Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabawne, że nie potrafimy wypowiedzieć na głos niektórych słów. Po prostu nie potrafimy. Pewne słowa wydają się trudniejsze do wyartykułowania niż inne, nawet jeśli są bardzo prawdziwe.

Teraz wiem, że należy dbać o ludzi, którym oddałoby się swoją nerkę. Nie pozwolić im odejść, chyba, że ma się nie po kolei w głowie i nie wie, co posiada. Albo jest się zbyt przestraszonym.

Kiedy spotyka cię w życiu to, co najgorsze, zaczynasz sądzić, że równie dobrze mogą ci się przydarzyć wszystkie inne złe rzeczy, które wcześniej uważałeś za niemożliwe.

Nie, tak naprawdę nie chciałabym się nigdzie znaleźć, bo gdziekolwiek się pojawię, zawsze muszę znosić samą siebie. Jestem na zawsze przywiązana do tego umysłu i ciała, do tego bagna człowieczeństwa, jaki reprezentuję.

Alfred lord Tennyson był idiotą. Wcale nie jest lepiej kochać i stracić, niż nigdy nie zaznać miłości - gdybym w ogóle nie kochał, nie byłoby teraz trzepotania rękoma. Siedziałbym na dole, wyspany, jadłbym sobotnie naleśniki i czytał DSM. Nie zdawałbym sobie sprawy, jak to jest być takim jak inni. Jak to jest nie być samotnym. W jak odległym miejscu żyłem od planety Normalność.

Ludzie są wredni, zanim się nie napiją kawy.

Człowiek może poczuć się głupcem nie z powodu innych, a tylko z powodu samego siebie.

Jaka szkoda, że rozmowa nie może być sterowana niczym ruch uliczny, za pomocą świateł: dostajesz czytelny sygnał, kiedy masz się zatrzymać, albo zachować ostrożność.

Tak naprawdę nie chcę umierać. Po prostu kiepsko wychodzi mi życie.

Honestly, I am not that good a listener. I am just good at letting other people talk.

Jednym z najgorszych elementów towarzyszących czyjejś śmierci jest to, że człowiek wraca myślą do momentów, w których nie zadał odpowiednich pytań, bo idiotycznie zakładał, że ma mnóstwo czasu.

Niektóre wydarzenia sprawiają, że cała reszta wydaje się nieistotna.

Mam lepsze rzeczy do roboty niż porównywanie własnej osoby z niedoścignionymi ideałami ustanowionymi przez grafików kolorowych czasopism.

To, że człowiek nie wie, co mówić, to żadna wymówka.

Ruth uśmiecha się i jej twarz się zmienia. Zmarszczki na policzkach przybierają kształt nawiasów, a przecinki przy oczach zamieniają się w apostrofy. Tak wygląda kobieta, która niczego nie żałuje.

Twój ojciec stale mnie poprawia, mówi: "My jesteśmy w ciąży, nie tylko ty", ale czy to jego kostki tak spuchły, że wyglądają, jakby stracił nad nimi kontrolę? Czy to jego piersi zwisają jak balony napełnione wodą? Może on spodziewa się dziecka, ale to ja jestem w ciąży.

Jeżeli kiedykolwiek będę miała dzieci, one nie poznają mojego ojca. Jeśli kiedyś pójdę do ołtarza, nie poprowadzi mnie tam. Gdy skończę studia, na widowni zasiądzie tylko mama. Od tej pory każda szczęśliwa chwila będzie miała gorzki, przeraźliwie smutny posmak żałoby.

Just because you're strong doesn't mean you shouldn't ask for help sometimes.

Ko­cha­nie, ze­szłej nocy śniło mi się, że trzy­mam cię w ra­mio­nach. Gdy się obu­dzi­łem, ko­cha­nie, zda­łem sobie spra­wę, że to tylko sen, a wtedy zwie­si­łem głowę i po­la­ły się łzy.

(...) każdy z nas jest widziany w jakiś sposób przez resztę świata. Ty byłaś pierwszą osobą w tej szkole - a może nawet w ogóle, nie licząc mojej najbliższej rodziny - która spojrzała na mnie i dostrzegła kogoś więcej (..).

Co najgorszego może się stać, jeśli spróbujesz?

Nie ma wyraźniejszej oznaki samotności niż dłoń na szybie.

,,Wszystko kiedyś
minie, Jessie. Pamiętaj o tym. To, co dzisiaj wydaje się takie ogromne
i przytłaczające, wkrótce stanie się nieistotne”.

Idealne dni są dla ludzi, którzy mają niewielkie, realne marzenia.

And she'll remind me that everything that is new always feels tenuous, that a lot of this, maybe even most of this, is in my head.

- Kwintyliona?
- Wyobraź sobie jedynkę i trzydzieści zer. - Kit wzrusza ramionami, chyba nie potrafi sobie tego wyobrazić. Fatalnie, ponieważ wizja kwintyliona jest jak poezja.

Teraz, kiedy wiem, jak to jest, gdy wargi sty­ka­ją się z war­ga­mi, gdy po­ja­wia się zu­peł­nie na­tu­ral­ny po­rzą­dek rze­czy, za­sta­na­wiam się, dla­cze­go lu­dzie nie ca­łu­ją się ca­ły­mi dnia­mi. Jak mogą robić co­kol­wiek in­ne­go?

Tę­sk­no­ta za Kit ma wy­miar fi­zycz­ny, zu­peł­nie jakby moje serce pła­ka­ło.

Wpadam do środka, zanim jeszcze powie „Proszę”. Łzy spływają mi ciurkiem po twarzy, nienawidzę siebie za to. Trzymałam się przez pięć tygodni, nikt nie widział, żebym płakała, ale to mnie kompletnie załamuje.

I will stop being afraid of everything. Of hurt and rejection.