Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzkości. Jesteście beznadziejni, ale wymyśliliście książki i muzykę, więc wszechświat zachowa was jeszcze przez pewien czas przy życiu.
Upiekło się wam. Tym razem.

- Ponieważ wszystkie istoty zasługują na to, by żyć, a przy tym żeby nie musiały nikomu służyć.
- Mamy w życiu cel - podjęła pielęgniarka - wykraczający poza nasze oprogramowanie.

Nie szkodzi. Ważne, że ja lubię siebie. Gio mówi, że moja wartość nie zależy od tego, co ktoś o mnie myśli, ale od tego co sam myślę o sobie.

Bo oznaczenie to podarek [...] Imię to tożsamość. Wyróżnia nas spośród innych. Dzięki imionom jesteśmy wyjątkowi.

To ty mi dałeś nadzieję, synu. Poczułem ją najpierw w koniuszkach palców u stóp. Potem wypełniła całe moje ciało, aż dotarła do serca. Od tej pory nadzieja nigdy mnie nie opuściła. Zmieniła się za to w coś o wiele ważniejszego. To dzięki temu uczuciu naprawdę wiem, że nie chcę byś był taki jak ja. Chciałbym, byś był sobą.

- Pracodawcy nie trzymają pracowników w klatkach
[...]
- I tu się mylisz, najdroższa. Doskonale wiem, że pracodawcy w dawnych czasach trzymali pracowników właśnie w klatkach. Nazywały się boksy. Biurowe.

Dawno, dawno temu żył człowiek imieniem Sokrates. Wierzył, że szczęścia nie dają cielesne przyjemności, bogactwo czy władza. Szczęście osiąga się wtedy, gdy się żyje w zgodzie z tym, czego potrzebuje dusza.

- To nie ma znaczenia - syknął ze złością Vic. - Przeszłość nie definiuje naszej przyszłości! - Podszedł do androida i stanął u jego boku. - Mój ojciec dostrzegł w nim dobro. Ja też je widzę.

Zanim się urodził, nie znałem jednak pojęcia prawdziwego żalu. To tak bardzo bolesne: stworzyć coś równie delikatnego na popiołach świata, który utopiłem w pożodze.

Zresztą nieważne, z czego zostali stworzeni. Ważne, że we troje mieli spięcie w przewodach.

Pamięć ma w sobie moc.