Najnowsze artykuły
- ArtykułyStrefa mrokuchybarecenzent0
- ArtykułyMiędzynarodowe Targi Książki w Warszawie już 23 maja. Włochy gościem honorowymLubimyCzytać2
- ArtykułySpecjalnie dla pisarzy ta księgarnia otwiera się już o 5 rano. Dobry pomysł?Anna Sierant70
- ArtykułyKeith Richards, „Życie”: wyznanie człowieka, który niczego sobie nie odmawiałLukasz Kaminski2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Adam Tarn
Źródło: z okładki książki Sławomir Mrożek - Adam Tarn. Listy 1963-1975; Wydawnictwo Literackie 2009
4
7,9/10
Adam Tarn (1902 – 1974),jedna z najważniejszych postaci powojennej Polski. W 1956 r. założył pismo "Dialog", w którym publikowano teksty najważniejszych polskich dramatopisarzy i przekłady nowości literatury światowej. Po marcu 1968 r. pozbawiony stanowiska redaktora naczelnego "Dialogu" i kierownika literackiego w Teatrze Współczesnym wyemigrował. Zmarł w Szwajcarii.http://
7,9/10średnia ocena książek autora
20 przeczytało książki autora
37 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Dialog, nr 3 / 1956 Adam Tarn
10,0
Pierwszy raz sięgnąłem po „Dialog”. Spodziewałem się zbioru kilku dramatów i nie zawiodłem się, choć akurat w tym numerze jest ich jak na lekarstwo. Podobają mi się za to napisane do nich wstępy i wszystko inne, co jeszcze tu znalazłem. To zadecydowało, że przeczytałem pismo od deski do deski.
„Dialog” kusi z dwóch względów. Pierwszym są oczywiście dramaty. Bo niby gdzie indziej mógłbym je przeczytać? Są tu więc nazwiska wielka i nieznaczne. Wieczne oraz dawno już pogrzebane. Jeśli szuka się jakiejś trudnodostępnej sztuki, dobrze jest zerknąć do „Dialogu”. Drugim ważnym powodem, dla którego numery tego pisma powinny znajdować się na honorowych miejscach bibliotek, a nie kończyć jako podpałka do kominka, jest cała gama różnych tekstów oraz kronika. Akurat ten numer zawiera tekst Kerra traktujący o dramacie realistycznym, a także polemikę z nim. Dla osób zajmujących się dramatem, z pewnością są to ważne źródła.
Na tym mógłbym skończyć. Nie wiem, ile w internecie jest informacji na temat zawartości tego numeru, więc wymienię zamieszczone w nim dramaty. Są to: „Baśń o teatrze polskim” Schillera, „Muchy” Sartra, „Szekspir zabiera się do pisania” Minkiewicza i „Samotność” Słomczyńskiego – później mocno skrytykowana w pojawiającej się w numerze recenzji.