Snop światła padł na stare, dębowe biurko. Lampka była jedynym źródłem oświetlenia, w pokoju panował więc półmrok.
Wyrównał stertę kartek. Wygładził ich powierzchnię grzbietem dłoni. Były chłodne w dotyku i gładkie niczym skóra dziewicy. Chwilę delektował się tym uczuciem. Uspokajało go. Było mu niezmiernie bliskie. Napawał się nim.
Zanurzył stalówkę w kałamarzu. Drżącą ręką naskrobał kilka słów na kartce. Nie zmartwiła go niechlujna plama atramentu, jaka pojawiła się obok teksu. Przyjrzał jej się dokładnie. Wyglądem przypomniała mu plamy krwi, te, które sprawiły, że pisze ten tekst.
Na tę myśl roześmiał się głośno. Rechotał, trzęsąc się na krześle. Dłonią starł łzy spływające po policzku. Pokręcił głową starając się stłumić emocje.
Odetchnął głęboko. Chrząknął. Poprawił poły marynarki. Przeczesał sumiasty wąs. Miał świadomość tego, że On niebawem się tutaj zjawi. Wpadnie do pokoju niczym pocisk. I wymierzy mu sprawiedliwość pragnąc zabrać mu to, co on zabrał wcześnie kilku szlachetnie urodzonym panienkom: życie i godność.
Wstał. Podszedł do barku. Nalał sobie koniaku. Zakręcił dostojnie lampką. Bursztynowy napój zatańczył. Na dłoń Richarda padł bursztynowy poblask. Pochylił głowę nad kieliszkiem i chwilę delektował się głębokim, korzennym aromatem alkoholu. Upił łyk. Niczym nieujarzmione ciepło używki wdarło się w jego gardło. Rozluźnił ramiona i opadł ciężko z powrotem na krzesło. Niedbale przeczesał włosy, które zdążyły opaść mu na czoło.
Z kieszeni wyjął chusteczkę. Wytarł czoło, które zdążyło pokryć się kropelkami potu. Otworzył szufladę biurka i wyciągnął fiolkę. Nakierował buteleczkę pod światło. Przyjrzał się zawartości. Biały, niczym nieskalany proszek. To, co lubił: nietknięte, czyste i niewinne. A zarazem, niczym romans z dobrze ułożonymi panienkami - niebezpieczne. Od zawsze było to w zasięgu jego ręki. I od lat z jego ręki ginęło.
Pokręcił głową zaśmiewając się ponownie pod nosem. Los bywa szyderczy. I właśnie z niego drwi.
Odkorkował naczynko a jego zawartość wsypał do alkoholu. Wsłuchując się w cykanie zegara starał się wyrównać oddech. Bicie serca synchronizowało się z odmierzanym przez wahadło czasem. Ding, dong. Ding, dong. Zegar wybił północ. Stuk, puk. Stuk, puk. W oddali usłyszał kroki. Był spokojny. Pogodzony ze swoim losem. A jednocześnie świadomy faktu, że robi to, co naprawdę lubi. Igra z losem.
Wprawił majestatycznie w ruch alkohol, rozpuszczając proszek.
Puk, puk. U drzwi rozległo się pukanie.
Richard spojrzał w ich stronę nerwowo, po czym jednym haustem wypił przygotowany koniak. Kolejna fala ciepła rozpłynęła się po jego wnętrzu.
Puk, puk. Po raz kolejny pukanie do drzwi.
Już go nie słyszał. Jego ciało wydało niemy krzyk. Opadło bezwładnie na fotel, kieliszek wypadł z rąk. Potłukł się na posadzce. Odłamki szkła potoczyły się po pokoju. Pomieszczenie wypełniła woń gorzkich migdałów.
Zegar nieustannie tykał. Drzwi stanęły otworem. Do pokoju wszedł On. Trzymał pistolet. Celował w Richarda. Podszedł bliżej. Rozejrzał się po pokoju. W nikłej poświacie dostrzegł rozbite szkło. Bezwładne ciało. Czuł woń migdałów. Westchnął głośno.
- Niech cię diabli, Richardzie! - przeklął ciskając bronią o posadzkę. Pistolet odbił się od podłogi i potoczył pod biurko.
Gość zbliżył się do mebla. Pochylił nad jego blatem. Ujrzał list. Wziął go do ręki. Mrużąc oczy odczytał:

"Drogi Antoine,
Ostatnie chwile swego życia należy spędzić, jak mniemam, przyjemnie. Zanim więc uraczyłem się tym szlachetnym trunkiem, dzięki któremu znajdujesz mnie w tejże, jakże uroczej scenerii, pozwoliłem sobie zakosztować w słodyczy Twojej córki, Bernadetty. To była prawdziwa uczta. Dziękuję, Przyjacielu. Dzięki Tobie, ostatnie chwile mojego życia smakowały wybornie.
Richard"

