Ucisk i strapienie

Wspomnienia jezuity który przeżył okupację, Wiśnicz, Oświęcim i Dachau. Książka która otrzeźwia i stawia do pionu - bardzo mi pomogła. Oprócz opisu rzeczywistości niemieckich obozów koncentracyjnych i machiny śmierci, pełna też bezcennych relacji jak wyglądały pierwsze dni wojny dla cywili, reakcja polaków na odkrycie grobów w Katyniu, ważne pytanie o obecność Boga, wiarę, przebaczenie i odpowiedzialność Niemców za dokonane zbrodnie.

Wspomnienia jezuity który przeżył okupację, Wiśnicz, Oświęcim i Dachau. Książka która otrzeźwia i stawia do pionu - bardzo mi pomogła. Oprócz opisu rzeczywistości niemieckich obozów koncentracyjnych i machiny śmierci, pełna też bezcennych relacji jak wyglądały pierwsze dni wojny dla cywili, reakcja polaków na odkrycie grobów w Katyniu, ważne pytanie o obecność Boga, wiarę,...

Myślę, że warto przeczytać. Książka przybliża wojenną rzeczywistość, zawłaszcza tą obozową. Mnie osobiście bardzo zainteresowały opisy tego co ludzie wtedy myśleli, a jak sie potem okazywalo ze zostali oszukani przez Niemców, albo jak szybko sie zmienial los tych, ktorzy jednego dnia byli katami a drugiego zwyklymi wiezniami. Mozna tez łatwiej zrozumiec tych, ktorzy ratowali swoje zycie kosztem innych a nawet znalezc wiele przykladow szlachetnych zachowan w tych trudny czasach. Mozna sie dowiedziec, ze nie narodowosc wcale swiadczyla o tym czy ktos jest dobry czy zly. A nade wszystko niesamowite jest to z jakim humorem autor opisuje swoje straszne przezycia.

Myślę, że warto przeczytać. Książka przybliża wojenną rzeczywistość, zawłaszcza tą obozową. Mnie osobiście bardzo zainteresowały opisy tego co ludzie wtedy myśleli, a jak sie potem okazywalo ze zostali oszukani przez Niemców, albo jak szybko sie zmienial los tych, ktorzy jednego dnia byli katami a drugiego zwyklymi wiezniami. Mozna tez łatwiej zrozumiec tych, ktorzy...

Wspomnienia księdza który opisuje życie kleru w obozie,którzy byli traktowani od początku jak więźniowie z karnej kompani.Ciekawe jest to że do końca wierzył w ludzi i nie stracił wiary w Boga.7-me przykazanie musiał zastąpić słowem "organizacja" żeby przeżyć.Czytałem wydanie z 1967 roku kiedy autor był jeszcze księdzem.

Wspomnienia księdza który opisuje życie kleru w obozie,którzy byli traktowani od początku jak więźniowie z karnej kompani.Ciekawe jest to że do końca wierzył w ludzi i nie stracił wiary w Boga.7-me przykazanie musiał zastąpić słowem "organizacja" żeby przeżyć.Czytałem wydanie z 1967 roku kiedy autor był jeszcze księdzem.

Świetna pozycja wśród literatury obozowej. Pokazuje jak wiara pomagała przetrwać, jak dawała nadzieję, dodawała siły i mimo tak wielkiego zła byli ludzie, którzy modlili się za swoich oprawców. Dzięki takim ludziom, księżom, wielu przetrwało.

Świetna pozycja wśród literatury obozowej. Pokazuje jak wiara pomagała przetrwać, jak dawała nadzieję, dodawała siły i mimo tak wielkiego zła byli ludzie, którzy modlili się za swoich oprawców. Dzięki takim ludziom, księżom, wielu przetrwało.

Książka stanowi zbiór zapisków z więzień i niemieckich obozów koncentracyjnych, w jakich przebywał autor przez niemal całą II wojnę światową.
Praca skonstruowana jest na zasadzie: dzień, rok i notatka na temat dnia: czasem na 1 zdanie, czasem kilka stron.

