Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasu nie można dostać. Ale można go dzielić.

Czas jest cenniejszy niż złoto, cenniejszy niż ropa czy jakiekolwiek skarby. To czasu nigdy nie ma dość; to czas wprowadza zamęt w nasze serca, musimy więc wykorzystywać go mądrze. Czasu nie można spakować, przewiązać wstążką i złożyć pod choinką w bożonarodzeniowy poranek.

Bywa, że jedna bardzo ważna rzecz ma wpływ zaledwie na garstkę ludzi. Ale bywa też, że mało istotna rzecz wpływa na całą ich rzeszę.. Tak czy owak jedno wydarzenie- duże czy małe - potrafi poruszyć cały łańcuch ludzi. Zdarzenia mogą nas połączyć.

Lekcja dla jednego człowieka to dla drugiego historia, ale często historia jednego człowieka dla drugiego może się okazać lekcją.

W każdej lekcji można znaleźć wspólny mianownik, łączący nas wszystkich, niczym łańcuch. Na jego końcu wisi zegar, a na tarczy widać upływ czasu. Słyszymy go, to stłumione tykanie, które przerywa każdą ciszę, i widzimy go, ale często go nie czujemy. Każda Sekunda odznacza się na życiu każdego człowieka: przychodzi i odchodzi, znika cicho bez fanfar, rozpływa się w powietrzu jak para bijąca gorącego świątecznego puddingu. Dostatek czasu zapewnia nam ciepło; kiedy nasz czas minie, zostawia nas zimnymi.

Życie nie polega jedynie na pracy, polega na życiu.

Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Czy to znaczy, że jak się ma, co się lubi, to się nie lubi, czego się nie ma?

Kiedy coś się dzieje, budzi się w nas iskra, która łączy nas z tym wydarzeniem, łączy z innymi ludźmi, i tak połączonych rozświetla od wewnątrz, niczym lampki na choince, poskręcane, ale wciąż połączone przewodem. Niektóre gasną, inne migoczą, jeszcze inne promienieją jasnym mocnym światłem, ale wszystkie są na jednym kablu.

Czasem trzeba się komuś ofiarować, żeby zobaczyć, kim się jest.

Nie wiedział, że nie może sam zdecydować, kiedy będzie gotowy do nauki, że to życie da mu nauczkę, kiedy będzie na to gotowe. Nie wiedział, że nie może wcisnąć guzika i nagle wszystko zrozumieć- że to w nim jest guzik, który zostanie naciśnięty.

Prawdę mówiąc, nikt nigdy nie powinien brać nikogo poważnie, nie da się kontrolować niczego poza obrębem tego. - Ręce Gabe'a zatoczyły krąg wokół ciała. - Póki nie zapanujemy nad tym, nikogo nie można traktować poważnie.

Nic nie pozostaje najlepsze zbyt długo.

Lou spojrzał na rodziców którzy potakiwali z uśmiechem. Ojciec miał łzy w oczach i kiwał energicznie głową na znak że już dobrze. Marcia mrugała gwałtownie by powstrzymać się od płaczu skupiona na przesuwaniu zastawu z miejsca na miejsce.

Życie było niekończącą się drabiną, która znika gdzieś w chmurach, chwieje się niebezpiecznie i w każdej chwili może się przewrócić, pociągając go za sobą.

Ludzie, jak domy, mają swoje tajemnice. Czasem te tajemnice skrywają się w nich, czasem oni skrywają się w tajemnicach. Obejmują je mocno ramionami, łamią języki, by ominąć prawdę. Ale po jakimś czasie ona zwycięża, wynosi się ponad wszystko. Wierci się i kręci w środku, rośnie, aż spuchnięty język nie może więcej kłamać, przychodzi czas, kiedy musi wypluć prawdę; wtedy ta przecina powietrze i z hukiem ląduje w rzeczywistości. Prawda i czas zawsze ze sobą współdziałają.

(…) Czas jest cenniejszy niż złoto… musimy więc wykorzystywać go mądrze. Czasu nie można spakować, przewiązać wstążką i złożyć pod choinką w bożonarodzeniowy poranek.

Była piękna. Czuł się tak, jakby przez całe życie mówiono mu, że niebo jest niebieskie, a teraz pierwszy raz podniósł wzrok i zobaczył to na własne oczy. Czemu nie patrzył na nie codziennie?

Czasami trzeba rozwiązać pewne sprawy, żeby dotrzeć do sedna.

Dobry uczynek to triumf duszy.

Gdyby cuda można było przekształcić na równania chemiczne, wszyscy by w nie wierzyli. To przykre.

Nie można zarobić więcej czasu. Godziny, dnia, miesiąca, które minęły, nie można nigdy odzyskać.

Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Czy to znaczy, że jak się ma co się lubi, to się nie lubi, czego się nie ma?

Lekcja dla jednego człowieka, to dla drugiego historia, ale często historia jednego człowieka dla drugiego może okazać się lekcją.

Ludzie opowiadają historie, a od słuchaczy zależy, czy uwierzą. To nie jest zadanie opowiadającego.

Ludzie, którzy wiecznie oglądają się za siebie, często na coś wpadają.

Ścieżka wydaje się znacznie prostsza, kiedy przestajemy oglądać się na to, co robią inni, i zamiast tego skupiamy się na sobie.

Wyczekiwanie było większą frajdą, niż sama chwila, na którą się czeka.

Życie było niekończącą się drabiną, która znika gdzieś w chmurach, chwieje się niebezpiecznie i w każdej chwili może się przewrócić, pociągając go ze sobą.

Życie nie polega jedynie na grach, polega na życiu.

Bycie najlepszym jest takie samo jak bycie średnim to jest takie samo jak bycie najgorszym. To wszystko tylko stany bytu. Liczy się to, jak dana osoba czuje się w swoim stanie i czemu się w nim znajduje.