Snop światła padł na stare, dębowe biurko. Lampka była jedynym źródłem oświetlenia, w pokoju panował więc półmrok.
Wyrównał stertę kartek. Wygładził ich powierzchnię grzbietem dłoni. Były chłodne w dotyku i gładkie niczym skóra dziewicy. Chwilę delektował się tym uczuciem. Uspokajało go. Było mu niezmiernie bliskie. Napawał się nim.
Zanurzył stalówkę w kałamarzu. Drżącą...

pobiegłabym do mojego najlepszego przyjaciela i razem z nim czekała na wymierzenie mi kary, we dwóch zawsze raźniej :)

pobiegłabym do mojego najlepszego przyjaciela i razem z nim czekała na wymierzenie mi kary, we dwóch zawsze raźniej :)

Gdyby sprawa była absolutnie przesądzona, i gdyby była to kwestia godzin, a nie dni czy miesięcy, to upewniłabym się, że mój syn zna instrukcje dotyczące pogrzebu (prochy użyte do użyźnienia sadzonki brzozy w ogrodzie), oraz że aktualna jest lista osób, których to z tej ceremonii należy bezwzględnie wyprosić (gdyby wpadli na pomysł uczestnictwa). Wstawiłabym "My Way" Sinatry na swoim profilu na fb (bez wyjaśniania czegokolwiek), i pojechała zażyć naprawdę porządnego, intensywnego seksu.

Gdyby sprawa była absolutnie przesądzona, i gdyby była to kwestia godzin, a nie dni czy miesięcy, to upewniłabym się, że mój syn zna instrukcje dotyczące pogrzebu (prochy użyte do użyźnienia sadzonki brzozy w ogrodzie), oraz że aktualna jest lista osób, których to z tej ceremonii należy bezwzględnie wyprosić (gdyby wpadli na pomysł uczestnictwa). Wstawiłabym "My...

Z uwagi na to, że i tak groziłby mi wyrok to włamałabym się do domu Ryana Goslinga, by zjeść z nim obfite śniadanie z widokiem na ocean. Chociaż równie dobrze mógłby być to widok na pijaków spod monopolowego i tak bym nie patrzyła tylko podziwiała urodę Ryana bez koszulki :P

Z uwagi na to, że i tak groziłby mi wyrok to włamałabym się do domu Ryana Goslinga, by zjeść z nim obfite śniadanie z widokiem na ocean. Chociaż równie dobrze mógłby być to widok na pijaków spod monopolowego i tak bym nie patrzyła tylko podziwiała urodę Ryana bez koszulki :P

W chwili stresu moje ciało reaguje zawsze identycznie. W sytuacji nadciągającej kary za wykroczenie, raczej było by tak samo. Jak?

"O kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde... Jezu ale mi zimno! Czemu mam zawsze takie zimne dłonie. Sweter... gdzie ten cholerny sweter. Gdybym miała krokomierz to pewnie bym już z milion kroków zrobiła. Za chwilę wydeptam tunel w pokoju. Może nie przyjdzie? Może nie... ale jednak pewnie tak... na pewno, nie możliwe, żeby mi się udało. O matko. Otworzę okno, duszno mi. O NIE! ZAMKNĄĆ, ZAMKNĄĆ!!! Czemu jest tak zimno, przecież mamy środek lata? Serce mi kołacze, zaraz mi z piersi wyskoczy. Chryste.
A ***** idę na piwo..."
;)

W chwili stresu moje ciało reaguje zawsze identycznie. W sytuacji nadciągającej kary za wykroczenie, raczej było by tak samo. Jak?

"O kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde, o kurde... Jezu ale mi zimno! Czemu mam zawsze takie zimne dłonie. Sweter... gdzie ten cholerny sweter. Gdybym miała...

Oczami wyobraźni widzę, jak szeroko się uśmiechają, gdy wreszcie dociera do nich, że to wszystko było moją winą. Tak, czuję ich przyśpieszone oddechy, głosne, rytmiczne bicie serca. Słyszę tupot stóp. Idą po mnie. Oni po mnie idą.
Może biegną, może maszerują szybkim krokiem. A może w ogóle się nie śpieszą? Wiedzą, że nie ucieknę, że nie mam nikogo, kto mógłby mnie ochronić.
Nie chcę, żeby mnie znaleźli, ale nie umiem też zostawić tego bez rozwiązania. Dlatego, zamiast gorączkowo się pakować i dzwonić po taksówkę, siadam w wygodnym fotelu. Wyciągam prawą rękę, sięgam po jedną z książek ze stolika i otwieram ją na pierwszej stronie.
Robię coś niezrozumiałego – zamiast uciekać, czytam książkę.
Czuję się, jakby to był zwykły dzień. Jakbym nie wiedział, że zaraz do mnie przyjdą, że będę musiał wysłuchiwać pouczeń, protestów, że przyjdzie mi oglądać ich zawiedzione twarze.
Właściwie jest mi to już obojętne. Bo już nie ma niczego, co mógłbym stracić.

