Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

elektrofumigator
evi
anonim10514
Capricorn
weyra

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

elektrofumigator
evi
anonim10514
Capricorn
weyra

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Gdyby miał już wyjścia, "kupiłbym 45-tkę
Naładował magazynek i" zabrał komuś portfel
Zagarnął całą kwotę którą "miał na koncie
I wyjechał nową Carrerą z salonu Porsche"
Wypiłbym "kilka Danielsów z lodem"
Mając gdzieś prawo jazdy i problemy z samochodem
Zamknąłbym licznik "na jakiejś wiejskiej drodze"
Zgasił papierosa, "później utopił wóz w jeziorze"

"Życia nie mierzy się ilością oddechów, ale ilością chwil, które zapierają dech w piersiach."

Gdyby miał już wyjścia, "kupiłbym 45-tkę
Naładował magazynek i" zabrał komuś portfel
Zagarnął całą kwotę którą "miał na koncie
I wyjechał nową Carrerą z salonu Porsche"
Wypiłbym "kilka Danielsów z lodem"
Mając gdzieś prawo jazdy i problemy z samochodem
Zamknąłbym licznik "na jakiejś wiejskiej drodze"
Zgasił papierosa, "później utopił wóz w jeziorze"

"Życia nie mierzy się...

Hmm myślę że nie uciekałbym od prawdy i wyroku. Oczywiście ciężko sobie wyobrazić swoje zachowanie w takiej sytuacji i dodatkowo wszystko byłoby zależne do tego jak „ciężki” czyn bym popełnił, ale niemniej jednak szukałbym możliwości uspokojenia się i zrobienia czegoś co przynosi mi ulgę i daje namiastkę zadowolenia. Po prostu pojechałbym na kebaba. Mmmm uwielbiam. Choć na chwilę bym się zrelaksował. Oczywiście musiałbym pamiętać aby zachować powagę sytuacji w konfrontacji z prawda więc po jedzeniu. Poszedłbym na długi spacer. Na cmentarz, odwiedzić zmarłych. Potem już tylko pokuta i kara za wykroczenie.

Hmm myślę że nie uciekałbym od prawdy i wyroku. Oczywiście ciężko sobie wyobrazić swoje zachowanie w takiej sytuacji i dodatkowo wszystko byłoby zależne do tego jak „ciężki” czyn bym popełnił, ale niemniej jednak szukałbym możliwości uspokojenia się i zrobienia czegoś co przynosi mi ulgę i daje namiastkę zadowolenia. Po prostu pojechałbym na kebaba. Mmmm uwielbiam. Choć na...

Mogłabym tu napisać, że w ostatnich godzinach chciałabym spełnić wszystkie swoje skryte marzenia,polecieć balonem, skoczyć ze spadochronem, zakochać się na zabój itd. A może totalnie zignorować zagrożenie i się przeleżeć te chwilę patrząc w chmury ? Jednak, choć miałam jak na razie mało czasu, trochę zdążyłam poznać siebie i wiem, że na początku 101 razy upewniłabym się, że z tej sytuacji nie ma wyjścia. Potem gdybym już wiedziała, że przed tym nie ucieknę ułożyłabym scenariusz przyszłych wydarzeń zaczynając od tego najczarniejszego ( bo kiedy się boisz, podstawowe pytanie brzmi-czego najbardziej ? co najgorszego może się stać ?)- lubię się przygotować na to co może mnie czekać. W takiej sytuacji oczywiście nie może też zbraknąć podstawowego uczucia- żalu, każdy przecież czegoś żałuje- jedni, tego to zrobili inni wprost przeciwnie-straconych szans. Ja na pewno żałowałabym tych nieprzeczytanych książek, nieodkrytych miejsc i zbyt małej ilości czasu spędzonego z rodziną i przyjaciółmi.
A na koniec ? Na koniec niczym bym się nie martwiła, bo jestem otoczona wspaniałymi bliskimi mi ludźmi, którzy na pewno wyciągnęli by mnie z opresji.


Ps. A ponieważ w konkursie jest do wygrania książka kryminalna to dla dreszczyku emocji dodaję ten post, 4 minuty przed upływem ostatecznego terminu ;)

Mogłabym tu napisać, że w ostatnich godzinach chciałabym spełnić wszystkie swoje skryte marzenia,polecieć balonem, skoczyć ze spadochronem, zakochać się na zabój itd. A może totalnie zignorować zagrożenie i się przeleżeć te chwilę patrząc w chmury ? Jednak, choć miałam jak na razie mało czasu, trochę zdążyłam poznać siebie i wiem, że na początku 101 razy upewniłabym się, że...

