca Hoshino. Ważny okaże się „kamień otwierający wejście”. Istotne w tej historii są sny, bo podobno niezależnie od obrotu Ziemi, wszyscy w nich żyjemy, poszukując też drugiej połowy cienia.

Przeczytana w 2008 roku po raz pierwszy powieść Murakamiego „Kafka nad morzem” wciąż tkwi we mnie, jej niesamowity i tajemniczy świat wciąż urzeka i skłania do nowych interpretacji, daje szansę oderwania się od rzeczywistości, doświadczenia przebywania w miejscu, gdzie czas nie ma większego znaczenia.

Niedawno dostałam w prezencie filiżankę, na której mam cytat z tej książki. Piję kawę, czytam o tym, że pewnych rzeczy nie da się zrobić, jeśli nie pójdzie się na koniec świata, i już… jestem na Shikoku… a może w bibliotece im. Komury? A może w snach…

Jest taka opowieść, która pozwala mi zagłębić się w świat określany przez jednego z bohaterów, pana Oshimę jako metafora. Ryby spadają tam z nieba, koty mówią, a nocą w bibliotece pojawia się duch dziewczyny w niebieskiej sukience. Piętnastoletni Kafka Tamura ucieka z domu, by nie spełniła się straszna przepowiednia.

W tym świecie jest też troszkę nierozgarnięty pan...