Echo Va­jont że­gna­ło ją ci­chym szu­mem wia­tru i mięk­ko ukła­da­ło się w słowa: pa­mię­taj o przeszłości, ale nie zapominaj żyć .

Echo Va­jont że­gna­ło ją ci­chym szu­mem wia­tru i mięk­ko ukła­da­ło się w słowa: pa­mię­taj o przeszłości, ale nie zapominaj żyć .

Je­ste­śmy szczę­ścia­rza­mi, bo to, co zro­bi­my z na­szym ży­ciem, za­le­ży tylko od nas.

Je­ste­śmy szczę­ścia­rza­mi, bo to, co zro­bi­my z na­szym ży­ciem, za­le­ży tylko od nas.

To, co sta­no­wi­ło dotąd esen­cję jej życia, zo­sta­ło za ple­ca­mi. Po­ry­wał ją bez­miar nie­zna­nych prze­strze­ni, ocean ob­co­ści, ko­smos nie­wia­do­mych. Nie cie­szył ją ten dar, w ogóle go nie chcia­ła. Po sto­kroć wo­la­ła­by cof­nąć czas i znów dać się za­mknąć w ka­mien­nych mu­rach ro­dzin­ne­go Casso. Tyle że ono już nie ist­nia­ło. W każ­dym razie nie takie, jakim chcia­ła je pa­mię­tać.

To, co sta­no­wi­ło dotąd esen­cję jej życia, zo­sta­ło za ple­ca­mi. Po­ry­wał ją bez­miar nie­zna­nych prze­strze­ni, ocean ob­co­ści, ko­...