Ostatnie godziny przed egzekucją spędziłabym z bliskimi osobami śmiejąc się i żartując. Bez paniki, łez czy żalu. Skupiłabym się wyłącznie na "tu i teraz". To byłby dla mnie najlepszy prezent przed śmiercią. Nie myślałabym o przeszłości, nie żałowałabym błędów. Nie chciałabym przeżyć szalonych przygód. Bo nie to jest dla mnie najważniejsze. W tych ostatnich godzinach byłabym po prostu szczęśliwa, bo miałabym przy sobie ukochane osoby.

Ostatnie godziny przed egzekucją spędziłabym z bliskimi osobami śmiejąc się i żartując. Bez paniki, łez czy żalu. Skupiłabym się wyłącznie na "tu i teraz". To byłby dla mnie najlepszy prezent przed śmiercią. Nie myślałabym o przeszłości, nie żałowałabym błędów. Nie chciałabym przeżyć szalonych przygód. Bo nie to jest dla mnie najważniejsze. W tych ostatnich godzinach...

Wyciągając nogi na biurku z litego drewna, odpalam papierosa. Którego? setnego? Tysięcznego? Nie wiem, z pewnością jednak ostatniego. Zapamiętam go, tak jak pamiętam pierwszego, spalonego za szkolnym śmietnikiem na dużej przerwie. Starsi chłopacy umieli już wtedy robić kółka z wypuszczanego z ust dymu, też tak chciałem; to było takie cool. Jednak nawet przy tej ostatniej fajce nie uda mi się zrobić kółka, nie umiem. Kilkaset spalonych papierosów a ja nadal nie nauczyłem się robić tego cholernego kółka!Czy jestem leniwy czy niepojętny?Optymistycznie zakładam to pierwsze. Rozglądam się po gabinecie; wokół piękne obrazy i stosy książek zbieranych latami; przede mną srebrna popielnica. Na co mi to wszystko?Po co cały ten zachód skoro od lat wiedziałem, że ten dzień nadejdzie, że nie będzie ucieczki. Ja to wiem i on też to wie. Czuję, że się zbliża, słyszę stukot obcasów. Dlaczego ubzdurał sobie, że takie obuwie dodaje mu szyku?Dla mnie to szczyt pedalstwa. Jednak już za parę chwil tylko jeden z nas opuści to pomieszczenie i nie będę to ja. Czy coś w życiu osiągnąłem?Do czegoś doszedłem?Nic. Otacza mnie sterta rzeczy, które wkrótce ktoś sprzeda, wyrzuci lub po prostu spali.”To wszystko jedno wielkie Gie”, powiedziałaby mama. Miała rację. Miała też rację mówiąc „Nie daj innym podejmować za siebie decyzji, bierz los w swoje ręce”. Więc biorę. Cichutko otwieram ostatnią szufladę biurka, wyciągam schowanego na jej dnie czarnego glocka. Mój los w moich rękach. Gaszę peta. Ostatniego.

Wyciągając nogi na biurku z litego drewna, odpalam papierosa. Którego? setnego? Tysięcznego? Nie wiem, z pewnością jednak ostatniego. Zapamiętam go, tak jak pamiętam pierwszego, spalonego za szkolnym śmietnikiem na dużej przerwie. Starsi chłopacy umieli już wtedy robić kółka z wypuszczanego z ust dymu, też tak chciałem; to było takie cool. Jednak nawet przy tej ostatniej...

Gdybym wiedziała, że zostanie mi tylko kilka godzin wolności, wykorzystałabym je na maksymalne odprężenie. Ubrałabym najlepszą sukienkę, wysokie szpilki i umalowałabym się seksownie, czyli kocie oko i czerwona szminka. Poszłabym do najdroższej knajpy w mieście i zamówiła smaczny obiad oraz butelkę czerwonego wina. To dałoby mi maksymalne odprężenie, a przy tym człowiek najedzony inaczej widzi pewne sprawy. Wyobrażam sobie, że osobnik, który mnie przyłapał i chce skonfrontować mnie z niewygodnymi faktami, jest mężczyzną. Mało który facet jest odporny na kobiece wdzięki, więc może udałoby mi się go jakoś "urobić" i uniknąć kary.

