Cytat dnia
Im dłużej człowiek żyje na ziemi, tym starsza staje się ziemia pod jego stopami.
Najnowsze artykuły
ArtykułyPrzygotuj się na nadchodzącą jesień. Najlepsze książkowe promocje września
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Akrobatki” Agi Antczak1
ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i otrzymaj książkę „Wszyscy zakochani nocą” Mieko Kawakami1
Artykuły„Miasteczko Salem” i „Pingwin” robią wrażenie. Adaptacja Stephena Kinga z szansami na Oscara
5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2013
2013
Iluzja zbrodni Carol McCleary 
Jest rok 1889. Młoda Amerykanka jest pewną siebie kobietą, ambitną i ciekawą świata. Pewnego dnia pakuje się w niewielką torebkę, chowając w niej tylko najprzydatniejsze rzeczy, minimalizując zabierany ze sobą bagaż. Przywdziewa najwygodniejszą suknię, ciepłe okrycie, nakładając ulubiony i uniwersalny kapelusz. Po czym z notatnikiem, jeszcze z niewypełnionymi kartkami, opuszcza mieszkanie i stawia pierwsze kroki, mające rozpocząć jej podróż dookoła świata.
Czy może tak wyglądały czynności Nellie Bly? To pseudonim dziennikarki śledczej, Elizabeth Jane Cochrane, żyjącej w latach 1864 - 1922. Kiedy w roku 1889 pracowała dla New York World, zostało jej przydzielone wyjątkowe jak dla kobiety ówczesnych lat zadanie - reportaż z podróży dookoła świata, wzorowanej na powieści Juliusza Verne'a W 80 dni dookoła świata. Nellie okrążyła świat w 72 dni, a z jej zapisków powstała książka Dookoła świata w 72 dni. Wzorując się na tej autentycznej postaci i jej przygodach, Carol McCleary napisała książkę pt. Iluzja zbrodni, drugą powieść o przygodach Nellie po Alchemii zbrodni, rewelacyjnie łącząc fakty z fikcją, tworząc powieść przygodowo - historyczną, w której pierwsze skrzypce gra zapał Nellie do rozwiązania zagadkowego morderstwa, którego była świadkiem.
Autentyczne wydarzenia z życia odważnej reporterki, przełamującej konwenanse i stereotypowy obraz ówczesnej kobiety, zostały wzbogacone o inne, które nadały historii kryminalno-sensacyjną otoczkę. Iluzja zbrodni posiada nie tylko świetnie poprowadzony wątek kryminalny, który obfituje w ciekawe, choć sprawdzone zwroty akcji. Na szczęście nie czynią one powieści całkowicie przewidywalną, a podkreślają niebywały talent dziennikarki do popadania w tarapaty, w których nie zawsze ląduje na czterech łapach jak kot. Barwności dodają intrygujące postacie, dostarczające niepewności z każdym kolejnym rozdziałem. Kolejną mocną stroną Iluzji zbrodni jest również ciekawie opisana sfera kulturalna, zbudowana z rozmaitych spostrzeżeń - począwszy od tematów takich jak narodowościowe zwyczaje, stereotypy, charakterystyki miejsc, a kończąc na popularnych magicznych sztuczkach oraz wyjaśnianiu tych iluzji i przywoływaniu niewyrafinowanych tortur. Narracja prowadzona w pierwszej osobie uwiarygadnia całą powieść i porywa czytelnika wraz z Nellie w wir przeróżnych przeżyć - od zadziwień, strachu, nerwowego oczekiwania, po skromne motyle w brzuchu na widok pewnego myśliwego i podniecenia związanego z podążaniem tropem osób zamieszanych w kryminalną intrygę.
