Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzternaście książek na nowy tydzień. Silne emocje gwarantowane!LubimyCzytać2
- ArtykułyKsiążki o przyrodzie: daj się ponieść pięknu i sile natury podczas lektury!Anna Sierant6
- ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński45
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać426
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Franciszek Puchała
5
6,9/10
Urodzony: 18.02.1942
Franciszek Puchała (ur. 18 lutego 1941 w m. Przecławka (Ponidzie) na Ziemi Świętokrzyskiej) – polski dowódca wojskowy i sztabowiec, generał dywizji Wojska Polskiego, zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. operacyjnych, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP.
Służbę wojskową rozpoczął w 1959 jako podchorąży Oficerskiej Szkołe Artylerii w Toruniu. Promowany na podporucznika w 1962. Po promocji dowódca plutonu ogniowego w Podoficerskiej Szkole artylerii 5 Brygady KBW. W 1966 mianowany porucznikiem. Po ukończeniu w 1971 ASG w Rembertowie - starszy pomocnik kierownika Naukowej Informacji Wojskowej ASG WP. Dalej służył w 2 pcz 10 DPanc w Opolu. W 1971 kapitan . W l. 1972 -73 szef sztabu 10 pcz w 10 DPanc. Od 1973 szef wydziału operacyjnego 10 DPanc. W l. 1974-75 szef sztabu 10 DPanc. W 1974 mianowany majorem. W 1978 ukończył ASG Sił Zbrojnych ZSRR, szef oddziału operacyjnego - zastępca szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W 1979 pułkownik. Od 1980 w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP: szef oddziału gotowości bojowej, zastępca szefa Zarządu, od 1983 szef Zarządu Operacyjnego. W 1984 mianowany generałem brygady. W 1989 zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. operacyjnych, mianowany generałem dywizji. W l. 1989-90 brał udział w pracach nad reformą systemu dowodzenia Połączonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego w oparciu o zasadę suwerenności i równoprawności państw. Uczestniczył przy opracowywaniu nowej doktryny obronnej Rzeczypospolitej. Od 1990 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Uczestniczył w opracowywaniu planów integracji Polski w ramach NATO. W l. 1992-93 w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Od 1993 inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, od 1997 szef Zespołu Grupy Głównych Inspektorów MON, także asystent szefa Sztabu Generalnego WP.
Analityk i strateg wojskowy. Współautor modernizacji WP oraz jej integracji z NATO. Brał udział w przygotowaniu programu "Partnerstwo dla Pokoju". Współautor opracowania "Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003"
Zawodową służbę wojskową zakończył w lutym 2001 r. i rozpoczął pracę jako pracownik służby cywilnej MON. Wybrany w 2004 roku prezesem Klubu Generałów Wojska Polskiego. 24 września 2013 r. na X Krajowym Zjeździe Delegatów został wybrany prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
Służbę wojskową rozpoczął w 1959 jako podchorąży Oficerskiej Szkołe Artylerii w Toruniu. Promowany na podporucznika w 1962. Po promocji dowódca plutonu ogniowego w Podoficerskiej Szkole artylerii 5 Brygady KBW. W 1966 mianowany porucznikiem. Po ukończeniu w 1971 ASG w Rembertowie - starszy pomocnik kierownika Naukowej Informacji Wojskowej ASG WP. Dalej służył w 2 pcz 10 DPanc w Opolu. W 1971 kapitan . W l. 1972 -73 szef sztabu 10 pcz w 10 DPanc. Od 1973 szef wydziału operacyjnego 10 DPanc. W l. 1974-75 szef sztabu 10 DPanc. W 1974 mianowany majorem. W 1978 ukończył ASG Sił Zbrojnych ZSRR, szef oddziału operacyjnego - zastępca szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W 1979 pułkownik. Od 1980 w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP: szef oddziału gotowości bojowej, zastępca szefa Zarządu, od 1983 szef Zarządu Operacyjnego. W 1984 mianowany generałem brygady. W 1989 zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. operacyjnych, mianowany generałem dywizji. W l. 1989-90 brał udział w pracach nad reformą systemu dowodzenia Połączonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego w oparciu o zasadę suwerenności i równoprawności państw. Uczestniczył przy opracowywaniu nowej doktryny obronnej Rzeczypospolitej. Od 1990 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. Uczestniczył w opracowywaniu planów integracji Polski w ramach NATO. W l. 1992-93 w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Od 1993 inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, od 1997 szef Zespołu Grupy Głównych Inspektorów MON, także asystent szefa Sztabu Generalnego WP.
Analityk i strateg wojskowy. Współautor modernizacji WP oraz jej integracji z NATO. Brał udział w przygotowaniu programu "Partnerstwo dla Pokoju". Współautor opracowania "Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003"
Zawodową służbę wojskową zakończył w lutym 2001 r. i rozpoczął pracę jako pracownik służby cywilnej MON. Wybrany w 2004 roku prezesem Klubu Generałów Wojska Polskiego. 24 września 2013 r. na X Krajowym Zjeździe Delegatów został wybrany prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
6,9/10średnia ocena książek autora
28 przeczytało książki autora
56 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy
Franciszek Puchała
6,1 z 19 ocen
54 czytelników 7 opinii
2014
Budowa Potencjału Bojowego Wojska Polskiego 1945-1990 - Obszary Szpiegowskich Działań
Franciszek Puchała
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
2013
Sekrety Sztabu Generalnego pojałtańskiej Polski
Franciszek Puchała
7,0 z 1 ocen
8 czytelników 0 opinii
2011
Sztab Generalny Wojska Polskiego 1918-2003
Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
2004
Najnowsze opinie o książkach autora
Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy Franciszek Puchała
6,1
Bardzo ciekawa książka, ukazująca postać Pułkownika Kuklińskiego, z tej drugiej, mniej jasnej strony. Książka powstała jako kontra do lektury Benjamina Weisera "Ryszard Kukliński. Życie ściśle tajne", filmu "Jack Strong" oraz innych pozycji gloryfikujących Kuklińskiego. Autor, wykorzystując swoją pozycję w Sztabie Generalnym, oparł się przede wszystkim na swojej generalskiej wiedzy, wypowiedziach współpracowników Ryszarda Kuklińskiego oraz archiwalnych materiałach wojskowych. Generał ciekawie opisał kwestie związane ze szpiegostwem i wywiadem ukazując przy tym sylwetki (bardzo skrótowo) innych szpiegów (choć nie wiedzieć czemu Leszka Chrósta pominął). Rozdział dotyczący przekazanych CIA przez Kuklińskiego informacji czyta się trochę ciężko, a to za sprawą natłoku wojskowych danych technicznych dotyczących taktyki i uzbrojenia. Książka, trochę obala mit Kuklińskiego i daje sporo do myślenia. Sięgam teraz po pozycję Weisera i sam sprawdzę. Polecam.
Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym. O Ryszardzie Kuklińskim bliżej prawdy Franciszek Puchała
6,1
Momentami bardzo interesująca. Ale też były momenty, przez które z dużym trudem przebrnęłam. Zdecydowanie za mało jak dla mnie było informacji o życiu i działalności Kuklińskiego. Za dużo wszystkiego dookoła. Niepotrzebne moim zdaniem było porównanie ilości i rodzaju broni jaką posiadały strony konfliktów oraz jak się różne armie przekształcały. Owszem tło polityczne powinno się w tej książce znaleźć jednak momentami miałam wrażenie, że autor zapomniał o czym tak naprawdę miał pisać i zdecydowanie odbiega od tematu.