Alecos Papadatos

Nie­zwy­kła, fa­bu­lar­na po­dróż przez lo­gi­kę. To po­kaz te­go, że ma­te­ma­ty­ka i fi­lo­zo­fia sto­ją blis­ko sie­bie i że jeś­li ktoś lek­ce­wa­ży któ­rąś z nich, to nie wie, co mó­wi – bo bez nich nie by­ło­by in­for­ma­ty­ki. Au­to­rzy za­po­wia­da­ją na ko­niec, że chęt­nie na­pi­sa­li­by też „Com­pu­co­mix” (mo­że „Compix”?). Po­chło­ną­łem w jeden dzień. To śro­do­wis­ko­wy kla­syk i nie­zbęd­nik a­dep­tów ma­te­ma­ty­ki, po­waż­nej fi­lo­zo­fii (zwł. a­na­li­tycz­nej) i in­for­ma­ty­ki, jeś­li są za­in­te­re­so­wa­ni jej te­o­re­tycz­ny­mi pod­sta­wa­mi. Przez przy­stęp­ną for­mę po­le­cam też wszyst­kim, któ­rzy chcą mieć lub ma­ją stycz­ność z lo­gi­ką (np. w li­ce­um i na studiach). Ta­ka for­ma – po­wieść ry­sun­ko­wa o na­u­ce – zo­sta­ła słusz­nie pod­chwy­co­na przez in­nych au­to­rów, bo jest też ry­sun­ko­wa bio­gra­fia Ri­char­da Feyn­mana.