Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doceniam autora i z uznaniem odnoszę się do jego pełnej zaangażowania postawy religijnej, zwłaszcza w przestrzeni jaką jest jego praca jako terapeuty dla osób, które odkrywając w sobie nieznaną im silę, która zamiast skierować ich w ramiona kobiet pcha ich w ręce mężczyzn. Orientacja homoseksualna, która jest dziś przedmiotem wielu badań i rozważań, a informacje o niej dostępne są nie tylko w prasie i publikowanych książkach, ale stały się częścią medialnej przestrzeni, nie wzbudza już tak wielu emocji i zainteresowania jak kiedyś, dla wielu społeczeństw osoby homoseksualne są integralną częścią ich systemów i żyją w nich z pełną prawną i socjalną opieką, jak również wiele związków wyznaniowych, zarówno chrześcijańskich, jak i innych wyznań zaakceptowało ich realną obecność i błogosławi ich relacje. Wydaje się, że jest to wynik budowanego od wielu lat trudnego procesu akceptacji i pełnej tolerancji jaki toczy się w całym świecie i jest wynikiem kompromisu oraz stosowania w praktyce zasady, że wszystkie społeczności, które są mniejszościami, jako te, które same nie mogą się bronić, muszą być niejako bronione przez państwo i to ono próbuje na rożne sposoby zapewnić im należyte wolności i ochronę oraz poczucie bezpieczeństwa. Jednak w społeczeństwach, w których dominuje ortodoksyjny katolicyzm te zmiany albo pojawiają się bardzo wolno albo wręcz są jednoznacznie odrzucane, choć nie wszędzie. Postępująca laicyzacja wyraźnie daje już znać. Podstawowym argumentem jest niezgodność takich relacji z biblijnymi zapisami. Dla wielu młodych osób, które żyją i funkcjonują w takich krajach, wiara jest niezwykle ważnym elementem ich życia i przestrzeganie zasad głoszonych przez ich Kościół należy do jego fundamentów. Problem rodzi się wtedy, kiedy takie osoby odkrywają w sobie nieheteroseksualne pragnienia, które stoją w wyraźnej sprzeczności z ich poglądami religijnymi i wyznawanymi zasadami moralnymi. Wtedy rozpoczyna się trwająca wiele lat wielka wewnętrzna walka, która przynosi rożne rezultaty, a doświadczenie historyczne pokazuje, że szczególnie w społecznościach, które bardzo mocno piętnowały takie dążenia jako grzeszne i niebezpieczne dla państwa, bo podważające zasady jego funkcjonowania, mogło i kończyło się to często tragicznymi sytuacjami. Dla wielu osób próba pogodzenia się z odkrytą w sobie orientacją jest niemożliwa i bardzo wiele osób porzuca dotychczasowe nauki i idzie swoją własną drogą. Jak jednak mają zachować się ci, którzy nie potrafią tego zrobić, bo wiara jest wyznacznikiem ich życia. I wtedy pojawia się autor, który mówi, że homoseksualizm, który choć jest grzechem, jest tylko chorobą, z której siłą woli można się wyleczyć, stosując post, modlitwę, ale i wiele praktyk, które w formie długoletnich terapii mają doprowadzić najpierw do dążenia do zachowania czystości, a w  dalszej konsekwencji do wyboru płci przeciwnej. Zaproponowana jako rozwiązanie terapia reparatywna polega na odwróceniu niechcianych dążeń i pragnień i przywróceniu tych, które jako pierwotne są naturalne. Dla autora jest ona nie tylko prawdziwa, ale i skuteczna, jak sam opowiada jego droga właśnie tak wyglądała. Sam kiedyś był aktywnym homoseksualistą, który nie mógł się pogodzić z tym, kim jest, i chciał wieść normalne życie mając własną szczęśliwą rodzinę, żonę dzieci. W głębokim przekonaniu i oddaniu się słowom Boga, mimo wielu upadków i porażek osiągnął upragniony spokój i stan, do którego zmierzał i na tej podstawie uważa, że skoro jemu się udało, to i innym, którzy bardzo tego pragną i zrobią wszystko, by się zmienić, również będzie dana taka szansa. Zostawiając na boku przekonania i wszelkie przywołane przez autora autorytety, i z szacunku dla jego własnych przeżyć i doświadczeń, trzeba przyznać, że takie spojrzenie, którego punktem odniesienia jest religijny fundamentalizm może być bardzo groźnym i niebezpiecznym sposobem postępowania i dla zobrazowania warto przywołać tu film  Modlitwy za Bobbiego, gdzie działania o takich modlitewno-terapeutycznym charakterze doprowadziły do stanu depresji, która zakończyła się śmiercią. Wszędzie w głoszonych zasadach zachować trzeba zdrowy umiar i przede wszystkim bardziej zaufać Bogu, że jego dzieła nie mogą być złe, a to, co uczynił było dobre, jeśli myślimy inaczej to kwestionujemy stwórcze działanie Boga, na którego skądinąd tak często się powołujemy. A przecież sądzeni będziemy z miłości do drugiego człowieka a nie z nienawiści czy pogardy.