Jarosław Talacha

Pięknie oddaje klimat tamtych lat (albo - oddając sprawiedliwość ludziom, którzy PRL faktycznie przeżyli - coś, co mnie, nie mogącej tych lat pamiętać, się tym klimatem wydaje) poprzez bujną i dobrze przemyślaną oprawę graficzną. I właśnie ona stanowi o sile książki - nie szczegóły, których jest niewiele, czy ciekawostki i relacje świadków, będące raczej opisami incydentów, niż próbami nakreślenia jakiegoś ogólniejszego obrazu. Obraz ten z łatwością na podstawie niewielu słów i mocnych ilustracji można sobie spróbować dopowiedzieć. Ładnie zarysowany podział na poszczególne dekady i przemiany w różnych sferach życia od początku do końca PRLu przy odrobinie wysiłku pozwala spróbować zrozumieć subtelne różnice pomiędzy 2-3 generacjami ludzi zaplątanymi w socjalizm. Wreszcie wiem, od jakiego roku można mówić o Pewexach - przedtem tej granicy między PRLem 'zamkniętym na głucho' a 'uchylonym na Zachód' nie potrafiłam umiejscowić w czasie. Autorzy nie pretendują do wszechwiedzy, choć PRL opisują z wielu stron, także zaskakujących (z pewnego rodzaju zdumieniem wyczytałam, że ZOMO poza okładaniem obywateli pałkami budowało też domy dziecka, a bikiniarze, cinkciarze czy prywaciarze - mimo że obsmarowywani przez oficjalne media od góry do dołu - byli właściwie na rękę państwu...).