Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kłamstwo ma krótkie nóżki, panie Bogdanie, nie wie pan o tym? Popierdala sobie na nich gładko, ale tylko do czasu, aż się o nie potknie, co zdarza się na ogół dość szybko, właśnie dlatego, że są takie krótkie.

Potęga mediów. Dzięki temu przeciętny zjadacz chleba stawał się ekspertem z dziedziny kryminalistyki.

Nie wiedzieli, czy pracuje, czy szpera w sieci, czy może gra w sapera.

- Co to zna­czy nie­praw­do­po­dob­ne? Gdyby dzie­sięć lat temu ktoś za­py­tał cię, czy atak na dra­pa­cze chmur za po­mo­cą sa­mo­lo­tów pa­sa­żer­skich jest praw­do­po­dob­ny, co byś od­po­wie­dział? Albo że w jed­nym tra­gicz­nym wy­pad­ku zgi­nie więk­szość naj­waż­niej­szych w pań­stwie osób? Praw­do­po­dob­ne jest wszyst­ko, tylko że więk­szo­ści czło­wiek nie jest sobie w sta­nie wy­obra­zić.

Okazuje się, że życie ludzkie wcale nie jest bezcenne. Czasem kosztuje naprawdę niewiele.

Podobno jeszcze na studiach dostał z liścia od profesora Hołysta.

Racja jest jak dupa, każdy ma swoją.

- Homofob.
- Po prostu Mateusz - Wyszczerzył zęby.

Pamiętajcie, że wyrok został wykonany na zdrajcy naszej ojczyzny. Jako żołnierz polski, jako oficer Ludowego Wojska Polskiego w szczególności, nie mam żadnych wątpliwości, że kara była sprawiedliwa. Surowa, lecz sprawiedliwa!

Był przeciętniakiem, krańcowo odmiennym od stereotypowego wizerunku gliniarza z dochodzeniówki czy kryminalnego, wdrukowanego w podświadomość konsumentów skandynawskich powieści i filmów kryminalnych.

W końcu, jak mu się zdawało, przestał myśleć, żeby jego głowa nie pękła pod naporem pytań.

Tadzik unikał wszystkich, nie chciał nawiązywać żadnych relacji, wychodząc z założenia, że ból po stracie kogoś bliskiego jest dużo gorszy niż gorycz samotności.

Są rzeczy, o których się filozofom i prokuratorom nie śniło. Na przykład przeczucie.

Naprawdę myśli pan, że stanowisko, jakie zajmuje człowiek, świadczy o nim cokolwiek? Nie, panie komisarzu, to po pierwsze. Znam kilkanaście osób na podobnych stanowiskach i zaręczam panu, że w niektórych wypadkach nijak nie przystaje do tego, co sobą reprezentują.

Arystoteles powiedział, że z nadmiaru lub niedostatku wszystko ginie. To z nudów i z nadmiaru forsy te dziwactwa i wynaturzenia... A ich konsekwencją jest brak rozmnażania, a więc groźba wyginięcia gatunku ludzkiego.

Berdak był zdania, że Ołdakowski jest trochę jak świnka morska. To sympatyczne, w przeciwieństwie do Ołdakowskiego, zwierzątko nie jest ani świnką, ani morską.

- Nie tą głową co trzeba myślałeś, chłopie - mruknął do siebie, z lekkim zażenowaniem czytając tęskne SMS-y. - Stary a głupi...

Ma czas. Zemsta to przysmak, który najlepiej smakuje na zimno. Zastanowił się. Nie, nie zemsta. Kara. Nieuchronna.

(...) to nie jest ważne, czy człowiek pochodzi od małpy, czy nie. Najistotniejszą rzeczą jest to, że jednak się od nich różnimy, oraz to, że to my rządzimy światem, a nie one.

Chodzi o to, że małpa, w przeciwieństwie do człowieka, nie ma dużych wymagań. Zje owoc, który wybrała, i odejdzie zadowolona, a człowiek, niezależnie od tego, co wybierze, zadowolony nie będzie nigdy.

Nie był w stanie pojąć tego stoickiego spokoju stryja, z jakim przyjmował fakt choroby i rychłej śmierci. Tego, że zdradziło go własne ciało, własny organizm. I trochę mu zazdrościł, że tak potrafi.

Tak, mój drogi, zasada domniemania niewinności w tym kraju jest martwa jak Rudzki. Jest jak kwiat paproci: wszyscy o niej słyszeli, ale nikt jej nie widział, bo nie istnieje. I wszyscy zawsze wyrabiają sobie zdanie przed wydaniem wyroku.

Oczy są zwierciadłem duszy, zna pan ten banał? Jak większość banałów jest do bólu prawdziwy.

(...) dla­cze­go lu­dzie boją się śmier­ci? Po­mi­ja­jąc strach przed bólem i cier­pie­niem, który czę­sto ją po­prze­dza? Bo po pierw­sze, nie wie­dzą, co ich tam czeka, po tam­tej stro­nie. To na­tu­ral­na i cał­kiem zro­zu­mia­ła obawa przed nie­zna­nym. A po dru­gie, żal im życia, żal im tego, co zo­sta­wią tu, na ziemi.

Śmierć to de­fi­ni­tyw­ny ko­niec, co­kol­wiek mówią lu­dzie, któ­rzy nie mogąc się z tym po­go­dzić, wy­my­śla­ją raje, dżan­na­hy, Wal­hal­le, re­in­kar­na­cje i inne tego typu bzdu­ry.

W dobie spo­łe­czeń­stwa in­for­ma­cyj­ne­go nie ma żad­ne­go pro­ble­mu z od­na­le­zie­niem ko­go­kol­wiek. Zwłasz­cza jeśli jest ak­tyw­ny w sieci. Nie uwie­rzył­by pan, jak lu­dzie po­tra­fią się od­sło­nić. Eks­hi­bi­cjo­nizm ery Fa­ce­bo­oka i Na­szej Klasy. Po­ka­zu­ją tam wszyst­ko. Sie­bie i in­nych. Zdra­dza­ją wszyst­kim swój stan emo­cjo­nal­ny, po­ka­zu­ją swoją oso­bo­wość, jacy są, kim są, kim nie są, jacy chcie­li­by być, jak się zmie­nia­ją. Nie do wiary!

Przy­pa­dek jest mo­to­rem dzie­jów ludz­ko­ści. Wiesz, ilu rze­czy by nie od­kry­to, gdyby nie on? Ile rze­czy by się nie wy­da­rzy­ło, gdyby w tym nie po­mógł?

Kiedy sły­szy się o śmier­ci kogoś, kogo się do­brze znało, trud­no w to uwie­rzyć. Do­pie­ro gdy na wła­sne oczy widzi się, jak ten ktoś na za­wsze znika w gro­bie, fakt jego odej­ścia nagle do­cie­ra do umy­słu z całą prze­ra­ża­ją­cą mocą. W akcie po­chów­ku jest coś nie­odwo­łal­ne­go.