Gdybym wiedziała, że zostanie mi tylko kilka godzin wolności, wykorzystałabym je na maksymalne odprężenie. Ubrałabym najlepszą sukienkę, wysokie szpilki i umalowałabym się seksownie, czyli kocie oko i czerwona szminka. Poszłabym do najdroższej knajpy w mieście i zamówiła smaczny obiad oraz butelkę czerwonego wina. To dałoby mi maksymalne odprężenie, a przy tym człowiek...

Przecież nie zrobiłam niczego wielkiego, nie za takie rzeczy ludzie ginęli. Nie powinnam panikować. Tylko spokój mnie uratuje. A może jednak powinnam się bać? Moja podświadomość wariuje. Chcąc, nie chcąc, zostało mi raptem kilka godzin życia, ale muszę myśleć pozytywnie, może jednak uda się z tego wybrnąć. Przygotuję sobie jakieś racjonalne argumenty, może uda się spokojnie porozmawiać z oprawcami. Poszukanie kompromisu, albo założenie ciekawego układu mogłoby być pożyteczne dla obu stron. Przy okazji rozejrzę się wokół siebie. Może uda mi się uciec, gdzieś chować czy zawołać pomoc. W kieszeni znajduję notatnik. Doskonałym pomysłem jest spisanie w kilku zdaniach tego, co ma tu zajść i ewentualnie testamentu. Ułatwię dochodzenie policji. Poszukam czegoś, czym mogłabym się obronić, najlepiej byłoby gdyby trafił się jakiś nóż, ale zadowolę się nawet grubszą gałęzią, czy kamieniem. Nie poddam się bez walki. Gdy zapewnię sobie możliwie jak największe bezpieczeństwo, usiądę wygodnie i czekając na swój koniec zaśpiewam "Oni zaraz przyjdą tu" z repertuaru Breakout.

Przecież nie zrobiłam niczego wielkiego, nie za takie rzeczy ludzie ginęli. Nie powinnam panikować. Tylko spokój mnie uratuje. A może jednak powinnam się bać? Moja podświadomość wariuje. Chcąc, nie chcąc, zostało mi raptem kilka godzin życia, ale muszę myśleć pozytywnie, może jednak uda się z tego wybrnąć. Przygotuję sobie jakieś racjonalne argumenty, może uda się spokojnie...

W ostatnich godzinach zadzwoniłabym do przyjaciela i opowiedziała mu wszystko, całą sytuację, przez którą zrujnowałam sobie życie. Następnie obejrzelibyśmy pewnie jakąś mega śmieszną komedię, jedząc popcorn i śmiejąc się wniebogłosy. :D

W ostatnich godzinach zadzwoniłabym do przyjaciela i opowiedziała mu wszystko, całą sytuację, przez którą zrujnowałam sobie życie. Następnie obejrzelibyśmy pewnie jakąś mega śmieszną komedię, jedząc popcorn i śmiejąc się wniebogłosy. :D

Są takie chwile kiedy nie możemy przygotować się na to co przygotował dla nas los. Osobiście twierdzę, iż gdy nie ma możliwości zmienić naszego przeznaczenia, muszę do tego podejść jak najbardziej racjonalnie. Nie staram się zmienić, ani zatuszować przeszłości. Myślę, że powinnam wtedy stanąć twarzą w twarz z osobą, która chce mnie unicestwić. Strach jest w tym momencie reakcją wskazaną, a byłoby głupotą twierdzić, iż "niczego się nie boję". Wolałabym szybko umrzeć, lecz sprawą oczywistą jest, że mój oprawca zrobi tak jak będzie uważał. Jednak sprawy z przeszłości, niezależnie od ich rozmiaru i tak ujrzą światło dzienne i nic nie jest w stanie temu zapobiec.

Są takie chwile kiedy nie możemy przygotować się na to co przygotował dla nas los. Osobiście twierdzę, iż gdy nie ma możliwości zmienić naszego przeznaczenia, muszę do tego podejść jak najbardziej racjonalnie. Nie staram się zmienić, ani zatuszować przeszłości. Myślę, że powinnam wtedy stanąć twarzą w twarz z osobą, która chce mnie unicestwić. Strach jest w tym momencie...