Początek kryminalnej intrygi ma swoje miejsce w Port Saidzie, kiedy Nellie Bly zostaje świadkiem zamordowania mężczyzny, prawdopodobnie znanego jej tylko z widzenia. Prawdopodobnie, ponieważ Nellie nie ma stuprocentowej pewności, że zamordowanego widziała już w różnych okolicznościach i że był on pasażerem na tym samym statku. Jednak nie bez powodu mówi się o kobiecej intuicji - Nellie węszy pismo nosem i już wkrótce okaże się, że ktoś ma powody, aby utajnić osobowość mężczyzny oraz odsunąć wścibską reporterkę od sprawy. Mimo wyczuwalnego zagrożenia zainteresowanie dziennikarki wzmaga fakt, że dostała ona od zmarłego drobnego skarabeusza, a umierający zdołał wyszeptać kobiece imię: "Amelia". Cóż to może oznaczać? Ukochaną, hasło, ważną postać? Przed Nellie będą piętrzyć się rozterki, kłamstwa, pytania, a na domiar złego grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo...
Główna bohaterka prowadzi dziennik pisany lekkim stylem, w którym skrzętnie notuje wszelkie wątpliwości, tworzy humorystyczne komentarze, stawia błyskotliwe hipotezy i nurtujące ją pytania, a w ferworze najświeższych informacji nie traci na swojej zadziorności i dzielnie kontynuuje swoją dziennikarską misję. Dzięki oku sprawnego obserwatora z łatwością przelewa swoje myśli na papier, dbając o opisy oddziałujące na wyobraźnię. Ulepioną z prawdziwych epizodów, cytowanych fragmentów napisanych naprawdę ręką reporterki i fikcji literackiej historię można by nawet uznać w całości za autentyczną. Bez wątpienia wpływ na to mają solidne podwaliny historyczne, polityczne znamiona, niewielkie przypisy i zdjęcia napotykanych postaci czy też środków podróży, jakie wykorzystywała Nellie w przygodzie swojego życia.
Iluzja zbrodni to powieść wykorzystująca w swoim gatunku dane jej możliwości. Znakomicie opisane tło obyczajowe i historyczne polepsza odbiór powieści, a na usta cisną się słowa - docere et delectare. Przygodowa książka Carol McCleary uczy i bawi - ciekawostki historyczne i kulturalne znacznie podnoszą jej wartość, a tocząca się wartko fabuła z dygresjami dostarcza wielu emocji. Powieści nie brak porywczych bohaterów, przeciwności losu, a energiczność i wytrwałość głównej bohaterki nadaje fabule dynamiczność i napięcie. Czy to tylko iluzja, czy to faktyczna zbrodnia? Odpowiedź na pytanie satysfakcjonuje, podobnie jak ciekawa pod wieloma względami lektura, kryjąca w sobie liczne sekrety i fragmentaryczny oraz wielobarwny obraz świata końca XIX wieku.
Alchemia zbrodni Carol McCleary 
Tytuł tej książki brzmi trochę, jak zapowiedź publikacji popularnonaukowej, ale to powieść historyczno-kryminalna. Nie mogę użyć określenia klasyczna, bo jednak coś z tej popularnonaukowości ma. Bardzo łatwo przeoczyć tę zakamuflowaną informację, umieszczoną na skraju okładki, a jest ona bardzo ważna. Do tego stopnia, że liczy się zawarta w niej nawet kolejność określeń. To ostatnie – „kryminalna” – zapowiada i ostatecznie spełnia obietnicę skomplikowanej i ciekawie skonstruowanej intrygi, w której detektywem była kobieta, a dokładniej amerykańska dziennikarka śledcza, podążająca tropem seryjnego mordercy, nazwanego przez nią Alchemikiem, z Nowego Jorku aż do Paryża. Jego ofiarami były przede wszystkim prostytutki. Tak w bardzo ogólnym zarysie mogłabym opisać warstwę sensacyjno-zbrodniczą powieści, która tak naprawdę była kanwą do snucia warstwy historycznej, bo główna akcja rozgrywała się w 1885 roku, w Paryżu. W bardzo szczególnym i niespokojnym czasie dla miasta, w którym właśnie odbywała się Światowa Wystawa oprotestowana przez obywateli za szalony pomysł wzniesienia bezużytecznej wieży Eiffla, przypominającej monstrualną apoteozę fabrycznego komina, na ulicach swoje czerwone szaliki obnosili na szyjach anarchiści, podburzając mieszkańców do protestów przeciwko kapitalistom i burżujom, wśród najbiedniejszej ludności rozprzestrzeniała się tajemnicza epidemia nieznanej choroby, a uczestnikami i jednocześnie bohaterami tych wydarzeń były postacie historyczne znane ze sztuki, literatury i polityki końca lat 90. XIX wieku.