Książka ta jest całkowicie różna od wszystkich innych pozycji z tego gatunku z uwagi na niesamowicie szlachetnego autora. Mimo złamania głodem, pracą autor pokazał sobą, że nawet w takich warunkach można zachować godność. Oczywiście w książce autor nie popada w zachwyt nad samym sobą, ale wynika to z zapisków innych więźniów, którzy wspominają niezwykły charakter autora w swoich wspomnieniach.

W książce nie ma patetyzmu, jest prostota i pokora, które jednak niezwykle poruszają. Opisy są proste ale emanują wewnętrznym pięknem autora.

KLUCZOWE ZDANIE Z KSIĄŻKI - JAK DLA MNIE- TO TO, GDY AUTOR UMIERAJĄC Z GŁODU I WYCIEŃCZENIA WSPOMINA ŻYCIE W KLASZTORZE. NAGLE PYTA SAM SIEBIE Z LEKKIM OSKARŻENIEM CZY CZASEM NIE OKŁAMUJE SAM SIEBIE I ZAMIAST SZUKAĆ WARUNKÓW KONTEMPLACJI CZY NIE MARZY O MISCE STRAWY, ŁÓŻKU, WYGODACH, JAKIE MIAŁ. TA MYŚL WRACA PO ZAKOŃCZENIU WOJNY. ODRZUCA WSZELKIE WYGODY I RUSZA DO AFRYKI, WYBIERAJĄC NAJGORSZE NIEWYGODY, JAKIE MÓGŁ WYBRAĆ.

Czytałam bardzo stare wydanie tej książki, gdzie nie było napisane kardynał i nie było zdjęcia autora jak tutaj. Sięgając po nią nie wiedziałam nawet, że jej autorem jest ksiądz. Kiedy dowiedziałam się kim jest autor i zaczęłam szukać znalazłam m.in. donosy informatora TW. ps. „Kazek” z dnia 11.04.1970 r., które potwierdzają powyższe zdanie; „Ab Adam Kozłowiecki przyjechał do Polski w marcu [1970 r.] (…) –wydaje się, iż arcybiskup jest człowiekiem ideowym, gdyż nie wybrał lżejszego chleba w Polsce, czy też Watykanie mając jakieś propozycje, lecz wraca do Afryki. Tam również nie przyjął stanowiska rektora seminarium (…). W notatce służbowej z dnia 20 czerwca 1970 r. Kraków, sporządzonej przez st. oficera Ewidencji Operacyjnej Wydz. KRG w Krakowie czytamy; „(…) jest człowiekiem komunikatywnym, inteligentnym, bardzo oczytanym i znającym dobrze życie”.

Uważam książkę za niezwykle cenną właśnie przez postać autora, który nie szukał siebie, ale czegoś więcej. Nie szukał wygód ale dawania. Żył prosto i niczego nie pożądał dla siebie, dla wygody, dużo odrzucał. Piękna postać, z którą warto poznać przez kartki tej przejmującej książki.

Książka stanowi zbiór zapisków z więzień i niemieckich obozów koncentracyjnych, w jakich przebywał autor przez niemal całą II wojnę światową.
Praca skonstruowana jest na zasadzie: dzień, rok i notatka na temat dnia: czasem na 1 zdanie, czasem kilka stron.

Książka ta jest całkowicie różna od wszystkich innych pozycji z tego gatunku z uwagi na niesamowicie szlachetnego...

Książka wyróżniająca się spośród wspomnień obozowych tym, że tematem dominującym nie jest cierpienie, okrucieństwo, pogarda - lecz życie w tych warunkach; nie narzekanie i żal, tylko próba radzenia sobie, by przetrwać.
Kozłowiecki zrobił na mnie wielkie wrażenie, a sposób widzenia świata odzwierciedla to, co człowiek ma w sercu.

Książka wyróżniająca się spośród wspomnień obozowych tym, że tematem dominującym nie jest cierpienie, okrucieństwo, pogarda - lecz życie w tych warunkach; nie narzekanie i żal, tylko próba radzenia sobie, by przetrwać.
Kozłowiecki zrobił na mnie wielkie wrażenie, a sposób widzenia świata odzwierciedla to, co człowiek ma w sercu.