Adam Tarn

Pierwszy raz sięgnąłem po „Dialog”. Spodziewałem się zbioru kilku dramatów i nie zawiodłem się, choć akurat w tym numerze jest ich jak na lekarstwo. Podobają mi się za to napisane do nich wstępy i wszystko inne, co jeszcze tu znalazłem. To zadecydowało, że przeczytałem pismo od deski do deski. „Dialog” kusi z dwóch względów. Pierwszym są oczywiście dramaty. Bo niby gdzie indziej mógłbym je przeczytać? Są tu więc nazwiska wielka i nieznaczne. Wieczne oraz dawno już pogrzebane. Jeśli szuka się jakiejś trudnodostępnej sztuki, dobrze jest zerknąć do „Dialogu”. Drugim ważnym powodem, dla którego numery tego pisma powinny znajdować się na honorowych miejscach bibliotek, a nie kończyć jako podpałka do kominka, jest cała gama różnych tekstów oraz kronika. Akurat ten numer zawiera tekst Kerra traktujący o dramacie realistycznym, a także polemikę z nim. Dla osób zajmujących się dramatem, z pewnością są to ważne źródła. Na tym mógłbym skończyć. Nie wiem, ile w internecie jest informacji na temat zawartości tego numeru, więc wymienię zamieszczone w nim dramaty. Są to: „Baśń o teatrze polskim” Schillera, „Muchy” Sartra, „Szekspir zabiera się do pisania” Minkiewicza i „Samotność” Słomczyńskiego – później mocno skrytykowana w pojawiającej się w numerze recenzji.