Włącznie z główną postacią kobiecą Elizabeth Jane Cochran, pracującą dla New York World, znaną pod pseudonimem Nellie Bly. Autorka powołała do życia na kartach swojej powieści, wykorzystując jej wątki biograficzne, kobietę niezwykłą, bo łamiącą reguły, zasady i normy obyczajowe i mającą odwagę wkraczać na tereny dotychczas zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Wierzącą we własne możliwości, twierdząc – "czekają na mnie rzeki, które muszę przepłynąć, zamki, które muszę zdobyć, góry, które muszę przenieść…" To dzięki takiemu niezłomnemu nastawieniu i przekonaniom nie bała się zaglądać w najkoszmarniejsze i najbardziej podłe dzielnice Paryża, w których smutek, cierpienie, udręka, złość, "ubóstwo, alkohol i silne emocje odcisnęły się piętnem" na każdej ulicy La Poivriere i Montmartre. O statusie sięgającym dna kloacznego tej ostatniej świadczyła nieformalna, prześmiewcza nazwa używana przez mieszkańców – Montmerde.
Jednak Nellie po zaułkach i zakamarkach Paryża nie chodziła sama.
Poznała Juliusza Verne’a, którego namówiła do współpracy i wspólnego działania w złapaniu mordercy, a na którego widok zaczynało szybciej bić jej serce. Oskara Wilde’a, dzięki któremu sodomia przestała być dla niej tajemnicą. Przynajmniej teoretycznie. Michel Louise zwaną Czerwoną Dziewicą, z którą spotkanie w katedrze Notre Dame dało pretekst do poznania historii świątyni, ruchu anarchistycznego i stojącej u jej podłoża ówczesnej polityki. Tamtejszą bohemę świata artystycznego i literackiego spotykaną w paryskich kawiarniach, pełnych ludzi różnego pokroju i poglądów, tajemniczych koneksji i podejrzanych profesji. Niebezpieczny i smutny półświatek prostytutek oraz beznadziejną rzeczywistość najemnych kobiet. Biedną codzienność mieszkańców, wśród których żyjąc, poznawała nie tylko ich nastroje, ale i warunki bytowe. Włącznie z menu, ubiorem, układem mieszkań i ich wyposażeniem. W pościgu za zabójcą zawędrowała również na cmentarz, a z Ludwikiem Pasteurem zeszła nawet do miejskich kanałów ściekowych. A wszystko to w atmosferze narastającej paniki wywołanej epidemią i rewolucyjnymi nastrojami, na tle ścierających się poglądów zwolenników nauki postępowej z jej przeciwnikami.
Autorce udało się stworzyć jakoby prawdziwą historię, odtworzoną przez wydawcę na podstawie znalezionych zapisków Nellie Bly, ubarwiając go licznymi rysunkami. Wskrzesić obecnie bardzo znane osoby (w powieści często jeszcze nieznane, bo u progu kariery lub sławy) ze świata nauki, literatury, polityki i sztuki, ukazując złożoność ich osobowości pełnej zalet, ale i wad. Ożywić dziewiętnastowieczny Paryż, ale i rewolucyjny czas w obyczajowości ich mieszkańców i w szeroko pojętej nauce od medycyny począwszy, na technice skończywszy.
To była ciekawa, bo poznawcza, podróż w czasie, w której zabójca wodził mnie za nos, u boku niezwykłej kobiety, o której jeden z bohaterów powieści powiedział – "Jeśli jesteś przykładem kobiety z przyszłości w świecie mężczyzn, to sądzę, że mężczyzn czeka wiele niespodzianek".
Panowie, spełniło się!
naostrzuksiazki.pl
