Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Osoby interesujące się religią i ekumenizmem być może natknęły się na informację o proponowanych zmianach w Kościele anglikańskim dotyczących liturgii chrzcielnej. Zmiany te miałyby między innymi obejmować rezygnację z pytania skierowanego do rodziców i chrzestnych: „Czy poddajesz się Chrystusowi jako Panu”, ponieważ „pojęcie poddania spotkało się z dezaprobatą kobiet, sprzeciwiających się idei poddaństwa” (cyt. za ekumenizm.pl) Kim jednak jest kobieta poddana Chrystusowi? Lubującą się w cierpieniach i umartwieniach masochistką, konformistką nigdy nie wyrażającą własnego zdania, zgadzającą się pokornie ze wszystkim co powiedzą mężczyźni? A może odważną lwicą broniącą niewzruszenie swoich przekonań i rzucającą wyzwanie w twarz okrutnemu reżimowi? Myślę, że książka „Więźniowie Iranu” pomoże znaleźć odpowiedź na to pytanie. „Więźniowie Iranu” to historia oparta na faktach. Przedstawia wspomnienia dwóch Iranek- Marceliny i Marii, które zostały wychowane w rodzinach muzułmańskich, jednakże na pewnym etapie swojego życia wybrały chrześcijaństwo. Ich działalność ewangelizacyjna została uznana za przestępstwo i obie znalazły się w więzieniu. Książka w dużej mierze jest zapisem tego, co tam przeszły oraz przebiegu ich procesu sądowego i walki o sprawiedliwość. Wszelako Marcelina i Maria nie ograniczają się tylko do pisania o sobie. Ich wspomnienia dają również możliwość poznania losów wielu kobiet-więźniarek aresztowanych torturowanych i skazywanych na śmierć z wielu różnych powodów począwszy od handlu narkotykami, zabójstwa męża- tyrana w ramach obrony koniecznej, na niewłaściwych politycznych koneksjach skończywszy. Dzięki tym relacjom otrzymujemy ciekawy przekrój społeczeństwa irańskiego oraz wgląd w panujące w nim stosunki. Niezwykle fascynującą rzeczą jest również kobieca solidarność i wzajemna przyjaźń- motyw przewijający się przez całą książkę. Świadectwo Marceliny i Marii niewątpliwie sprowokuje do postawienia sobie wielu pytań i refleksji na temat tego, czym jest wolność, sprawiedliwość i prawda. Gorąco polecam ją osobom wierzącym. Uważam, że zaczerpną z niej wiele inspiracji do swojego życia. Myślę także, że książka zainteresuje także wszystkich ludzi, którym bliska jest troska o prawa człowieka. Jednakże fani „political correctness” niech raczej po nią nie sięgają.