Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka stanowi zbiór zapisków z więzień i niemieckich obozów koncentracyjnych, w jakich przebywał autor przez niemal całą II wojnę światową. Praca skonstruowana jest na zasadzie: dzień, rok i notatka na temat dnia: czasem na 1 zdanie, czasem kilka stron. Książka ta jest całkowicie różna od wszystkich innych pozycji z tego gatunku z uwagi na niesamowicie szlachetnego autora. Mimo złamania głodem, pracą autor pokazał sobą, że nawet w takich warunkach można zachować godność. Oczywiście w książce autor nie popada w zachwyt nad samym sobą, ale wynika to z zapisków innych więźniów, którzy wspominają niezwykły charakter autora w swoich wspomnieniach. W książce nie ma patetyzmu, jest prostota i pokora, które jednak niezwykle poruszają. Opisy są proste ale emanują wewnętrznym pięknem autora. KLUCZOWE ZDANIE Z KSIĄŻKI - JAK DLA MNIE- TO TO, GDY AUTOR UMIERAJĄC Z GŁODU I WYCIEŃCZENIA WSPOMINA ŻYCIE W KLASZTORZE. NAGLE PYTA SAM SIEBIE Z LEKKIM OSKARŻENIEM CZY CZASEM NIE OKŁAMUJE SAM SIEBIE I ZAMIAST SZUKAĆ WARUNKÓW KONTEMPLACJI CZY NIE MARZY O MISCE STRAWY, ŁÓŻKU, WYGODACH, JAKIE MIAŁ. TA MYŚL WRACA PO ZAKOŃCZENIU WOJNY. ODRZUCA WSZELKIE WYGODY I RUSZA DO AFRYKI, WYBIERAJĄC NAJGORSZE NIEWYGODY, JAKIE MÓGŁ WYBRAĆ. Czytałam bardzo stare wydanie tej książki, gdzie nie było napisane kardynał i nie było zdjęcia autora jak tutaj. Sięgając po nią nie wiedziałam nawet, że jej autorem jest ksiądz. Kiedy dowiedziałam się kim jest autor i zaczęłam szukać znalazłam m.in. donosy informatora TW. ps. „Kazek” z dnia 11.04.1970 r., które potwierdzają powyższe zdanie; „Ab Adam Kozłowiecki przyjechał do Polski w marcu [1970 r.] (…) –wydaje się, iż arcybiskup jest człowiekiem ideowym, gdyż nie wybrał lżejszego chleba w Polsce, czy też Watykanie mając jakieś propozycje, lecz wraca do Afryki. Tam również nie przyjął stanowiska rektora seminarium (…). W notatce służbowej z dnia 20 czerwca 1970 r. Kraków, sporządzonej przez st. oficera Ewidencji Operacyjnej Wydz. KRG w Krakowie czytamy; „(…) jest człowiekiem komunikatywnym, inteligentnym, bardzo oczytanym i znającym dobrze życie”. Uważam książkę za niezwykle cenną właśnie przez postać autora, który nie szukał siebie, ale czegoś więcej. Nie szukał wygód ale dawania. Żył prosto i niczego nie pożądał dla siebie, dla wygody, dużo odrzucał. Piękna postać, z którą warto poznać przez kartki tej przejmującej książki.