Oczami wyobraźni widzę, jak szeroko się uśmiechają, gdy wreszcie dociera do nich, że to wszystko było moją winą. Tak, czuję ich przyśpieszone oddechy, głosne, rytmiczne bicie serca. Słyszę tupot stóp. Idą po mnie. Oni po mnie idą.
Może biegną, może maszerują szybkim krokiem. A może w ogóle się nie śpieszą? Wiedzą, że nie ucieknę, że nie mam nikogo, kto mógłby mnie ochronić.
...

Jak to jak? Spisuję testament (oddaje dywan ciotce, skarpetki wujowi), przygotowuję list pożegnalny, w którym proszę rodzinę o wytrawną i wesołą stypę, oto aby muzyka Janis Joplin grała na moim pogrzebie. Rzucam pracę, mówię szefowi i wszystkim w około co tak na prawdę o nich myślę bez koloryzowania. Poza tym jadę do Doliny Muminków w Finlandii, ponieważ zawsze chciałem ją zobaczyć. Staram się o to, żeby mojej rodziny nie było w domu, kiedy ten człowiek przyjdzie. Staram się wymyślić jakąś historyjkę na obronę, wyobrażam sobie tą konfrontację i próbuję sobie wyobrazić co dana istota ludzka zrobi, powie. Ostatecznie przygotowuje jakiś spray, szmatkę z chlorofilem, jeśli okazałoby się, że szykuje się coś większego. Albo przywitałbym tą osobę dżinem ze środkami nasennymi, a następnego dnia powiedział jej, że to o co mnie oskarża chyba jej się przyśniło i skrytykowałbym za to, że opróżniła mój cały barek i jeszcze gada głupoty. Albo wszedłbym do rządu, co dałoby mi immunitet i sprawa zakończona.

Jak to jak? Spisuję testament (oddaje dywan ciotce, skarpetki wujowi), przygotowuję list pożegnalny, w którym proszę rodzinę o wytrawną i wesołą stypę, oto aby muzyka Janis Joplin grała na moim pogrzebie. Rzucam pracę, mówię szefowi i wszystkim w około co tak na prawdę o nich myślę bez koloryzowania. Poza tym jadę do Doliny Muminków w Finlandii, ponieważ zawsze chciałem ją...

Zawsze trzeba walczyć do końca.

Wymyślam coś na swoją obronę. Oczywiście nie warto brnąć w kolejne kłamstwa, bo to tylko pogorszy sytuację. Przyznaję się do wszystkiego, jednocześnie sensownie tłumacząc, dlaczego postąpiłem tak a nie inaczej. W ten sposób próbowałbym zrobić z siebie ofiarę całej sytuacji i udowodnić, że 1. To zwykłe nieporozumienie, 2. Zrobiłem to, co w danej chwili uważałem za najlepsze wyjście z tamtej niekomfortowej dla mnie sytuacji, 3. Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo.

Zawsze trzeba walczyć do końca.

Wymyślam coś na swoją obronę. Oczywiście nie warto brnąć w kolejne kłamstwa, bo to tylko pogorszy sytuację. Przyznaję się do wszystkiego, jednocześnie sensownie tłumacząc, dlaczego postąpiłem tak a nie inaczej. W ten sposób próbowałbym zrobić z siebie ofiarę całej sytuacji i udowodnić, że 1. To zwykłe nieporozumienie, 2. Zrobiłem to, co w...

"Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu" pisał Horacy. Może czas nie pozwoliłby mi na wzniesienie pomnika na skalę Horacego, nawet gdyby miał to być pomnik ze słów jedynie, lecz z pewnością mogłabym wznieść drobną latarnię, lataryjkę morską, która byłaby światłem dla moich bliskich. Napisałabym list. Bardzo dużo listów. Niezależnie od tego, co miałoby wydarzyć się później. Jestem beznadziejnie sentymentalną tradycjonalistką.

"Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu" pisał Horacy. Może czas nie pozwoliłby mi na wzniesienie pomnika na skalę Horacego, nawet gdyby miał to być pomnik ze słów jedynie, lecz z pewnością mogłabym wznieść drobną latarnię, lataryjkę morską, która byłaby światłem dla moich bliskich. Napisałabym list. Bardzo dużo listów. Niezależnie od tego, co miałoby wydarzyć się...

Spędziłabym ten czas na układaniu długiej, pięknej, pełnej patosu mowy uzasadniająco-wybraniającej, jak to okoliczności i ten zły świat zmusił mnie do tego podłego czynu, jak straszne miotają mną wyrzuty sumienia, jak bardzo nie chciałam tego zrobić. Koniec końców przeprosiłabym pewnie cichutko i koniec.

Spędziłabym ten czas na układaniu długiej, pięknej, pełnej patosu mowy uzasadniająco-wybraniającej, jak to okoliczności i ten zły świat zmusił mnie do tego podłego czynu, jak straszne miotają mną wyrzuty sumienia, jak bardzo nie chciałam tego zrobić. Koniec końców przeprosiłabym pewnie cichutko i koniec.