Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Konarski nawet nie zauważył, jak coś w nim pękło. Łzy wielkie jak groch poleciały mu po policzkach. Już się ich nie wstydził. Już nie musiał się wstydzić niczego. Czuł, że ogarnia go jakaś pustka. Nie miał już w sobie żadnych uczuć.